Van het ene uiterste in het andere. Qua bezigheidsbesteding is mij dat wel toevertrouwd. Van vrijwel statisch naar bijna overdreven dynamisch. Dat ik het weer was, die zich als enige aan de afspraken hield, kon ik deze keer gelukkig als drijfveer inzetten. Het zijn alweer mndn en deels zelfs jaren, dat ik met regelmaat vraag om spul uit de schuur te halen. Bijv. een kar. Ik mag 'm niet slopen of plompverloren aan de straatkant zetten, dus aub moven met dat ding, want het staat in volle omvang in de weg.
Bij aanvang van de verbouwing zo'n zelfde akkefietje met een mini-graanoogstmachine. Leuk ding maar een sta in de weg. Het ding had vijf eigenaren, die geen van alle interesse hadden om het ding weg te halen, maar weg doen mocht niet. Uiteindelijk heeft de aannemer het op mijn aandringen uit de schuur getrokken en elders gedropt. Waar het nu nog steeds onaangeroerd staat. Had ik toen geweten, dat voor de kar eenzelfde soort verhaal zou gelden, was het ding direct achter het machien aan gegaan.
Nu een jaar of twee later is het dan eindelijk gebeurd. Niet door de eigenaren (Mariana & Co) maar door mij. Hetzelfde met de oude ramen, die toch vooral niet weggedaan mochten worden, zoals hier alles ruimte in beslag blijft nemen voor het geval het misschien ooit gebruikt zou kunnen worden. Twee exemplaren apart gehouden voor mogelijke decoratieve functie en de rest de straat op. Daarvan zijn inmiddels de luiken al naar 24 verdwenen. Is het glas uit alle ramen gehaald en zie ik ook nog een of twee kozijnen die kant op verdwijnen. Niet dat er werkelijk gebruik van gemaakt gaat worden. Ja, misschien van een of twee vensterglazen. De rest wordt opgeslagen om nooit gebruikt te worden. Maar oké, niet in de schuur van 13.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten