Na de sarmale op Kerstavond, de eigen maaltijd op eerste Kerstdag gaat het zo straks de deur uit voor een 'Bufet Suedez'. Ik stel me dan iets voor met een hoop vis en andere zeedieren maar daar geloof ik niks van. Het zal de Roemeense benaming van een lopende buffet zijn. In een keukentje van krap 2 bij 3 meter met minimaal 4 mensen maar ws meer? En als minst aantrekkelijke van alles 'heerlijk' in de sigarettenrook.
Ik ben dat inmiddels helemaal niet meer gewend. Zeg maar totaal ontwend. Ik vind het nog smeriger dan het altijd al was. Gelukkig ga ik er niet in mijn werkkleren naartoe en loop dus niet de komende dagen in een langzaam oplossende wolk van stank.
Een middag voor mezelf en mijn gedachten. Roemeens gezelschap. Mariana begint bij binnenkomst te praten en houdt niet meer op, totdat ze in de auto terug naar huis zit. Het maakt op mij steeds weer de indruk alsof ze iets in te halen dan wel te compenseren heeft. En zo automatisch als de woorden uit haar mond stromen zo verdwijnt het eetbare spul er door naar binnen. Pavlov is er niets bij. Meer dan eens gaat het tegelijkertijd, want Roemenen laten in de gloed van een gesprek de ander niet uitpraten alvorens te antwoorden. Gesprekken verworden heel snel tot zoiets als tegen elkaar opbieden met woorden en dat je dan toevallig aan het eten bent, daar kun je natuurlijk geen rekening mee houden.
Een tijdje gedacht, dat het een onhebbelijkheid van Mariana was maar het verschijnsel doet zich breder voor. Als de verstaander het halve woord heeft begrepen, begint ie direct met zijn/haar antwoord. Waarop de spreker er direct weer overheen gaat als hij/zij denkt te weten in welke richting het antwoord van de verstaander gaat. Etc. En dan ook iets met volume. Nee, ik kan me er gelukkig aardig voor afsluiten zonder de indruk te wekken er niet meer bij te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten