Met regelmaat schieten me bestemmingen als Perigueux, Brantôme en Sarlat door mijn hoofd. Vanzelfsprekende uitjes, waar ik pas in tweede instantie van besef, dat het niet meer kan, omdat ik een paar duizend kilometer verderop zit. Dat stramien heeft nog geen nieuwe invulling gekregen. Qua rijdtijd zouden plaatsen als Sibiu en Sighisoara het alternatief kunnen zijn. Maar het gebruik, de beleving van de plek is niet vergelijkbaar.
Beide plaatsen hebben restaurants, die niet onderdoen voor hun Franse voorbeelden. Beide zijn verhoudingsgewijs toeristisch. Terrassen ontbreken niet. Dus ook dat is het verschil niet. Dat verschil ligt een stuk subtieler. Iets van een thuisgevoel, een warm nest, een plek waar ik me meer dan gemiddeld op mijn gemak voelde, toen het stukken slechter met me ging. Limoges is dat nooit geworden en Montluçon had het ook niet, wat zeker meegespeeld heeft in de verwatering van de aantrekkingskracht van de potentieel nieuwe plek in Frankrijk.
Nu solliciteer ik niet naar weer een beroerde periode in mijn leven om de juiste alternatieven in de nieuwe leefomgeving te vinden. Ik denk, dat het meer de andere kijk op de omstandigheden is, die ruimte moet krijgen een vorm te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten