Sinds de bevestiging van de onbehandelbaarheid van Frank's tumor al tientallen doden gestorven. Ondanks al die momenten van twijfel of ik het volgende ogenblik nog mee ga maken, leef ik nog steeds, al is het ontspannene ver te zoeken. Het maakt me ongewenst overgevoellig. Bij een ambulance kun je nog denken "Gelukkig niet voor mij!". Maar of ik nou zo tumorloos ben, valt niet met dezelfde zekerheid te constateren. Ik was al aardig onmogelijk geworden in deze en het is er de afgelopen dagen niet beter op geworden.
Meevaller is, dat ik as vrijdag in Nederland kan zijn. Waar een wil is, blijkt toch weer een weg. Meer een nauwelijks zichtbaar weggetje, maar voldoende om het gewenste voor elkaar te krijgen. Wordt een hoop geren in het weekend, maar ok. In principe is het bezoekje Nederland ingeperst tussen wat al in de planning stond. Ik denk, dat ik zaterdagavond op de reünie van Mariana's studiegenoten nog rustiger zal zijn, dan ik normaal al was geweest.
Nu nog ff achter de gewijzigde vliegtickets aan en dan terug naar het Parijs 'van alle dag'. Handdoeken omruilen, nog een aantal kussenslopen scoren en dan de boulevards in en de terrassen op. Waarom doe je het allemaal, als het uiteindelijk in het niets eindigt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten