Langzaam maar zeker wordt je ondanks al het tegensputteren meer en meer door de stroom meegenomen. In je eentje ingaan tegen ingesleten maatschappelijke patronen overstijgt het opdrachtenlijstje van Hercules. Ik zal het er tegen in gaan niet om nalaten. Weerloos mee gaan met de stroom is de dood in de pot. Dan ga je, wat je hier dan ook veel ziet, al vooraf op het systeem anticiperen en de boel dus versterken ipv ter discussie stellen.
Het grootste euvel hier is het 'laatste moment'. Voordien komt niets en niemand in beweging, wordt je zelden ergens van op de hoogte gehouden en navraag weggewuift. Consequentie is, dat je niet altijd kunt krijgen, wat je hebben wilt en men je een alternatief probeert aan te smeren.
Leuk voorbeeld vandaag. Op een laatste stukje dak boven een oude maisbewaarplaats, die hersteld wordt, zie ik de werklui ineens vloerdelen spijkeren, die een jaar of drie gelden 'niet te krijgen' waren. Precies die 3 à 4 cm bredere planken die ik toen wilde maar de aannemer niet wist te regelen, Tenminste niet toen hij eindelijk in beweging kwam, omdat hij ze nodig had. Ergerlijk. Toen en nu weer.
Ik hou me wat dat betreft het hart vast voor de stenen van de bestrating. Ik heb er inmiddels een aantal keer naar gevraagd en behalve dat ze besteld zijn, levert dat niks op. Het is gelukkig geen voorgevoel, maar ik zou me niks verbazen, als er straks twee 18-meters staan met de verkeerde stenen. Een Roemeen maakt daar (uiteindelijk) geen probleem van, zolang het maar niet duurder is. Maar ik ben geen Roemeen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten