Na een een hoop nachtelijk geblaf en een duidelijk gebrek aan interesse om te lopen begon Katrien vanochtend op de terugweg vervaarlijk over te hellen naar links en struikelde ze bijna over haar eigen poten. Terug in 13 zwalkt ze in de tuinkamer alsof ze sinds gisteren heeft zitten doorzakken. En wederom een hoop geblaf. Wat het is weet ik niet, en Katrien ook niet en dat maakt haar bang getuige het geblaf, maar goed is het niet. Dat ik daarbij direct aan een afscheid denk mag gezien de afgelopen 2-3 weken en haar leeftijd niet verbazen. Precies waar ik nièt op zit te wachten.
Veel doen kan ik niet. Misschien drukt de tumor op het evenwichtsorgaan. Dat is het minst erge, wat ik weet te bedenken. De goede dag, die het vandaag had moeten worden, is direct aan het begin onderuit gehaald. Ik zal er geen drama van proberen te maken, maar stimulerend is het niet. Het hoofd bij Katrien en de handen elders bezig proberen te houden. Waarom steeds die aanspraken op kwaliteiten waarin ik niet uitblink??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten