Een rustige dag. Jammer, dat er zo weinig te vertellen valt over prettig rustige dagen. Rekening betaald, een krant in het café gelezen, koffie gedronken, eindelijk gezien waar en hoe Prada er vandoor gaat en die mogelijkheid definitief omzeep geholpen, twee uurtjes geklooid met de afwas, was gelaten voor wat het was, een gerecht met reepjes rundvlees klaar germaakt en de actualiteit van de dag doorgebladerd op het internet. Dat was de donderdag na het ontbijt.
Vooralsnog geen neiging om me vrijwillig overhoop te laten knallen. Gisteren nog eens een poging gewaagd, maar langer leven dan 45 seconden is me niet gelukt. Dat is erger dan een arcade-game. Wil ik verder met het spel, en natuurlijk wil je dat, dan zal ik toch een vormpje moeten vinden om dit level te overleven.. En dan op de laagste moeilijkheidsgraad zitten. Ik denk dat, als ik me de komende tien jaar verveel, ik voldoende heb aan deze spelepisode en de vijf opklimmende moeilijkheidsgraden. Amerika zal, vrees ik, tot volgend jaar moeten wachten en het O&N zuchtend onder het Nazi-regime moeten doorbrengen. Soms moet ik gewoon aan mezelf denken.
De rundvleesreepjes met een hoop verse groente, een eerlijker gerecht dan zoiets als een vegetarische hamburger, zal inmiddels beetgaar zijn en kan genoten worden. Wat ik daarna ga doen zou ik nu echt niet weten. Misschien gewoon niks, heel veel niks. Een beetje turen en de gedachten hun gang laten gaan. Misschien vroeg mijn nest in en misschien ook niet. Heerlijk die ruimte, die ongedwongenheid, het ontbreken van verplichtingen, de vrijheid om te doen en vooral te laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten