De tumoren tieren welig onder familie, vrienden en bekenden. Eerst mijn zus, toen mijn moeder, toen Katrien, vervolgens een wat verder gelegen contact en nu weer in de directe vriendenkring. Het helpt niet bij het relativeren van de aandacht voor pijntjes, gevoeligheden en andere veranderingen in en aan lijf en leden. Ik ben het nooit geweest, maar krijg langzaam iets, dat gerust hypochondrisch genoemd mag worden. Waar gaat het bij mij opduiken en wanneer ga ik het merken?
De dood loopt al jaren de deur bij me plat en ik zie dat op deze manier niet veranderen. Zeker niet als je van die extra weetjes te binnen schieten bij het zoveelste weinig vrolijk makende nieuws. Een van de mensen, waarvan ik onlangs hoorde, dat er een (hersen)tumor is geconstateerd, is de derde persoon van een (volgens mij) 4 persoons-wooneenheid aan de Korte Nieuwstraat in Utrecht, waar Yoland verbleef op het moment, dat ik haar leerde kennen. Vier jonge vrouwen vol levens- en carrièrelust. Twee inmiddels gestorven, de derde in feite opgegeven. Met de vierde heb ik af en toe nog contact. Hoe moet zo iemand zich nu voelen?
De tijd, dat ik, als er gezegd werd "Van deze tien gaan het er maar 2 halen", dacht "Wie is de andere gelukkige?", is een beetje voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten