Eindelijk het initiatief weer deels naar mij toe kunnen trekken. Ruimte gecreëerd en de doorgang, toegang tot de tuin hersteld. Plastic in zakken gestopt, isolatiemateriaal gebundeld, karton verbrand, hout daar gedropt waar het voorlopig hoort. Nu kunnen we weer ergens bij zonder over willekeurig uit de weg geruimde materialen te moeten klimmen. Èn, niet onbelangrijk en feitelijk doel, kan de volgende lading hout gestapeld worden. Teveel voor deze winter, maar daar is het ook niet voor bedoeld. Het is voor over een jaar. Om dan droog hout te hebben en niet zoals zo ongeveer iedereen hier doet in de winter; stoken met halfdroog, in feite 'groen' hout.
Goed ook, dat ik vandaag aardig opgeschoten ben, want de vrouw, die zich aangeboden heeft om het reeds kort gezaagde hout te hakken, hakt niet snel maar stug door. Tanig type. Heeft iets ondeugends en is vooral niet kruiperig, wat je hier te vaak ziet. Niet dat het gemeend is. Ze hebben de rug nog niet gekeerd of het geroddel breekt los. Misschien is het ook meer gluiperig dan kruiperig.
Maar zij dus niet. Vel over been, slechte tanden en incompleet gebit (maar wie niet hier?), 7 maands baby in de kinderwagen en later op de dag nog een ouder kind erbij en van 8 tot 19 uur hout gehakt. Mijn rug zou al voor de middag met een stipheidsactie zijn begonnen en ergens in de loop van de middag helemaal gestaakt hebben. Zelfs na een veel gevarieerdere en minder zware dag is de achterkant aan rust toe. Petje af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten