De avond voor een bescheiden deel opgeofferd aan de wereld. Ik ben inmiddels teruggeschakeld naar het eenvoudigste niveau en daar bij gebleven. Het maakt volgens mij qua aantal te doden tegenstanders niet veel uit. Ze laten zich misschien nog net iets makkelijker overhoop schieten en/of je hebt meer mogelijkheden om je leven en bepantsering bij te werken. Hoe het ook zij, het ging allemaal redelijk soepeltjes zolang het om dom voetvolk gaat. Worden het robots dan is het ff zoeken, waar de zwakke plek zit.
Heb ook het idee, dat naarmate het verhaal vordert de ontwikkelaars het moe waren om steeds weer vijanden te programmeren, die uiteindelijk alleen maar overhoop worden geschoten. Je komt er voor mijn gevoel steeds minder tegen.
Of ik nou aan het eind ben of niet, weet ik niet, maar ik zal er niet ver meer vanaf zitten. Heb je het hele spel met een keur aan schietdingen lopen zeulen, kom je ineens tegenover een uit de kluitengewassen gevechtsmachine te staan met alleen maar een mes in je bezit. Dat wordt rennen, zoeken, verzamelen en denken onderwijl de laserbommen of granaten ontwijkend. Net zoals ik me als speler soms masochist voel, hebben de makers iets sadistisch in zich. Ze zullen het uitdaging noemen, maar dat maakt niet uit.
Het bij de eerste kennismaking gelaten. Tegen tienen het bed ingedoken. Eerlijk gezegd voelde ik geen behoefte me wederom in een schijnbaar onmnogelijk toestand te storten. Bovendien hoeft het niet iedere avond vier uur 's ochtends te worden. Hoewel ik gisternacht wel als een blok heb geslapen. Dat was afgelopen nacht helaas weer anders. Een beetje voorspelbaar, al verklaart het niks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten