Had ik nog zo tekeer willen gaan tegen het voorstel voor een wettelijke wijziging van de donoregistratie, dat deze week met één stem meerderheid door de tweede kamer werd aangenomen. Het voorstel is al kul. Dat zo'n meerderheid in dit geval voldoende is, maakt het geheel tot een aanfluiting. Maar ik merk dat mijn kwaadheid niet thuis geeft. Laat ik hopen, dat de Eerste kamer straks iets meer principiële werkelijkheidszin heeft. Het is tenslotte van de zotte, dat de medische wereld een vaardigheid ontwikkelt en bij gebrek aan voldoende medewerking voor de uitvoer ervan, iedereen via een wet tot een soort slachtvee weet te degraderen. Van een gunst naar een verplichting.
Natuurlijk je kunt weigeren. Maar er is een groot verschil tussen het niet toestaan van een gunst of het weigeren van een verplichting. En dat zal zeker uitgespeeld worden naar verloop van tijd. De scenario's kun je zelf bedenken. Op de uitvoering is het enkel wachten. En dat met slechts één stem verschil willen vastleggen. Ik zou mijn naam voor geen goud aan dit wetsvoorstel verbonden willen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten