Je moet het ws willen zien, maar volgens mij zit iets van verbetering in Prada's bereidwilligheid om te luisteren. Ze trekt minder aan de lange lijn, loopt makkelijker mee. Het luisteren naar commanda's die eenduidige reactie behoeven laat echter nog te wensen over. Na een "Prada, kom hier" wordt eerst eens uitgebreid om zich heen gekeken en vooral in de richtingen waar ik niet ben en dan een paar meter in het kringetje gelopen dat de lange lijn toestaat en dan, pas dan komt ze soms vrijwillig naar mij toe. Meestal moet ik echter de lijn binnen halen, alsof ik een vette karper op de kant trek.
Gelukkig laat ik me niet meer verleiden tot het loslaten van de lijn in de hoop, dat ze inmiddels misschien beter luistert. Het dier heeft het niet eenvoudig. D'r leeftijd, de wegebbende hormooneffecten, een moeder die haar meer en meer als concurrente ziet en regelmatig stevig op haar nummer zet en last but not least een jonkie om haar heen, die wel los mag. Hoe dat bij honden werkt, heeft ze me helaas nog niet kunnen vertellen, maar als ik haar was, zou ik me gepasseerd voelen en wegkruipen in een hoekje. Wat ze dus ook doet. Over hineininterpretieren gesproken.
Volhouden dus. Zoals altijd weer met alles. Alleen niet het goed seizoen voor dit soort grapjes. Het is meer weer om de honden los te laten en dan de handen in de zakken te steken, zodat ze opgewarmd zijn tegen de tijd, dat de lijnen voor de tocht terug door het dorp weer aangelegd moeten worden. Hoe was het ook weer? Je kunt niet alles hebben. Waarom eigenlijk niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten