"Liberté, Egalité, Hallyday" ... hoe krijg je het bedacht. Weer een dode. 74 is zo ver niet meer. Zo ongeveer in het harnas gestorven. In mijn Franse tijd was er met regelmaat een concert van hem in een stadion, waar je langs kwam als je naar Brive ging. In Objat als ik me niet vergis. Bijna met een regelmaat zoals kleine circussen 's zomers langs de grotere dorpen trekken. Leeftijdgenoot van de Stones, die stiefelen nog rustig door als bewijs dat je met Sex, Drugs and Rock 'n Roll best op leeftijd kunt geraken. Als je je tenminste niet op je 27ste van kant maakt.
De Elvis Presley van Frankrijk. Zoveel jaren na de dood van The King nog steeds dat naamplaatje opgedrukt krijgen. Volgens mij was hij meer de zingende James Dean qua aangemeten imago. Stoere presentatie, veel leer, altijd iets met motors en natuurlijk vrouwen. Een liedje waar hij bekend om is, zou ik niet weten te noemen. In Nederland moest je het doen met Rob de Nijs. Niet dat ik daar mee bezig ben geweest. Groot Brittanië had Cliff Richard. Wie was de Duitse Elvis? Peter Kraus? Rex Gildo?
Als ik niet uitkijk word ik zo meteen nostalgisch met melodramatische inslag. Tijd misschien om wat Cd's met oude schlagers uit de dozen te trekken. Tijd om de Cd's eindelijk weereens allemaal uitgepakt te étaleren. De geluidsinstallatie een plek te geven en The Wall door Coves te laten schallen. Dat Johnny Hallyday me ooit bij The Wall zou brengen, had ik me in mijn wildste dromen niet kunnen bedenken. Verleden. Een zooitje. Vooral als het bij elkaar komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten