Het heeft een paar dagen geduurd, maar het is er weer. Het gevoel, bijna zelfs het verlangen om hier (een tijdje) te leven. De drukte, de dynamiek, al die mogelijkheden, alles wat er te zien valt, te kopen zelfs als je er niks mee wilt, etc. en nog meer, veel meer. We lopen hier nou een paar dagen rond en maken natuurlijk zo onze dubbelingen, maar we hebben vnl. iedere keer andere plekken, straten, bars, winkels en restaurants gezien en natuurlijk een oneindige afwisseling van mensen. En dan hebben we hooguit een derde van het binnen de periferique gelegen deel van Parijs gezien. Hooguit. Nog geen markt bezocht, geen park gehad, nergens zitten (krant) lezen.
Het kan nauwelijks dubbeler vergeleken met een plek als Coves, maar het is er en dat al wat langer dan vandaag. Zeker mbt Parijs maar niet alleen. Ik zou helemaal gek worden, maar eigenlijk zou ik van de ene naar de andere plek willen hoppen, maar dan wel met mijn hele hebben en houden. Zoiets als het Europese parlement met z'n gejojo tussen Brussel en Strasbourg. Helaas beschik ik niet over 27 blindelings gevende donateurs.
De voorlaatste dag van mijn verblijf komt de inmiddels kind aan huis zijnde transporteur om de laatste spullen in te pakken. Ik geef ze de sleutels van het appartement en stap in de taxi naar Charles du Gaulle. De komende mndn staat Pasta op het menu.....
Hoeveel plekken kun je in een jaar aan? En moet de permanente verhuistoestand aan een jaarlijks ritme zijn gebonden? Meer stad dan platteland of wisselt ook dat? Het wisselen zal gepland moeten. Maakt dat het hele idee niet kapot? Luxe. Luxe is een ramp, als je het niet gewend bent. Maar wat is er nog luxe, als je eraan gewend bent?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten