"Benieuwd wat voor nacht me staat te wachten. Helemaal tot in mijn dromen was Wolfenstein gisteravond niet doorgedrongen. Hier en daar waren wat spelelementen aanwezig. In een stripachtige vormgeving.... "
Dat was een begin van iets, dat ik gisteren niet meer heb afgemaakt. Te moe. Te weinig 'to the point' om van het geschrijf nog iets zinnigs te maken. Dat is vanochtend een stuk beter en bovendien kan ik bovenstaande vrg direct beantwoorden. Nou, hommeles dus. Bleef het eergisteren beperkt tot een soort verwijzingen, die niet anders dan terug te voeren waren op de enscenering en activiteit in Wolfenstein. Vannacht zat ik er midden in. Zowel droom als werkelijkheid waren kopieën van de schaars verlichte wereld, waarin de hoofdpersoon al knallend en herrijzend steeds weer opnieuw moet pogen om een stapje verder te komen. Verder naar het volgende moment waarop er wederom met veel machinaal geweld een einde aan levens wordt gemaakt incl. dat van de hoofdpersoon zelf. Iedere keer weer opnieuw. Misschien is een paar dagen spelrust niet zo'n gek idee. Tijd om de trucksimulator te installeren en een beetje door Europa te cruisen
Hoe het ook allemaal precies in elkaar steekt, het blijft een verwonderingswaardige toestand, dat je in bed kunt liggen en ipv de muur met ramen en gordijnen een tafereel ziet dat daar helemaal niks meer mee te maken heeft en op afstand niet minder reëel is. Niet qua vormgeving, niet qua dreiging, niet qua verdere beleving. Pas als ik opsta en er op af loop, wat alles behalve vanzelfsprekend is, als je het idee heb dat je leven uit die richting wordt bedreigd, verdwijnt het idee en keert de orginele setting terug.
Het onderliggende idee, de angst om dood te gaan, is natuurlijk niet nieuw, de vormgeving wel. Ik denk, dat ik de rode bloemenpatronen prefereer als de hele toestand niet sowieso zou kunnen verdwijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten