Eindzicht

 Definitief, dus.

 Hoe voelt dat aan? Hoe lang heeft de mededeling van hooguit nog een jaar nodig om onderdeel van je werkelijkheidsbesef te worden? Ontkennen? Werkt niet. Heeft ook geen enkele zin. Maar dan? Hangt natuurlijk geheel van de persoon af. Frank lijkt me niet de persoon, die dan ineens nog vanalles wil gaan doen. Dat is mijn indruk, maar waarom zou dat onder deze omstandigheden niet ineens compleet kunnen veranderen? Dit doodsoordeel heeft tenslotte niks met de normale gang van zaken te maken.

 Wat zou je zelf doen? Wat zou ik doen? Is dat te bedenken? Paniek? Denk het niet. De neiging krijgen dingen af te ronden? Zou kunnen. Doen waar ik nooit aan toe gekomen ben? Geloof het niet.  Dingen terugzien als een soort afscheid? Mogelijk. Begrafenis regelen? Denk het wel. Me ook een beeld proberen te vormen wat het concreet zou gaan betekenen zo'n overgang naar het niks meer, denk ik. Accepteren wat te gebeuren staat. Tenminste proberen want keuze heb je tenslotte niet. Wat je ook doet of niet doet, het verandert de uitkomst van dit oordeel niet.

 Dan toch maar liever 'in de slaap' vertrekken. Yoland heeft me wat dat betreft niet enthousiast gemaakt. De enige "positieve" keuze in deze, denk ik, is er zelf uitstappen. Is ook niet echt aantrekkelijk.

 Het bezoekje aan René Guy was al beladen maar het volgende bezoek aan Utrecht zal dat nog veel meer zijn en des te zwaarder naarmate het verder vooruit in de tijd ligt. Hoe stap je iemand tegemoet, waarvan je weet dat hij binnen afzienbare tijd ten dode is opgeschreven, zelfs als het misschien (nog) niet te merken is. Dat je iemand goed kent en in goede en slechte tijden hebt meegemaakt, maakt het niet makkelijker. En hoe hakt dat er bij mezelf in? Heftige tijden opkomst.