Vreemde rust. Ff niks hoeven. Eventjes klaar met alles. Vier dagen van de 365. Een minderheid maar een in het oog springende. Zo voelt het dus aan, als je leven eindelijk die lang gewenste pas op de plaats maakt. Nu alleen nog de verhouding omkeren en ik ben waar ik wezen wil. Tenminste .... is dat wel zo?
Zolang als je het niet aan den lijve meemaakt, is daar weinig zinnigs over te zeggen. Ik ben niet de persoon, die vind, dat ie alles een keer meegemaakt of zelf gezien moet hebben, maar of iets bevalt is theoretisch moeilijk te bepalen. Veel verder dan de waarschijnlijkheid van een gewenste situatie zul je niet kunnen komen.
Het vooruitzicht van een geheel ontbrekende dwang om dingen te doen lijkt me heerlijk. Daar staat tegenover, dat je niet te veel mag eisen. Je dus niet zoiets als een wensenlijst moet hebben. Ook niet met sturen bezig moet zijn. Je moet tevreden zijn met wat je aanwaait. Met de kruimels dus. Is dat reëel? In z'n algemeenheid en qua mijn persoon in het bijzonder? Ik heb zo mijn twijfels.
Misschien werkt het in afwisseling. Perioden met eigen opgelegde dwang en perioden zonder enige dwang, ook niet van derden. Actieve en meer passieve perioden? Da's een vooroordeel, volgens mij. Zou je zonder dwang niet ook gewoon meer kunnen doen oa door de afwezigheid van opgeroepen weerstand? Theorie en praktijk ... Daar gaan we al. Ik ga daar deze dagen geen antwoord op vinden. Ik laat me gaan. Moe. Vroeg mijn nest in. Doeii
Geen opmerkingen:
Een reactie posten