De afgelopen dagen me meermaals afgevraagd waarom ik maar blijf aanhikken tegen de afwerking van de nieuwe woon- en leef plek. Zit weer op zo'n moment, dat ik het gevoel hebben wel te willen, maar het er niet echt uitkomt. Ik zie wat gedaan moet worden, heb waar nodig oplossende ideeën, het lijkt me bovendien meer dan aardig, als de hoeveelheid verstoorde rommeel eindelijk eens minder zou zijn, maar ik kan niet zeggen, dat ik concrete resultaten boek.
Heb nog weleens bedacht, dat het zou kunnen liggen aan het feit, dat ik mijn resterende tijd niet als voldoende inschat om het aan klusgeneuzel te verspillen. Maar dat denk ik nu al anderhalf jaar. Als ik dat maar blijf denken en de boel voor me uit blijf schuiven, krijg ik natuurlijk een keer gelijk, maar dat kan dus gerust nog jaren duren. En jaren tegen die zooi om me heen aankijken, maakt me niet enthousiast.
Een beetje tegenstrijdige toestand kortom. Zoek de laatste tijd dan ook naar de juiste ingang, diè klus die de hele rimbam in beweging gaat brengen. Het gesleutel aan de auto heeft goed gedaan, maar weinig activerende invloed op de rest gehad. Het zal iets binnenshuis' moeten zijn, denk ik. Misschien vandaag eens beginnen met het verkassen van al die lege dozen, die je tegenwoordig moet bewaren voor het geval je aangeschafte spullen moet terugsturen voor onderhoud (Jura) of reparatie (Pc). Straks nog weer zo'n onmogelijk lel als ik zwicht voor Mariana's Tv-verlangen. Je mag een kamer apart hebben alleen voor lege dozen.
Maar dat zijn dus lege dozen. Vervolgens kunnen we dan misschien geruisloos switchen naar de nog sinds de verhuizing gevulde exemplaren (??) en dan mn die dingen doen, die het mogelijk maken om de inhoud een andere dan een opgeborgen plek te geven. Mens moet blijven hopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten