Afgelopen nacht naast al het gedroom een apart moment. Voor het eerst drong tot me door wat doodgaan betekent. Je zou denken, iemand die daar zo druk mee is, heeft zich dat allang gerealiseerd. Nou mooi niet dus. 'Niks' klinkt zo vanzelfsprekend, maar is het dus niet!! En dat in volle omvang.
Natuurlijk weet je dat afhankelijk van de invulling van je geloofsovertuiging of gebrek daaraan, maar ergens is er dan toch het idee, dat er 'iets' moet zijn. Geen hemel, geen hel maar ook geen niks.
Het idee je ogen te sluiten en vervolgens nooit meer te openen cq de oude vertrouwde wereld niet meer te gaan zien, omdat je geen deel meer uitmaakt van het leven, maakt dat je automatisch (?) van 'iets' anders uitgaat. En 'iets' is niet 'het niets'. Zoals het tot op het allerlaatste moment tenslotte altijd zal zijn. Ik wilde zeggen "is geweest", maar dat kan dus niet, want dan zit je al in het niets. Precies dat ene moment dat telt of niet meer telt, het van iets naar niets. Scheelt net een letter. Een letter meer en alles minder. Het zweet brak me aan alle kanten uit. Vallende dubbeltjes. Laatste dubbeltjes. Dubbeltjes die je misschien nog ziet vallen, maar nooit zult zien neerkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten