Het opstarten loopt op rolletjes. Zegt weinig natuurlijk, maar is altijd beter dan een directe vastloper. De ochtend nuttig besteed zonder mezelf te vergeten en nu wachten op het garen van de lunch. Had wat mij betreft overgeslagen mogen worden. Het geld mag dan de deur uitvliegen, de calorieën vliegen meer 'in'. Het samenleven heeft zo zijn consequenties.
Of het de hoeveelheden zijn, de frequentie van de maaltijden, het ontbreken van enige regelmaat of net de regelmaat zelve. Ik wissel geregeld de schuldige in deze. En dat al wat langer dan mijn verblijf in het Roemeense. Hoe het ook zij, ook hier zal ik iets met discipline moeten. Terug naar de jaren voor 2007 is het streven, sindsdien is het oorlog tussen mij en mijn spijsverterende ingewanden. Het is zo'n punt, waar je niet bij zou stilstaan, als het er niet zo duimendik bovenop zou liggen. Rouwen, traumatisering, het terug op de rails zetten van het leven, een hoop mentale toestanden, die men met het stickertje 'depressief' en bijpassend pilletje probeert af te doen. En, laat ik eerlijk zijn, makkelijk was anders, maar de grootste last heb ik toch concreet van mijn lijf gehad: verkrampingen, een bokkende ademhaling en dus een dwarsliggend darmstelsel. De ingrediënten voor menig heftige paniek-ervaring. Men noemt het weleens de tweede hersenen. Ik vrees, dat ze gerust op één gezet kunnen worden. Je denkt er misschien niet mee, hoewel ...., maar verder hebben ze zo ongeveer bij alles, wat je doet, een vinger in de pap. Een dikke, bepalende vinger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten