De dood is alom tegenwoordig in een dorp als Coves. Zijn het niet kippen of zoals nu varkens die geslacht worden, oudjes die de geest geven of kadavers waar je bijna over struikelt in het buitengebied, dan is er ineens een paard, dat na ergens in de twintig en misschien wel meer jaar niet meer wil staan en opgegeven wordt door de dierenarts.
Ik heb in de afgelopen jaren meermaals gevraagd wat met dode koeien of paarden gebeurd. Ben daar een beetje door schande en schande achter gekomen en nu moet ook César, het paard van Mariana's vader aan het verblijf op de knekelplek van het dorp geloven. Geen idee hoe snel het gaat. Een handje helpen hoort hier niet tot de normale begeleiding. Men wacht af. Het dier gaat het hele pad af tot de laatste snik.
Het is geen hond. Je graaft er niet ff een kuil voor, hoewel de paarden het hier meer dan verdiend zouden hebben. Al de uren die ze voor hun baas en zijn familie gewerkt hebben, is over het algemeen niet mis. Zo ook César, die een aantal weken geleden nog de aardappelen mee opgeploegd heeft. Ws had hij geen zin meer om weer een winter 3 à 4 mndn vastgebonden aan een ketting nauwelijks te kunnen bewegen in de stal, die hij deelt met Resie, de koe en haar bijna een jaar oude kalf.
Mariana is verdrietig. Weer een link met het oude vertrouwde verleden die weg valt. Het liefst zou ze het paard nu in haar armen nemen en biddend en dansend nieuw leven inblazen. Gek genoeg kijkt ze er anders nauwelijks naar om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten