Dat volgende jaar gaan we wel halen. Ik zal, gezien mijn ervaringen mbt het maken van dit soort opmerkingen, ff afkloppen, maar in alle redelijkheid moet dat lukken. Maar dan verder? 2019? Voor het moment durf ik mijn kop er niet om te verwedden en ook geen fles champagne. Moe. Een weerbarstig lijf. Weinig vrolijke gedachten. Zo'n moment waarop vrolijke vanzelfsprekendheid ver te zoeken is.
Reden? Geen reden. De middag in prettige gezelschap doorgebracht. Mariana zien genieten van het geklets. Meer dan genoeg en zeer gevarieerd gegeten. Prada, die dank hulp van buitenaf (Bobby), weer kans had gezien om er vandoor te gaan, kwam kort na onze terugkeer uit zichzelf terug naar binnen. Weinig te klagen dus en toch, toch zo'n diep zwarte onderstroom, die meer en meer de bovenwereld weet onder te laten lopen.
Tijd voor muziek en ontspanning, inzet om het tij te keren. Natuurlijk is dit geen overval maar een al weken nabij sluipend proces. Wat eerst speldenprikjes waren is inmiddels meer het werk van een bazooka. Niet te missen, kortom. En nee, ik ga geen gelijk grove middelen bij de bestrijding inzetten maar de ellende ook niet omarmen. Het is leven. In mijn geval is het erbij gaan horen. Dus maar een vormpje vinden? Zoeken kan in elk geval geen kwaad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten