Het leuke aan een stadse omgeving, maar vooral toch op de wat grotere en drukkere plekken als Rome en natuurlijk Parijs, is mensen kijken. Je hebt ze op een relatieve kleine oppervlakt in een niet aflatende afwisseling. Klein/groot, dik/dun, alle kleuren, oud/jong, normaal/extravagant en verder alle denkbare en minder voor de handliggende varianten van de specie mens. Oa opvallend veel opgedofte en zorgvuldig gebruinde nep-blondines.
Als je dan zoals gisteren aan het eind van de middag op een terras in de buurt van de Opéra zit, heb je eerst al ff de tijd nodig om al de types in de bediening te bekijken, vervolgens de mensen aan de tafeltjes om je heen en dan kun je je blik richten op de permanent doorstroom van mensen op het trottoir. Het bedienend personeel was opvallend bleek. En van het terrasvolk viel vooral een tafeltje op met een viertal Parisiènnes in de leeftijd van mijn moeder. Drie van de vier enigszins gemummificeerd, stevig paffend, haren natuurlijk onnatuurlijk niet-grijs en stijf van de haarlak. Veel goudkleurigs aan de vingers en om de nek.
Op de straat een hoop passerende lelijkheid. Je maakt je dan wel niet zelf, maar kunt met opmaak en mn kleding het uiterlijk met groot gemak onnodig verknallen. In feite was het een catwalk vol miskleunen. Een idee wat ik ook bij een volledig geregisseerde show kan hebben, maar dan nu spontaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten