Weer er vandoor. Ik ga op Kerst niet klussen maar op woensdag, hier de derde kerstdag trouwens dus toch een beetje op Kerst, is het eerste wat ik doe het verhogen van de schutting. En dan hoop ik niet dat blijkt, dat die tante op een andere manier haar vrijheid weet te vinden.
Stank voor dank. Heb haar vanochtend vrijgelaten en aan het eind van de rit kwam ze gewillig naar me toe om aangelijnd te worden. Dan denk je toch "Hé, is iets van een muntje gevallen?" Maar nee dus, tenminste niet in de betekenis dat ze het op eigen houtje er op uit trekken achterwegen zou laten. Had dat ook niet concreet met haar afgesproken, maar toch. Zo wordt je belazerd, waar je bij staat.
Ze komt als ik roep. Loopt -bijna verbaasd over zichzelf- de binnenplaats op (poort staat open) en na een paar meter ziet ze mij, draait zich om en peert 'm weer. Buiten de poort zit ik op de hurken, roep haar en zij gaat op een meter of 5 van mij af, midden op de weg zitten. Ook een varkensoor weet haar niet te vermurwen. We kijken elkaar aan. Ik ben vriendelijk in toon en gebaar. Innerlijk is dat ietsje anders zonder dat ik nu aan de kook ben. Wat zou in haar hoofd omgaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten