Rustig kalme dagen, zonder prikkelende actualiteit, dwarsliggende instanties, niet-meewerkende bedrijven en de afwezigheid van irritante dan wel interessante gedachten maakt de spoeling voor de blogproduktie dun. Meer water dan bouillon laat staan soep. Wat me gisteren goed deed aan de hervonden smaak van klooien in de keuken werd geneutraliseerd door de combi van een onwillige Prada en de zoveelste plek in het spel waar je bij God niet weet waar je kruipen moet voor je alweer uitgeschakeld bent.
Met Prada kan ik weinig anders dan geduld hebben. Bij Wolfenstein merk ik dat de lol zich opmaakt om het voor gezien te houden. Beetje rennen, schieten, sluipen en beschoten worden, weet ik te waarderen. Een zenuwachtige stresstoestand, rennend zoeken naar levensverlenging, munitie en kogelwerende bescherming onderwijl schietend op wat van alle kanten in diverse soorten en maten op me af komt .... ik geloof, dat ik daar te oud voor begint te worden om het nog leuk te vinden.
De moeilijkheidsgraad terugschroeven kan niet meer. Ik zit al op 'Baby'-niveau en een zijdeurtje om dit onderdeel te omzeilen zit er ongetwijfeld niet in. Het is doorgaan, overdoen èn op geschikte momenten opslaan tot het je een keer lukt om als laatste over te blijven. En dan hopelijk niet weer dat je in het intermezzo alsnog gepakt blijkt. Dan voel je je werkelijk dubbelgenaaid. Door de Duitsers maar ook door de makers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten