Epi-dinges

 Nog een dik uur te gaan. De kapperperikelen gaven me mooi ff de gelegenheid om de oogleden te laten rusten. Nu worden de jurken tegen elkaar afgewogen. Welke gaat het deze avond worden?  Welke schoenen? Wat als versiering? Existentiële vraagstukken. Vrouwen ...

 Geen zin om al in de benen te komen. Het eerste jaar heeft geleerd, dat acht uur een leuk streefgetal is om de meute richting de feestzaal te krijgen, maar niks met beginnen heeft te maken. Ergens tegen negenen is meer dan genoeg tijd. Hoewel .... Dit jaar moeten er vast foto's bij de aankomst worden gemaakt en ik moet me ook nog aan-, ik bedoel omkleden.

 De laatste blogbijdrage komt werkelijk op de valreep tot stand. Aftellen en dan hebben we nog bijna vijf uur te gaan. De laatste keren diep in- en uitademen in 2017. Ontspannen. Het jaar van me af laten glijden. De ankers losgooien. Alles kan richting herinnering, verleden en vergeten.

Dresscode

 Vol verwachting klopt het hart van Mariana. Bijna eenen, bijna haar jurken in haar armen. Mensen, die Mariana beter kennen, weten wat dit betekent. Ik heb het deels uit verhalen oa van Mariana zelf en deels natuurlijk uit eigen ervaring in mijn paar jaar met haar. Jurken, schoenen, sieraden, parfum.... het is Mariana's opium. En opium-eigen wil je altijd meer.

 De verhalen over het eten dat ze zich uit de mond spaarde, omdat ze de etensbonnen omzette in cash voor kleren. De voedselpakketten die daardoor uit Coves (ouders) naar Brasov (studieplek) werden gestuuurd, deelde ze dan wel weer met haar kamer- of étagegenoten. De verhalen wisselen, maar het dametje, dat er uit oprijst, is steeds herkenbaar. Trots als een pauw paraderend in nwe creaties.

 Voorbeelden zijn klassiekers als Sissi en Gone by the wind. Niet dat je die in de kledingrekken aantreft. Daar gelden andere wetten. Hoewel vorig jaar in Wenen kwam het er dicht bij in de buurt. Als je de boel laat maken, heb je er meer invloed op en die kans laat Mariana zich niet ontgaan. Ik ben benieuwd.

Verblijven

 Raar misschien maar het is heerlijk hier weer te zitten. Dit soort plekken hebben iets wat me ontzettend bevalt. Begonnen met Karel V door de dood van Yoland en toen met Inez in Tschuggen in Arosa? Nee, begonnen is het met Yoland ergens in Toscane. De plek, het uitzicht, de service. Maar het verblijf in Zwitserland heeft de doorslag gegeven. Een ongekend genot. De restarants, het uitzicht, het ontbijt, de bar, de opgang naar de pistes. En ik heb niet eens geskiëd. Ze hebben ook een tent aan het Lago Maggiore. Iets maakt dat ik daar ooit heen wil.

 Niet alle plekken zijn een schot in de roos. Sterren zeggen ook weer niet alles. Wenen vorig jaar had iets teveel pretentie en kon dat niet waar maken maar met een uitstekende bar. Parijs vorig jaar viel gewoon tegen. Daar ging het Hotel des Arts met zijn drie sterren dit jaar fluitend overheen. Barcelona daarentegen komt voor herhaling in aanmerking. En Rome ook.

 Wat het precies is, kan ik nieteens zeggen. De sfeer, de rust, de service, de ruimte, het alles onder één dak idee. Ongetwijfeld een combi en dan heb ik vast nog niet alles bedacht. Natuurlijk heeft het totaal met een gevoel van luxe te maken, maar niet alleen. Het heeft ook met huiselijkheid of gewenste huiselijkheid te maken. Doen en laten kunnen zonder ergens mee bezig te hoeven zijn. Maar ook de uitzondering. Met het feit dat het geen alledaags gegeven is. Ach, laat ook maar. Ik vermaek me.

Bullshit

"Ondanks de doden en gewonden blijven we knallen. Waarom toch altijd maar weer dat vuurwerk?"

 Een kop in de Volkskrant. Moeten we met alles stoppen waarbij weleens doden en gewonden vallen? Neem autorijden, vliegen, voetbal maar ook eten, werken, sex en zoiets simpels als slapen. laten we d'r met z' n allen mee stoppen. Ook met commentaar leveren. Het kan niet anders dan dat dat ook al eens een dooie heeft opgeleverd, nog afgezien van al de gekwetste zieltjes.

Koffiepraat

 Laatste dag. Werk aan de winkel. Zonder verplichting om met de honden te lopen alsnog bijtijds mijn nest uit. Op tijd, dwz ruim voor de massa in de ontbijtzaal en van mijn koffie kunnen genieten zonder kindergejengel om me heen. Verbazingwekkend, ook dit jaar weer, hoeveel jonge ouders met kleine kinderen hun oudjaarsavond buiten de deur vieren. Het meeste grut zien we vanavond niet omdat het òf zo klein is dat het vooraf in bed wordt gstopt of grootgenoeg is om in de kinderhoek bezig gehouden te worden door het hotelperwoneel.

 Het hotel maakte gisteren niet de indruk vol te zitten. Niet binnen, niet in de bar. Wel als je de parkeerplaats bekijkt, die staat stampvol. Maken mensen gebruik van de gelegenheid om door de stad te struinen of hangen ze massaal in het zwembad of komen hun kamer niet uit? Maakt ook niet uit. Het ontbijt heb ik binnen en dat in alle rust in een voor het moment veel te grote ontbijtruimte. Zien hoe de dag gaat verlopen. Of de jurken vandaag wel arriveren en de groep ietsje minder kuddegedrag vertoont, etc. En wat ik zelf allemaal wel of niet ga doen in de aanloop naar de afsluiting van een jaar, waar ik nog niet in staat ben om een benoemend stickertje op te plekken.

Bekleding?

 Wat een opluchting. Tenminste voor Mariana en ik ben van het steeds zenuwachtigere gedoe af van WhatsAppen en steeds maar proberen te bellen. De afspraak was, dat we elkaar rond half vier in het hotel zouden treffen. Zij woont in Sibiu en wij moeten er zijn voor O&N. Waar zij in de afgelopen weken de jurken voor gemaakt heeft. Jurken waar Mariana ongetwijfeld hoopt iedereen de ogen mee uit te steken, of nee, want dat is niet des Mariana's. De hoop op een riedel complimenten zal Mariana wel hebben. Verder is ze zelf vooral in de wolken bij het idee in de jurk(en) te kunnen rondlopen.

 Moet eerlijk gezgd zeggen, dat ik in de loop van de avond af en toe moest denken aan mijn pak dat nooit de bruiloft heeft bereikt. Maar daarom is niet iedere kleermaakster een bedrieger. Er zijn zoveel andere mogelijkheden waardoor de afspraak in het water gevallen kan zijn èn bovendien hadden we nog een hele dag voordat de nood aan de vrouw zou komen en Mariana in theorie iets zou moeten aantrekken wat niet voor de gelegenheid bedoeld was.

 Tussen het diner en de gang naar de koffie met digestief kwam het verlossende telefoontje. Sorry, sorry, en geen netwerk, etc. Morgen om één uur komt alles alsnog in de daar voor bestemde jurken terecht.

Moveren

Allez, in de benen. Het vertrek is nakende. En er is nog het een en ander te doen.

Basaal

 Het aangename van de rust kreeg gisteren op de drempel naar de avond iets onbestemds. Je moet alles schijnbaar gewend zijn om er fatsoenlijk mee om te kunnen gaan. En ben ik rust in mijn leven ooit gewend geweest? Is het ooit het verlangen ontstegen? Ja, op momenten zoals met de vuurkorf op de werf aan de OudeGracht. Op de tractor in Frankrijk. Of op vakantie in plekken als Korcula en Ferentillo. Of (ongewenst) op een camping in de regen tijdens mijn veldwerkperioden.

 Ik kan me vergissen, maar volgens mij is het nooit een permanente toestand geweest, die verder kwam dat het zeer tijdelijke van een moment. Ogenblikken waarop het besef ervan diep in je weet door te dringen, maar het gevoel snel weer is verdwenen. Omdat iets moest? Omdat ik vond, dat wat ik (niet) deed niet kon? Omstandigheden? Nooit zo mee bezig geweest, want nooit naar die r&r gestreeft. Dat is iets van de laatste jaren en opgedoken tussen de puinhopen na de dood van Yoland.

 Het had in 1999 gekund als we gekozen hadden voor dat grote eigen huis met dito tuin ergens in Frankrijk aan de rand van een dorp. Had. Had. Had gekund en ook weer niet. Yoland kon zich er niks bij voorstellen. Had het steeds over 'de eigen broek ophouden', vond zich te jong om 'niks' te doen, etc.Met dieren, tuin en boomgaard hadden we onze handen meer dan vol gehad.

 Waar het bij Yoland werkelijk omging kwam pas jaren later aan het licht. Yoland had mensen om haar heen nodig, die haar het idee gaven, dat haar bestaan nuttig was. Yoland wilde meegesleurd worden. Op eigen kracht viel ze stil. Dat werd gaande de jaren in Frankrijk wel duidelijk. Geen eindverantwoordelijkheid maar opdrachten.

 Waarom nou ineens in het verleden spitten? Zo'n ster in het zelf vormgeven van het leven, ben ik nu ook weer niet. Het is makkelijker dingen te doen voor anderen, zeker als die de ander plezieren, dan je te concentreren op je eigen bestaan. Want wat is dat eigenlijk 'je eigen bestaan'? Zoiets als 'Primitive Technology'? Al eens gezien op YouTube? De hele tijd bezig zijn met dingen verbeteren en het leven vereenvoudigen. Tja ... dan toch maar dat onbewoonde eiland en dan zonder satelietverbinding?

(Be)rusten

 Vreemde rust. Ff  niks hoeven. Eventjes klaar met alles. Vier dagen van de 365. Een minderheid maar een in het oog springende. Zo voelt het dus aan, als je leven eindelijk die lang gewenste pas op de plaats maakt. Nu alleen nog de verhouding omkeren en ik ben waar ik wezen wil. Tenminste .... is dat wel zo?

 Zolang als je het niet aan den lijve meemaakt, is daar weinig zinnigs over te zeggen. Ik ben niet de persoon, die vind, dat ie alles een keer meegemaakt of zelf gezien moet hebben, maar of iets bevalt is theoretisch moeilijk te bepalen. Veel verder dan de waarschijnlijkheid van een gewenste situatie zul je niet kunnen komen.

 Het vooruitzicht van een geheel ontbrekende dwang om dingen te doen lijkt me heerlijk. Daar staat tegenover, dat je niet te veel mag eisen. Je dus niet zoiets als een wensenlijst moet hebben. Ook niet met sturen bezig moet zijn. Je moet tevreden zijn met wat je aanwaait. Met de kruimels dus. Is dat reëel? In z'n algemeenheid en qua mijn persoon in het bijzonder? Ik heb zo mijn twijfels.

 Misschien werkt het in afwisseling. Perioden met eigen opgelegde dwang en perioden zonder enige dwang, ook niet van derden. Actieve en meer passieve perioden? Da's een vooroordeel, volgens mij. Zou je zonder dwang niet ook gewoon meer kunnen doen oa door de afwezigheid van opgeroepen weerstand? Theorie en praktijk ... Daar gaan we al. Ik ga daar deze dagen geen antwoord op vinden. Ik laat me gaan. Moe. Vroeg mijn nest in. Doeii

Waanzin

 Wordt je niet als vanzelf een beetje ziek, als je de gemiddelde nieuwsitems doorbladert? Ik lees lang niet alles, want vaak achter de betaalmuur, maar artikelen als "Is Gourmetten wel duurzaam" daar zakt je broek toch van af, of niet? Hebben we net de heisa, weereens een keertje, over zwarte Piet achter de rug en is men weer (!) vol in de ankers over vuurwerk, komt dit er ook nog bij. Mag überhaupt nog iets wat niet goedgekeurd is door elke denkbare mierenneukende minderheid, welke dan ook??

 Sterretjes zijn vast ergens ook wel een gevaar toe te dichten en straks blijkt vegetarisch ook niet 'het je van het' te zijn. En dan? Dan is de mensheid ws al zo afgestompt, dat ze nieteens meer weten, dat het ooit anders, met meerdere keuzes en zo was. Dan krijgen kinderen les in ondeugend zijn, moeten pubers op cursus om te leren wat puberen is, de mensheid in z'n algemeenheid herontdekken, dat je elkaar ook iets kunt zeggen zonder tussenkomst van de telefoon, etc, etc, etc. De voorbeelden in deze kennen een treurige veelvoud.

 Spelen is gevaarlijk, zelf beslissingen nemen wordt je afgeleerd, zelfcensuur regel, vis en vlees verboden en vegetarisch pas aantrekkelijk als het uitziet als vlees. Nog ff en de gemeenschap maakt uit wat je wanneer voor jezelf moet of mag doen en straft je af, als je het waagt daarin eigen ideeën te ontwikkelen.

 Heb je altijd wel voldoende afstand gehouden in het contact met het andere, of hetzelfde geslacht? Nooit een hand verkeerd gelegd? Was de vermeende toestemming misschien achteraf toch een onuitgesproken weigering? Nooit mensen in hokjes voor man dan wel vrouw  proberen te stoppen? Wel voldoende besef van het koloniale verleden van de ouders van je grootouders? Genoeg differentatie in je vrienden- en kennissenkring? Mag hopen, maar vrees het ergste, dat die flauwekul in 2018 z'n beste tijd gehad heeft.

Afwegen

 Hoe lyrisch kan ik worden over de afwas? Het wegruimen van de laatste resten van het bijna vergane jaar? Enerzijds is er de neiging tot jubelen. Anderzijds houdt iets de boel onder het maaiveld. 'Im großen und ganzen' valt er weinig te klagen. De laatste dagen is er een hoop rust en ruimte aanwezig. Zou willen dat dat een voorteken is voor de komende, nwe twaalf mndn.

 Het opruimen van de keuken hoort er 'gewoon' bij. Ik doe het met plezier en de omstandigheden houden zich er buiten. Bijna hondentijd, maar ook die onderbreking zie ik geen verkeerde invloed uitoefenen. Prada is de hele dag niet van tussen gegaan. Rosa krijgt meer en meer Sammy's neiging me overal te volgen. De rest van de meute slaapt of houdt zich andersinds bezig in aanloop naar de volgende voederpartij.

 Ik geniet muziek. Mariana is verdwenen in een Dan Brown. Het blog wacht, wacht vol verwachting net als vele andere zaken in mijn leven. Is het eindelijk de ultieme aanloop? Gaat 2018 de verandering brengen? De realisatie van het gewenste? De definitieve landing in het nwe leven? In de gewenste vorm daarvan? Over twaalf mndn weten we meer.

Standpunten

 Een rustige dag. Jammer, dat er zo weinig te vertellen valt over prettig rustige dagen. Rekening betaald, een krant in het café gelezen, koffie gedronken, eindelijk gezien waar en hoe Prada er vandoor gaat en die mogelijkheid definitief omzeep geholpen, twee uurtjes geklooid met de afwas, was gelaten voor wat het was, een gerecht met reepjes rundvlees klaar germaakt en de actualiteit van de dag doorgebladerd op het internet. Dat was de donderdag na het ontbijt.

 Vooralsnog geen neiging om me vrijwillig overhoop te laten knallen. Gisteren nog eens een poging gewaagd, maar langer leven dan 45 seconden is me niet gelukt. Dat is erger dan een arcade-game. Wil ik verder met het spel, en natuurlijk wil je dat, dan zal ik toch een vormpje moeten vinden om dit level te overleven.. En dan op de laagste moeilijkheidsgraad zitten. Ik denk dat, als ik me de komende tien jaar verveel, ik voldoende heb aan deze spelepisode en de vijf opklimmende moeilijkheidsgraden.  Amerika zal, vrees ik, tot volgend jaar moeten wachten en het O&N zuchtend onder het Nazi-regime moeten doorbrengen. Soms moet ik gewoon aan mezelf denken.

  De rundvleesreepjes met een hoop verse groente, een eerlijker gerecht dan zoiets als een vegetarische hamburger, zal inmiddels beetgaar zijn en kan genoten worden. Wat ik daarna ga doen zou ik nu echt niet weten. Misschien gewoon niks, heel veel niks. Een beetje turen en de gedachten hun gang laten gaan. Misschien vroeg mijn nest in en misschien ook niet. Heerlijk die ruimte, die ongedwongenheid, het ontbreken van verplichtingen, de vrijheid om te doen en vooral te laten.

Pré-finale

 Ter afsluiting van het jaar een huishoudelijk dagje. Wassen, afwassen, opruimen. Een beetje klooien tussen de eigen vier muren. Het is niet, dat ik me al helemaal kan opsluiten. Er zijn nog enige buitenshuise activiteiten af te handelen. Maar veel stel het niet voor. Ergens blijkt nog een rekening open te staan. Met de eindejaars inventaris voor de deur worden de boeken doorgespit. Kan goed kloppen. Heb dat al eens proberen te betalen, maar was toen op de verkeerde plek.

 Na de koffie krantje mee en ff het dorp, sorry stadje in, voordat ik me op de (af)was gooi. Afwas en koken. De laatste verse Kerstinkopen verwerken en dan is er wonderwel weinig tot niks afgeschreven en ongebruikt richting vuilnisbak verdwenen. Da's netjes.

 Heb zin in de dag. Was vanochtend op de alweer langere ochtendwandel al te merken. Ongemerkt liep ik te zingen. Da's lang geleden, dat ik me daar op betrapt heb. Loop inmiddels, sinds kort bijna een uur in de ochtend. Met Prada en Rosa los en redelijk (Prada) tot goed (Rosa) luisterend, loopt het een stuk prettiger dan met twee over-energieke honden trekkend aan hun lijnen. Nu is het ook weer iets leuks voor mezelf en niet alleen een noodzaak voor de honden. Helemaal de heuvel op en daar boven een eind richting, ja wat zal het zijn, iets van NoordWesten, denk ik, gelopen.

 Rechts de huizen, kerk en kerkhof van Coves en links het vermoeden van Birghis. Heerlijk open ruimte, wijds zicht, de besneeuwde toppen van de Karpaten in mijn rug, net als de opkomende zon. Een zon die oranje boven de heuvels begint uit te komen als ik heuvelopwaarts start en fel geel schijnt als ik weer afdaal. Dit zijn mooie ochtende. Vijf blije rond rennende en onderling spelende honden voor me en een teckel achter mijn hielen.

Slaapgenot

 Weer een aardige nacht achter de rug. Slechts één tussenstop en pas na half acht boven water. Het maakt je een ander mens. Kunnen we met de omstandigheden niet overeenkomen, dat we dat zo houden het komende jaar? Wat moet daar tegenover staan. Voor niets gaat de zon op, dat snap ik ook wel. In een blanco cheque naar eigen inzicht in te vullen door de omstandigheden heb ik echter niet zoveel trek. Een goede nachtrust is me best wat waard, maar niet alles. Ik wacht het voorstel af.

Verwijlen

 Aangenaam rustig uurtje gezeten in Lili's aan de Piata Mica. Een bijna onroemeens gezellige plek. Onlangs verbouwd en de sfeer weten te behouden. Ik zal niet zeggen dat Mariana me te snel klaar was met het zg verfraaien maar het had gerust een half uurtje langer kunnen duren. Morgen en ook vrijdag niks met jurken. We hoeven ze niet te halen. Ze worden naar het hotel gebracht. Kijk, dat is toch een stuk makkelijker als Mariana iets assertiever optreedt.

 Onverstoord om me heen zitten kijken. Meerdere tafeltjes met kletsende vriendinnen en alle bij behorende grimassen en gebaren. Een van die tafeltjes drie vroeg oude meisjes of bijna taarten die krampachtig jong proberen te blijven. Bij vrouwen is dan het eerste wat je moet doen naar de handen kijken. Geen genadelozer verklikker dan de handen van een vrouw. Oudere, magere, lelijke handen die nooit serieus fysieke inspanning hebben gekend. Als je dan omhoog kijkt naar het gezicht, zit er ergens een tijdsbreuk. Pas bij de tweede blik zie je de iets te strakke trekken en past het geheel iets beter bij elkaar. Een plek om terug te keren.

 Morgen dus een rustige dag om de laatste loodjes in goede banen te leiden. Vrijdag zie ik dan weer verder. Aangenaam vooruitzicht. Heb na thuiskomst al een voorschot genomen door de schutting naar beste kunnen en wankele mogelijkheden op te hogen en te verstevigen. Niet alleen Prada zie ik niet meer verdwijnen. Ik zie ook Bobby niet meer naar eigen inzicht in en uit gaan. Het is provisorisch en meer ter ontmoediging bedoeld dan een definitieve oplossing op een plek, die over een mndn helemaal vernieuwd gaat worden. Dus liever geen al te doordauwerige honden. Zeker Bobby niet.

Anders

 Wachten tot de nagels geverfd en wenkbrauwen tot gewenste vorm zijn teruggebracht. Dat vrouwen dat doen is al redelijk van de pot gerukt. Dat ik taxi speel is een kwestie van omstandigheden maar dat ik nog ga zitten wachten is natuurlijk helemaal van de gekke. En met een beetje pech morgen weer maar zonder wachten om de jurken op te halen. Lastig één auto.

 Haren knippen en verven, nagels kleuren, een stel jurken van stoffen die uit Parijs zijn meegekomen .... En dat alles voor twee avonden op de overgang van een jaar naar het andere. 2017 naar 2018. Gewoon van zondag op maandag en dan nog een avondje om het af te leren.

 Ok, ik ga ook niet in mijn werkkloffie, weet een feestelijke avond met eten, drank en dansen zeker te waarderen en heb zelf naar een passend pak gekeken (en gevonden trouwens). Ach, ik moet niet zeuren. Het is prachtig om te zien hoeveel werk er wordt gemaakt. Ik zou het gewoon met minder doen en raak zelf niet zo of niet meer zo onder de indruk van kleding en heb ook geen behoefte, die bij anderen op te wekken. Maar ik ben niet iedereen en dat is maar goed ook.

 Ik had mijn tijd nuttiger kunnen besteden en de schutting Prada-proof gemaakt kunnen hebben. Dat moet nu weer wachten tot ergens eind van de middag of -waarschijnlijker- tot morgen. Veel meer hoeft er dit jaar trouwens niet meer. Best netjes. Een schoon aanrecht zou aardig zijn. Maar dat gaat vast lukken.

Tijd?

Tijd dat ik de wolk laat leeglopen
Tijd dat ik de Pc herinricht
Tijd dat ik 13 voltooi
Tijd dat ik voornemens realiseer
Tijd dat ik me mijn wensen vervul
Tijd dat ik mijn ideeën vorm geef
Tijd dat ik 'moeten' accepteer
Tijd dat ik stop met stilstaan

Ga ik die tijd nog krijgen
of is de tijd gekomen?

Inleiding

 Voor het soort afsluiting van de avond een niet verkeerde nacht mogen genieten. Vaak wakker, rare dromen maar in grote lijnen rust in lijf en grijze massa. Half twaalf, nauwelijks in bed, al wakker worden met het idee, dat je de nacht achter de rug hebt. Dan de tijd zien en je afvragen hoe door de rest van de nachtelijke uren heen te komen. Voordat je serieus na kunt denken over die vraag, ben je echter al weer in slaap gevallen. Dat herhaalt zich nog een paar keer, totdat de telefoon half acht aangeeft en je het gevoel hebt nog een tigtal uren nodig te hebben, voordat je weer mens bent.

 Maar het tijdstip wringt zich onherroepelijk tussen alle andere gedachten naar de voorgrond en met de rust om te blijven liggen is het gedaan. Hondentijd. In alle rust aankleden, tanden poetsen en meer van dat gedoe, katten voeren, jas en sjaal aantrekken en ik ben klaar voor het overdonderende enthousiasme van 7 honden. Piepen, janken, blaffen, springen, geknuffeld willen worden maar bovenal toch die volle voerbak onder de neus willen hebben.

 Rosa heeft nog de jeugdige schrokopsnelheid en is als eerste klaar. Prada volgt en dan is het of Bobby of Flokkie, vervolgens Lady en tenslotte de teckels met Peppie als laatste met zijn voor de helft verloren gebit in de onderkaak.  Voordat die knakworsten op pootjes klaar zijn met eten ben ik al weg met de rest. Maar goed ook. Kunnen ze niet als trekpop dienen voor Bobby en Flokkie.

 Buiten de poort kan het rustig gaan of zoals vandaag enthousiast en onstuimig. Buren verschijnen met de vuilnisbak, auto's worden de straat op gereden, een man gaat op de fiets naar zijn werk en dan zijn er natuurlijk nog de andere honden, die zich achter de poorten verborgen houden. Zou Flokkie z'n kop houden zou de rest ws nauwelijks reageren op dit alles. Eenmaal door Flokkie aangezwengeld zijn ze maar moeilijk te stuiten. Dan ben ik, zoals vandaag, blij dat ik het dorp uit ben en rechts het karrenspoor omhoog kan nemen. Rust! Nog ff en dan gaan Prada en Rosa los en kan het genieten van de ochtendwandeling beginnen.

Zwartgallig

 Dat volgende jaar gaan we wel halen. Ik zal, gezien mijn ervaringen mbt het maken van dit soort opmerkingen, ff afkloppen, maar in alle redelijkheid moet dat lukken. Maar dan verder? 2019? Voor het moment durf ik mijn kop er niet om te verwedden en ook geen fles champagne. Moe. Een weerbarstig lijf. Weinig vrolijke gedachten. Zo'n moment waarop vrolijke vanzelfsprekendheid ver te zoeken is.

 Reden? Geen reden. De middag in prettige gezelschap doorgebracht. Mariana zien genieten van het geklets. Meer dan genoeg en zeer gevarieerd gegeten. Prada, die dank hulp van buitenaf (Bobby), weer kans had gezien om er vandoor te gaan, kwam kort na onze terugkeer uit zichzelf terug naar binnen. Weinig te klagen dus en toch, toch zo'n diep zwarte onderstroom, die meer en meer de bovenwereld weet onder te laten lopen.

 Tijd voor muziek en ontspanning, inzet om het tij te keren. Natuurlijk is dit geen overval maar een al weken nabij sluipend proces. Wat eerst speldenprikjes waren is inmiddels meer het werk van een bazooka. Niet te missen, kortom. En nee, ik ga geen gelijk grove middelen bij de bestrijding inzetten maar de ellende ook niet omarmen. Het is leven. In mijn geval is het erbij gaan horen. Dus maar een vormpje vinden? Zoeken kan in elk geval geen kwaad.

Neergang

 Moeders aan de telefoon. Aftakelen is geen pretje.

Gezelschap

 Na de sarmale op Kerstavond, de eigen maaltijd op eerste Kerstdag gaat het zo straks de deur uit voor een 'Bufet Suedez'. Ik stel me dan iets voor met een hoop vis en andere zeedieren maar daar geloof ik niks van. Het zal de Roemeense benaming van een lopende buffet zijn. In een keukentje van krap 2 bij 3 meter met  minimaal 4 mensen maar ws meer? En als minst aantrekkelijke van alles 'heerlijk' in de sigarettenrook.

 Ik ben dat inmiddels helemaal niet meer gewend. Zeg maar totaal ontwend. Ik vind het nog smeriger dan het altijd al was. Gelukkig ga ik er niet in mijn werkkleren naartoe en loop dus niet de komende dagen in een langzaam oplossende wolk van stank.

 Een middag voor mezelf en mijn gedachten. Roemeens gezelschap. Mariana begint bij binnenkomst te praten en houdt niet meer op, totdat ze in de auto terug naar huis zit. Het maakt op mij steeds weer de indruk alsof ze iets in te halen dan wel te compenseren heeft. En zo automatisch als de woorden uit haar mond stromen zo verdwijnt het eetbare spul er door naar binnen. Pavlov is er niets bij. Meer dan eens gaat het tegelijkertijd, want Roemenen laten in de gloed van een gesprek de ander niet uitpraten alvorens te antwoorden. Gesprekken verworden heel snel tot zoiets als tegen elkaar opbieden met woorden en dat je dan toevallig aan het eten bent, daar kun je natuurlijk geen rekening mee houden.

 Een tijdje gedacht, dat het een onhebbelijkheid van Mariana was maar het verschijnsel doet zich breder voor. Als de verstaander het halve woord heeft begrepen, begint ie direct met zijn/haar antwoord. Waarop de spreker er direct weer overheen gaat als hij/zij denkt te weten in welke richting het antwoord van de verstaander gaat. Etc. En dan ook iets met volume. Nee, ik kan me er gelukkig aardig voor afsluiten zonder de indruk te wekken er niet meer bij te zijn.

Killing!

 Rustig kalme dagen, zonder prikkelende actualiteit, dwarsliggende instanties, niet-meewerkende bedrijven en de afwezigheid van irritante dan wel interessante gedachten maakt de spoeling voor de blogproduktie dun. Meer water dan bouillon laat staan soep. Wat me gisteren goed deed aan de hervonden smaak van klooien in de keuken werd geneutraliseerd door de combi van een onwillige Prada en de zoveelste plek in het spel waar je bij God niet weet waar je kruipen moet voor je alweer uitgeschakeld bent.

 Met Prada kan ik weinig anders dan geduld hebben. Bij Wolfenstein merk ik dat de lol zich opmaakt om het voor gezien te houden. Beetje rennen, schieten, sluipen en beschoten worden, weet ik te waarderen. Een zenuwachtige stresstoestand, rennend zoeken naar levensverlenging, munitie en kogelwerende bescherming onderwijl schietend op wat van alle kanten in diverse soorten en maten op me af komt .... ik geloof, dat ik daar te oud voor begint te worden om het nog leuk te vinden.

 De moeilijkheidsgraad terugschroeven kan niet meer. Ik zit al op 'Baby'-niveau en een zijdeurtje om dit onderdeel te omzeilen zit er ongetwijfeld niet in. Het is doorgaan, overdoen èn op geschikte momenten opslaan tot het je een keer lukt om als laatste over te blijven. En dan hopelijk niet weer dat je in het intermezzo alsnog gepakt blijkt. Dan voel je je werkelijk dubbelgenaaid. Door de Duitsers maar ook door de makers.

Catering

 Afgezien van de ergernis omwille van Prada een rustige dag gehad, Aangenaam bezig geweest in de keuken. Gelukkig ook met smaak kunnen eten. En dat eten in alle rust en relaxtheid aan een mooi gedekte tafel gedaan. Dat is niet vaak gebeurd in de laatste 12 mndn. 'Eten' heeft zoals wel meer bezigheden nog niet de gewenste vorm gevonden.

 Meestal, niet altijd, maar hier wel, betreft het een verschil van wat Mariana of ik gewend ben en de ander niet. Eten is voor Mariana tientallen jaren iets geweest, wat je op een verloren moment doet. Ff tussen neus en lippen door en dan weer verder met wat moet gebeuren. Niet verder met waar je mee bezig was, want je stopt niet om te eten, je maakt af, waar je mee bezig bent en schuift dan aan. Dat laatste 'theoretisch' gezien, want de maaltijd kan ook makkelijk staand of lopend genuttigd worden of -nog erger- terwijl je alweer bezig bent met de volgende klus.

 Dat een maaltijd (ook) een sociale bezigheid is, waarbij oa de dag wordt uitgewisseld, wensen, ideeën of problemen worden besproken, er kortom gewoon tijd is voor elkaar, is nog niet gelukt om over te brengen. 's Ochtends giet je al heen en weer lopend je koffie naar binnen en na het werk kijk je eens in de koelkast en wat je neemt, eet je terwijl je alweer bezig bent met wat je van plan was. Dat is in mijn leven toch gestruktureerder geweest, ondanks de chaos die er met regelmaat heeft geheerst.

Flitsend

 In minder dan een halve minuut na terugkomst van de uitlaatronde, waarop ze vrij was, want vanmiddag al er van tussen, was mevrouw weer verdwenen. Dan krijg je toch de neiging om een ketting aan te schaffen en haar een aantal dagen vast te leggen. Weet ff niet meer wat wijsheid is.

Dodelijk

 Wolfenstein mag dan meer verhaal hebben dan het vroegere simpele rechttoe-rechtaan knallen, maar er zijn ook dingen hetzelfde gebleven. Zoals de traktatie op een schijnbaar onoverwinnelijke robot als je net je doel, een doel hebt bereikt. Het is een automatisch bewaarpunt. Kunt dus niet terug. Staat in feite met de rug tegen de muur en dat nog -letterlijk- in alle openheid. Dan sta je dus knap voor lul cq schietschijf.

 En was het alleen die robot, dan was het misschien niet makkelijker op te lossen maar wel een stuk simpeler concentreren. Nu lopen er ook nog een hoop 'normale' soldaten rond en ook die schieten alsof het hun lust en leven is. Misschien weer een moment om ff terug te schakelen naar het eenvoudigste spelniveau. Maar eerst nog een paar keer Lazerus spelen, in de hoop dat ergens een uitweg, extra munitie, dekking of extra bescherming is te vinden. Liefst alles tegelijkertijd trouwens.

 Het is al een verademing, dat in dit spel wel de mogelijkheid bestaat om tussentijds je vorderingen op te slaan ipv steeds weer vanaf een door de maker gekozen moment opnieuw dood en verderf te zaaien. Alleen heeft dat in zo'n bonusconfrontatie weinig zin, zolang je niet op de een of ander manier een voordeel weet te realiseren. Het is nu als op de rails staan en een paar seconden voor het passeren van de trein realiseren, waar je staat. En dat dan in het midden van driedubbel spoor en op beide andere lijnen komen treinen uit de andere richting aangestormen. Zelfmoord was nog nooit zo simpel.

Trut

 Weer er vandoor. Ik ga op Kerst niet klussen maar op woensdag, hier de derde kerstdag trouwens dus toch een beetje op Kerst, is het eerste wat ik doe het verhogen van de schutting. En dan hoop ik niet dat blijkt, dat die tante op een andere manier haar vrijheid weet te vinden.

 Stank voor dank. Heb haar vanochtend vrijgelaten en aan het eind van de rit kwam ze gewillig naar me toe om aangelijnd te worden. Dan denk je toch "Hé, is iets van een muntje gevallen?" Maar nee dus, tenminste niet in de betekenis dat ze het op eigen houtje er op uit trekken achterwegen zou laten. Had dat ook niet concreet met haar afgesproken, maar toch. Zo wordt je belazerd, waar je bij staat.

 Ze komt als ik roep. Loopt -bijna verbaasd over zichzelf- de binnenplaats op (poort staat open) en na een paar meter ziet ze mij, draait zich om en peert 'm weer. Buiten de poort zit ik op de hurken, roep haar en zij gaat op een meter of 5 van mij af, midden op de weg zitten. Ook een varkensoor weet haar niet te vermurwen. We kijken elkaar aan. Ik ben vriendelijk in toon en gebaar. Innerlijk is dat ietsje anders zonder dat ik nu aan de kook ben. Wat zou in haar hoofd omgaan?

Groen

 Nou, daar is het dan zover. Kerst. En gisteren is alle sneeuw gesmolten. Ik moet ook niet zeggen, dat het haast niet anders kan dan dat we een witte Kerst hebben. Dat is het uitdagen van de omstandigheden en dat kun je beter niet doen. Tenzij je de omstandigheden op die manier voor je kunt laten werken. Maar dan had ik dus dit vieze gele-groene winterweidenuitzicht moeten wensen, dan was het ongetwijfeld wit gebleven vandaag.

 Weinig meer aan te doen. Temperatuur ver boven het vriespunt. Aangenaam zonnetje. Blauwe lucht. Waar klagen we over? Tja, Kerst & sneeuw is zoiets als champagne & ontbijt. Bijzonder, aangenaam, één keer per jaar.

 Op het vuur staan pannen te pruttelen. Ik bedoel de inhoud. Soep en saus. Gisteren verrast met een doos zelfgemaakte vermiccelli door één van de genodigden voor Oud & Nieuw. Vermiccelli en sarmale, de gevulde koolrolletjes die hier onderdeel uitmaken van een feestdagmaal. Dat met een uitnodiging om aan te schuiven op tweede kerstdag bij weer andere mensen, hadden we met de helft minder boodschappen kunnen volstaan .... als we het vooraf hadden geweten.

 Na het blog buig ik me over de rest van de maaltijd. Pasteitje improviseren, dat kennen ze hier niet en zelf maken had ik geen zin in, rijkelijke vermiccelli in de kippebouillon, peterselie hakken, puree maken voor bij de eend met sinasappel in rode wijnsaus, de kaas is enkel decoreren en over het toetje moet ik nog nadenken. Proost!

Voorbereidingen

 Weer een rustige nacht achter de rug en dat ondanks een paar schietoefeningen. Kerst, vrede op aarde aan de mensen van goede wil ... Of zoiets. Misschien het schietspel maar ff aan de kant schuiven. Kunnen oorlogen niet net als de training voor de F1 in de simulator afgehandeld worden? Scheelt een hoop ellende en te ruimen puin. Werkt economisch minder stimulerend, maar je kunt niet alles hebben. Bovendien lijkt de mens meer en meer doordrongen van het het feit dat het qua groei minder en minder moet. Of is dat wensdenken mijnerzijds?

 Krijg ik een filosofisch momentje zo aan het eind van het jaar? Tijd voor de afwas en het koken waar gisteren dan de papierzooi niks van terecht is gekomen. O ja, schutting ophogen en de laatste oneigenlijke zaken uit keuken en eetkamer verwijderen. Wat je niet allemaal moet doen voor een eeuwenoude verjaarling.

Vrijheid

 Weer weg. Weer er tussenuit. Denk dat ik maar moet accepteren dat Prada met bijna 10 cm minder schofthoogte niet onder doet voor de springcapaciteiten van Bobby. Dat wordt klussen met de Kerst. Die schutting moet hoger. Nu is het iets van 1.80 m. Toch niet een hoogte waar je van zou denken "Ach, hup, er overheen." En met die ene meter tachtig zijn de omheiningspringers er nog niet. De lagere plekken zijn met obstakels geblokkeerd, waardoor ze alleen bij de gedeeltes met prikkeldraad  naar buiten kunnen. Nog eens 20-30 cm extra. Natuurlijk zullen ze niet echt er overheen springen, meer er tegen aan en dan klimmen of zo, maar toch.

 Vervelend. Met zo'n uitlaatklep kun je de bereidwilligheid tot gehoorzamen op je buik schrijven. 's Ochtends netjes mee aan de lijn en terug thuis, hup over de omheining en haar eigen gang gaan. En ik vervolgens weer wachten. Mn dat laatste is het probleem in combinatie met het gebrek aan bereidwilligheid om te luisteren. Commando. Tsjak! Doen. Zo zou het moeten zijn. Misschiern ga ik dat ooit halen, ergens in 2-3 jaar, maar het gaat me niet gegeven worden, dat mag duidelijk zijn.

Netjes

 Slopend maar het vordert gestaag. De stapel mapjes wordt in grote schreden kleiner. Wat moet het heerlijk zijn om in een jaar of twee meer dan 80% van die zooi door de versnipperaar te duwen. Weg. Weg. WEG.

Bijstellen

 Sneeuw. Voor de zoveelste keer dit jaar. Het moet raar lopen wil de Kerst niet wit zijn. Vandaag nog wat alledaagsheden scoren bij de Penny en dan hoeven we tot woensdag niet meer de deur uit. Daarna ook niet tenzij ik voor chauffeur moet spelen. In theorie zou vandaag de trap geplaatst kunnen worden. Donderdag is daar niks van terecht gekomen, ondanks zijn belofte met de onderbouwing dat hij het geld nodig had. Iets zegt me, dat de kans klein is, dat het werkelijk gaat gebeuren. Ik zie het wel maar waarschijnlijk dus niet.

 De grote taak voor vandaag is niet het aanrecht of het koken, maar het definitief wegwerken van de inmiddels alweer weken geleden geordende, maar nooit weggeruimde administratie. De tafel moet leeg. Dat heb ik mezelf beloofd en het zou fijn zijn, als ik daar de moeite voor zou willen doen. Bovendien is het een bezigheid met een redelijk definitief resultaat nu ik in mijn eigen kamer, of wat dat ooit moet gaan worden, achter de Pc zit.

 Eerst nog maar een koffie, dan de laatste boodschappen en dan de tafel. Volgorde is belangrijk. Verstoring van bezigheden is funest. Daarna het hout, de kerstverlichting repareren, Controller nummero drie heeft de geest gegeven. Zwak puntje in de verlichting. Honderden nutteloze leds dank falende aansturing. Aansturing die, zoals al geschreven, niet apart te krijgen is. Moet iets op te verzinnen zijn. Voor de Kerst gaat dat niet meer gebeuren. En dan? Misschien gewoon niks?

Pré-Kerst

 Kerstweekend. Zegt me dat iets? Indien ja, dan is het wel met een eroderende zeggingskracht. De sfeerelementen als lichtjes en muziek, ook de overtreffende trap van het toch al ruime aanbod in de normale supermarkten heeft wel wat, maar dat is met Pasen ook. De rest zoals kerstboorm opbouwen, tafelversieren en ander gedecoreer heeft z'n charmes verloren en de kerk laat ik maar helemaal zitten. Het koken hangt daar een beetje tussen. Wat meer met mij en mijn huidig gekwakkel met het vinden van de passende draai in mijn leven te maken heeft en niet zozeer met de Kerst. We gaan het gewoon weer proberen.

 Eerst straks opruimen. Het is nieteens zo'n puinhuip in de keuken. Al ruim een week weet ik het grootste deel van de aanrecht-U vrij te houden van oneigenlijke rommel. Weer zo'n kleine bijdrage aan het gewenste grote geheel. Nu de andere kant nog. De kant van de lege flessen en vuile vaat. Een glascontainer in Agnita zou een hoop schelen. Nu is het opsparen en vooral niet vergeten, als we naar Sibiu gaan. Voor een ander deel zijn het flessen en potten voor hergebruik en die hebben gewoon nog niet de plek, die er voor zou moeten zijn. Dat verdwijnt voorlopig richting het toekomstige gastenhuis. Helaas niet uit zichzelf.

 Als die minimale obstakels geruimd zijn kunnen we beginnen. Soep, kippensoep is het hier als het een feestdag is (en gewoon op zondag ook), de rest is minder voorgeschreven of ik laat me er minder aan gelegen zijn. Iets met eend (afgeprijst in de supermarkt. Wat de boer niet kent ....), diverse groenten in diverse vormen, misschien iets met taart en in elk geval veel verschillend fruit. Nee, het heilige vuur woedt nog niet, da's duidelijk.

Timide

 Iets is niet wat het zijn moet. Maar wat en hoe kom je daar achter? Vers (bevroren) bloed op de bestrating voor het huis. Bobby op de binnenplaats terwijl ik gisteren of de dag ervoor de vermoedelijk overspringplek naar mijn idee definitief onpassseerbaar had gemaakt. Maar soit, dat ie naar binnen weet te komen, is tot daaraantoe, maar Prada was weg. Die weet dus (ws) op dezelfde weg naar buiten te komen. Ik krijg de neiging om kamera's op te hangen.

 We praten over een twee meter hoge schutting en een ongeoefende hond. Van de andere kant is de hoogte minder en Bobby is ruimer groter dan Prada. Ik snap het niet, maar weg dus. Ik me voorbereiden op een avond wachten, vragen en bijna bedelen. Komt Prada enthousiast aangerend, als ik ff met de andere honden naar buiten ga. Ff, want laat en donker.

 In tegenstelling tot een hoop onwil en eigenszinnigheid, kwam Prada uit zichzelf mee naar binnen, heeft gegeten en is neergeploft en nauwelijks tot reactie te porren. Moe? De hele middag met Lady van de vrijheid genoten. Laatst na een nacht barstte ze nog van de energie. Ongeluk? Ik kan voor zover ik erbij kan, geen wonden constateren. Prada hinkt niet, ligt opgerold. Niks wijst op fysieke problemen. Is een generatieconflict uitgevochten en heeft ze ze ongenadig op de donder gekregen? Morgern Mariana bij de buren laten informeren of die iets gezien hebben, wat licht op de zaak zou kunnen werpen.

Doenerig

 Lange dag achter de rug. Veel gedaan, wat weinig in de beleving scheelt. Koelkasten puilen net niet uit. De deuren kunnen dus nog dicht. Redelijk verstandig ingekocht. Niet overdreven ingeslagen in de categorie 'bederfelijke waar'. De koopwoede kunnen omleiden naar de meer houdbare zaken zoals chocola en spul dat niet de kans krijgt om te bederven zoals wijn en bier. De rekening aan de kassa mocht er wezen. Menig nieuwe landgenoot moet er een maand voor werken.

  Zonder lunch zat er wat speling in de inkoopactiviteiten. Daar ook gebruik van gemaakt, zodat Mariana iets, maar niet overdreven te vroeg bij haar kapster kon binnen stappen. Twee à drie uur dood te slaan door mij afhankelijk van wat allemaal mogelijk is. Alleen de haren of hebben ze ook tijd voor nagels e.d.

 Uitnodigingen opgehaald. Eentje was net vanmiddag overbodig geworden, omdat de koerier ondanks het zijnsinziens incomplete adres het spul toch heeft weten te bezorgen. Tenminste, als je dat zo kunt noemen, als je de envelop tussen de latten van de toegangspoort steekt en verdwijnt. Duidelijk geen gebruik gemaakt van de telefoon, terwijl ze het nummer wilden hebben. Bleef de broer van Mariana over, die ze wel tig keer gebeld schijnen te hebben. Iets waar ik inmiddels aan waag te twijfelen.

 Lekker ff aan de bar gehangen in het hotel. Niet mijn eerste koffie vandaag, maar aan mijn taks was ik vanochtend niet toegekomen. Lekker glaasje erbij en langzaam de sfeer van volgend weekend op me af laten komen. Vervolgens hup de stad in en opzoek naar wat dingetjes voor mezelf. En nog gevonden ook. O.a. een wijnboek over de wijnen van Roemenië. Ineens telefoon. Mariana klaar. Niks geen wachten dus. Hoppa, huuswaarts.

Slapjes

 Zit ik weer. Ochtend. Schrijftijd. Niks te schrijven. Wat is dat?? Smaak verloren? Interesse vervlakt? Andere uitlaatklep gevonden? Zou dood en verderf zaaien hetzelfde bewerken als bloggen? Zou al bijna moeten. Ben met minder dingen bezig. Zelfs de dood verliest aan kracht. Afleiding, dat is het punt. Als je maar genoeg andere zaken aan je kop hebt, ben je niet meer met de inhoud vasn je hoofd bezig. ".... rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan, en weer doorgaan ...." dat is het medicijn.

 Medicijnen zijn nooit een goed idee. Het lichaam moet hetzelf aan dan wel af kunnen. Zo niet, dan jammer maar helaas. Ja, dat is absoluut niet het denken van tegenwoordig, maar maakt het leven minder nep. Meer 'leven', minder 'niet doodgaan'.

 Aan alles en iedere invloed komt een eind, dat zal bij schieten niet anders zijn. Al is het maar omdat het spel geen eindeloos lus herbergt. Was die er wel, zou je er aan wennen en het op die manier z'n invloed verliezen. Kortom, straks weer meer. Eerst de USA bevrijden van Generaal Engel.

Bedrand

 Het wordt nog werken om ook deze mnd een driecijferig blogtotaal voor elkaar te kloppen. Maar vandaag verder niet meer. De hand gaat enigzins beter. De zwelling van het middelvingergewricht laat na. Tik weer met de vingers van twee handen. Maar mijn rechterhand is moe. Ik trouwens ook. Ondanks het manco de hele dag bezig gebleven. Is toch netjes, al zeg ik het zelf.

 Had natuurlijk meer gekund, maar of ik dat ook gewild zou hebben, waag ik te betwijfelen. Dus deze dag zit wel goed of tenminste niet verkeerd. Morgen, dank de huurauto, naar de grote Kerstovervloed in de Auchun en Carrefour in Sibiu. Zien wat te krijgen is en vooral zien dat niet wordt in geslagen om straks weg te gooien. Klein en fijn, variatie met een zweempje uitdaging en natuurlijk kwaliteit ipv kwantiteit. En dan zijn er natuurlijk nog andere zaken te doen.

 Morgen is voor Mariana een vastendag, dus kunnen we de lunch gevoeglijk overslaan. Blijft een zee van tijd over om in alle rust een hoop te neuzen. Zin in. De smaakcombinaties komen vast vanzelf. Die wel.

Au!

 Links typen  gaat makkelijker dan links schrijven, blijft verder verre van ideaal. Krijg je als je een teckel uit de muilen van twee reuen proberen te redden en het arme beestje je handen niet vertrouwt. Ik had beter moeten weten, maar wist op dat moment niks anders te verzinnen. Moeilijk voorstelbare en nergens op gebaseerde bloeddorst. Flokkie heeft de pik op die weinig vriendelijke knakworst op pootjes. Maar zelfs dan. Bobby wil niet onder doen en voor je het weet wordt het arme beestje door elkaar gerammeld en bijna in tweeën gescheurd. Ook Prada, Rosa en Lady bemoeien zich ermee. In mindere mate maar toch.

 Die groepsdynamiek staat me inmiddels aardig tegen. Iedere hond op zich is de goedheid zelve. Bij elkaar zijn ze bij tijd en wijle een ramp. Deze keer voor mijn hand.

Afkappen

 Wil d'r ooit iets van de nwe herinrichting van de Pc terecht komen, kan ik het beste beginnen met de spellen rigoreus te verwijderen. Wel ff zoeken waar de spelvoortgang van de betreffende games is opgeslagen en daar een kopie van maken. Of dat veel zin heeft, weet ik niet, maar als ik alles blindelings weggooi, kan niet ergens in het spel instappen. Ik zie het me niet snel doen, maar houd op deze manier de mogelijkheid open.

 Gooi ik de zooi er niet vanaf. blijf ik bezig. Dat heeft het vervolg van Wolfenstein wel duidelijk gemaakt. Gelukkig had ik het vervolg liggen en kon ik met een dag of wat vertraging zien, hoe ze de hoofdpersoon uit de bijna dood laten verrijzen.  En die wetenschap is dan natuurlijk niet de geruststelling om het spel tot een later moment op te bergen. Nee, dan wil je ook verder. Daar hebben de makers wel voor gezorgd, ook al begin je in een rolstoel. Mes d'rin dus. Zou het me lukken? Bij een foute tegenstander werkt dat toch anders dan bij mezelf.

Afzakken

 Acht concepten in de wachtrij om tot acceptabele lengte uitgewerkt te worden. Dat gaat vandaag niet meer gebeuren. Ik heb het gehad. Mariana lag al in bed toen ik begin van de avond thuiskwam van mijn avonturen van vandaag. Een beetje aan de vroege kant, maar dat mag iedereen helemaal zelf weten. Ik stap ook mijn bed in, als ik werkelijk moe ben. Maakt niet uit of dat om 20, 22 of 24 uur is. Al moet ik zeggen, dat ik me meestal die kant op begeef, omdat ik vind, dat ik verstandig moet zijn en niet de boel moet oprekken tot het maximaal mogelijke.

 Maar ik denk, dat ik met enige uren vertraging het voorbeeld ga volgen. Ik ga morgen zien, hoe ik de resultaten van vandaag het best een plek kan geven in wat de komende tijd zou moeten gebeuren. Veertien dagen autoloos was geen optie, zeker niet in deze tijd van het jaar. Dus die beslissing is gewoon goed geweest. Bedacht me op de terugweg wel, dat het een van die zeldzame momenten in het normale dagelijkse bestaan is, waarop ik gebruik maak van mijn extra mogelijkheden en dat niet zonder slag of stoot gaat. Alsof ik er verantwoording over af moet leggen.

 Dergelijke gedachten irriteren en geven me iets recalcitrants. Prompt opweg naar huis afgeslagen bij de METRO en wat wijnen en sterke drank ingeslagen. Het leek dit jaar een terughoudend jaar te worden, maar we halen het, en nièt door dit METRO-bezoekje, hard in. Trap, auto's, O&N, Tv (?) ... Ik vergeet iets. Maar wat maakt het uit. Eerst maar eens 2018 halen.

Afglijden

 Vanochtend had ik vanalles in mijn hoofd, dat ik als blog-waardig inschatte. Na een dag rennen, regelen en realiseren voelt het anders aan. Ga ik het proberen op te werken? Zit dat er in? De toetsenbordactiviteit leek net weer toe te nemen en dan knalt de werkelijkheid van vandaag alles weer overhoop. Het lijkt wel een PC-game. Wat is het probleem cq de uitdaging. Hoe gaan we het oplossen. Wat heb ik nodig. Waar moet ik zijn.

Trap af

 Tegen vijven in het huurkarretje naar huis. Uit de autoloze tijd aan de OudeGracht in Utrecht kan ik me herinneren dat het altijd een feestje was als het op vakantie ging in een huurauto. Vaak een categorie hoger dan gereserveerd en natuurlijk altijd meer paardenkrachten dan benenwagen of fiets. Yoland achter het stuur. Ik genoot toen nog van een rijbewijsloos bestaan en kon me concentreren op het kaartlezen. Power, blazen. Alleen het rijden was al vakantie.

 Nu voelt dat anders aan. Beetje blikkerig, geen kracht, klein tankje, 5 versnellingen die bij 65 al vergebruikt zijn en volgens mij verre van zuinig maar dat moet nog blijken. Positieve punten zijn de nog niet doorgezeten stoelen en de startknop. Niet alleen de Citroën maar ook de oude Peugeot steken hier qua gevoel en prestaties mijlenver boven uit. Verwend worden of jezelf verwennen is lekker tot het moment, dat je die stap terug moet doen. Gelukkig went alles, zolang hoop ik echter niet in het ding te moeten rijden.

 In Agnita nog snel langs de timmerman. De mndnlange mooie praatjes komen langzaam tot een goed einde. Bezig met de laatste handen aan de trap naar de tuinkamer moest ik komen kijken of de beits van de goede kleur was. Het zag er goed uit zowel de trap als de kleur. Een rib uit mijn lijf, een nog grijzere kleur van mijn haren maar één van de kroonjuwelen van het huis en de tweede in de tuinkamer. Jammer dat ik er geen 50 jaar meer van zal kunnen genieten.

Autotreurnis

 Een VW-Beetle, een Citroën C5, een Peugeot 406 Break ... allemaal verspreidt over Sibiu in reparatie bij de desbetreffende dealer/garage. De Beetle inmiddels bijna 10 weken, de Citroën een kleine twee weken minder en nu ook de Peugeot. Was de schade bij de eerste twee duidelijk zichtbaar agv een ongeluk bij de Peugeot wordt het zoeken en dan zie je de mensen hun wenkbrauwen fronsen. Is die auto al dat werk nog wel waard?

 Ja, dat is ie. Rationeel misschien niet, maar voor mij wel. Was er al een band vanwege 'de eerste auto' is het inmiddels een aandenken geworden aan de grote draai in mijn leven waar weinig aandenkens meer van bestaan. Alles is dood, opgeruimd of verkocht. Alleen de Peugeot en de domeinnaam herinneren nog aan de grote ommezwaai en die laatste staat op het punt om overgeheveld te worden naar de nwe eigenaar. Daar moet ik eindelijk eens achteraan zoals ik nog achter een hoop andere zaken aan moet. Rust is een illusie, daar ben ik inmiddels wel achter.

 Al voordat duidelijk werd, dat ook de Peugeot naar de zijlijn zou gaan, had ik al besloten om een auto te huren voor de komende twee weken. Deze tijd van het jaar lopen klooien met bussen heeft niks aantrekkelijks. Dus na de gefronsde wenkbrauwen bij de Peugeotgarage naar de andere kant van de stad en een auto gehuurd op het vliegveld. Een vliegveld van niks of 3-4 vluchten per dag mn naar Wenen en die vlucht werd op het moment van mijn verschijnen net geannuleerd. Zal je maar overkomen. Morgen weer een dag.

Tijdverdrijven

 Aangekomen in Sibiu kwam rook onder de motorkap vandaan. Ergens lekte diesel. Kunnen inspuiters barsten als ze verstopt zijn? Was het benzine geweest was de boel ergens onderweg in de hens gevlogen. Na een bedankje aan mijn beschermengel binnen de formaliteiten afgehandeld. Ze zouden het probleem proberen op te lossen en mij bellen. Misschien zou het die middag nog lukken. Misschien?? Lijkt me sterk, maar ok, de stad in. Een appeltje schillen met Telecom.

 Van dat schillen bleef weinig over. Blijkbaar bij de vorige betaling een cijfer te weinig aangeslagen en daardoor nog 100 Lei van november openstaan. Het enige lullige is dan, dat je naast alle onzinmeldingen, die je per email of sms binnen krijgt, niet ff erop gewezen kunt worden, dat de betaling niet correct was. Maar soit, binnen een kwartier waren we weer met de rest van de wereld verbonden.

 De middag verder een beetje rondgehangen in restaurant en kledingwinkels. Mijn lijf past niet in confectiematen. Geen probleem zolang je de onderdelen los koopt, wil je een pak dan wordt het gauw frustrerend of eigenlijk lachwekkend. Past de broek, barst ik uit het jasje. Past het jasje, verzuip ik in de broek. Het was niet voor niks, dat ik me een pak wilde laten aanmeten bij mijn vertrek uit Frankrijk. Dat ik toen belazerd ben, maakt dat ik hier nog steeds niet echt naar mogelijkheden heb gezocht. Maar confectie gaat het niet worden, denk ik. Waar zijn de winkels die van hetzelfde pak cross-over onderdelen van verschillende maatvoering combineren. Zo raar is dat toch niet. Of toch??

Lift

 In een rijtuigie, in een rijtuigie
 In een rijtuigie rejen we naar Agnita
 Op een dag in december, zo kalm en bedaard
 En maar schommelen en maar kijken naar de kont van 't paard
 In een rijtuigie, in een rijtuigie
 In een rijtuigie helemaal naar Agnita

 Vrij naar Wim Sonneveld. Kijken naar de kont van het paard. Goed bedoeld en met drie broeken over elkaar aan misschien een beetje te doen, maar ik had liever gewoon doorgelopen. Helaas lukte dat niet en ik wilde ook niet als ondankbaar of onbeleefd overkomen. Koukleumen dus maar. Het maakt mijn bewondering voor de paard- en wagenmenners alleen nog groter dan ie al was.

 Opweg naar de beestenmarkt in Agnita. Onderweg nog een stop om de paarden te laten drinken. Die beesten verbruiken blijkbaar een hoop water dat 7 km niet zonder een tussenstop kunnen worden afgelegd. De markten zoals vandaag in Agnita gaan het hele jaar door op vaste momenten in vaste plaatsen. Het ene dorp na het andere. Nu kun je nog net een varken op de kop tikken om te slachten voor de Kerst. Maar of het de goede tijd is om paarden te verkopen, zoals de lui uit Coves van plan waren, vraag ik me af.

 Bij de afslag naar de markt vriendelijk bedankt en verder het stadje ingetogen. De stijfheid eruit lopen en weer op temperatuur komen. Benieuwd naar de conclusie mbt de auto en de reden voor de actie van Telecom

Aankaarten

 Een dag in het teken van wachten? Maar één ding is erger: Me zinnig bezig weten houden tijdens het wachten. Het wachten niet te laten overheersen. Bovendien is de kans klein, dat ze werkelijk bellen met resultaat. En zo ja en ws uren later dan dat ze tot een conclusie zijn gekomen. In de benenwagen dus en naar de stad. Misschien kunnen ze me dan bij de filiaal van Telecom ook verklaren, waarom ik afgesloten ben twee dagen vòòr het verlopen van de betalingstermijn. Zal wel niet maar toch. Telefonisch loop ik vast op een 'Personal Identification code'. Geen idee wat daar mee bedoeld wordt.

Wonderlijk

 Goed geslapen uit het niets. Net zo onverwachts als waarmee de van veel heisa voorziene nachten me overvallen. Maar in dit geval geen reden tot klagen. Net als bij het omgekeerde geval, zou ik meer invloed willen hebben op mijn eigen wel en wee in de nachtelijke uren.

Oplichting?

 Een vreemd systeem is het, waarmee de tegenwoordige spellen op je computer terecht komen en speelbaar worden. Koop je het zg op disk, heb je 4, 5 of meer Cd's om in te lezen, het maakt niet uit. Aan het eind komt de update via het internet en mag je 4, 5, 6 of meer uren wachten, voordat eindelijk overgepompt is, waar je lang en breed voor betaald hebt. Je gaat naar de bakker voor een brood en de beste man zeg tegen je "Wacht, ik ga het bakken.". Met een joekel van een breedbandverbinding van glasvezelkabel zal het in een ruk en een zucht zijn gebeurd, maar dat is (en blijft) voorbehouden aan een groepje gelukkigen en is niet voor de algemeenheid.

 Met het gesleutel aan de netneutraliteit zal het er in de toekomst niet beter op worden. Vrees ik. Afgezien daarvan blijft het dus een beetje raar, dat je ergens voor betaalt maar het niet krijgt. Je krijgt 'toegang tot' en meer niet. Die toegang kan je dus ook weer ontzegd worden. In theorie dan tenminste. Is niet goed. Klopt niet.

 Maar afgezien van deze principiële discussie, zit je dus gewoon uren te wachten op iets, wat in feite al van jou is, maar nog niet tot bij jou is gekomen. Dat duurt dus 6 of 7 uur of het dubbele, want telt niet netjes af en die verbinding kost ook nog eens geld. Je betaald dus dubbel en zelfs meer, als je over de limiet van het abo heen gaat. Rare ontwikkelingen.

Gerealiseerd

 The New Order van Wolfenstein beëindigd. Zwak einde, maar dat zal met het laagste spelniveau te maken hebben. Lulliger is dat de hoofdpersoon deels in reepjes afsluit ongeacht de bagage die je 'm meegeeft. Dat kun je maar met moeite een cliffhanger noemen. Maar soit. Dishonored_2 was eigenlijk interessanter om te spelen. Je had, sorry, hebt vele malen meer invloed op het verloop van het spel. Verwend? Ja, ontzettend verwend.

Autoloos

 Hoelang gaat het duren? Over de inspuitproblemen was men het snel eens. Nog ff geprobeerd om, in het geval de boel 'enkel' verstopt zou zijn, de boel schoon te rijden na toevoeging van een of ander middel aan de diesel. Hoewel de auto na een half uur rijden een netter motorgeluid produceerde sloeg de motor af als ik terugschakelde naar de een. Geen trekkracht in de lage toeren. De boel wordt opengeschroefd en ik ben aangewezen op mijn laatste wagen; de benenwagen.

 Onbevredigende afhandeling door de taalbarrière. Wat ze nou precies denken te doen is me niet duidelijk. Ja, motor zover demonteren, dat ze bij de inspuiters kunnen en dan checken of en hoeveel er verstopt dan wel kapot zijn. Maar dan? Schoonmaken, reviseren (schijnt te kunnen) of vervangen. Die dingen kosten 150 tot 500 euro het stuk en er zitten er vier in. Enige betrokkenheid bij het beslissingsproces zou wel leuk zijn. Net als een antwoord op mijn vraag over de potentiële levensduur van die inspuiters, die bij de controle niet het probleem blijken te zijn?? Enerzijds geen zin om hier over een paar weken of mndn met hetzelfde probleem aan een andere inspuiter te staan, maar ook geen behoefte om geld te verbranden voor iets waarvan de waarschijnlijkheid klein is dat het problemen gaat geven.

 Op weg naar Coves een lift gekregen. Zelfs twee auto's stopten, waardoor ik kiezen moest en dat voor de achterste heb gedaan. Nu hopen, dat ik de ander daarmee niet voor het hoofd heb gestoten. Weet verder niet wie dat is geweest. Een zilverkleurige Audi-station of hoe dat bij Audi ook heten mag.

Fps'n

 De avond voor een bescheiden deel opgeofferd aan de wereld. Ik ben inmiddels teruggeschakeld naar het eenvoudigste niveau en daar bij gebleven. Het maakt volgens mij qua aantal te doden tegenstanders niet veel uit. Ze laten zich misschien nog net iets makkelijker overhoop schieten en/of je hebt meer mogelijkheden om je leven en bepantsering bij te werken. Hoe het ook zij, het ging allemaal redelijk soepeltjes zolang het om dom voetvolk gaat. Worden het robots dan is het ff zoeken, waar de zwakke plek zit.

 Heb ook het idee, dat naarmate het verhaal vordert de ontwikkelaars het moe waren om steeds weer vijanden te programmeren, die uiteindelijk alleen maar overhoop worden geschoten. Je komt er voor mijn gevoel steeds minder tegen.

 Of ik nou aan het eind ben of niet, weet ik niet, maar ik zal er niet ver meer vanaf zitten. Heb je het hele spel met een keur aan schietdingen lopen zeulen, kom je ineens tegenover een uit de kluitengewassen gevechtsmachine te staan met alleen maar een mes in je bezit. Dat wordt rennen, zoeken, verzamelen en denken onderwijl de laserbommen of granaten ontwijkend. Net zoals ik me als speler soms masochist voel, hebben de makers iets sadistisch in zich. Ze zullen het uitdaging noemen, maar dat maakt niet uit.

 Het bij de eerste kennismaking gelaten. Tegen tienen het bed ingedoken. Eerlijk gezegd voelde ik geen behoefte me wederom in een schijnbaar onmnogelijk toestand te storten. Bovendien hoeft het niet iedere avond vier uur 's ochtends te worden. Hoewel ik gisternacht wel als een blok heb geslapen. Dat was afgelopen nacht helaas weer anders. Een beetje voorspelbaar, al verklaart het niks.

Stroefjes

 Me door de dag heen gerommeld. De ergernis over de derde auto, die de roulatie voor gezien houdt, is afgezwakt maar niet verdwenen. Na quasi-begrijpend mee onder de motorkap kijkend werd begin van de middag de distributieriem uitgesloten. Ook de V-snaar, hoewel die wat rafelt aan de randen, kan niet het probleem zijn, daar kan het lawaai niet vandaan komen. Het is interessant om te zien hoe ongecoördineerd er overal aan wordt getrokken, geduwd, onderdelen en aansluitingen los- en weer vastgekoppeld worden, terwijl het volgens mij iets met de cylinders, kleppen etc moet zijn en daar kom je gewoon zonder sleutelen niet bij.

 Aldoende werd de aandacht meer naar het verbrandingssysteem verlegd en de zwarte roetwolk bij het gassen gaf eindelijk een doorslag: injectors, of verstuivers in netjes Nederlands. Een of meerdere verstopt of kapot. Dat het allemaal zo bij elkaar kan komen. Wat is het volgende onderdeel, dat het gaat begeven. En belangrijker .... als er één stuk is, wat zegt dat over de anderen. Schijnt geen goedkoop verhaaltje te zijn, als ik de experten mag geloven. Die vrg kwam niet over. Morgen naar een garage en zien of die hetzelfde denken.

Pech

 Er zijn momenten, waarop ik wou, dat ik nog in Frankrijk zat. Tot op heden had het vooral te maken met 'er op uit kunnen gaan'. Brantôme, Perigueux, Toulouse. Nee, niet Limoges. En soms met mijn garagist. Nu is er weer zo eentje. Zo'n garage-moment. De Peugeot maakt weer problemen en volgens mij is het ditmaal niks simpels. Waar is Olivier, die morgenochtend de wagen komt ophalen en hem eind van de week weer aflevert?? En -ook niet onbelangrijk- waar is mijn tweede auto?

 Ik ga vast niet dood van een paar dagen zonder wielen, maar handig is het niet. Wilde met Prada naar de dierenarts vanwege het toenemende interesse van de heren voor haar achterkant en aan het eind van de week zoiets banaals als het volstouwen van de koelkasten om met de Kerstdagen een keuzeprobleem te hebben bij het tevreden stellen van de innerlijke mens.

 Grrr. Het begon net een beetje te lopen. Ik zal het niet over "Zul je net zien...." hebben maar ik baal er niet minder om. Dit gaat de boel in de war sturen. Daar zit/zat ik absoluut niet op te wachten. Kan dit in Agnita? Als het kan, moet ik het dan doen of kan ik beter naar de Peugeot garage in Sibiu? En als het Sibiu wordt, hoe komt de wagen daar? Vragen, vragen. Ik hou niet van teveel vragen. Al die onduidelijkheid en noodzaak om à la minuut knopen door te hakken geniet niet mijn voorkeur.

Ontwikkelingen?

 Het stukjes schrijven gaat deze mnd een stuk minder vanzelfsprekend of is het gemoedelijker. De zelf gecreëerde stok achter de deur heeft het effect verloren. Zat er vorig mnd al een beetje aan te komen maar is nu een feit, vrees ik. Nu is vrees in dit geval niet echt nodig. Ik loop geen bonus mis, krijg ze niet op mijn donder, val me nieteens zelf tegen, mocht ik mijn verborgen gehouden agenda niet voor 100% weten te realiseren.

 Laat ik het op 'gemoedelijker' houden. Vrij van dwang een beetje met woorden in zinnen spelen mocht ik er zin in hebben om iets wat me overkomen of in me op gekomen is vast te leggen. Dat zou best nog wel eens het motto van 2018 kunnen worden. Dan gaat het blog mee in de pas van het streven voor de alledaagse werkelijkheid: gemoedelijkheid, vrij van dwang, geen moeten. Het enige wat ik daarvoor nodig heb is een poetsvrouw, een kok, een bulter, een klusser en tuinman. Dan heb ik tijd om de krant te lezen, een beetje te schrijven, op een terras te hangen en om me met de details van de rest te bemoeien.

 Vijf mensen aansturen ... hoeveel tijd zou dat per dag kosten? Hoeveel ergernis opleveren? Hoeveel water zou er bij de wijn moeten om enigszins tevreden te kunnen zijn met wat de hulptroepen doen? Hoeveel tijd en energie zou het kosten om een ploeg bijeen te krijgen, waarmee te werken valt?

 Het lijkt een raar idee. Is het ook als je voor alle vijf zou gaan. Die tuinman en klusser zouden echter geen overbodige luxe zijn. De tuinman voor het lullige werk in de tuin en de klusser als stimulans om bezig te blijven. En twee man is qua investering te overzien. Zowel qua geld, tijd als energie. Eens over denken.

Re-posts

 Geloof dat ik werkelijk een beetje leeg geschreven ben of is het omdat te weinig dingen tegen zitten? Eindelijk het gewenste rustig voortkabbelende leven? Voor het ogenblik dan en de recentelijk doorgekomen dagen. Of zijn het al weken. Dat gevoel kan ik wel hebben, maar daar geloof ik niks van. Ik kan het wel weer over de onrustige nacht hebben, maar dat krijgt iets van kletsen over het weer. Het was ietsje minder vervelend en morgen misschien weer meer of ook niet en wie weet helemaal weg totdat de heisa ineens weer opduikt en ik me voor de zoveelste keer kan afvragen waar het toch in 's hemels naam aan mag liggen. Zo het al ergens aan ligt. Dat denk ik dan wel, maar weten doe je dat niet.

 Maar kan iets gebeuren als het nergens aan ligt? Iets kan je overvallen, maar daarmee is niet gezegd, dat het geen oorzaak heeft. Gebeuren dingen regelmatig al dan niet met herkenbare regelmaat, dan moet iets aan te wijzen zijn, waardoor iedere keer weer het moment(um) bereikt wordt, de trekker overgehaald en het mechanisme in werking treedt. Misschien is van de hele heisa nog het meest irritante, dat ik nog steeds geen afdoende verklaring heb weten te produceren.

 Het blijft me dus vooralsnog 'overkomen'. Dat is dus echt als het weer en mn dan de regen. Je kunt een paraplui opzetten, als je eraan gedacht hebt eentje mee te nemen, anders wordt je gewoon nat. Soms een beetje, soms goed, soms doornat. Terug binnen, droog je je af cq trek je jas uit en indien nodig verwissel je je natte kloffie voor een stel droge kleren en ben je er niet meer mee bezig totdat je weer nat wordt.

 Maar goed het ondergaan, het er mee bezig zijn da's allemaal één kant van de medaille maar om er iedere keer weer over te beginnen. Over de nachten, de honden, de rommel, de angst, de afkeer, de onwil, etc. Ik denk dat ik nog te weinig koffie heb gehad.

Knalloos

 Ga ik een partij knallen? Ik denk het niet. Niet slim. Maar vreemd toch eigenlijk, dat je wat voor je vermaak bedoeld is, moet doseren. Misschien een beetje vreemd vermaak al die overhoop geschoten militairen, maar als je dat niet wilt kun je natuurlijk Cc Soda Saga gaan spelen. Daar werd ik minstens zo beroerd van. Dus wat dat betreft treft Wolfenstein geen bijzondere blaam. Als ik straks van de Trucksimulator ook slapeloze nachten krijg, hou ik de Pc-games voor gezien en ga ik mijn breivaardigheden opvijzelen.

Reanimatie

 Bezig! Weer! Wederom! De hele week al, als ik me niet vergis, en qua uren nog in toenemende mate ook. Vandaag iets van 6 uur bezig geweest met de kerstverlichting aan de voorkant. Zes uur! In die tijd kun je voor mijn gevoel een dorp van versiering voorzien. Het ophangen heeft ook 'slechts' drie uur gekost. De resterende tijd is verloren gegaan aan de zoveelste poging van het vinden van een oplossing voor de vorig jaar door brand beschadigde controller.

 Die dingen kun je dus niet los krijgen. Ik ben er niet het hele jaar sinds de vorige Kerst mee bezig geweest, maar als het weer een keertje in me opkwam geneusd in winkels en natuurlijk in het internet. Vanzelfsprekend direct na de brand en in de zomermaanden minder. Maar ook nu is het overal nul op mijn request. Enige advies is weggooien en nieuw kopen. Vreemd omdat het een los te koppelen onderdeel is. Maar soit. Uiteindelijk vandaag twee led-slingers op één en dezelfde controller aangesloten. Ergens bij ongeveer dezelfde specificaties gezien dat er max. 3500 ledlichtjes op aangesloten mochten worden. Dan mogen die paar honderd van mij geen probleem zijn.

 Maar bezig dus, en zoals altijd weer, doet dat deugd. Nog niet de fout gemaakt om direct alles aan te willen pakken. Dus misschien weet ik de opgebloeide activiteit te consolideren. Eerst maar eens al die kleine rotklusjes en dan volgt stapsgewijs het grotere werk. Nee, ik ga niks benoemen. Daar krijg ik op z'n laatst morgen al spijt van.

Ochtendgesprek

 "En nou rustig aan jongens."
 "Ho!"
 "Kom Prada."
 "Rustig."
 "Niet trekken, boys."
 "Goed zo, Prada."
 "Rustig, Rosa."
 "Jongens, alsjeblief."
 "Kom!"
 "Haaaaallo."
 "Niet trekken, Rosa."
 "Niet trekken, Prada."
 "Rustig, jongens."
 "Kom, lopen, Rosa."
 "Doorlopen, Prada."
 "Prada, doorlopen."
 "Braaf, Prada."
 "Rosa, hier."
 "Braaf!"
 "Prada hier! Prada Hier! Prada HIER!"
 "Zit, Prada."
 "Braaf Prada"
 "Niet zo trekken, Prada."
 "Rustig, Rosa."
 "Niet doen Rosa. Foei!"
 "Kom op, Rosa. Doorlopen."
 "Lopen, kom."
 "Hooo, niet zo trekken."
 "Prada hier."
 (Haalt de riem binnen)
 "Goed zo, Prada."
 "Zit Prada."
 "Braaf Prada."
 "Ho, ho, ho. Rustig aan Prada."
 "Rosa hier.
 "Goed zo, Rosa."
 .......
 Etc.

Behangetje

 "Benieuwd wat voor nacht me staat te wachten. Helemaal tot in mijn dromen was Wolfenstein gisteravond niet doorgedrongen. Hier en daar waren wat spelelementen aanwezig. In een stripachtige vormgeving.... "

 Dat was een begin van iets, dat ik gisteren niet meer heb afgemaakt. Te moe. Te weinig 'to the point' om van het geschrijf nog iets zinnigs te maken. Dat is vanochtend een stuk beter en bovendien kan ik bovenstaande vrg direct beantwoorden. Nou, hommeles dus. Bleef het eergisteren beperkt tot een soort verwijzingen, die niet anders dan terug te voeren waren op de enscenering en activiteit in Wolfenstein. Vannacht zat ik er midden in. Zowel droom als werkelijkheid waren kopieën van de schaars verlichte wereld, waarin de hoofdpersoon al knallend en herrijzend steeds weer opnieuw moet pogen om een stapje verder te komen. Verder naar het volgende moment waarop er wederom met veel machinaal geweld een einde aan levens wordt gemaakt incl. dat van de hoofdpersoon zelf. Iedere keer weer opnieuw. Misschien is een paar dagen spelrust niet zo'n gek idee. Tijd om de trucksimulator te installeren en een beetje door Europa te cruisen

 Hoe het ook allemaal precies in elkaar steekt, het blijft een verwonderingswaardige toestand, dat je in bed kunt liggen en ipv de muur met ramen en gordijnen een tafereel ziet dat daar helemaal niks meer mee te maken heeft en op afstand niet minder reëel is. Niet qua vormgeving, niet qua dreiging, niet qua verdere beleving. Pas als ik opsta en er op af loop, wat alles behalve vanzelfsprekend is, als je het idee heb dat je leven uit die richting wordt bedreigd, verdwijnt het idee en keert de orginele setting terug.

 Het onderliggende idee, de angst om dood te gaan, is natuurlijk niet nieuw, de vormgeving wel. Ik denk, dat ik de rode bloemenpatronen prefereer als de hele toestand niet sowieso zou kunnen verdwijnen.

Verzadiging?

 Het knallen snel gezien vandaag. Weet niet of ik daar blij mee moet zijn of niet. Leuk meegenomen, dat ik aan andere dingen toekom. Hoewel, zo erg was het nieteens. Het is het frustratieniveau, dat opspeelt. Niet over het spel. Wie wil niet de wereld reddden, toch? Wel over het ontbreken van inspraak mbt de opslagmomenten. Als je vier, tien of vijfentwintig keer hetzelfde traject door moet, waar je normaalgesproken al een aantal keer je voortgang zou hebben opgeslagen, gaat dat -zacht gezegd- vervelen. Je krijgt bijna iets baldadigs, maar kunt je dat weer niet permiteren als je niet ook nogeens onnodig teruggeworpen wilt worden.

 Dat er systeemmomenten zijn waarop de voortgang wordt vastgelegd, is bijna vanzelfsprekend. Je zou daarnaast echter ookl de mogelijkheid moeten hebben om een eigen opslag bij te houden. Hoeft niet in een onbegrensd aantal bestanden. Gewoon één eigen file voor het bewaren naar eigen inzicht en daarnaast de étappes van de door de programmeurs bedachte voortgangsregistratie. Ik verzin het niet zelf. Het kan en blijkbaar is er bewust gekozen om dat niet in te bouwen. Zouden de ontwerpers cq bouwers het spel zelf gespeeld hebben.

Puberen

 Lopen met de honden is voor het moment een heuse workout. Prada en Rosa aan de lijn(en) is een regelrechte aanslag op de arm-, schouder- en borstspieren. Weet degene aan de lange lijn op een onbewaakt ogenblik in volle vaart weg te schieten komt er nog een klap in de rug bij. Een hoop ochtendvreemde alertheid waar aanspraak op gemaakt wordt.

 Dat is met Sammy & Katrien (en hun minder gelukkige voorgangers) een stuk soepeler gegaan op LpM. Dat liep van begin af aan vrij met me mee. De riem was er voor als er gasten waren of ze gecorrigeerd werden. Natuurlijk waren daar ook de momenten, dat ze verdwenen, maar in principe konden ze weinig verkeerd. Dat is nu anders. Was de lijn eerst alleen voor in het dorp vanwege auto's en later loslopende mensen, is deze voor het moment permanent vanwege de onwil om te luisteren.

 Maar ik twijfel of het een goed idee is. Prada kwam gisteravond tegen tienen uitzelf terug en wilde naar binnen. Nu denk ik dat de regen daar (deels) debet aan was, maar dus toch iets van een (t)huisgevoel. Het zou alleen geen 5 uur moeten duren, voordat een dergelijke neiging in haar opkomt. Vanochtend aan de lijn is het weer trekken, trekken en nog eens trekken. Het kan erger, maar de lijn staat vrijwel permanent onder spanning. Dan denk ik, dat nodigt enkel uit om er bij de eerste de beste gelegenheid weer lekker vandoor te gaan.

 Als ze nou luisterde en terugkwam als ik riep, zou ik haar met plezier loslaten.Maar goed, dan kan ik het weer shaken. En hoe leer je luisteren .... aan de lijn. Kip en ei.

Tegenvallers

 Had ik gisteren bijna een lofzang neergetoetst over mijn prachtige, met uren aaneengesloten slaap gevulde nachten van de laatste dagen, was het vannacht prompt weer hommeles met alles d'rop en d'ran. En waar moet dat aangelegen hebben? Spanning cq ontspanning als gevolg van wat? Moet ik nu werkelijk geloven dat, ondanks al dagenlang uren bezig geweest te zijn mijn zoeken, schieten en uit de dood opstaan, het laatste halfuur van gisteren de boog overspannen heeft? Het kan maar overtuigend is het niet.

 Dat alles neemt niet weg dat muv de laatste nacht de nachten vnl waren gevuld met slaapuren. Rond middernacht erin en bij zeven wakker, echt wakker. Voelt dan direct aan alsof het weken zo is. Dank het menselijke verlangen om ongewenste zaken zo snel mogelijk te vergeten? De laatste nachtelijke heisa is niet of nauwelijks twee weken geleden geweest. Volgens mij. Maar ik hou (hier) geen dagboek over bij en kan er in goede en verkeerde betekenis naast zitten.

 Het had kortom een fittere dag kunnen zijn als de nacht meegewerkt had. Desondansk zonder morren vor half acht mijn nest uit, de honden verzorgd èn de lampjes van de auto ter vervanging gedemonteerd. Wat nog bepaald niet echt makkelijk gaat. Waarom zit er niet op een toegankelijk plek een klepje, dat je soepeltjes openklikt, waarna je zonder rare standen van je vingers het oude licht door een nieuwe werkende variant kunt vervangen? Ze verzinnen de meest ingenieuze zaken voor auto's maar voor het verwisselen van een achterlicht moet je de halve bagageklep slopen. En dat alles vòòr de koffie.

Mormel

 Vandaag had Prada blijkbaar weer genoeg van het kalme bestaan en is er ergens in de middag tussenuit gepiept. Hoe ze het doet, zou ik niet weten. Ik zie nergens een doorglipmogelijkheid. Wat bijna zou betekenen, dat ze als Bobby over de schutting springt. Ik kan dat moeilijk geloven, al is het maar, omdat dat weer extra werk betekent, waar ik helemaal, maar dan ook helemaal niet op zit te wachten.

 Dolenthousiast kwam ze achter ons aan, toen ik aan het eind van de middag met de rest van de honden ging lopen. Ze is de hele tijd of bij mij of bij de andere vrije honden, maar laat zich niet aanhalen en luister voor geen meter. Ze is ook nu ongetwijfeld ergens in de nabijheid van het huis, weigert echter om de poort door te gaan. Het lijkt erop, dat ze ons huis niet meer als haar plek ziet. Of problemen heeft met de aanwezigheid van de andere honden en mn haar moeder.

 Ik ben geen hondenpsycholoog of viervoetfluisteraar. Ik krijg een punthoofd van haar gedrag en op dagen als vandaag is er een neiging om haar eens stevig de les te lezen. Vrees echter dat dat de boel alleen maar erger zal maken. Geduldig volharden in de hoop, dat het straks allemaal wel op de vier poten terecht zal komen.

Kerstvoorbereidingen

 In de pauzes van het redden van de wereld uit de handen van de Nazi's, de keuken aan de kant proberen te krijgen en waar nodig aangepast, zodat de Kerstversiering tussen de dubbele ramen kon worden opgehangen. Dit jaar gaat het binnen sneller dan buiten. Het weer verleidt niet tot een paar uur frutselen met meters ledlichtjes en tyraps. In de middag werd het wat aangenamer qua temperatuur, maar begon het direct te regenen. Dat schiet niet op.

 Deze week zou wel mooi zijn als alles staat en hangt wat moet staan en opgehangen moet worden, anders wordt het een buitensporige hoeveelheid werk voor een belachelijk korte periode. Volgend jaar alerter anticiperen op de (mogelijke) komst van de winter. Ik heb me dit jaar laten verrassen.

Dood-moe

 Genoeg voor vandaag. Zit aan mijn frustratie-taks. De wereld moet nog maar een nachtje slapen, voordat ze gered wordt. Ik ben er in elk geval aan toe, aan dat nachtje slaap. Maar eerst ff  het adrenaline-niveau laten zakken. Warm water met een smaakje zal geen kwaad kunnen. Past niet echt bij een paar uur dood en verderf zaaien en zelf met regelmaat als een feniks herrijzen, maar laat ik werkelijkheid en digitale fantasie netjes uit elkaar houden.

 Morgen opzoek naar de groene kaart van de Peugeot en een paar lampjes vervangen. Ik had niet het idee, dat de politie hier op dat soort technische mankementen controleert, maar ik werd er vanochtend mooi voor aangehouden en kon dus bovendien de verzekeringspapieren niet vinden. Ja, de papieren van vorig jaar, maar daar waren ze niet echt blij mee. Dat is mijn werkelijkheid en eerlijk gezegd zou ik niet weten waar die papieren zouden moeten liggen. Vorige week de hele administratie in handen gehad en ook dit soort verzekeringspapieren, maar daar bleek vanochtend bij thuiskomst de nwe kaart voor de Peugeot niet tussen te zitten.

 Dat is wel ff andere koek dan een gevangenlager ontmantelen, een trein kapen en op een onderzeeër terechtkomen, waar ik het afgelopen half uur met de regelmaat van een minuut, hooguit twee aan fladeren ben geschoten. Doe vast weer iets fout. Hoef alleen maar erachter te komen wat en dan maakt de frustatie tijdelijk plaats voor het voldane gevoel na gedane arbeid. Voor het zover is, heb nog wel een paar keer het loodje gelegd, maar voor dag ff niet meer. Tea time.

Aanloop

De uitnodigingen voor O&N zijn eindelijk aangekomen. Het heeft wat tijd geduurd, maar ze hebben er iets moois van gemaakt. Blijf het jammer vinden dat Mariana persé haar broer erbij wilde hebben om hem een plezier te doen. Nu is niet zoveel mis met die broer, daarvoor des meer met het bemoeizuchtige en rondcommanderende geval, dat hij zijn vrouw noemt. Mijn voorstel om haar niet uit te nodigen was weinig reëel, want dan mag hij gegarandeerd niet gaan. Ja, je krijgt het niet bedacht, maar er zijn mannen, die voor dit soort vrouwen vallen.

 Laat verder maar zitten, dat wordt enkel geroddel en daar ben ik geen voorstander van. Maar O&N met z'n achten dus, als er in de komende 3 weken niks geks gebeurd. Nog steeds geen tafelgezelschap waar je een nachtelijke boom mee kunt opzetten, maar ook geen confrontatie met wildvreemde lieden, waarbij het weer, kinderen en het werk het maximaal haalbare is. Ik heb er zin in en dat zul je me niet snel horen zeggen bij dit soort feestelijkheden.

 Nu is het wel te hopen, dat men niet alles voortdurend samen wil doen, bedenk ik me nu met Parijs in mijn achterhoofd. De gemeenschappelijkheid is voor oudjaarsavond en de reprise een dag later. Tussendoor kan ik mijn tijd goed zelf doorkomen of in gezelschap van Mariana. Maar niet vooraf mee bezig zijn, voor je het weet liggen er weer beren op de weg. Is altijd al een slecht idee en nu helemaal.

Speedy

 Rappe lezers daar in Italië ......

 07:40 - 52 pageviews
 07:41 - 47 pageviews

 Ook gecorrigeerd voor het aantal pageviews per blogbijdrage (4), zijn het nog steeds 13 resp. 12 stukjes in minder dan een minuut. Uiteindelijk ws toch een geprogrammeerde activiteit dus. Je kunt er natuurlijk allerlei mooie intenties en intelligent gebruik achter zoeken, maar vrees toch dat alles wijst in de richting van oneigenlijke vervuiling van de kijkcijfers. Jammer.

Afhankelijkheid

 Na een tigtal uren spelen is er inmiddels ook een behoorlijk irritatie-punt opgedoken. Het opslaan van de spelvoortgang, één van de belangrijkste bezigheden als je al knallend en zoekend door de wereld struikelt, wordt bij Wolfenstein door het spel geregeld. Niks stapsgewijs vooruit walsen over uitgeschakelde tegenstanders. Nee! Gaat het mis, ga je terug naar een door het programma bepaald spelmoment.

 Iedere keer weer datzelfde grapje, dezelfde handelingen en vooral hopen, dat je nergens een steek laat vallen. Doe je dat wel, ga je weer terug naar waar je net vandaag kwam. Het biedt je de mogelijkheid om  het uitschakelen van de vijand te perfectioneren. Maar na een keer of 10, 20 gaat het gewoon vervelen. Ergens dringt dan door, dat er ws een betere methode moet zijn. Dat blijkt dus vaak ook zo te zijn.

 Vandaag werd het me ff teveel en heb ik me verlaagd tot het bekijken van een 'walk through'. Had ik eindelijk de bemanning van drie controle-posten geruisloos uitgeschakeld en kon ik verder met mijn tocht, verschijnen er twee immense robots ten tonele, waar ik ff niks mee wist klaar te maken. Zoek maar de zwakke plek. Ik had er niet weer 20 herstarts voor over.

 Uiteindelijk voelt het verkeerd aan. Gelukkig bleek de voorgespeelde oplossing nog net iets netter te kunnen. Dat deed me deugd. Op naar de volgende onmogelijk ogende  spelvoortgang.

Vaardig

 'Kiss a cat and kill people'. Het gaat samen. Snoepie dwong me er toe. Ongetwijfeld onbedoeld muv de eis om aandacht. Zeven kilo kopjes gevende kat voor mijn neus op het moment, dat ik de wereld probeer te redden. Dat is multi-tasken ten top.

Kerks?

 Wat me iedere keer weer opvalt hier is het respect dat priesters hier ontmoeten, ontvangen, aangedragen wordt, etc. Bij de muziektoestand van gisteravond blijken ze de drijvende krachten. En dat is geen uitzondering. Ze vormen, zeker in dorpen als Coves maar ws dus ook in Agnita, de kit die de boel qua gemeenschap bij elkaar houdt. Het zijn vaak jonge mannen. Het beroep, want volgens mij zien ze het hier niet als roeping, van priester is in trek. Denk aan onze badkamerbouwer.

 Worden in Nederland kerken gesloten en voor andere doeleinden in gebruik genomen. Hier worden met regelmaat nwe kerkgebouwen uit de grond gestampt. De populariteit zal niet alleen liggen aan het feit, dat ze mogen trouwen, sterker nog, als ze een eigen parochie, of hoe het hier ook heet, willen hebben, moèten ze getrouwd zijn. Het geloof heeft hier nog steeds de plek, die in het westelijke deel van Europa het spirituele geblabla nooit heeft weten over te nemen.

 Je kunt eindeloos over het bestaan van (een) God bomen, maar op de keeper beschouwd gaat het daar niet over. Het gaat om de instand houding van de samenhang in kluitje mensen, dat in een dorp als Coves elkaars buren is. In Sibiu zal dat al minder zijn, maar alleen de grootte van dorp of stad is niet alles bepalend. In Frankrijk heb je ook nog steeds kleine dorpen maar de leegloop van de kerken is daar weinig minder dan in Nederland. Het loopt een paar jaar achter, maar dat zal alles zijn.

 Het kerkbezoek alleen is niet wat het verschil maakt. Ook in Coves gaat zeker niet iedereen elke zondag naar de kerk. En gaat men, dan zelden de volle drie uur, die een mis duurt. Desalniettemin is de invloed groot. Neem zoiets als de gewoonte om een of meerdere orthodoxe kruistekens  (dwz andersom) te slaan, als je het dorp verlaten. Ik zou het eens in de bus van zeven uur 's ochtends willen zien, als die afgeladen vanuit Coves naar Agnita rijdt. Je verlaat het dorp en dus de zegen, die daarop rust vanuit de dorpskerk .....

Smet

 Aardige middag, prettige avond. Het verbaasde me, dat er niet ook gedanst werd. Dat is naast samenzijn, eten en zeker ook drinken een vaste waarde hier. Ws was de maaltijd een beetje aan de benepen kant en water als drank werkt ook niet sfeerverhogend. Ik hoor de Blauwe Knoop pruttelen, maar ze doen maar. Er liep wel een priester rond met een 2-liter fles sterke drank, maar dat is niet genoeg voor ruim driehonderd mensen.

 Het was kortom vrij snel afgelopen. Tijdens het vertrek werd gezongen door de winnende partij. Ik kreeg visioenen van feestjes in de familie van mijn eerste ex. Naarmate de avond vorderde en het bloed in de aderen plaats maakte voor geestrijke stimulans, was er altijd wel een oom van Irene die opstond en een of ander lied aanhief, waarop anderen hem dan bijvielen. Gelukkig zelden zoiets on-spontaans mee hoeven maken. Nu stoorde het beduidend minder.

 Na een tweetal -zelf betaalde- glazen wijn, een hoop geklets en een inmiddels vrijwel lege zaal, zelf ook opgestapt. Bij het aantrekken van de jassen bleek Mariana's hoofddoek verdwenen. Bij al die saamhorige gezelligheid is er dus iemand, die bij het passeren van Mariana's stoel denkt, die hoofddoek is nu van mij. Volgens mij is dat zelfs voor Roemeense begrippen tamelijk bar.

 Een hoofddoek van haar moeder. Dus die verdwijning zette een domper op de rest van het gebeuren. Gelukkig kon ze nog ff stoom afblazen tegen een paar achtergebleven mannen. Jammer, maar de politie zal je hier niet bij helpen.

 Update: Vandaag telefoontje dat de hoofddoek wonderwel boven water is gekomen. Wroeging? Gecoördineerde stampij? Maakt niet uit. Beter zo.

Kletsen

 Roemeens tijdverdrijf van de eerste orde. En Mariana beheerst het tot in de finesses, zeker als het over topografie gaat of familierelaties ter sprake komen. En natuurlijk is zij niet de enige, want dan zou er niet zoveel gekletst worden.

Gemeenschapszin

 Het zangfestijn gisteren over me heen laten komen. De lokale schouwburg tot aan de nok gevuld met belangstellende familie en dorpsgenoten, zeg zo'n dikke driehonderd bezoekers en dan de optredende groepen daar nog eens bovenop. Bleek achteraf (ook) een soort van competitie te zijn. Coves werd derde maar kon absoluut niet tippen aan de groep mannen (dorp alweer vergeten), die op de eerste plaats eindigde. Aan de andere kant van de waaier waren er ook een tweetal dorpen, die het vooral van de goede wil moesten hebben, want de zang was tenenkrommend slecht.

 Vreemd (?) genoeg werden de meeste groepen door priesters geleid cq gepresenteerd. Priesters die als laatsten ook een kooroptreden gaven en 4x zoveel zongen als de groepen uit de diverse dorpen in de invloedssfeer van Agnita. Zingen moet een beetje priester hier wel kunnen, want een groot deel van de lithurgie gaat op zingende wijze. Zoals vroeger in de katholieke kerk bij de hoogmis en aanverwante optredens.

 De groepen traden op in traditionele kleding, die voor de kenner per dorp verschillen vertoont. Vraag mij er niet naar. Voor mij zag het allemaal hetzelfde uit. Veel wit katoen met zwarte borduursels op de bloezen en hesjes. Zwarte hoofddoek voor de vrouwen. Mannen met herders hoofddeksels en sommige met een mantel van ongeschoren schapenvel. In het echt zie je dat nog maar zelden. Hoewel het bij de temperatuur van gisteravond buiten aangenaam moet zijn geweest.

 Na afloop bleek de hele meute naar een restaurant te gaan en kregen we water en een forelfilet met gebakken aardappelen gepresenteerd. Moest natuurlijk betaald worden, maar de prijs was door sponsering nauwelijks een obstakel te noemen. De mensen genieten het samenzijn op een manier, die mij bevreemdt. Het zal in Nederland ooit niet anders zijn geweest. Individualsime heeft zo zijn prettige kanten, maar het gaat ten koste van een hoop. Laat ik ff in het midden of die hoop het goed of fout is.

Winterst

 Het is dit jaar meer winter dan de afgelopen twee jaar. Meer vergelijkingsmateriaal heb ik niet. Waar de volksmond zegt dat de winter begint na half november en het echte werk gereserveerd is voor de mndn januari en februari wijkt dit jaar daar van af. In elk geval qua begin. De uitzondering die de regel bevestigd of heb ik het geluk van twee redelijk korte winters gehad? Sneeuw niet pas op nieuwjaarsdag als je de feestmist nog voor je ogen hebt. Nee, in oktober al en nu inmiddels voor de derde keer en dik 20 cm.

 De temperatuur was minder uitgesproken tot vannacht. Minus 13. Ruim voor januari. Vreemd of niet? Ik heb niet het idee, dat het de mensen verbaasd. Voor mij is het ff slikken. Niet dat ik persoonlijk zo'n last van de lage temperaturen heb, maar het maakt allerlei activiteiten moeilijker of zelfs onmogelijk. Denkende dat je nog de tijd hebt voor vanalles, wordt je overvallen. Zoiets als een niet opgerolde tuinslang wegleggen, kun je nu dus vergeten. Hopelijk krijg ik nog een herkansing.

 Een jaar geleden werd hier voor het huis aan de bestrating van de parkeerplaatsen gewerkt. Niet dat dat achteraf zo'n onverdeeld succes was, maar nu zou het nieteens kunnen. Ik mag blij zijn, dat ik vorige week met de auto bezig ben geweest, die zou gisteren en zeker vandaag niet hebben willen starten. En weet je, wat nu door mijn hoofd schiet? Het zal niet verbazen, maar toch weer ff die persoonlijk variant van "Es Gott bleef". Ga ik het hier lang genoeg meemaken om ooit zelf iets van een referentiekader voor de seizoenen op te bouwen? Netjes geformuleerd, niet?

Intoppo

 Prachtige taal, dat Italiaans. Als ik ooit eens het idee heb, dat ik me verveel en niet weet wat met mijn tijd te doen, dan ga ik op een cursus Italiaans. Verbale cursus, want de klanken zijn het hier, die het doen. Gaat dus waarschijnlijk nooit gebeuren, maar toch.

 Een dag overgeslagen en uren later dan normaal. Toch geen programma dat in de vroege ochtenduurtjes een vooraf ingegeven plan afhandelt, maar heuse menselijk interesse?? Ach, het houdt de spanning erin op deze manier. Niet dat ik direct aan een vertrek met de Noorderzon zat te denken, maar wat zomaar ineens verschijnt kan natuurlijk ook zomaar verdwijnen. Of niet, zoals vandaag blijkt.

Winters

 Begonnen ergens na middernacht en vanmorgen was het nog bezig met sneeuwen. Het had bij de dikke vlokken van vannacht rustig een halve meter hoog kunnen liggen, maar het is bij 20 cm gebleven. Inmiddels gedeeltelijke blauwe lucht, kortom plaatje, Kerstplaatje of wintersport zo je wilt. Overenthousiaste honden vanochtend. Een beetje geluk gehad met Prada en aan de slag met de dag zonder begin van ergernis.

 Koffie en natuurlijk, want zondag (Ahum!) afgemaakt waar ik vannacht met het spel was blijven steken. Zo'n schietgeval sluit je zelden af op het moment dat alles naar wens verloopt. Ik zou bijna zeggen ''Natuurlijk, niet!". Nu is er aan computerspelletjes weinig natuurlijks, maar goed, ik zat dus vast cq werd met irritante regelmaat op dezelfde plek aan flarden geschoten. Dat schiet niet op, misschien wel letterlijk maar figuurlijk niet.

 Nadeel van dit type spel is, dat de setting zich zelden afspeelt bij een stralend zonnetje. Als het geen nacht is, zijn het wel duistere gangen of kelders, die je het zicht minimaliseren. Is het donker om je heen (IRL), dan zie je nog wel wat met de juiste instellingen van 'helderheid' en 'contrast'. Overdag en dus vanochtend was dat stukken minder. Maar na nog een serie dodelijke pogingen uiteindelijk de juiste aanpak gevonden en wat me in de weg zat opgeruimd. De rest maar weer naar de avond. De zondagmiddag wacht. Iets met zingen (NIET IK!) en achteraf gezamelijk tafelen.

Geweld(ig)

 Tijd om een nwe categorie aan het blog toe te voegen? Zoiets als 'Digitalis' als dat niet te verwarrend werkt met de plantenwereld? De digitale kant van het leven. De digitale aanslag op 's mensens tijd. De verslavende werking van de digitale speeltjes. Het zou het spul in zich hebben om zelfs de opstomende categorie 'Zwammen' naar de kroon te steken. Daar is trouwens een beetje de sprint-spirit uit verloren gegaan. Uit het niets naar voren stormen en dan tegen de top valt het tempo ineens weg. Je kunt dat ook met medeweggebruikers hebben. Komen in een rot vaart vanaf de horizont naar je bumper en passeren je vervolgens niet.

 Nu moet je natuurlijk wel de goeie combi van tijd en ruimte treffen om iemand in een doorgaande beweging voorbij te schieten, maar toch zit het daar volgens mij niet in. Al is het maar, omdat de gemiddelde Roemeense weggebruiker daar volgens mij niet mee bezig is. Die doet gewoon en hoopt dat ie genoeg kruisjes tegen zijn voorruit heeft geplakt om niet serieus in de problemen te geraken. Bovendien is het geen specifiek Roemeens gebeuren, ik ken het ook van Frankrijk. Soms passeren ze alsnog en soms blijven ze achter je hangen, alsof ze door mijn aanwezig pas een blik op de snelheidsmeter hebben geworpen en vonden dat het eigenlijk wel snel genoeg ging.

 Maar daar ging het helemaal niet over. Gisteravond kennisgemaakt met de verslaving voor de komende weken: Wolfenstein - The New Order. Minder rechttoe-rechtaan dan z'n afkomst doet vermoeden maar nog steeds killing. Eerst natuurlijk weer tig keer de pijp uit, voordat je een beetje de gewenste toetscombinaties weet te gebruiken en vervolgens moet alles, bijna alles buiten jezelf dood en kan dat met een hoop geratel, simpele schoten of stilletjes met een mes. Dat laatste zou je bij de juiste personen voordeel moeten opleveren, maar daar heb ik nog weinig van gemerkt, wat aan mijn vaardigheden of beter het gebrek daaraan zal liggen. Ben (nog) niet zo bedreven in het doorsnijden van andermans strot.

 Ook hier verschillende verhaallijnen, dingen die je moete verzamelen en extra's die je kunt verkrijgen. Maar daar is het een beetje te vroeg voor, dat zie ik in een volgende doorloop wel, voorlopig mijn handen vol aan het effectief en vooral efficiënt gebruik van wapens en munitie. Meer een kwestie van overleven dan leven. Waar komt me dat zo bekend van voor?

Prada

 Dramatisch gezien kun je rustig stellen, dat ik gek, wild of erger wordt van die dame. Nuchter bezien is het een jonge hond, die gebruik maakt van de mazen in het opleidingsgebeuren. Loopt inmiddels redelijk netjes aan de korte zowel als de lange lijn. Vertoon soms zelfs de neiging om te luisteren. Is de afgelopen dagen steeds terug naar mij toe gekomen, helaas enkel op eigen initiatief, als ik haar in het veld heb los gelaten. Maar ... ja, om de maar's gaat het .... ze is nu al tweemaal na de avondronde er tussenuit geknepen op een moment van onoplettendheid van mijn kant.

 Hop, straat op, dorp in, lange leve de vrijheid. Voor dit soort grapjes is het gewoon de verkeerde tijd van het jaar. Blij, dat ik naar binnen zou kunnen gaan, moet ik achter haar aan. Zou moeten, want ze bekijkt het maar als ze niet wil luisteren.

 En wat is 'niet luisteren'? Ze komt uit de velden aangestoven als ik roep of fluit , maar slechts tot op een meter of twee van mij en rent dan overal en nergens heen behalve de binnenplaats op ongeacht of ik nou binnen of buiten sta. Alsof haar martelingen of andere ongewenstheden staan te wachten achter de poort. Meer dan een schop(je) onder de kont heeft ze van mij nooit gehad. Ik spreek haar niet vermanend toe als ze weereens d'r vandoor is geweest. Haal haar ook niet speciaal aan.

 Dat begon gisteren dus bij zessen en na drie of vier rondes door de avond heen, kwam ze ergens na elven buiten bij me zitten, alsof we net samen een stukje gewandeld hadden. Liet zich zonder problemen aanlijnen en liep mak mee naar binnen. Het is dus geen angst hebben voor mij. Moe? Koud? Eerder zoiets dan de behoefte om te luisteren. Zien hoelang dit gaat duren.

Dralen

 De afgelopen dagen me meermaals afgevraagd waarom ik maar blijf aanhikken tegen de afwerking van de nieuwe woon- en leef plek. Zit weer op zo'n moment, dat ik het gevoel hebben wel te willen, maar het er niet echt uitkomt. Ik zie wat gedaan moet worden, heb waar nodig oplossende ideeën, het lijkt me bovendien meer dan aardig, als de hoeveelheid verstoorde rommeel eindelijk eens minder zou zijn, maar ik kan niet zeggen, dat ik concrete resultaten boek.

 Heb nog weleens bedacht, dat het zou kunnen liggen aan het feit, dat ik mijn resterende tijd niet als voldoende inschat om het aan klusgeneuzel te verspillen. Maar dat denk ik nu al anderhalf jaar. Als ik dat maar blijf denken en de boel voor me uit blijf schuiven, krijg ik natuurlijk een keer gelijk, maar dat kan dus gerust nog jaren duren. En jaren tegen die zooi om me heen aankijken, maakt me niet enthousiast.

 Een beetje tegenstrijdige toestand kortom. Zoek de laatste tijd dan ook naar de juiste ingang, diè klus die de hele rimbam in beweging gaat brengen. Het gesleutel aan de auto heeft goed gedaan, maar weinig activerende invloed op de rest gehad. Het zal iets binnenshuis' moeten zijn, denk ik.  Misschien vandaag eens beginnen met het verkassen van al die lege dozen, die je tegenwoordig moet bewaren voor het geval je aangeschafte spullen moet terugsturen voor onderhoud (Jura) of reparatie (Pc). Straks nog weer zo'n onmogelijk lel als ik zwicht voor Mariana's Tv-verlangen. Je mag een kamer apart hebben alleen voor lege dozen.

 Maar dat zijn dus lege dozen. Vervolgens kunnen we dan misschien geruisloos switchen naar de nog sinds de verhuizing gevulde exemplaren (??) en dan mn die dingen doen, die het mogelijk maken om de inhoud een andere dan een opgeborgen plek te geven. Mens moet blijven hopen.

Veronachtzamen.

 Een dag niet geblogd, is een dag geleefd, zullen we maar zeggen. Een blanco dag hier ter plekke is me al een tijdje niet overkomen. Speciale reden? Nee, niet eens. Gewoon normale vrijdagochtend. Honden verzorgd, koffie gedronken en taxi gereden in een perfect startende Peugeot. Dat laatste was het enige niet-normale aan de ochtend. Rest van de dag in Sibiu doorgebracht met allemaal kleine dingen en een hoop geheen-en-weer. Dan gaat in mijn eentje altijd vele malen sneller dan in aangenaam gezelschap.

 Eind van de middag retour platteland, wederom de honden en me vervolgens achter de Pc gezet en het was voorbij twaalven, voordat ik het in de gaten had. Wordt momenteel van de straat gehouden door Portal 2, opvolger van Portal, maar die kende ik ook niet:

 Portal 2 is een fantastische game. Wellicht is de game een ietsepietsje makkelijker dan zijn veelgeprezen voorganger maar in zijn originele, humorvolle, hersenpijnigende, steeds weer verrassende, prikkelende, scherp en uitermate grappig geschreven, vervreemdende en overrompelende totaliteit biedt het een onvergetelijke en vooral unieke ervaring die je nog lang zal heugen.

 Nou, dan denk je toch "Joepie, joepie, doe mij die maar". Maar een onsje minder is het wel. De humor is, wat zal ik zeggen, niet de mijne en die moeilijkheidsgraad staat me blijkbaar verder op in het spel te wachten. Tot nog toe gaat het met weinig 'hersenpijniging' gepaard. De gecreëerde wereld is wel aardig en het verleid wel tot spelen en tijd verbranden.