Na het tafelen zouden we met de aannemer en vrouw naar een plek een kilometer of 10 verderop gaan. Ik ging ervan uit, dat hij mij iets constructiefs wilde laten zien in het kader van toekomstige aanpassingen aan de schuur. Ja en nee. Eenmaal ter plekke werd wel rondgekeken, maar dat was meer bijkomstig. Waar het om ging was de rust, die de plek uitstraalde......
Ik kan het de lui niet kwalijk nemen. Veel van mijn verleden weten ze niet, maar dit hadden ze zich wel bij elkaar kunnen leggen uit de verhalen, die af en toe toch verteld worden. Het was geen verkeerde plek, maar kon in niks tippen aan LpM. Het was zo'n plek, die we in de jaren van onze zoektocht in het Franse land met regelmaat tegen kwamen. Zo'n plek waar er in Frankrijk zeker weten nog steeds 13 in een dozijn zijn te vinden. Opgeknapte schuur, veel geaccentueerd oud houtwerk, gipsplaat en glaswol of iets soortgelijks. Het bijzondere is, dat de plek in Roemenië ligt en door Roemenen is opgezet. Tenminste, dat denk ik. Niks geen Nederlanders of Britten.
Behalve dat het dus mijn smaak niet was en ik qua rust beter gewend ben, was er ook iets van nog niet met een soort gelijk verhaal geconfronteerd willen worden, waar ik na jaren geworstel net een goed jaar een punt achter heb gezet. Ik kon werkelijk met geen mogelijkheid enig enthousiasme opbrengen. Ik wilde vooral weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten