Moe. Weer moe. Ik ben het vaak. Vaker dan me lief is. Maar eens een koffie tegen an gooien. Wat kan ik er verder mee? Ja, ik kan mijn gedachten er door op hol laten slaan. Kleine moeite. Zo gepiept. Maar je hebt geen hersentumor nodig om moe te zijn. Het zou me verbazen, als ik überhaupt al zoiets als de achterstand van de afgelopen tien jaar een beetje ingehaald zou hebben. Zo het al kan natuurlijk. Daar zijn de specialisten het niet over eens.
Bovendien veertien dagen een beetje normaal geslapen, zelfs normaal voor mijn leeftijd, wanneer heb ik dat het laatst gedaan. Kan ik me dat herinneren? Niet binnen het kader van mijn leeftijd in elk geval. Daarbij is de avond of het eind ervan vogelvrij. Dat werkt 's morgens anders. Het kost overredingskracht om 's ochtends langer in bed te blijven dan het inmiddels redelijk standaard moment van wakker worden net na zevenen.
Half acht wil het nog weleens worden maar veel later niet, dan dringt de onrust en het verantwoordelijkheidsgevoel zodanig aan, dat liggen blijven niet meer leuk is. Dan gaat het van 'Hop' en voor ik twee uur verder ben, zit ik met regelmaat weer te knikkebollen boven mijn tweede of derde ochtendkoffie. Misschien minder melk in de koffie? Nog andere irrelevante voorstellen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten