Me gisteren aan het begin van de avond van het computerscherm losgerukt, de Pc uitgezet, warm water drankje klaar gemaakt en me in een oude FAS verdiept. Iets over Maori's, een Japans restaurant in Frankfurt, meer nog, maar vooral toch een artikel over de vakantiebelevenissen van een -naar ik aanneem- Oostenrijkste journalist in Jesolo door de decannia heen. Ik heb de plek moeten googlen. Het ligt in het Noorden van de Italiaanse Adria, een beetje aan de estuaria van Venetië.
Het begin van het artikel over de in het gelid staande parasols en strandstoelen trok mijn aandacht. Ik ken dat van een stuk zuidelijker, waar we aan het eind van onze Italiaanse vakanties een weekje zee meepikten. Maar de plek verklaard waarom de schijfster er in een paar uur kon zijn vanuit Wenen of daar ergens in de buurt. Paradijs in de jeugd, afkeerpunt als je eindelijk zelf erop uit mag, een verademing bij het zelf hebben van kinderen en nadien langzaam maar zeker een prettig pretentieloze plek om in alle rust en vanzelfsprekende herkenbaarheid je twee weken over te geven aan zon, zand, zee en verzorgd worden.
Het is iets wat ik in meerdere versies herken in mijn leven: Oberndorf in Tirol, Raka in Slovenië, Korcula in Kroatië, I Salari in Ferentillo en toch ook een beetje (helaas misschien) in Baros op de Maldives. Het zijn plekken, die iets hebben. Dank omstandigheden, momenten en gewoon vanwege de plek zelf. Geen behoefte om een wereldkaart vol plekken te scoren. Een plek die blijft hangen, aan me blijft trekken, indruk heeft gemaakt, verdient eigenlijk een regelmatige terugkeer. En dan hebben we de steden nog niet gehad. Ik zou iedere veertien dagen ergens anders kunnen doorbrengen. Jammer genoeg wordt je daar een beetje hyper van. Volgens mij. Nooit geprobeerd, maar dat hoeft dus ook niet: alles geprobeerd te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten