Lopen met de honden is voor het moment een heuse workout. Prada en Rosa aan de lijn(en) is een regelrechte aanslag op de arm-, schouder- en borstspieren. Weet degene aan de lange lijn op een onbewaakt ogenblik in volle vaart weg te schieten komt er nog een klap in de rug bij. Een hoop ochtendvreemde alertheid waar aanspraak op gemaakt wordt.
Dat is met Sammy & Katrien (en hun minder gelukkige voorgangers) een stuk soepeler gegaan op LpM. Dat liep van begin af aan vrij met me mee. De riem was er voor als er gasten waren of ze gecorrigeerd werden. Natuurlijk waren daar ook de momenten, dat ze verdwenen, maar in principe konden ze weinig verkeerd. Dat is nu anders. Was de lijn eerst alleen voor in het dorp vanwege auto's en later loslopende mensen, is deze voor het moment permanent vanwege de onwil om te luisteren.
Maar ik twijfel of het een goed idee is. Prada kwam gisteravond tegen tienen uitzelf terug en wilde naar binnen. Nu denk ik dat de regen daar (deels) debet aan was, maar dus toch iets van een (t)huisgevoel. Het zou alleen geen 5 uur moeten duren, voordat een dergelijke neiging in haar opkomt. Vanochtend aan de lijn is het weer trekken, trekken en nog eens trekken. Het kan erger, maar de lijn staat vrijwel permanent onder spanning. Dan denk ik, dat nodigt enkel uit om er bij de eerste de beste gelegenheid weer lekker vandoor te gaan.
Als ze nou luisterde en terugkwam als ik riep, zou ik haar met plezier loslaten.Maar goed, dan kan ik het weer shaken. En hoe leer je luisteren .... aan de lijn. Kip en ei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten