Nou, daar is het dan zover. Kerst. En gisteren is alle sneeuw gesmolten. Ik moet ook niet zeggen, dat het haast niet anders kan dan dat we een witte Kerst hebben. Dat is het uitdagen van de omstandigheden en dat kun je beter niet doen. Tenzij je de omstandigheden op die manier voor je kunt laten werken. Maar dan had ik dus dit vieze gele-groene winterweidenuitzicht moeten wensen, dan was het ongetwijfeld wit gebleven vandaag.
Weinig meer aan te doen. Temperatuur ver boven het vriespunt. Aangenaam zonnetje. Blauwe lucht. Waar klagen we over? Tja, Kerst & sneeuw is zoiets als champagne & ontbijt. Bijzonder, aangenaam, één keer per jaar.
Op het vuur staan pannen te pruttelen. Ik bedoel de inhoud. Soep en saus. Gisteren verrast met een doos zelfgemaakte vermiccelli door één van de genodigden voor Oud & Nieuw. Vermiccelli en sarmale, de gevulde koolrolletjes die hier onderdeel uitmaken van een feestdagmaal. Dat met een uitnodiging om aan te schuiven op tweede kerstdag bij weer andere mensen, hadden we met de helft minder boodschappen kunnen volstaan .... als we het vooraf hadden geweten.
Na het blog buig ik me over de rest van de maaltijd. Pasteitje improviseren, dat kennen ze hier niet en zelf maken had ik geen zin in, rijkelijke vermiccelli in de kippebouillon, peterselie hakken, puree maken voor bij de eend met sinasappel in rode wijnsaus, de kaas is enkel decoreren en over het toetje moet ik nog nadenken. Proost!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten