Lang getobt en eindelijk doorgehakt. Mensen, waar ik of recentelijk of al jarenlang een goed contact mee onderhoud, moeten teleurstellen, maar eindelijk iets van "Dat is het!". Geld, je zult me niet horen zeggen, dat je het beter niet kunt hebben. Maar er zijn makkelijkere en mn duidelijkere tijden geweest qua mogelijkheden, wat je er het beste mee kunt/moet doen.
Het goede, betere gevoel maakt niet, dat ik direct vrolijk door het leven huppel, maar wel iets lichter loop. De heisa vanochtend over de 'Deutsche' was het laatste duwtje, dat de afgelopen weken maar niet wilde komen. Niks zo vervelend als niet weten, waar je heen wilt. Als alle richtingen even goed zijn, kun je nog een munt opwerpen. Als ze even slecht zijn, probeer je toch vooral het betere alternatief te vinden. Hoe klein het verschil ook mag zijn.
Een weg inslaan en aldoor maar denken, dat je misschien beter de andere had kunnen nemen, is niet goed voor het vertrouwen in jezelf en de wereld. Maar gepiept dus. Zo ongeveer de laatste ingrijpende beslissing voor het moment. Tijd voor feest. Helaas een erg onwillige kop. Teveel nagedacht??
vrijdag 30 september 2016
donderdag 29 september 2016
Houterig
Voorlopig kan ik geen hout meer zien en dan heb ik van de tweede partij geen stuk hout gehakt. Het stapelen vandaag was meer dan genoeg. Van net na achten vanochtend tot bij zessen in de namiddag. En meer dan stapelen heb ik niet gedaan. De vrouw, die het gehakt heeft, heeft het hout van de straat naar de schuur gereden met de kruiwagen. Ik heb ze niet geteld, maar het zijn een hoop vrachtjes geweest. Met de nodige pauzes, dat wel. Itt mij willen mensen altijd koffie drinken, sigaretten roken en ook eten onder werktijd. En deze dame had dan nog de baby die rustig gehouden, verschoond en gevoed moest worden.
De stapel staat als een huis. Dat is in Frankrijk wel eens anders geweest. Maar die leerschool heeft goede vaardigheden opgeleverd. Het verwisselen van de taken heb ik wel een paar keren geprobeerd, blijft een vreemde toestand dat een vrouw het zware werk doet, maar dat kwam het stapelen niet ten goede. Mijn rug blij toe.
Ondertussen is deze week (nog) niks van de tuin terecht gekomen en dat was vanwege de weersvoorspelling wel de bedoeling. Gelukkig hebben we morgen nog. Zoals altijd weer.
De stapel staat als een huis. Dat is in Frankrijk wel eens anders geweest. Maar die leerschool heeft goede vaardigheden opgeleverd. Het verwisselen van de taken heb ik wel een paar keren geprobeerd, blijft een vreemde toestand dat een vrouw het zware werk doet, maar dat kwam het stapelen niet ten goede. Mijn rug blij toe.
Ondertussen is deze week (nog) niks van de tuin terecht gekomen en dat was vanwege de weersvoorspelling wel de bedoeling. Gelukkig hebben we morgen nog. Zoals altijd weer.
Automatismen
Met regelmaat schieten me bestemmingen als Perigueux, Brantôme en Sarlat door mijn hoofd. Vanzelfsprekende uitjes, waar ik pas in tweede instantie van besef, dat het niet meer kan, omdat ik een paar duizend kilometer verderop zit. Dat stramien heeft nog geen nieuwe invulling gekregen. Qua rijdtijd zouden plaatsen als Sibiu en Sighisoara het alternatief kunnen zijn. Maar het gebruik, de beleving van de plek is niet vergelijkbaar.
Beide plaatsen hebben restaurants, die niet onderdoen voor hun Franse voorbeelden. Beide zijn verhoudingsgewijs toeristisch. Terrassen ontbreken niet. Dus ook dat is het verschil niet. Dat verschil ligt een stuk subtieler. Iets van een thuisgevoel, een warm nest, een plek waar ik me meer dan gemiddeld op mijn gemak voelde, toen het stukken slechter met me ging. Limoges is dat nooit geworden en Montluçon had het ook niet, wat zeker meegespeeld heeft in de verwatering van de aantrekkingskracht van de potentieel nieuwe plek in Frankrijk.
Nu solliciteer ik niet naar weer een beroerde periode in mijn leven om de juiste alternatieven in de nieuwe leefomgeving te vinden. Ik denk, dat het meer de andere kijk op de omstandigheden is, die ruimte moet krijgen een vorm te vinden.
Beide plaatsen hebben restaurants, die niet onderdoen voor hun Franse voorbeelden. Beide zijn verhoudingsgewijs toeristisch. Terrassen ontbreken niet. Dus ook dat is het verschil niet. Dat verschil ligt een stuk subtieler. Iets van een thuisgevoel, een warm nest, een plek waar ik me meer dan gemiddeld op mijn gemak voelde, toen het stukken slechter met me ging. Limoges is dat nooit geworden en Montluçon had het ook niet, wat zeker meegespeeld heeft in de verwatering van de aantrekkingskracht van de potentieel nieuwe plek in Frankrijk.
Nu solliciteer ik niet naar weer een beroerde periode in mijn leven om de juiste alternatieven in de nieuwe leefomgeving te vinden. Ik denk, dat het meer de andere kijk op de omstandigheden is, die ruimte moet krijgen een vorm te vinden.
Dageraad
Da's schrikken ... goed zeven uur zonder onderbreking geslapen. Geen blaffende honden, geen ademstokkende dromen, geen jonge kat die het bed als trampoline gebruikt. Niks van dat alles. Rust en dan gaan al die prachtige uren ongemerkt verloren, nou ja in elk geval voorbij.
woensdag 28 september 2016
Tucht
Bed verschoond. Bad bezet. Wachten. Da's wennen. Jaren geen last van gehad. Idem het delen van de plee. Met 9 plee's in huis was dat in mijn eentje nooit een probleem. En als de weg naar de pot me te ver was, waterde ik gewoon buiten om de hoek. Buren moesten goede ogen hebben en in bochten om bomen heen kijken om daar aanstoot aan te kunnen nemen. Nu heb ik mijn binnenplaats. Maar dat is niet uitnodigend. Tijd dat die tweede plee het bouwvakkersbezit ontstijgt.
Maar nu geen relaas over sanitaire perikelen. Het doet me deugd, dat er weer iets van discipline ten tonele is verschenen. En dat inmiddels al meerdere dagen. En nu ook weer met het bed. Ergens is er minder weerstand tegen de dingen, die uiteindelijk gewoon moeten, omdat ik ze wil, maar geen zin heb om er werk van te maken. Misschien gaat het nog eens iets worden met mij en mijn nieuwe leven.
Ik zal de dag van morgen niet belasten met voornemens. De mogelijkheden zijn nog steeds legio en dat zal nog wel een tijdje zo blijven. We laten het van het moment en de onvoorspelbare omstandigheden afhangen. De tuin kan. Iets met hout stapelen zou niet verkeerd zijn. Dan die vloer nog. En ook de afwerking van het laatste dakje kan wat sturing gebruiken. En misschien doe ik wel helemaal niets van dat alles en verzin iets anders. Morgen, morgen is weer een andere dag, of ook niet.
Maar nu geen relaas over sanitaire perikelen. Het doet me deugd, dat er weer iets van discipline ten tonele is verschenen. En dat inmiddels al meerdere dagen. En nu ook weer met het bed. Ergens is er minder weerstand tegen de dingen, die uiteindelijk gewoon moeten, omdat ik ze wil, maar geen zin heb om er werk van te maken. Misschien gaat het nog eens iets worden met mij en mijn nieuwe leven.
Ik zal de dag van morgen niet belasten met voornemens. De mogelijkheden zijn nog steeds legio en dat zal nog wel een tijdje zo blijven. We laten het van het moment en de onvoorspelbare omstandigheden afhangen. De tuin kan. Iets met hout stapelen zou niet verkeerd zijn. Dan die vloer nog. En ook de afwerking van het laatste dakje kan wat sturing gebruiken. En misschien doe ik wel helemaal niets van dat alles en verzin iets anders. Morgen, morgen is weer een andere dag, of ook niet.
Onvertrouwd
Iets met geen oude bomen verplanten of zo. De juiste formulering wil niet in mijn geest verschijnen, maar het feit is duidelijk. De tuinkamer is ff "No go"-area. Niet alleen qua toilet voor wat hier allemaal rondloopt, maar ook voor Katrien qua slaapplaats. Sammy vind het allang best dat hij 's avonds niet nog eens van de ene naar de andere plek moet verkassen. Katrien had echter, sinds ze de entreetrappen naar beneden is gekukeld, enkel nog de tuinkamer in gebruik. Die is nu gesloten en een deel van de avond heeft ze voor de gesloten luiken staan wachten. Arm beest. Al gedesoriënteerd dank de evenwichtstoestanden en nu ook nog van haar slaapplaats beroofd.
Zo ff een andere plek aanwijzen is niet de manier, waarop zoiets gaat. Ze wilde nog wel meelopen naar een alternatieve plek, maar keerde vervolgens weer terug naar de gesloten deur. De schuur wilde ze niet. Aanstaande waskelder was het niet. Toen maar het gastenhuis geprobeerd. Daar het tapijt gedeeltelijk uitgerold wat tot voor een dag in de tuinkamer lag. Iets eigens dus. Maar niet voldoende om spontaan over de drempel te stappen.
Na een tweetal op vrijwilligheid gebaseerde pogingen de 45 kilo opgetild en op het tapijt gezet. Gelukkig klikte het direct en ging Katrien (moeizaam) liggen. Nu hopen, dat ze de nacht zoals de dag doorbrengt: slapend!
Zo ff een andere plek aanwijzen is niet de manier, waarop zoiets gaat. Ze wilde nog wel meelopen naar een alternatieve plek, maar keerde vervolgens weer terug naar de gesloten deur. De schuur wilde ze niet. Aanstaande waskelder was het niet. Toen maar het gastenhuis geprobeerd. Daar het tapijt gedeeltelijk uitgerold wat tot voor een dag in de tuinkamer lag. Iets eigens dus. Maar niet voldoende om spontaan over de drempel te stappen.
Na een tweetal op vrijwilligheid gebaseerde pogingen de 45 kilo opgetild en op het tapijt gezet. Gelukkig klikte het direct en ging Katrien (moeizaam) liggen. Nu hopen, dat ze de nacht zoals de dag doorbrengt: slapend!
Bedrijp
Het hout is gehakt. De oude maisopslag bijna in ere hersteld. En de vloerverwarming op z'n plek gelegd en getest. Iets moet me in de afspraak voor de vloer ontgaan zijn, want blijkbaar is het storten van de cementvloer niet inbegrepen in de installatie. Zou aan de taal kunnen liggen. Vrees dat het eerder gezocht moet worden in de voorstelling, die ik me van de werkzaamheden heb gemaakt. Heb om te beginnen maar met een scheef oog naar de offerte gekeken. Daarbij meer op het eindbedrag dan op de te verrichten werkzaamheden gelet. Vloerverwarming is tenslotte incl. vloer. Niet dan?
Ik ga het morgen terug zoeken en bekijken. Weer een lange, drukke dag gehad en geen behoefte om daar een paar uur administratief gedoe aan vast te plakken. Het bed verschonen en mezelf ook, dat is wat ik nog wil en meer niet meer. In bad hangen terwijl het bed schoon wordt overtrokken. Ik aansluitend het bad uit wordt getild, lekker stevig droog wordt gewreven en in bed gelegd. Dat zou het ideaal plaatje zijn. Raar toch, dat dat zelden met de werkelijkheid overeenkomt.
Ik ga het morgen terug zoeken en bekijken. Weer een lange, drukke dag gehad en geen behoefte om daar een paar uur administratief gedoe aan vast te plakken. Het bed verschonen en mezelf ook, dat is wat ik nog wil en meer niet meer. In bad hangen terwijl het bed schoon wordt overtrokken. Ik aansluitend het bad uit wordt getild, lekker stevig droog wordt gewreven en in bed gelegd. Dat zou het ideaal plaatje zijn. Raar toch, dat dat zelden met de werkelijkheid overeenkomt.
Massaal
De helft van de dag gepasseerd en nog niet gek geworden. Valt alweer mee. Een vrouw hout hakkend voor de deur, drie bouwvakers bezig aan het gastenhuis en drie installateurs bezig met de vloerverwarming in de tuinkamer. Ondertussen is het prachtig weer, heb ik de opslagplek voor het hout geprepareerd, gekookt, een hoop vragen beantwoord en vooral al die drukte om me heen gade geslagen.
Ik moet bekennen het werkt eerder rustgevend dan rust verstorend. Het is goed dat het gebeurd. Het gastenhuis moet af, het hout gehakt en de verwarming in de tuinkamer gaat zorgen voor een buffer tegen de kou en dus aangenamere temperaturen in de bovenligende kamers zonder tegen de klippen op te moeten stoken. Het is goed, Het is goed. Het is goed. Het mantra van vanochtend en voorlopig werkt het.
Ik moet bekennen het werkt eerder rustgevend dan rust verstorend. Het is goed dat het gebeurd. Het gastenhuis moet af, het hout gehakt en de verwarming in de tuinkamer gaat zorgen voor een buffer tegen de kou en dus aangenamere temperaturen in de bovenligende kamers zonder tegen de klippen op te moeten stoken. Het is goed, Het is goed. Het is goed. Het mantra van vanochtend en voorlopig werkt het.
dinsdag 27 september 2016
Opschuiven
Langzaam maar zeker wordt je ondanks al het tegensputteren meer en meer door de stroom meegenomen. In je eentje ingaan tegen ingesleten maatschappelijke patronen overstijgt het opdrachtenlijstje van Hercules. Ik zal het er tegen in gaan niet om nalaten. Weerloos mee gaan met de stroom is de dood in de pot. Dan ga je, wat je hier dan ook veel ziet, al vooraf op het systeem anticiperen en de boel dus versterken ipv ter discussie stellen.
Het grootste euvel hier is het 'laatste moment'. Voordien komt niets en niemand in beweging, wordt je zelden ergens van op de hoogte gehouden en navraag weggewuift. Consequentie is, dat je niet altijd kunt krijgen, wat je hebben wilt en men je een alternatief probeert aan te smeren.
Leuk voorbeeld vandaag. Op een laatste stukje dak boven een oude maisbewaarplaats, die hersteld wordt, zie ik de werklui ineens vloerdelen spijkeren, die een jaar of drie gelden 'niet te krijgen' waren. Precies die 3 à 4 cm bredere planken die ik toen wilde maar de aannemer niet wist te regelen, Tenminste niet toen hij eindelijk in beweging kwam, omdat hij ze nodig had. Ergerlijk. Toen en nu weer.
Ik hou me wat dat betreft het hart vast voor de stenen van de bestrating. Ik heb er inmiddels een aantal keer naar gevraagd en behalve dat ze besteld zijn, levert dat niks op. Het is gelukkig geen voorgevoel, maar ik zou me niks verbazen, als er straks twee 18-meters staan met de verkeerde stenen. Een Roemeen maakt daar (uiteindelijk) geen probleem van, zolang het maar niet duurder is. Maar ik ben geen Roemeen.
Het grootste euvel hier is het 'laatste moment'. Voordien komt niets en niemand in beweging, wordt je zelden ergens van op de hoogte gehouden en navraag weggewuift. Consequentie is, dat je niet altijd kunt krijgen, wat je hebben wilt en men je een alternatief probeert aan te smeren.
Leuk voorbeeld vandaag. Op een laatste stukje dak boven een oude maisbewaarplaats, die hersteld wordt, zie ik de werklui ineens vloerdelen spijkeren, die een jaar of drie gelden 'niet te krijgen' waren. Precies die 3 à 4 cm bredere planken die ik toen wilde maar de aannemer niet wist te regelen, Tenminste niet toen hij eindelijk in beweging kwam, omdat hij ze nodig had. Ergerlijk. Toen en nu weer.
Ik hou me wat dat betreft het hart vast voor de stenen van de bestrating. Ik heb er inmiddels een aantal keer naar gevraagd en behalve dat ze besteld zijn, levert dat niks op. Het is gelukkig geen voorgevoel, maar ik zou me niks verbazen, als er straks twee 18-meters staan met de verkeerde stenen. Een Roemeen maakt daar (uiteindelijk) geen probleem van, zolang het maar niet duurder is. Maar ik ben geen Roemeen.
Driewerf
Nou mooi niet dus, die mooie dag. Niet qua freewheelen en zo. Opruimen! Wederom. En nog verplicht ook. Morgen wil men (eindelijk) beginnen met de aanleg van de vloerverwarming in de tuinkamer. Hopeloos moment. Maar uitstel is nog onaantrekkelijker. Twee werkploegen op dit kleine stukje aarde. Ik weet nou al, dat ik me het liefst in het niets oplos morgen. Maar voordat ik daartoe kan overgaan, moest eerst de ruimte leeg.
Een maand of 2-3 geleden was ie het ff. Sindsdien is de plek langzaam maar zeker weer, ja weer (!) dichtgegroeid. Een middag heeft het gekost. Viel me niks tegen. Nu staat er nog een wasmachine. Die mogen de verwarmingsinstallateurs morgen naar de schuur dragen. Bijkomend probleempje is het wegvallen van de plee. En dat met een man of acht en de houthakmevrouw. En nee, de plee in de badkamer blijft mijn/onze plee en verwordt niet tot bouwvakkersplee. Maar zien, dat iets met een van de buren is te regelen.
Twee dagen opruimen is echt teveel van het goede. Dat slaat meer dood dan het stimuleert. Ook niet het type voorspel dat de navolgende golf van drukte door derden draagbaar(der) weet te maken. Integendeel zou ik willen stellen. Morgen gaat hopelijk weinig mis of overvalt me weinig ongewensts. De daarvoor noodzakelijk systeemrek is vandaag aan het opruimen verloren gegaan.
Een maand of 2-3 geleden was ie het ff. Sindsdien is de plek langzaam maar zeker weer, ja weer (!) dichtgegroeid. Een middag heeft het gekost. Viel me niks tegen. Nu staat er nog een wasmachine. Die mogen de verwarmingsinstallateurs morgen naar de schuur dragen. Bijkomend probleempje is het wegvallen van de plee. En dat met een man of acht en de houthakmevrouw. En nee, de plee in de badkamer blijft mijn/onze plee en verwordt niet tot bouwvakkersplee. Maar zien, dat iets met een van de buren is te regelen.
Twee dagen opruimen is echt teveel van het goede. Dat slaat meer dood dan het stimuleert. Ook niet het type voorspel dat de navolgende golf van drukte door derden draagbaar(der) weet te maken. Integendeel zou ik willen stellen. Morgen gaat hopelijk weinig mis of overvalt me weinig ongewensts. De daarvoor noodzakelijk systeemrek is vandaag aan het opruimen verloren gegaan.
Vooruitzien
Vandaag gaat ie het niet worden. Ik voel het zogezegd aan mijn water. Zogezegd, want ik voel het zo ongeveer overal in en aan mijn lijf, maar mijn blaas mekkert niet meer dan normaal. Na een dag als gisteren mag wel een stapje terug. Niet tot op mijn lauweren, maar wel met enig relativerend afstand zonder dat het gewenste 'íets voor iedere dag' in de verdrukking komt. Gisteren gezien dat er een hoop bonen hangen. Die kunnen geplukt. Ook aardappelen zitten nog in de grond en ik kan opzoek naar de prei tussen het onkruid. Hetzelfde geldt voor de selderieknol. De paprika is geen succes. Volgens mij net als de tomaten een kwestie van zelf gedroogd zaad van onbestemde herkomst.
En de tuin is natuurlijk slechts één van de vele bezigheden, waar ik me vandaag mee van de straat kan houden. Er is meer. Poetsen, mag ook wel weer. Gebed zonder end. Er is voldoende. Er is keuze. Rijkelijk. Ik ga het zien. Ik ga het me laten overkomen. Misschien gaat ie het dan qua werk niet worden, maar het wordt een mooie dag. Met of zonder voorspellende kracht van mijn water.
En de tuin is natuurlijk slechts één van de vele bezigheden, waar ik me vandaag mee van de straat kan houden. Er is meer. Poetsen, mag ook wel weer. Gebed zonder end. Er is voldoende. Er is keuze. Rijkelijk. Ik ga het zien. Ik ga het me laten overkomen. Misschien gaat ie het dan qua werk niet worden, maar het wordt een mooie dag. Met of zonder voorspellende kracht van mijn water.
maandag 26 september 2016
Ruimen_2
Eindelijk het initiatief weer deels naar mij toe kunnen trekken. Ruimte gecreëerd en de doorgang, toegang tot de tuin hersteld. Plastic in zakken gestopt, isolatiemateriaal gebundeld, karton verbrand, hout daar gedropt waar het voorlopig hoort. Nu kunnen we weer ergens bij zonder over willekeurig uit de weg geruimde materialen te moeten klimmen. Èn, niet onbelangrijk en feitelijk doel, kan de volgende lading hout gestapeld worden. Teveel voor deze winter, maar daar is het ook niet voor bedoeld. Het is voor over een jaar. Om dan droog hout te hebben en niet zoals zo ongeveer iedereen hier doet in de winter; stoken met halfdroog, in feite 'groen' hout.
Goed ook, dat ik vandaag aardig opgeschoten ben, want de vrouw, die zich aangeboden heeft om het reeds kort gezaagde hout te hakken, hakt niet snel maar stug door. Tanig type. Heeft iets ondeugends en is vooral niet kruiperig, wat je hier te vaak ziet. Niet dat het gemeend is. Ze hebben de rug nog niet gekeerd of het geroddel breekt los. Misschien is het ook meer gluiperig dan kruiperig.
Maar zij dus niet. Vel over been, slechte tanden en incompleet gebit (maar wie niet hier?), 7 maands baby in de kinderwagen en later op de dag nog een ouder kind erbij en van 8 tot 19 uur hout gehakt. Mijn rug zou al voor de middag met een stipheidsactie zijn begonnen en ergens in de loop van de middag helemaal gestaakt hebben. Zelfs na een veel gevarieerdere en minder zware dag is de achterkant aan rust toe. Petje af.
Goed ook, dat ik vandaag aardig opgeschoten ben, want de vrouw, die zich aangeboden heeft om het reeds kort gezaagde hout te hakken, hakt niet snel maar stug door. Tanig type. Heeft iets ondeugends en is vooral niet kruiperig, wat je hier te vaak ziet. Niet dat het gemeend is. Ze hebben de rug nog niet gekeerd of het geroddel breekt los. Misschien is het ook meer gluiperig dan kruiperig.
Maar zij dus niet. Vel over been, slechte tanden en incompleet gebit (maar wie niet hier?), 7 maands baby in de kinderwagen en later op de dag nog een ouder kind erbij en van 8 tot 19 uur hout gehakt. Mijn rug zou al voor de middag met een stipheidsactie zijn begonnen en ergens in de loop van de middag helemaal gestaakt hebben. Zelfs na een veel gevarieerdere en minder zware dag is de achterkant aan rust toe. Petje af.
Ruimen
Van het ene uiterste in het andere. Qua bezigheidsbesteding is mij dat wel toevertrouwd. Van vrijwel statisch naar bijna overdreven dynamisch. Dat ik het weer was, die zich als enige aan de afspraken hield, kon ik deze keer gelukkig als drijfveer inzetten. Het zijn alweer mndn en deels zelfs jaren, dat ik met regelmaat vraag om spul uit de schuur te halen. Bijv. een kar. Ik mag 'm niet slopen of plompverloren aan de straatkant zetten, dus aub moven met dat ding, want het staat in volle omvang in de weg.
Bij aanvang van de verbouwing zo'n zelfde akkefietje met een mini-graanoogstmachine. Leuk ding maar een sta in de weg. Het ding had vijf eigenaren, die geen van alle interesse hadden om het ding weg te halen, maar weg doen mocht niet. Uiteindelijk heeft de aannemer het op mijn aandringen uit de schuur getrokken en elders gedropt. Waar het nu nog steeds onaangeroerd staat. Had ik toen geweten, dat voor de kar eenzelfde soort verhaal zou gelden, was het ding direct achter het machien aan gegaan.
Nu een jaar of twee later is het dan eindelijk gebeurd. Niet door de eigenaren (Mariana & Co) maar door mij. Hetzelfde met de oude ramen, die toch vooral niet weggedaan mochten worden, zoals hier alles ruimte in beslag blijft nemen voor het geval het misschien ooit gebruikt zou kunnen worden. Twee exemplaren apart gehouden voor mogelijke decoratieve functie en de rest de straat op. Daarvan zijn inmiddels de luiken al naar 24 verdwenen. Is het glas uit alle ramen gehaald en zie ik ook nog een of twee kozijnen die kant op verdwijnen. Niet dat er werkelijk gebruik van gemaakt gaat worden. Ja, misschien van een of twee vensterglazen. De rest wordt opgeslagen om nooit gebruikt te worden. Maar oké, niet in de schuur van 13.
Bij aanvang van de verbouwing zo'n zelfde akkefietje met een mini-graanoogstmachine. Leuk ding maar een sta in de weg. Het ding had vijf eigenaren, die geen van alle interesse hadden om het ding weg te halen, maar weg doen mocht niet. Uiteindelijk heeft de aannemer het op mijn aandringen uit de schuur getrokken en elders gedropt. Waar het nu nog steeds onaangeroerd staat. Had ik toen geweten, dat voor de kar eenzelfde soort verhaal zou gelden, was het ding direct achter het machien aan gegaan.
Nu een jaar of twee later is het dan eindelijk gebeurd. Niet door de eigenaren (Mariana & Co) maar door mij. Hetzelfde met de oude ramen, die toch vooral niet weggedaan mochten worden, zoals hier alles ruimte in beslag blijft nemen voor het geval het misschien ooit gebruikt zou kunnen worden. Twee exemplaren apart gehouden voor mogelijke decoratieve functie en de rest de straat op. Daarvan zijn inmiddels de luiken al naar 24 verdwenen. Is het glas uit alle ramen gehaald en zie ik ook nog een of twee kozijnen die kant op verdwijnen. Niet dat er werkelijk gebruik van gemaakt gaat worden. Ja, misschien van een of twee vensterglazen. De rest wordt opgeslagen om nooit gebruikt te worden. Maar oké, niet in de schuur van 13.
Weekbegin
Onrustige nacht. Katrien weer ergens door van slag. Hoelang duurde het ook weer (1 à 2 weken?) voordat de evenwichtsverstoringsverschijnselen, mooi scrabble-woord, zijn verdwenen? Mag hopen dat het werkelijk verdwijnt, wat het ook wezen mag, en geen gewoonte wordt 's nachts ieder uur opnieuw aan te slaan. Het zal vast vervelend zijn voor Katrien, maar in deze denk ik toch in eerste instantie aan mezelf.
Enigszins duf dus, maar dat is op maandagochtend eerder van voordeel dan een belemmering. De week hoeft niet ineens ten volle binnen te komen. De houthakkende dame net na achten, en misschien stond ze er al langer, is genoeg voor vandaag. Laat de mist maar eerst ff optrekken, zowel buiten als in mijn bovenkamer alvorens we de dag gaan beginnen.
De schuur moet aan de kant, zodat de vrouw het gehakte hout direct op z'n plek kan leggen. Plek die er nu simpelweg niet is. En niet alleen plek maken, maar ook alles weer een keertje door je handen laten gaan en daardoor straks weten wat waar ligt. De aanwezige, enigszins discutabele orde is de afgelopen mndn overhoop gehaald door weghalende en terugdroppende bouwvakkers. Aan den slag zo gezegd. Maar eerst die twee koffie.
Enigszins duf dus, maar dat is op maandagochtend eerder van voordeel dan een belemmering. De week hoeft niet ineens ten volle binnen te komen. De houthakkende dame net na achten, en misschien stond ze er al langer, is genoeg voor vandaag. Laat de mist maar eerst ff optrekken, zowel buiten als in mijn bovenkamer alvorens we de dag gaan beginnen.
De schuur moet aan de kant, zodat de vrouw het gehakte hout direct op z'n plek kan leggen. Plek die er nu simpelweg niet is. En niet alleen plek maken, maar ook alles weer een keertje door je handen laten gaan en daardoor straks weten wat waar ligt. De aanwezige, enigszins discutabele orde is de afgelopen mndn overhoop gehaald door weghalende en terugdroppende bouwvakkers. Aan den slag zo gezegd. Maar eerst die twee koffie.
zondag 25 september 2016
Vertragen
Ja, Utrecht is niet ineens uit het beeld verdwenen. Je bent met meer dingen bezig of wordt er door bezig gehouden, dan waar je concreet je tijd aan besteed. Waar je na een bruiloft normaal je hoofd breekt over waar je de wittebroodsweken wilt stukslaan zijn F&G deze week verder gegaan met de onderzoeken op oncologie. Wel of niet aan de vertragende medicijnen. Een vrg die eigenlijk al beantwoord was. Het ging enkel nog om verdraagzaamheid van de medicijnen en of de medicijnen effect hebben. Beide zaken kosten tijd. Iets waar de betrokkene niet meer in grossiert, zo is hem uitdrukkelijk te kennen gegeven.
Toen ik op de bodem van mijn verwerkingsput zat na het plotselinge overlijden van Yoland is de belangrijkste reden om niet aan de anti-depressiva te gaan, het feit geweest, dat het 6-12 weken kon duren, voordat je met enige zekerheid iets kon zeggen over de werking. Depressief of niet buiten beschouwing gelaten, want daar waren we het niet over eens. Het zou mijn leven stabiliseren ... Een leven dat met de dag, en soms met het uur een compleet andere wending kon nemen. Wat meer stabiliteit leek me wel wat, maar dan wel effect binnen een paar dagen obv duidelijk herkenbare criteria. Dat zat er niet in. Sterker nog. Ik zag al aankomen, dat na die gewenningsperiode bij ontbreken van het gewenste effect alsnog gemaand zou worden om door te gaan. Want zonder zou het vast allemaal erger zijn geweest ..... Amehoela.
Nee, dus. Daarbij had ik in principe alle tijd tot mijn beschikking. Nu is de deadline op max. 12 mndn gesteld. En als je dan 4 mndn moeten wachten om te zien of de vertragende middelen enig effect hebben. En wat zou het effect kunnen zijn? Ik ben hier erg cynisch in, maar volgens mij wordt hier die boel belazerd. Inspelen op de menselijk hoop, op iedere week meer die winst zou zijn, terwijl de hardheid van het gegeven vooruitzicht nieteens duidelijk is. Waarom vechten tegen een voldongen feit? Is het niet beter je er bij neer te leggen? Zou ik het kunnen?
Toen ik op de bodem van mijn verwerkingsput zat na het plotselinge overlijden van Yoland is de belangrijkste reden om niet aan de anti-depressiva te gaan, het feit geweest, dat het 6-12 weken kon duren, voordat je met enige zekerheid iets kon zeggen over de werking. Depressief of niet buiten beschouwing gelaten, want daar waren we het niet over eens. Het zou mijn leven stabiliseren ... Een leven dat met de dag, en soms met het uur een compleet andere wending kon nemen. Wat meer stabiliteit leek me wel wat, maar dan wel effect binnen een paar dagen obv duidelijk herkenbare criteria. Dat zat er niet in. Sterker nog. Ik zag al aankomen, dat na die gewenningsperiode bij ontbreken van het gewenste effect alsnog gemaand zou worden om door te gaan. Want zonder zou het vast allemaal erger zijn geweest ..... Amehoela.
Nee, dus. Daarbij had ik in principe alle tijd tot mijn beschikking. Nu is de deadline op max. 12 mndn gesteld. En als je dan 4 mndn moeten wachten om te zien of de vertragende middelen enig effect hebben. En wat zou het effect kunnen zijn? Ik ben hier erg cynisch in, maar volgens mij wordt hier die boel belazerd. Inspelen op de menselijk hoop, op iedere week meer die winst zou zijn, terwijl de hardheid van het gegeven vooruitzicht nieteens duidelijk is. Waarom vechten tegen een voldongen feit? Is het niet beter je er bij neer te leggen? Zou ik het kunnen?
Vrijheid
Contemplatieve dag. Begon vanochtend al. Laat onderweg met de honden maar het weer was fris genoeg om bergop ipv horizontaal de ronde met de honden te doen. Zoals gevreesd was mijn conditie tamelijk ruk. Niet dat dat de aanleiding was voor mijn nadenkende mood. Wat die aanleiding dan wel was en of ie er feitelijk geweest is, staat me niet meer bij. Feit is dat mensen, zowel in Utrecht als in Coves, me regelmatig vragen, waar ik zoal mijn dagen mee vul. Een vraag die iedere keer weer een hoop verbazing te weeg brengt. Aan mijn kant.
"Nou gewoon met bezig zijn." is niet het antwoord wat op begrip kan rekenen. Ik haal dan altijd de tuin erbij en dat aan het huis natuurlijk ook nog het nodige valt te klussen. Dat geeft zichtbaar opluchting aan de kant waar de vraag vandaan komt. Ik heb ook weleens de fout gemaakt om het schrijven te benoemen. Dat levert of wat lacherige reacties op of een compleet verkeerd beeld van boeken ed. Doe ik dus niet meer.
Daar liep ik vanochtend heuvelopwaarts aan te denken en ik kwam uit bij de simpele conclusie, dat ik druk ben met het op de rails houden van mijn leven, dat leven voor mezelf probeer te registreren èn begrijpen. Daar heb ik domweg mijn handenvol aan. In feite niks nieuws, alleen kan ik me er nu (bijna) helemaal aan wijden. Hoef het niet een plekje te geven in een agenda overladen met andersoortige noodzakelijkheden. Dat dat kan is een van de grotere en vooral waardevolle luxes in mijn huidige bestaan. En blijkbaar begint dat besef door te dringen.
"Nou gewoon met bezig zijn." is niet het antwoord wat op begrip kan rekenen. Ik haal dan altijd de tuin erbij en dat aan het huis natuurlijk ook nog het nodige valt te klussen. Dat geeft zichtbaar opluchting aan de kant waar de vraag vandaan komt. Ik heb ook weleens de fout gemaakt om het schrijven te benoemen. Dat levert of wat lacherige reacties op of een compleet verkeerd beeld van boeken ed. Doe ik dus niet meer.
Daar liep ik vanochtend heuvelopwaarts aan te denken en ik kwam uit bij de simpele conclusie, dat ik druk ben met het op de rails houden van mijn leven, dat leven voor mezelf probeer te registreren èn begrijpen. Daar heb ik domweg mijn handenvol aan. In feite niks nieuws, alleen kan ik me er nu (bijna) helemaal aan wijden. Hoef het niet een plekje te geven in een agenda overladen met andersoortige noodzakelijkheden. Dat dat kan is een van de grotere en vooral waardevolle luxes in mijn huidige bestaan. En blijkbaar begint dat besef door te dringen.
Plots
Was de zondag nou aangenaam of niet onaangenaam? Voor mij is dat niet hetzelfde. Maar daarover een andere keer. Het is net zoiets als grijsblauw of blauwgrijs. Hoe het ook zij, de dag is qua lichte deel bijna om. Nog een klein half uur en d'r valt weing meer te zien. Enkel op de weg als de lamp(en) het doen en dat is een wisselend gegeven, zowel per dag als per lamp.
Een uur of wat geleden liep ik terug van 24 naar 13. Bergaf, dus zonder inspanning. Ik had de tweede wasmachine beddegoed van machine naar droogrek overgeheveld. Regen op de weg heen. De paraplu onder de arm op de terugweg en in de andere hand een deel van de nieuwe handdoeken. Stil op straat. Ergens verderop in het dorp klonk zigeunermuziek. Het inmiddels bekende up-tempo vioolwerk. Een beetje zenuwachtige maar verder geen onaangename muziek.
Lopend ging door mijn hoofd, dat ik nu misschien eindelijk aan het nieuwe leven ben begonnen of begin te beginnen. Niet meer bezig met het land, de taal, het dorp, z'n inwoners en mn de familie maar met mezelf en mijn eigen doen en vooralsnog vnl laten. Misschien nog niet de gewenste rust, maar een hoop drukte minder.
Een uur of wat geleden liep ik terug van 24 naar 13. Bergaf, dus zonder inspanning. Ik had de tweede wasmachine beddegoed van machine naar droogrek overgeheveld. Regen op de weg heen. De paraplu onder de arm op de terugweg en in de andere hand een deel van de nieuwe handdoeken. Stil op straat. Ergens verderop in het dorp klonk zigeunermuziek. Het inmiddels bekende up-tempo vioolwerk. Een beetje zenuwachtige maar verder geen onaangename muziek.
Lopend ging door mijn hoofd, dat ik nu misschien eindelijk aan het nieuwe leven ben begonnen of begin te beginnen. Niet meer bezig met het land, de taal, het dorp, z'n inwoners en mn de familie maar met mezelf en mijn eigen doen en vooralsnog vnl laten. Misschien nog niet de gewenste rust, maar een hoop drukte minder.
Anders
Buiten slapen. Klinkt romantisch. Alleen zomers, dus geen ramp toch? Met 2 kinderen, waarvan eentje net een paar mndn? Nee, geen daklozen of zwervers. Die mensen werken. Zij melken in hun tweetjes iedere dag een paar honderd schapen. Nu schijnt het melken van schapen al niet de makkelijkste bezigheid te zijn, maar als een houten keetje met slaapgelegenheid onder de blote hemel de invulling is van 'ínwoning', hou ik mijn hart vast voor wat de 'kost' betreft. Het verklaart misschien waarom het oudere kind ons bij de lunch bijna de soep uit de mond keek.
Ooit was het hier normaal om dagloners, want dat zijn het toch in feite, hun werk te betalen in cash, sigaretten/drank èn 3 maaltijden. Een stevig ontbijt vooraf, een uitgebreide middagmaaltijd en iets ter afsluiting. Maar dat laatste weet ik niet zeker. Veel spek, brood, tomaten en bier/wijn en tussen de middag warm. Dat werkt zonder problemen als de hele familie op het land werkt en/of collectief gewerkt wordt. Dwz ism de buren en een paar extra krachten de velden onder handen worden genomen. Dan staat steeds 1 iemand in de keuken. Voor één werker al dat extra werk doen, jaagt je alleen maar op kosten, die in geen verhouding staan tot de gedane arbeid. En ben je in feite de tijd, die je bespaart aan het uitbesteedde werk, kwijt aan koken, opruimen en afwassen. Niet slim dus. Meestal ziet men tegenwoordig ook liever gewoon geld.
Deze vrouw en kinderen kreeg echter (ook) te eten. De maag van het oudere kind bleek kleiner dan de ogen, maar de moeder liet het zich goed smaken en voerde de baby ondertussen voorgekauwde hapjes. De vrouw zou graag onze tweede lading hout willen hakken. De winter nadert, het schapen melken houdt op en naar ik begrepen heb, zitten ze tijdens de winter ergens in Coves. Het zal wel niet in een van de betere huisjes zijn. Maar een vrouw je hout laten hakken. Kan dat? Is dat emancipatie? Of een soort 'Help ze de winter door'?
Ooit was het hier normaal om dagloners, want dat zijn het toch in feite, hun werk te betalen in cash, sigaretten/drank èn 3 maaltijden. Een stevig ontbijt vooraf, een uitgebreide middagmaaltijd en iets ter afsluiting. Maar dat laatste weet ik niet zeker. Veel spek, brood, tomaten en bier/wijn en tussen de middag warm. Dat werkt zonder problemen als de hele familie op het land werkt en/of collectief gewerkt wordt. Dwz ism de buren en een paar extra krachten de velden onder handen worden genomen. Dan staat steeds 1 iemand in de keuken. Voor één werker al dat extra werk doen, jaagt je alleen maar op kosten, die in geen verhouding staan tot de gedane arbeid. En ben je in feite de tijd, die je bespaart aan het uitbesteedde werk, kwijt aan koken, opruimen en afwassen. Niet slim dus. Meestal ziet men tegenwoordig ook liever gewoon geld.
Deze vrouw en kinderen kreeg echter (ook) te eten. De maag van het oudere kind bleek kleiner dan de ogen, maar de moeder liet het zich goed smaken en voerde de baby ondertussen voorgekauwde hapjes. De vrouw zou graag onze tweede lading hout willen hakken. De winter nadert, het schapen melken houdt op en naar ik begrepen heb, zitten ze tijdens de winter ergens in Coves. Het zal wel niet in een van de betere huisjes zijn. Maar een vrouw je hout laten hakken. Kan dat? Is dat emancipatie? Of een soort 'Help ze de winter door'?
Klantvriendelijk?
Reclame in de Penny (supermarkt) voor een boodschappen-app zowel voor Andriod als voor Apple. Ergens past dat niet. Alhoewel hier vrijwel iedereen rondloopt èn overal, van het veld tot achter het stuur, gebruik maakt van een mobiele telefoon, zijn smartfoons nog geen gemeen goed. Zeker niet in dorpse stadjes als Agnita. Het merendeel van de (schoolgaande) jeugd en de beter gesitueerde jong volwassenen hebben ze. Beide groepen maken volgens mij geen deel uit van Penny's doelgroepplaatje.
En wat is de gedachte hier achter? De klantenkaart is er al, net zoals overal elders. Daarmee is het (in)koopgedrag al bekend. Wat voegt een digitaal boodschappenlijstje daaraan toe? Zicht op mogelijk aanstaande tekorten in de schappen? Dan moet de app aan een filiaal zijn gekoppeld. En dat soort informatie kun je op jaar basis ook uit de klantenkaarten destilleren. Er moet een reden zijn, want sec service naar de kant toe is van een sprookjesgehalte waar 1001-nacht nog bij verbleekt.
En wat is de gedachte hier achter? De klantenkaart is er al, net zoals overal elders. Daarmee is het (in)koopgedrag al bekend. Wat voegt een digitaal boodschappenlijstje daaraan toe? Zicht op mogelijk aanstaande tekorten in de schappen? Dan moet de app aan een filiaal zijn gekoppeld. En dat soort informatie kun je op jaar basis ook uit de klantenkaarten destilleren. Er moet een reden zijn, want sec service naar de kant toe is van een sprookjesgehalte waar 1001-nacht nog bij verbleekt.
Aangenaam
Geen blaffende honden, geen werklui, geen telefoon, na zevenen voor het eerst wakker en de jonge kat bij het eerste teken van activiteit de slaapkamer uitgezet. Een zondagmorgen die dicht in de buurt van het gewenste komt. Nu nog die uit het niets verschijnende (en er straks weer in verdwijnende) butler met een ontbijt, dat het moment eer aan doet. Het buffet wat we laatst in Boekarest hadden en dan de butler er met camera en microfoonaansluiting langs laten lopen en doorgeven wat gewenst is. Moet met de tegenwoordige wifi-niveau's goed te doen zijn.
Het volkoren carré-tje rechtsachter, graag.
De beenham, net voor je neus.
Nee dankje, geen gerookte zalm.
Graag wat verse groente.
Ho maar, is genoeg.
En doe ook maar een paar gedroogde tomaten.
Een 4-minuten ei.
Van de sappen een verse jus.
Een bakjes met vers gesneden fruit.
Het mag iets meer zijn.
En graag een paar walnoten
Een bekertje yogurt, type 'Natuur'
Een glas halfvolle melk.
Graag een latte macchiato met weinig koffie.
En doe ook maar een glaasje champagne.
Een zondagochtend decadenter beginnen kan bijna niet. Een rugstrelende massage is misschien een aardige aanvulling in dezelfde lijn. Daarna een stoombad en dan door naar de siësta. Kijk, dat is waarlijk des zondags.
Het volkoren carré-tje rechtsachter, graag.
De beenham, net voor je neus.
Nee dankje, geen gerookte zalm.
Graag wat verse groente.
Ho maar, is genoeg.
En doe ook maar een paar gedroogde tomaten.
Een 4-minuten ei.
Van de sappen een verse jus.
Een bakjes met vers gesneden fruit.
Het mag iets meer zijn.
En graag een paar walnoten
Een bekertje yogurt, type 'Natuur'
Een glas halfvolle melk.
Graag een latte macchiato met weinig koffie.
En doe ook maar een glaasje champagne.
Een zondagochtend decadenter beginnen kan bijna niet. Een rugstrelende massage is misschien een aardige aanvulling in dezelfde lijn. Daarna een stoombad en dan door naar de siësta. Kijk, dat is waarlijk des zondags.
zaterdag 24 september 2016
Inval
Bijna half tien 's avonds. Iedereen die hier de nacht verblijft is binnen en dan gaat de deur open. Ik heb niet de neiging om naar de Magnum te grijpen, die ik niet bezit, maar ff heel snel worden in de bovenkamer de mogelijkheden gescan van wie of wat daar nu naar binnenkomt en ook waarom.
Dat mensen overdag zonder signalisering de poort binnen komen is nog steeds wennen. Alleen de postbode blijft aan de poort staan vanwege haar wantrouwen jegens de honden en roept dan zolang tot ik snap, dat ik moet verschijnen. Omdat tot gisteren of de dag daarvoor de deur van het huis steeds open stond kon iedereen, die de poort was gepasseerd, gewoon doorlopen. De zomer is niet lang genoeg geweest om daar aan te wennen.
Nu is de deur dicht, zeker 's avonds en is het al voor achten donker. Een 'Hallo' of zoiets 'normaals' als een klop op de deur zou al schelen. Feitelijk maakt het natuurlijk weinig uit, omdat iedereen alsnog gewoon doordendert. Maar het idee dat onaangekondigd iemand ineens voor je neus kan staan of bijvoorbeeld al een tijdje naar je staat te kijken, omdat je hem of haar niet hebt horen aankomen door je bezigheden, maakt me niet enthousiast. Dat het nu om een soort oliebollen ging als dank voor het gebruik van ons water, brengt daar weinig verandering in.
Dat mensen overdag zonder signalisering de poort binnen komen is nog steeds wennen. Alleen de postbode blijft aan de poort staan vanwege haar wantrouwen jegens de honden en roept dan zolang tot ik snap, dat ik moet verschijnen. Omdat tot gisteren of de dag daarvoor de deur van het huis steeds open stond kon iedereen, die de poort was gepasseerd, gewoon doorlopen. De zomer is niet lang genoeg geweest om daar aan te wennen.
Nu is de deur dicht, zeker 's avonds en is het al voor achten donker. Een 'Hallo' of zoiets 'normaals' als een klop op de deur zou al schelen. Feitelijk maakt het natuurlijk weinig uit, omdat iedereen alsnog gewoon doordendert. Maar het idee dat onaangekondigd iemand ineens voor je neus kan staan of bijvoorbeeld al een tijdje naar je staat te kijken, omdat je hem of haar niet hebt horen aankomen door je bezigheden, maakt me niet enthousiast. Dat het nu om een soort oliebollen ging als dank voor het gebruik van ons water, brengt daar weinig verandering in.
Bier
Een prachtige dag. Qua weer dan. Dat zag je vanochtend al aankomen. Leuk meegenomen, want de stad stond op het programma. De stad en verder niets of niets bijzonders. Kortom om een beetje slenteren, wat hangen, links en rechts inkopen doen, ongetwijfeld eten, een paar kleinigheden afhandelen of dat althans proberen en voor de rest de dag aan ons voorbij laten gaan.
Op de Piata Mare stond de tent alweer voor het Oktoberfest. Een tent van de helft van het formaat waar er in München een tigtal van staan. Als ik het ooit goed begrepen heb. Geen behoefte aan dat soort massaliteiten. Wat dat betreft is Sibiu mooi overzichtelijk. Verder slaat het nergens op, behalve dat je nooit een gelegenheid moet laten schieten om te feesten.
Ik zie het nu voor de derde of vierde keer. Dezelfde tent, zelfde orkest, inmiddels nog maar één voedselverkoper en één biermerk, dezelfde botsauto's, een attractie die je ingewanden mixt en centrifugeert, nog wat andere draaidingen, een treintje en achtbaan voor de kids en de kraampjes van de kerstmarkt met andere versiering voor de verkoop van prullaria, snoep en soortgelijks. De keren dat de Piata Mare in zijn volle omvang als plein te bewonderen is, kan bijna een verademing genoemd worden. Ik ga eens bijhouden waar het door het jaar heen allemaal mee vol geplempt wordt. Oktoberfest, Kerstmarkt, rally, filmweek, toneelweek, concerten, oude ambachten, etc.
Op de Piata Mare stond de tent alweer voor het Oktoberfest. Een tent van de helft van het formaat waar er in München een tigtal van staan. Als ik het ooit goed begrepen heb. Geen behoefte aan dat soort massaliteiten. Wat dat betreft is Sibiu mooi overzichtelijk. Verder slaat het nergens op, behalve dat je nooit een gelegenheid moet laten schieten om te feesten.
Ik zie het nu voor de derde of vierde keer. Dezelfde tent, zelfde orkest, inmiddels nog maar één voedselverkoper en één biermerk, dezelfde botsauto's, een attractie die je ingewanden mixt en centrifugeert, nog wat andere draaidingen, een treintje en achtbaan voor de kids en de kraampjes van de kerstmarkt met andere versiering voor de verkoop van prullaria, snoep en soortgelijks. De keren dat de Piata Mare in zijn volle omvang als plein te bewonderen is, kan bijna een verademing genoemd worden. Ik ga eens bijhouden waar het door het jaar heen allemaal mee vol geplempt wordt. Oktoberfest, Kerstmarkt, rally, filmweek, toneelweek, concerten, oude ambachten, etc.
Weekendverstoring
Weekend. Geen werklui. Honden rustig. Heerlijk langzaam wakker worden. Mooi niet dus. Half acht telefoon. Het ding staat gelukkig niet naast het bed en wakker was ik ook al, maar het is niet het geluid, dat ik op de nuchtere maag horen wil. Moeders vervloekt en bijna met sadistisch genoegen ook bij de tweede poging het ding helemaal laten uitrinkelen. Best lang trouwens.
Echter niet de moeder maar Mariana moet zichzelf bij de oren pakken. Een onduidelijke afspraak met iemand, die dan wel aan de slag gaat/wil gaan maar niet het gewenste materiaal tot haar beschikking heeft. Gaat ff duren voordat men snapt, dat mijn dagen niet zo synchroon met het dorpse ritme lopen. Dat is zelfs Mariana niet gelukt om duidelijk te maken en die vertoeft hier al iets langer dan ik èn ligt nog liever nog langer in bed. Maar maakt dan helaas de verkeerde afspraken.
D'ruit dus. Katrien wilde wel weer lopen. Dat euvel is dus verholpen. Heb dat zelf trouwens ook eens gehad. Kon met de beste wil van de wereld niet op de normale manier uit bed komen. Staan zat er niet in en zelfs op handen en voeten was het een bizarre ervaring. Schijnt ook te werken door in het ene oor iets kouds en in het ander iets warms te stoppen. Een van de wondertjes van de evolutie, zo'n middenoor met evenwichtsfunctie.
Echter niet de moeder maar Mariana moet zichzelf bij de oren pakken. Een onduidelijke afspraak met iemand, die dan wel aan de slag gaat/wil gaan maar niet het gewenste materiaal tot haar beschikking heeft. Gaat ff duren voordat men snapt, dat mijn dagen niet zo synchroon met het dorpse ritme lopen. Dat is zelfs Mariana niet gelukt om duidelijk te maken en die vertoeft hier al iets langer dan ik èn ligt nog liever nog langer in bed. Maar maakt dan helaas de verkeerde afspraken.
D'ruit dus. Katrien wilde wel weer lopen. Dat euvel is dus verholpen. Heb dat zelf trouwens ook eens gehad. Kon met de beste wil van de wereld niet op de normale manier uit bed komen. Staan zat er niet in en zelfs op handen en voeten was het een bizarre ervaring. Schijnt ook te werken door in het ene oor iets kouds en in het ander iets warms te stoppen. Een van de wondertjes van de evolutie, zo'n middenoor met evenwichtsfunctie.
vrijdag 23 september 2016
Buitengaats
De mensen hebben hard gewerkt vandaag, want markt, maar ze kijken je niet de deur uit. Het zijn de kleine dingen, die aantonen dat je gewaardeerd wordt of tenminste geen ongewenste weerstanden oproept. Simpel restaurant. Keuken te zout, maar dat zijn ze bijna allemaal hier. Een beetje een instellingskeuken-manier van koken. Geen vers op het allerlaatste moment muv de sla en vooral goed gaar. Zou in Agnita niet weten, waar dat beter zou gebeuren. Maar qua prijsstelling vraag je je af, waar ze het van kunnen doen. Zelfs in Agnita.
Zo rond de 75 Lei, dwz 17 euro voor soep, hoofdgerecht, een liter witte wijn, water en koffie, espresso. En dat voor twee personen. "La Prut". Je zou de naam in Nederland niet kiezen. Vriendelijke bediening en verder niks bijzonders. Net als in alle andere gelegenheden in dit dorp qua 'verder niks bijzonders'.
Zou hier iets te realiseren zijn, waarbij mensen komen eten voor meer dan alleen het vullen van de maag? Gezelligheid bijvoorbeeld? Het passeren van een aangename avond? Het genieten van een bijzonder gerecht? Een apart bereidingswijze? Een goed glas?
Zo rond de 75 Lei, dwz 17 euro voor soep, hoofdgerecht, een liter witte wijn, water en koffie, espresso. En dat voor twee personen. "La Prut". Je zou de naam in Nederland niet kiezen. Vriendelijke bediening en verder niks bijzonders. Net als in alle andere gelegenheden in dit dorp qua 'verder niks bijzonders'.
Zou hier iets te realiseren zijn, waarbij mensen komen eten voor meer dan alleen het vullen van de maag? Gezelligheid bijvoorbeeld? Het passeren van een aangename avond? Het genieten van een bijzonder gerecht? Een apart bereidingswijze? Een goed glas?
Uitglijer
Sentimenteel, emotioneel, moe, uitgekakt, het zat, zwaar hoofd .... langzaam afglijdende stemming. En nog niet meer dan een beetje genipt. Is een week op de top, bovenkant van de golven teveel gevraagd?
Naar bed, kaas, brood, rode wijn en de Pc cq laptop. Had ik de stap naar een nieuw leven niet moeten maken? Had ik uit moeten laten klinken, wat aan zijn eind was gekomen?
Sentimenteel dus, en erger. Melancholisch, overhellend naar, ja naar wat? Ik zou het 'zwart kijken' noemen of een 'zwarte kijk'. Het is het niet, dat geef ik toe. Iets beters schiet me ff niet te binnen. Ga je zoeken, kom je bij een 'vitale depressie' terecht. Zoiets als een opgevoerde Fiat500 een kleine Ferrari noemen. Slaat dus nergens op. Leven is een rare bezigheid, laten we het daar op houden, vooral als je de instincten overstijgt.
Naar bed, kaas, brood, rode wijn en de Pc cq laptop. Had ik de stap naar een nieuw leven niet moeten maken? Had ik uit moeten laten klinken, wat aan zijn eind was gekomen?
Sentimenteel dus, en erger. Melancholisch, overhellend naar, ja naar wat? Ik zou het 'zwart kijken' noemen of een 'zwarte kijk'. Het is het niet, dat geef ik toe. Iets beters schiet me ff niet te binnen. Ga je zoeken, kom je bij een 'vitale depressie' terecht. Zoiets als een opgevoerde Fiat500 een kleine Ferrari noemen. Slaat dus nergens op. Leven is een rare bezigheid, laten we het daar op houden, vooral als je de instincten overstijgt.
Omslagmoment
Sissi gevonden. Kroop, zoals verwacht, onder een berg hout vandaan, Weer voor verf naar het dorp. Was markt. Lang geleden dat ik er geweest ben. In de Bodega aan de borrel. Bier-, sorry pilsseizoen is voorbij. Diverse tafeltjes waren gezellig bezet met oude mannetjes. De schok van het niet-roken is uitgewerkt.
Een Alexandrion (of zoiets) besteld en niet snel genoeg met het vragen om een halve. Zit nu met 100ml voor mijn neus en het is nog niet voorbij het middaguur.
Zit ergens tussen rustig en zenuwachtig in. Jojo wat van de ene toestand naar de andere. Ik zou mijn ogen willen sluiten en als ik ze weer open moet alles op alle terreinen, wat nog moet gebeuren, gebeurd zijn. Niet dat ik het niet wil of kan doen of te lui ben, maar omdat ik eindelijk eens iets 'Af' zou willen zien. Behalve de werklui ben ik ook het hele geworstel in mijn leven zat om voor elkaar te boksen, wat al tientallen jaren in het halffabricaat-stadium blijft steken.
Een Alexandrion (of zoiets) besteld en niet snel genoeg met het vragen om een halve. Zit nu met 100ml voor mijn neus en het is nog niet voorbij het middaguur.
Zit ergens tussen rustig en zenuwachtig in. Jojo wat van de ene toestand naar de andere. Ik zou mijn ogen willen sluiten en als ik ze weer open moet alles op alle terreinen, wat nog moet gebeuren, gebeurd zijn. Niet dat ik het niet wil of kan doen of te lui ben, maar omdat ik eindelijk eens iets 'Af' zou willen zien. Behalve de werklui ben ik ook het hele geworstel in mijn leven zat om voor elkaar te boksen, wat al tientallen jaren in het halffabricaat-stadium blijft steken.
Evenwichtig
Met Katrien gaat het beter en met mij wat dat betreft ook. Wat gegoogle leverde iets op waar ik zelf al deels uit was gekomen:
“Geriatrisch Vestibulair Syndroom: een aandoening die geregeld optreedt bij oudere honden. Het komt vaker bij grotere hondenrassen voor, maar kan bij ieder ras optreden. De symptomen starten meestal acuut en kunnen erg heftig zijn:
– Nystagmus. Dit houdt in dat de ogen snel heen en weer gaan (horizontaal)
– Scheve kop.
– Omvallen en cirkelen.
– Braken en misselijkheid.
– erge onrust.
– Niet meer overeind kunnen komen.
Het vestibulair syndroom is een probleem aan het vestibulair orgaan, het evenwichtsorgaan en zorgt ervoor dat de hond zijn evenwicht kan bewaren.
Er zijn geen medicijnen tegen het Vestibulair Syndroom. De aandoening treedt acuut op maar verdwijnt ook normaliter snel. Na 24-78 uur is er al een aanzienlijke verbetering opgetreden. De klachten verdwijnen normaliter na 7-14 dagen. Medicatie tegen de misselijkheid kan wel verlichting geven. Prednison is niet nodig. (bron: dierenziekenhuizen.nl, resp. droomroedel.nl)
Is er niet minder lullig om voor Katrien maar wel beduidend minder vervelend voor mijn besef. Ze is nog steeds van slag, vertrouwt zichzelf niet, staat een beetje wankel op haar poten maar loopt niet meer als een bezopene. Huisdieren, kinderen en vrouwen .... drie dingen waar je nooit aan moet beginnen, als je rust in je leven wilt.
“Geriatrisch Vestibulair Syndroom: een aandoening die geregeld optreedt bij oudere honden. Het komt vaker bij grotere hondenrassen voor, maar kan bij ieder ras optreden. De symptomen starten meestal acuut en kunnen erg heftig zijn:
– Nystagmus. Dit houdt in dat de ogen snel heen en weer gaan (horizontaal)
– Scheve kop.
– Omvallen en cirkelen.
– Braken en misselijkheid.
– erge onrust.
– Niet meer overeind kunnen komen.
Het vestibulair syndroom is een probleem aan het vestibulair orgaan, het evenwichtsorgaan en zorgt ervoor dat de hond zijn evenwicht kan bewaren.
Er zijn geen medicijnen tegen het Vestibulair Syndroom. De aandoening treedt acuut op maar verdwijnt ook normaliter snel. Na 24-78 uur is er al een aanzienlijke verbetering opgetreden. De klachten verdwijnen normaliter na 7-14 dagen. Medicatie tegen de misselijkheid kan wel verlichting geven. Prednison is niet nodig. (bron: dierenziekenhuizen.nl, resp. droomroedel.nl)
Is er niet minder lullig om voor Katrien maar wel beduidend minder vervelend voor mijn besef. Ze is nog steeds van slag, vertrouwt zichzelf niet, staat een beetje wankel op haar poten maar loopt niet meer als een bezopene. Huisdieren, kinderen en vrouwen .... drie dingen waar je nooit aan moet beginnen, als je rust in je leven wilt.
Uitgangspunten
Frisse start van een ogenschijnlijk prachtige dag. Qua weer dan. De rest laat zich niet aflezen aan de ochtendmist. Sissi mist. Die heeft de nacht buiten doorgebracht en zit ergens onder weggekropen, opgejaagd door de ongewenst meeverhuisde teckels van 24. Honden met katten om laten gaan veronderstelt enige training en als honden hier iets nièt hebben gehad, is het wel training. Zien wanneer het beestje weer boven water cq onder de overal liggende rommel vandaan komt. Waarschijnlijk niet voor de avond als het zit waar ik denk, dat ze zit. Precies daar waar de werklui druk bezig zijn het gewenste oude hout onder een berg sloophout vandaan te halen. Straks maar eens kijken.
Vandaag eindelijk binnen aan de slag. Veel meer dan schoonmaken zal wel niet lukken, maar dat is dan ook meer dan nodig. Een beetje opruimen zou leuk zijn, al is het maar de keuken. Het blijft tegen de klippen op werken. Het aanrecht slibt sneller dicht, dan ik het vrij weet te houden. Zoveel dingen hebben nog steeds geen vanzelfsprekende plek, dat alles de hele tijd maar op de dichtsbijzijnde open plek wordt gedropt.
Bijkomend aardigheidje is, dat meer ruimte verleidt tot meer willekeurig dingen ergens neerzetten. Eén van die vele hopeloze routines uit 24. Behalve dat je willekeurig wat pakt, als je iets doen moet, zolang het maar bruikbaar lijkt. Zo laat je dus ook alles uit je handen vallen, waar je staat en toevallig plek is. Met opruimen alleen ben ik er kortom niet. En hoe was het ook weer? Aanleren gaat makkelijker dan afleren. En volgens mij zijn mensen daar nog moeilijker in dan honden.
Vandaag eindelijk binnen aan de slag. Veel meer dan schoonmaken zal wel niet lukken, maar dat is dan ook meer dan nodig. Een beetje opruimen zou leuk zijn, al is het maar de keuken. Het blijft tegen de klippen op werken. Het aanrecht slibt sneller dicht, dan ik het vrij weet te houden. Zoveel dingen hebben nog steeds geen vanzelfsprekende plek, dat alles de hele tijd maar op de dichtsbijzijnde open plek wordt gedropt.
Bijkomend aardigheidje is, dat meer ruimte verleidt tot meer willekeurig dingen ergens neerzetten. Eén van die vele hopeloze routines uit 24. Behalve dat je willekeurig wat pakt, als je iets doen moet, zolang het maar bruikbaar lijkt. Zo laat je dus ook alles uit je handen vallen, waar je staat en toevallig plek is. Met opruimen alleen ben ik er kortom niet. En hoe was het ook weer? Aanleren gaat makkelijker dan afleren. En volgens mij zijn mensen daar nog moeilijker in dan honden.
donderdag 22 september 2016
Uitgerekt
Nu er een beetje eufemistisch gesproken weer stoom op de ketel komt, gaat het natuurlijk niet snel genoeg. Gisteren graag alles aan de kant, morgen de inrichting afgerond en overmorgen de tuin. Leuk bedacht. Een klein beetje erg onrealistisch èn als voornaamste kanttekening: Wat dan?
Dag vier. Rommelig bezig geweest, maar bezig geweest en het nodige gedaan incl. een uurtje relaxen omdat de werklui me aan het eind van de middag gewoon teveel werden. De lui kunnen er niks aandoen. En het is goed dat het werk gebeurd. Maar ik ben die permanente aanwezigheid van 5-6 man meer dan zat. Tijd dat het afgelopen is. Het eind is in zicht. Verfwerk is begonnen, in zoverre dat dat iets zeg. Het is wachten op de stenen voor de gedeeltelijke bestrating van de binnenplaats. Iets van 24 pallets. Moet een imposant gezicht zijn. Zien hoeveel er overblijft. Ik ben meestal al ruim in het inschatten, maar de aannemer overtreft me. Er staat ook nog steeds een pallet dakpannen en die gaan we zeker niet meer in z'n geheel gebruiken.
Einde dus. Rust. Werkruimte en werkritme naar eigen inzicht en uitvoering met alle valkuilen vandien. Geen noodzaak meer om voor achten rond te lopen. Geen rommel van slordige werkers. Geen lege sigarettenpakjes overal. Net als filters, spijkers, schroeven en rondslingerend gereedschap. Aangekoekte koffie koppen, smerige plee en vul verder zelf maar in. Het duurt allemaal veel te lang. Gaat te langzaam. Neemt teveel tijd in beslag. Kost meer energie dan me inmiddels lief is. Er is zoveel onnutte tijd verloren gegaan. De irritaties beginnen het resultaat te overschaduwen. In april begonnen ...5 mndn. En wat er staat is casco met een buitenkant, die nog afgewerkt wordt.
Dag vier. Rommelig bezig geweest, maar bezig geweest en het nodige gedaan incl. een uurtje relaxen omdat de werklui me aan het eind van de middag gewoon teveel werden. De lui kunnen er niks aandoen. En het is goed dat het werk gebeurd. Maar ik ben die permanente aanwezigheid van 5-6 man meer dan zat. Tijd dat het afgelopen is. Het eind is in zicht. Verfwerk is begonnen, in zoverre dat dat iets zeg. Het is wachten op de stenen voor de gedeeltelijke bestrating van de binnenplaats. Iets van 24 pallets. Moet een imposant gezicht zijn. Zien hoeveel er overblijft. Ik ben meestal al ruim in het inschatten, maar de aannemer overtreft me. Er staat ook nog steeds een pallet dakpannen en die gaan we zeker niet meer in z'n geheel gebruiken.
Einde dus. Rust. Werkruimte en werkritme naar eigen inzicht en uitvoering met alle valkuilen vandien. Geen noodzaak meer om voor achten rond te lopen. Geen rommel van slordige werkers. Geen lege sigarettenpakjes overal. Net als filters, spijkers, schroeven en rondslingerend gereedschap. Aangekoekte koffie koppen, smerige plee en vul verder zelf maar in. Het duurt allemaal veel te lang. Gaat te langzaam. Neemt teveel tijd in beslag. Kost meer energie dan me inmiddels lief is. Er is zoveel onnutte tijd verloren gegaan. De irritaties beginnen het resultaat te overschaduwen. In april begonnen ...5 mndn. En wat er staat is casco met een buitenkant, die nog afgewerkt wordt.
Fris-fruitig
Koude voeten. Was de weersomslag nog niet duidelijk, dan is het pleit hiermee beslecht. Het koude seizoen is begonnen. Weer standaard sokken aan en Vitamine C scoren. Hoort onlosmakelijk bij elkaar. Koude voeten hebben vreemde gevolgen. Misschien daarom dat deze week ineens bijna de helft van het eiland op de groente-afdeling van de Penny bestond uit citroenen. Ben ik dus niet de enige behoeftige. Hoewel de kans stukken groter is, dat de citroenen stomweg voor een koopje te krijgen waren, bevalt me mijn gedachte beter.
Het is hier sowieso niet het fruit noch de groente, die de Nederlandse consument gewend is. Of bijvoorbeeld de Britse, want die schijnt nog kieskeuriger te zijn. Het is vaak twee keus. In elk geval meestal klein van formaat, maar dan kan het nog eerste kwaliteit zijn, en vaak niet vrij van beschadigingen of overrijp, maar dat laatste schijnt eerder het voldoen aan een vraag te zijn. Niet aan mij besteed, maar ik ben daarin (hier) een uitzondering. Doe mij maar een peer, waar je je tanden in moet zetten ipv 'm leeg te zuigen. Rijp fruit heeft vaak iets meligs. Nu wil ik dat met regelmaat ook zijn, maar hou d'r niet van bij mijn fruit. Toch al niet mijn grootste liefhebberij en verder krimpende.
Het is hier sowieso niet het fruit noch de groente, die de Nederlandse consument gewend is. Of bijvoorbeeld de Britse, want die schijnt nog kieskeuriger te zijn. Het is vaak twee keus. In elk geval meestal klein van formaat, maar dan kan het nog eerste kwaliteit zijn, en vaak niet vrij van beschadigingen of overrijp, maar dat laatste schijnt eerder het voldoen aan een vraag te zijn. Niet aan mij besteed, maar ik ben daarin (hier) een uitzondering. Doe mij maar een peer, waar je je tanden in moet zetten ipv 'm leeg te zuigen. Rijp fruit heeft vaak iets meligs. Nu wil ik dat met regelmaat ook zijn, maar hou d'r niet van bij mijn fruit. Toch al niet mijn grootste liefhebberij en verder krimpende.
Oppeppen
Het zal niet verbazen, dat ik nauwelijks opgang te krijgen ben. Of het nog steeds te wijten valt aan een beperkt incasseringsvermogen of het inmiddels beter gewoon als feit gezien kan worden, weet ik niet. Om uit mijn balans te geraken, is in elk geval niet veel nodig. De poten van een soort zingevende drive zijn zo onder mijn bestaan uit te trappen. Zwakke constructie. Dat is steviger geweest. Een kwestie van 'schijt hebben aan' de meeste dingen in het leven. Of gewoon jonger zijn? Ik zal me daar in een toekomstig verloren uurtje over buigen, als ik het tegen die tijd niet domweg weer vergeten ben.
Voor vandaag aan de slag. Ondanks de bedachte thuisdag moet ik er weer op uit. Verf moet bijbesteld nadat de juiste kleurcode is achterhaald. Het moet ergens staan. Heb de kleuren van al het binnenwerk netjes bij elkaar op twee A4-tjes, maar kan die van buiten nergens vinden. Twee kunnen achterhalen maar eentje mist. Bovendien wil de aannemer weer geld of de werklui betaald worden. En ondertussen de nieuwe handdoeken door de wasmachine halen, die goed 200 meter verderop staat. Soort van wasserette. In beweging komen, dus.
Voor vandaag aan de slag. Ondanks de bedachte thuisdag moet ik er weer op uit. Verf moet bijbesteld nadat de juiste kleurcode is achterhaald. Het moet ergens staan. Heb de kleuren van al het binnenwerk netjes bij elkaar op twee A4-tjes, maar kan die van buiten nergens vinden. Twee kunnen achterhalen maar eentje mist. Bovendien wil de aannemer weer geld of de werklui betaald worden. En ondertussen de nieuwe handdoeken door de wasmachine halen, die goed 200 meter verderop staat. Soort van wasserette. In beweging komen, dus.
Aijai
Na een een hoop nachtelijk geblaf en een duidelijk gebrek aan interesse om te lopen begon Katrien vanochtend op de terugweg vervaarlijk over te hellen naar links en struikelde ze bijna over haar eigen poten. Terug in 13 zwalkt ze in de tuinkamer alsof ze sinds gisteren heeft zitten doorzakken. En wederom een hoop geblaf. Wat het is weet ik niet, en Katrien ook niet en dat maakt haar bang getuige het geblaf, maar goed is het niet. Dat ik daarbij direct aan een afscheid denk mag gezien de afgelopen 2-3 weken en haar leeftijd niet verbazen. Precies waar ik nièt op zit te wachten.
Veel doen kan ik niet. Misschien drukt de tumor op het evenwichtsorgaan. Dat is het minst erge, wat ik weet te bedenken. De goede dag, die het vandaag had moeten worden, is direct aan het begin onderuit gehaald. Ik zal er geen drama van proberen te maken, maar stimulerend is het niet. Het hoofd bij Katrien en de handen elders bezig proberen te houden. Waarom steeds die aanspraken op kwaliteiten waarin ik niet uitblink??
Veel doen kan ik niet. Misschien drukt de tumor op het evenwichtsorgaan. Dat is het minst erge, wat ik weet te bedenken. De goede dag, die het vandaag had moeten worden, is direct aan het begin onderuit gehaald. Ik zal er geen drama van proberen te maken, maar stimulerend is het niet. Het hoofd bij Katrien en de handen elders bezig proberen te houden. Waarom steeds die aanspraken op kwaliteiten waarin ik niet uitblink??
woensdag 21 september 2016
Hardleers
Afgelopen nacht naast al het gedroom een apart moment. Voor het eerst drong tot me door wat doodgaan betekent. Je zou denken, iemand die daar zo druk mee is, heeft zich dat allang gerealiseerd. Nou mooi niet dus. 'Niks' klinkt zo vanzelfsprekend, maar is het dus niet!! En dat in volle omvang.
Natuurlijk weet je dat afhankelijk van de invulling van je geloofsovertuiging of gebrek daaraan, maar ergens is er dan toch het idee, dat er 'iets' moet zijn. Geen hemel, geen hel maar ook geen niks.
Het idee je ogen te sluiten en vervolgens nooit meer te openen cq de oude vertrouwde wereld niet meer te gaan zien, omdat je geen deel meer uitmaakt van het leven, maakt dat je automatisch (?) van 'iets' anders uitgaat. En 'iets' is niet 'het niets'. Zoals het tot op het allerlaatste moment tenslotte altijd zal zijn. Ik wilde zeggen "is geweest", maar dat kan dus niet, want dan zit je al in het niets. Precies dat ene moment dat telt of niet meer telt, het van iets naar niets. Scheelt net een letter. Een letter meer en alles minder. Het zweet brak me aan alle kanten uit. Vallende dubbeltjes. Laatste dubbeltjes. Dubbeltjes die je misschien nog ziet vallen, maar nooit zult zien neerkomen.
Natuurlijk weet je dat afhankelijk van de invulling van je geloofsovertuiging of gebrek daaraan, maar ergens is er dan toch het idee, dat er 'iets' moet zijn. Geen hemel, geen hel maar ook geen niks.
Het idee je ogen te sluiten en vervolgens nooit meer te openen cq de oude vertrouwde wereld niet meer te gaan zien, omdat je geen deel meer uitmaakt van het leven, maakt dat je automatisch (?) van 'iets' anders uitgaat. En 'iets' is niet 'het niets'. Zoals het tot op het allerlaatste moment tenslotte altijd zal zijn. Ik wilde zeggen "is geweest", maar dat kan dus niet, want dan zit je al in het niets. Precies dat ene moment dat telt of niet meer telt, het van iets naar niets. Scheelt net een letter. Een letter meer en alles minder. Het zweet brak me aan alle kanten uit. Vallende dubbeltjes. Laatste dubbeltjes. Dubbeltjes die je misschien nog ziet vallen, maar nooit zult zien neerkomen.
Voldoen(de)
Alweer in elk geval iets nuttigs gedaan. De derde dag dat ik me aan mijn eigen voornemen weet te houden. Of ik het een record moet noemen zou ik zo snel niet weten. Qua afhaken ben ik in elk geval over het minimum heen. Menigmaal was dat al een feit voordat het voornemen dat een keer niet te doen goed en wel beklonken was. Vooruitgang kortom en die moeten we kost wat kost erin proberen te houden, al moet ik daarvoor mezelf een beetje voor de gek houden. Iets wat nog niet nodig is geweest, dank de ruime formulering van de taakstelling.
Kortom nog geen twee uur in de middag en al tevreden over mijn verrichtingen voor vandaag. Alles wat meer gebeurd is meegenomen. Betere omstandigheden kun je je nauwelijks bedenken. Nee, ik ga geen plannen maken voor de middag. Er is genoeg te doen links en rechts. Opruimen en/of inrichten. Ik kan naar keuze eruit pikken waar de minste weerstand is te voelen. Ben trouwens al bezig geweest. Oppassen dat ik niet overdrijf. Ik denk, dat dat wel aan me toevertrouwd is.
Kortom nog geen twee uur in de middag en al tevreden over mijn verrichtingen voor vandaag. Alles wat meer gebeurd is meegenomen. Betere omstandigheden kun je je nauwelijks bedenken. Nee, ik ga geen plannen maken voor de middag. Er is genoeg te doen links en rechts. Opruimen en/of inrichten. Ik kan naar keuze eruit pikken waar de minste weerstand is te voelen. Ben trouwens al bezig geweest. Oppassen dat ik niet overdrijf. Ik denk, dat dat wel aan me toevertrouwd is.
Wintervoorbereiding
Weer 'ouderwets' bij vijven wakker. Het geren van het afgelopen weekend is dus, naar ik aanneem, een beetje uit de benen. Best vlotjes, als dat zo is. Niet dat ik nu direct de neiging voelde om het bed uit te springen. Sowieso al niet zoveel last van en de temperatuurdrop van de afgelopen dagen draagt zeker niet bij aan het animo om onder het dekbed vandaan te komen.
De komende dagen kruipt de temperatuur graad voor graad omhoog. De dertig zie ik echter niet meer gepasseerd gaan worden. Afgelopen voor dit jaar. Het najaar kan dan misschien nog wel mooi worden maar is ontegenzeggelijk begonnen. De winterse kou loopt warm. De ochtenden zijn niet meer fris maar gewoon koud. Sjaal opgeduikeld en voor het eerst weer een trui aangetrokken.
Tijd voor de aannemer om langzaam af te ronden en weg te wezen. Geen zin met de rommel op de binnenplaats de winter in te gaan. Opruimen gaat gauw een week of wat duren. Winter schijnt na 15/11 te beginnen, volgens de locali. Dus de beste man heeft nog iets van 3 of 4 weken. En liefst minder.
De komende dagen kruipt de temperatuur graad voor graad omhoog. De dertig zie ik echter niet meer gepasseerd gaan worden. Afgelopen voor dit jaar. Het najaar kan dan misschien nog wel mooi worden maar is ontegenzeggelijk begonnen. De winterse kou loopt warm. De ochtenden zijn niet meer fris maar gewoon koud. Sjaal opgeduikeld en voor het eerst weer een trui aangetrokken.
Tijd voor de aannemer om langzaam af te ronden en weg te wezen. Geen zin met de rommel op de binnenplaats de winter in te gaan. Opruimen gaat gauw een week of wat duren. Winter schijnt na 15/11 te beginnen, volgens de locali. Dus de beste man heeft nog iets van 3 of 4 weken. En liefst minder.
Toegift
Weet er niks beters van te maken. De ene keer lopen de stukjes lekkerder dan de andere keer. Leuk is, dat het vannacht weer raak was. Ik zou eindelijk aan de moeder worden voorgesteld. In het ouderlijke huis aangekomen, niet de orginele Zuid-Limburgse carré-boerderij met binnenhof, was echter niemand aanwezig. Moeders bleek, na een telefoontje, in de disco te zitten. Enigszins verstoort baanden we ons een weg naar buiten door en langs een dikke rij wachtende mensen.
Allez .... maak er wat van. Met de tijdverspilling van gisteren heeft het niks te maken. Met het feitelijke verleden ook niet. Wat dan? Hoe overdrachtelijk moet ik het benaderen?
Allez .... maak er wat van. Met de tijdverspilling van gisteren heeft het niks te maken. Met het feitelijke verleden ook niet. Wat dan? Hoe overdrachtelijk moet ik het benaderen?
dinsdag 20 september 2016
Tijdspassering
Het vorige stukje eindigt niet lekker. Twee uur rijden voor de boeg maakt een ochtend krapjes en knijpt de inspiratie af. Morgenvroeg eens zien of het beter kan. Na de dag van vandaag zat het er niet in. Ruim zeven uur bezig geweest waarvan dik vier uur onderweg en de rest wachtend op een kwartiertje controle na ... Onvermijdelijke dagen maar daarom niet minder vervelend. Gelukkig maar twee keer per jaar en het kan best een uur of twee vlotter. Uren, die ik dan naar eigen inzicht kan verspillen. Zelfde resultaat met een stuk minder verloren gevoel.
Maar .... ook vandaag weer iets zinnigs gedaan. Staat los van het huis en eigenlijk ook van mijn leven, al kun je over het laatste discussiëren. Na de regelarijen op maandag, de inwendige electronica vandaag, is morgen het opstarten van het klussen aan de beurt. Het échte werk kortom.
Hout scoren en het boekenrek in elkaar zetten. Het idee is vanochtend tot een definitief einde gedacht. Multitaksen kan dan wel niet, maar ik ben er niet minder om met meerdere dingen tegelijkertijd bezig. De steunen waren het twijfelpunt en zijn dat dus nu niet meer. Idee compleet. Tijd voor actie. Beweging. Ruimte, Stimulans.
Maar .... ook vandaag weer iets zinnigs gedaan. Staat los van het huis en eigenlijk ook van mijn leven, al kun je over het laatste discussiëren. Na de regelarijen op maandag, de inwendige electronica vandaag, is morgen het opstarten van het klussen aan de beurt. Het échte werk kortom.
Hout scoren en het boekenrek in elkaar zetten. Het idee is vanochtend tot een definitief einde gedacht. Multitaksen kan dan wel niet, maar ik ben er niet minder om met meerdere dingen tegelijkertijd bezig. De steunen waren het twijfelpunt en zijn dat dus nu niet meer. Idee compleet. Tijd voor actie. Beweging. Ruimte, Stimulans.
Beeldig
Op een kleuterschool les krijgen in het geven van les .... het is al wat langer, dat ik de beelden van mijn nachtelijk hersenactiviteit moeilijk kan volgen. Veel meer dan een hoop nieuwe dingen in mijn leven, waar ik mijn weg nog in moet vinden, kom ik niet. Maar ook mijn droomwereld kent meerdere sporen en zo was er ook iets met iemand, die al een halve eeuw deel uit maakt van mijn gedachtenwereld mn 's nachts dan. En wat decennialang voornamelijk een worsteling is geweest, kent de laatste tijd steeds vaker een invulling, die je hoopvol of 'eindelijk' zou kunnen noemen.
Ook hier moet je de werkelijkheidswaarde met een korrel zout nemen. Ik ben die persoon al iets van 40 jaar niet meer in werkelijkheid tegen gekomen. Het is meer een vorm van bevestiging, dat ik blijkbaar uiteindelijk beland bent of met het belanden bezig ben, waar ik al tijden naar verlang. Dat dat over een omweg via een platonisch gebleven want op afstand gekoesterde jeugdliefde gebeurd, is in de droomwereld niet verbazingwekkend te noemen.
Ook hier moet je de werkelijkheidswaarde met een korrel zout nemen. Ik ben die persoon al iets van 40 jaar niet meer in werkelijkheid tegen gekomen. Het is meer een vorm van bevestiging, dat ik blijkbaar uiteindelijk beland bent of met het belanden bezig ben, waar ik al tijden naar verlang. Dat dat over een omweg via een platonisch gebleven want op afstand gekoesterde jeugdliefde gebeurd, is in de droomwereld niet verbazingwekkend te noemen.
maandag 19 september 2016
Bar
Genoeg voor vandaag. Tijd voor de de nacht. Niet meer met de kippen maar ook nog steeds geen nachtvogelwerk. Ondanks het gebrek aan rust is er iets van berusting te merken. Het neerleggen bij. Vreemd dat dit gebeurt bij iets waar je feitelijk naar hebt verlangd en hard voor gewerkt hebt. Misschien beter om de kaders in deze op te rekken en de hele afgelopen tien jaar erbij te betrekken. Berusting krijgt dan een andere, meer begrijpelijke invulling.
Ja, ik ben een beetje van de nostalgische 'dank' de mijlpaal die voor Frank gezet is. Levens die elkaar gekruist hebben in een kroeg. En dan praat ik over wat jaartjes meer dan 10. De Zaak is op meerdere overlappende terreinen de spil in mijn leven geweest. Een hoop mensen zijn sindsdien uit mijn leven verdwenen, soms onvrijwillig zoals Yoland, de meesten door verandering van hun leven en/of interesse en natuurlijk door de veranderingen in het mijne. Een harde kern is gebleven.
Als ik me goed herinner, is het dit jaar twintig jaar geleden, dat ik een punt achter het barwerk heb gezet. Twintig jaar Utrechtse horeca, een kleine tien jaar actief geweest in de Franse vakantiewereld en nu tevreden consument aan de gebruikerskant van het barwezen. Maar het kriebelt nog steeds. Aparte wereld.
Ja, ik ben een beetje van de nostalgische 'dank' de mijlpaal die voor Frank gezet is. Levens die elkaar gekruist hebben in een kroeg. En dan praat ik over wat jaartjes meer dan 10. De Zaak is op meerdere overlappende terreinen de spil in mijn leven geweest. Een hoop mensen zijn sindsdien uit mijn leven verdwenen, soms onvrijwillig zoals Yoland, de meesten door verandering van hun leven en/of interesse en natuurlijk door de veranderingen in het mijne. Een harde kern is gebleven.
Als ik me goed herinner, is het dit jaar twintig jaar geleden, dat ik een punt achter het barwerk heb gezet. Twintig jaar Utrechtse horeca, een kleine tien jaar actief geweest in de Franse vakantiewereld en nu tevreden consument aan de gebruikerskant van het barwezen. Maar het kriebelt nog steeds. Aparte wereld.
Flauwtjes
Had ik nog zo tekeer willen gaan tegen het voorstel voor een wettelijke wijziging van de donoregistratie, dat deze week met één stem meerderheid door de tweede kamer werd aangenomen. Het voorstel is al kul. Dat zo'n meerderheid in dit geval voldoende is, maakt het geheel tot een aanfluiting. Maar ik merk dat mijn kwaadheid niet thuis geeft. Laat ik hopen, dat de Eerste kamer straks iets meer principiële werkelijkheidszin heeft. Het is tenslotte van de zotte, dat de medische wereld een vaardigheid ontwikkelt en bij gebrek aan voldoende medewerking voor de uitvoer ervan, iedereen via een wet tot een soort slachtvee weet te degraderen. Van een gunst naar een verplichting.
Natuurlijk je kunt weigeren. Maar er is een groot verschil tussen het niet toestaan van een gunst of het weigeren van een verplichting. En dat zal zeker uitgespeeld worden naar verloop van tijd. De scenario's kun je zelf bedenken. Op de uitvoering is het enkel wachten. En dat met slechts één stem verschil willen vastleggen. Ik zou mijn naam voor geen goud aan dit wetsvoorstel verbonden willen zien.
Natuurlijk je kunt weigeren. Maar er is een groot verschil tussen het niet toestaan van een gunst of het weigeren van een verplichting. En dat zal zeker uitgespeeld worden naar verloop van tijd. De scenario's kun je zelf bedenken. Op de uitvoering is het enkel wachten. En dat met slechts één stem verschil willen vastleggen. Ik zou mijn naam voor geen goud aan dit wetsvoorstel verbonden willen zien.
Binnenkomst
Daar kwam ie. Natuurlijk zonder kloppen of beleefd verzoekje. De hele dag al zenuwachtig. Een uur of wat geleden op bed gaan liggen in de hoop de innerlijke drukte wat te stroomlijnen en kalmeren. Langzaam verder en verder weggezakt. Spanning minder. Adem regelmatiger en vooral dieper. En ineens de in de vorm van schrik opduiken overtuiging, dat ik stilletjes het leven aan het verlaten was. Dan ben je in eenen terug in de zenuwachtige drukte, die je net achter je had weten te laten. Enerzijds balen, anderzijds opgelucht.
Nog wel een poging gedaan om alsnog te ontspannen, maar da's tegen beter weten in. Ditmaal echter geen paniekachtig nadreunende opgefoktheid maar een droeve gelatenheid, waarmee ik mijn blik langs het plafond en muren van de slaapkamer liet gaan. Onbetrokken ook. Bijna vervreemd. Alsof ik me in een onbekende kamer bevond of voor het eerst echt keek naar het slaapkamerresultaat van de verbouwing.
Tegelijkertijd ook iets van afscheid. Voor het eerst het stomme maar zeer simpele besef, dat het als stervende je laatste blik zou kunnen zijn. De betimmering van de binnenkant van het dak als beeld meenemen naar die zg andere kant, het grote niks. Yep, het besef is geland. Sneller dan gedacht. Mijn gedachtenwereld moet welhaast als een opgemaakt bed, rode loper werken in een situatie als deze. Tijd voor een wijntje.
Nog wel een poging gedaan om alsnog te ontspannen, maar da's tegen beter weten in. Ditmaal echter geen paniekachtig nadreunende opgefoktheid maar een droeve gelatenheid, waarmee ik mijn blik langs het plafond en muren van de slaapkamer liet gaan. Onbetrokken ook. Bijna vervreemd. Alsof ik me in een onbekende kamer bevond of voor het eerst echt keek naar het slaapkamerresultaat van de verbouwing.
Tegelijkertijd ook iets van afscheid. Voor het eerst het stomme maar zeer simpele besef, dat het als stervende je laatste blik zou kunnen zijn. De betimmering van de binnenkant van het dak als beeld meenemen naar die zg andere kant, het grote niks. Yep, het besef is geland. Sneller dan gedacht. Mijn gedachtenwereld moet welhaast als een opgemaakt bed, rode loper werken in een situatie als deze. Tijd voor een wijntje.
Daadslap
Iedere dag iets ... In dat kader is deze dag nuttig besteed cq niet verloren gegaan. Weing interessants gedaan, maar in de benen geweest, lijstje(s) korter gemaakt en vooruitgelopen op wat de komende dagen gedaan gaat worden. Laat ik het woord 'moeten' mooi ff links liggen.
Een verregende ochtend niet de kans geboden om voor domper te spelen. Da's op zich al een aardige prestatie zo net terug in de alledaagse sleur. Nog leuker zou het zijn, als er ergens iets van tevredenheid of voldoening voelbaar zou zijn. Helaas is daar geen spoor van te bekennen. Misschien ook teveel gevraagd voor het moment.
Doen, bezig zijn, niet stil vallen en zeker niet blokkeren. Voor deze week lijkt me dat meer dan genoeg naast het in banen proberen te leiden van de drukte in mijn hoofd. Afleiding en dat op nuttig besteedde wijze. Een beetje freewheelend regelen wat geregeld moet worden. Sibiu, Targu Mures, opnieuw Sibiu en dan vanaf donderdag hopelijk klussend aan de slag met de inrichting. Een tempo van niks. Maar dat is onthaasten, toch?
Een verregende ochtend niet de kans geboden om voor domper te spelen. Da's op zich al een aardige prestatie zo net terug in de alledaagse sleur. Nog leuker zou het zijn, als er ergens iets van tevredenheid of voldoening voelbaar zou zijn. Helaas is daar geen spoor van te bekennen. Misschien ook teveel gevraagd voor het moment.
Doen, bezig zijn, niet stil vallen en zeker niet blokkeren. Voor deze week lijkt me dat meer dan genoeg naast het in banen proberen te leiden van de drukte in mijn hoofd. Afleiding en dat op nuttig besteedde wijze. Een beetje freewheelend regelen wat geregeld moet worden. Sibiu, Targu Mures, opnieuw Sibiu en dan vanaf donderdag hopelijk klussend aan de slag met de inrichting. Een tempo van niks. Maar dat is onthaasten, toch?
Vakantie
Zou het hier in het voor de mens bedoelde deel van het pathologische instituut op dezelfde manier gaan als bij het onderzoek voor Katrien? Na iets van 7 weken ipv de beloofde 3 à 4 te horen krijgen dat nog niks gebeurd is, omdat iedereen op vakantie was? Dit is of afschuwelijk slecht of een vuile smoes of de rug van derden. Nog weer 2 à 3 weken wachten op iets van een resultaat.
Ondertussen ziet Katrien er gezond uit en bulkt ze op de voor haar kenmerkende wijze van de energie, als ze er zin in heeft. Of de bobbel op de kaak nu groter is geworden, is moeilijk te zeggen. Haar tanden zijn een stuk schoner geworden sinds het bezoek aan de dierenarts. Mondspoellotion in het drinkwater helpt dus tegen de verwachting in wèl.
Natuurlijk duikt hier Frank weer op. En daar heb ik niet zo'n overduidelijk link voor nodig als de tumor van Katrien. Mijn grondvesten, die met pijn en moeite enige ruggegraat begonnen te tonen, zijn weer stevig door elkaar gerammeld. Dromen waar geen touw aan vast te knopen is en afgelopen nacht op het randje van hallucineren balanceerden. Zenuwachtig. En een stokkende adem.
Oké, er waren tijden, dat er minder voor nodig was. Met de afvalrace, die me zoals ieder mens sowieso te wachten staat, mag ik wel verder afharden. Hoelang heb ik nog voordat de volgende begrafenis de belangrijkste reden is om weer een keertje naar Utrecht te reizen?
Ondertussen ziet Katrien er gezond uit en bulkt ze op de voor haar kenmerkende wijze van de energie, als ze er zin in heeft. Of de bobbel op de kaak nu groter is geworden, is moeilijk te zeggen. Haar tanden zijn een stuk schoner geworden sinds het bezoek aan de dierenarts. Mondspoellotion in het drinkwater helpt dus tegen de verwachting in wèl.
Natuurlijk duikt hier Frank weer op. En daar heb ik niet zo'n overduidelijk link voor nodig als de tumor van Katrien. Mijn grondvesten, die met pijn en moeite enige ruggegraat begonnen te tonen, zijn weer stevig door elkaar gerammeld. Dromen waar geen touw aan vast te knopen is en afgelopen nacht op het randje van hallucineren balanceerden. Zenuwachtig. En een stokkende adem.
Oké, er waren tijden, dat er minder voor nodig was. Met de afvalrace, die me zoals ieder mens sowieso te wachten staat, mag ik wel verder afharden. Hoelang heb ik nog voordat de volgende begrafenis de belangrijkste reden is om weer een keertje naar Utrecht te reizen?
Herschikken_2
Terug dus. De eerste nacht weer in het bed dat nog niet het gewenste eigens heeft, in een huis dat smacht naar de definitieve vormgeving binnenshuis, op een plek, die ik nog steeds moet delen met werklui. Terug dus van weg geweest. Terug in de warboel waaruit ik vertrokken ben met een koffer vol extra spul en een gegroeide berg gemengde gevoelens.
Zou ik gewild hebben, dat bij terugkomst de inrichting afgehandeld was geweest? Stiekem best wel een beetje. Als het tenminste naar mijn/onze smaak en ideeën was gebeurd met een zorgvuldigheid, die minimaal het niveau van de mijne haalt. Een kaboutertjes-gedachte. Een rokende kaboutertjes-gedachte.
Het gaat ook zo wel goed komen in de komende weken. Behalve wat ergernissen rondom de bouwvakkers is er weinig afleiding meer in de vorm van zaken, waar ik mijn dagen aan kan verspillen. De tuin. Maar die reken ik gemakshalve ff bij de afwerking van het huis en de directe omgeving. De temperaturen zullen overdag langzaam op werkbare hoogte komen en dan is af en toe een beetje in de grond wroeten geen verkeerde bezigheid. Als tussendoortje.
Na, voor mijn gevoel sinds eind april, van hot naar haar gerend te zijn, is het reisseizoen met ingang van heden afgesloten. De aandacht kan in z'n geheel en alle rust aan de afwerking van de inrichting worden besteed.
Zou ik gewild hebben, dat bij terugkomst de inrichting afgehandeld was geweest? Stiekem best wel een beetje. Als het tenminste naar mijn/onze smaak en ideeën was gebeurd met een zorgvuldigheid, die minimaal het niveau van de mijne haalt. Een kaboutertjes-gedachte. Een rokende kaboutertjes-gedachte.
Het gaat ook zo wel goed komen in de komende weken. Behalve wat ergernissen rondom de bouwvakkers is er weinig afleiding meer in de vorm van zaken, waar ik mijn dagen aan kan verspillen. De tuin. Maar die reken ik gemakshalve ff bij de afwerking van het huis en de directe omgeving. De temperaturen zullen overdag langzaam op werkbare hoogte komen en dan is af en toe een beetje in de grond wroeten geen verkeerde bezigheid. Als tussendoortje.
Na, voor mijn gevoel sinds eind april, van hot naar haar gerend te zijn, is het reisseizoen met ingang van heden afgesloten. De aandacht kan in z'n geheel en alle rust aan de afwerking van de inrichting worden besteed.
Uitbreiding
Het was me te gek voor woorden om het op de ochtend van het vertrek te doen. Ook bij thuiskomst leek het me niet de meest voor de hand liggende activiteit. Dus moet het vanochtend gebeuren. De koffiemachine schoonmaken! De melkbeker had ik voor vertrek beter in de koelkast kunnen zetten. Niet dat het zoveel uitmaakt qua schoonmaken, maar gewoon uit praktische overwegingen. Maar goed, dan had ik ook het slangetje van beker naar machine wel ff kunnen uitspoelen. En als ik daar dan toch mee bezig was, had ik ook direct de verdeelkop kunnen schoonmaken. Was alleen het binnenwerk overgebleven. Maar allemaal niet gedaan. Dus ingedroogd, verzuurd, etc.
Het klusje zal zijn plek moeten vinden ergens in de buurt van de afwas. Zien wat met welke regelmaat moet gebeuren. Maar één ding weet ik zeker. Nu was het vertrek nieteens zo idioot vroeg, maar ik ga niet mijn vertrekroutine compliceren met het schoonmaken van een koffiemachine. Dan desnoods maar geen koffie voor vertrek. Poetsen dus nu, doen en niet zoveel lullen.
Het klusje zal zijn plek moeten vinden ergens in de buurt van de afwas. Zien wat met welke regelmaat moet gebeuren. Maar één ding weet ik zeker. Nu was het vertrek nieteens zo idioot vroeg, maar ik ga niet mijn vertrekroutine compliceren met het schoonmaken van een koffiemachine. Dan desnoods maar geen koffie voor vertrek. Poetsen dus nu, doen en niet zoveel lullen.
zondag 18 september 2016
Herschikken
Terug op het honk. De beestenbende op beide huisnummers blij. Bijgebouw aardig opgeschoten. Voor de rest de steeds weer terugkerende ergernissen mbt gebruik van mijn gereedschappen, deze niet terug zetten waar ze vandaan zijn gehaald, vuil en vervolgens niet schoonmaken, buiten laten liggen en helaas ook met regelmaat vernielen. Ook leuk is het gebruik van materialen die niet voor hen bedoeld zijn. Slordige werkers. Bouwvakkers eigen. Werken zelden of nooit met eigen gereedschap en logisch niet met eigen materialen. Ergerlijk om daar voor de zoveelste keer op terug te moeten komen.
Maar soit, de blijschap van de beesten compenseert de ergernissen royaal. Sissi weet inmiddels op het aanrecht te springen en heeft de afgelopen week gebruikt om het nieuwe terrein over de gehele lengte te ontdekken incl. het kookeiland, een sprongetje van niets. De wasbakken vol pootafdrukken, de glasplaten van de kookpitten idem, de nieuwe koffiemachine compleet besnuffelt en in de minder gebruikte hoeken een volledig vertrapte stoflaag, maar zo op het eerste gezicht niks gebroken.
De handdoekenkoffer als eerste geleegd en de rest in een hoek geschoven. De vuile was duwt me nog eens extra met de neus op het feit, dat het tijd wordt om de wasmachine op z'n plek en aangesloten te krijgen. Het doorsnijden van de laatste navelstreng, wat mij betreft, met 24.
Maar soit, de blijschap van de beesten compenseert de ergernissen royaal. Sissi weet inmiddels op het aanrecht te springen en heeft de afgelopen week gebruikt om het nieuwe terrein over de gehele lengte te ontdekken incl. het kookeiland, een sprongetje van niets. De wasbakken vol pootafdrukken, de glasplaten van de kookpitten idem, de nieuwe koffiemachine compleet besnuffelt en in de minder gebruikte hoeken een volledig vertrapte stoflaag, maar zo op het eerste gezicht niks gebroken.
De handdoekenkoffer als eerste geleegd en de rest in een hoek geschoven. De vuile was duwt me nog eens extra met de neus op het feit, dat het tijd wordt om de wasmachine op z'n plek en aangesloten te krijgen. Het doorsnijden van de laatste navelstreng, wat mij betreft, met 24.
zaterdag 17 september 2016
Katerig
Terugweg. Met een houten kop op weg naar Cluj Napoca. Met de taxi naar Eindhoven bij gebrek aan een fatsoenlijke treinverbinding dank het weekeinde. Vlotte rit. Iets van 212 euro op de teller maar vooraf -door Peter- 150 euro afgesproken. Snap niet waarom de meter dan alsnog loopt. Maar soit. Van tè krap ineens ruim op tijd. Koffie en ander niet-alcoholhoudend vocht ter leniging van de alcoholische uitdroging.
Behalve het zakken van de alcoholspiegel gaat ook de verwerking van de reden voor de trouwerij tijd kosten. Zij nuchter maar ook verdwaasd en hij aangeslagen wisselend tussen onbegrip en het terdege besef wat hem staat te wachten. Afvallen is geen goed teken. Wat dat betreft kan ik blij zijn met het feit, dat ik me erger aan mijn extra kilo's.
Ga ik hem bij een volgend bezoek aan Nederland nog zien en spreken? Ze hadden het over procesvertraging, tijd kopen. Of zal de begrafenis de reden voor het volgende bezoek zijn? Ga ik het überhaupt wel meemaken. Nee, ik word hier niet vrolijk van.
vrijdag 16 september 2016
Herhaling
Een maf vrolijke sfeer in De Zaak in aanloop naar, tijdens en na de trouwerij. Natuurlijk goed dat er geen bedrukte sfeer hing. Maar iedereen was zich wel degelijk bewust van de dubbelheid van het feest, noemde het luguber, onbegrijpelijk of oneerlijk. De dood is in aanloop naar een feitelijk overlijden nog nooit zo dichtbij geweest. Zelfs niet bij mijn vader, hoewel ook daar op een gegeven moment, ondanks alle oncologische mooi weer berichten, duidelijk was dat het einde eraan zat te komen. Daar had ik meer vrede mee dan nu. Nu is er iets van woede, geketende woede omdat een richting ontbreekt. Hoe moet dat nu bij Frank maar ook zijn vriendin, sorry vrouw zijn? Begin vijftig is niet een leeftijd, waarop je vrede kunt hebben met het einde van je leven.
Twintig jaar bij elkaar. Een beetje als ik en Yoland. Gerda was met Peter de steunpilaren, die me door de eerste dagen na het plotse overlijden van Yoland gesleept hebben. Zij heeft zich misschien in de periode rondom de begrafenis afgevraagd hoe het is om zo jong, begin 50 te overlijden cq je partner te verliezen, maar nooit bedacht, dat ze 10 jaar later in dezelfde situatie zou verkeren. Frappante parallellen met als enige verschil, dat ze Frank's overlijden bewust zal gaan meemaken en mij Yoland's dood overkomen is.
Naamgeving
Bruiloftsfeest of afscheidsfeest. Maakt er maar "èn" van. Zal voor de Utrechtse club anders werken dan voor mij. Met een mogelijk volgend bezoek ergens aan het begin van komende zomer en een levensverwachting van max een jaar, bestaat een gerede kans, dat we elkaar vandaag voor het laatst levend in de ogen kijken. Over morbide gesproken ...
Een feest met een bijsmaak. Het woord 'feest' past nieteens. Het is een soort jaardienst vooraf. Ik kan me inmiddels iets meer voorstellen bij het idee. Het is vergelijkbaar met de maaltijd in de oude Hortus na de begrafenis van Yoland, maar dan met aanwezigheid van de aanstaand overledene. Kun je zoiets zeggen? 'Aanstaande ex' ken ik, maar aanstaand overledene, toekomstige dode ...... behalve dat we dat allemaal zijn, klinkt het cru in mijn oren. Een borrel zal (hopelijk) helpen.
Boosdoeners
Waren het de oesters, dan blijft het mij bespaart. Of waren het de slakken? Dan staat me nog wat te wachten. Misschien ook een beetje teveel weekdieren in één maaltijd. Maar met achterafgelul schiet je weinig op. Een lichaam dat van iets af wil, wat het niet verdraagt, is al geen pretje. Maar dat, op het moment dat je aan een reis moet beginnen, is dubbel vervelend. Bed, hotel, taxi, wachtrij voor de Thalys ... in Brussel-Zuid verscheen het vertrouwde een lachje pas weer op het gezicht van Mariana. Lullig afsluiting van een enthousiast beleefde week.
Vrijheden
Einde van de laatste verplichtingsloze periode voor dit jaar. Mn de laatste twee dagen ff helemaal met andere dingen en dus eigenlijk met niets bezig geweest. Geen verbouwing, geen huisdieren, geen aangetrouwde familie, geen inrichten of klussen. Zelfs de dood heeft de afgelopen dagen niet de moeite genomen om zich tegen mij aan te bemoeien. Over een paar dagen gaat het circus weer los. Een paar dagen met een agendavulling waar ik niet meer aan de gewend ben. Zelf voor gekozen, dus niet zeuren. Bovendien creëert het een overgang naar het normalere bestaan met al de beslommeringen, waar ik nu ff van bevrijd ben geweest.
Blijkbaar weet ik de afwezigheid van iedere denkbare vorm van verplichting zeer te waarderen. Geen nieuw gegeven, al weet ik het niet altijd zo helder te duiden. Zou wel eens willen weten waar dat vandaan komt en of het een bijzondere afwijking of een algemeen voorkomende is. Een genetische misser? Of een nog niet weggeëvolueerd relict? In een verkeerd nest geboren of ongevoelig gebleken voor een deel van de opvoeding? Voer voor een verloren moment.
Blijkbaar weet ik de afwezigheid van iedere denkbare vorm van verplichting zeer te waarderen. Geen nieuw gegeven, al weet ik het niet altijd zo helder te duiden. Zou wel eens willen weten waar dat vandaan komt en of het een bijzondere afwijking of een algemeen voorkomende is. Een genetische misser? Of een nog niet weggeëvolueerd relict? In een verkeerd nest geboren of ongevoelig gebleken voor een deel van de opvoeding? Voer voor een verloren moment.
donderdag 15 september 2016
Epiloog
Laatste dag. Het weer is omgeslagen. Desondanks of daarom de dag goed begonnen. Ontbijt bijna verslapen. De stad in op het moment dat uit iedere eetgelegenheid de keukendampen voor de lunch slaan. Ff slikken maar uiteindelijk oa door de zoveelste regenbui aan een tafeltje geschoven voor een paar voorgerechten en een slok wijn.
Een Parijse dag naar mijn hart. Een hoop lopen en bij tijd en wijle neerploffen op een terras. Vandaag St. Germain. Illustere cafés, een hoop galeries en antiquairs en het exclusievere werk qua keuken- en badkamerinrichting. Poggenpohl en het mij onbekende Boffi.
Aan de eind van de middag terug door de rue St. Honoré en in feite kom je dan al de (mode) winkels nog een keer tegen. Opvallend was de tweede rij gegadigden die we zagen voor de deur van een handtassenwinkel. Dat spul is blijkbaar erg 'hot'. En dan praten we niet over een paar honderd en ook niet over meer dan 10.000 euro, maar je zou bijna gaan geloven dat prijzen van 3000-4000 euro voor een opbergplek van lipstick en portemonnee normaal is. Onvoorstelbare nonsens natuurlijk, maar niet voor de lui in de rij.
Een Parijse dag naar mijn hart. Een hoop lopen en bij tijd en wijle neerploffen op een terras. Vandaag St. Germain. Illustere cafés, een hoop galeries en antiquairs en het exclusievere werk qua keuken- en badkamerinrichting. Poggenpohl en het mij onbekende Boffi.
Aan de eind van de middag terug door de rue St. Honoré en in feite kom je dan al de (mode) winkels nog een keer tegen. Opvallend was de tweede rij gegadigden die we zagen voor de deur van een handtassenwinkel. Dat spul is blijkbaar erg 'hot'. En dan praten we niet over een paar honderd en ook niet over meer dan 10.000 euro, maar je zou bijna gaan geloven dat prijzen van 3000-4000 euro voor een opbergplek van lipstick en portemonnee normaal is. Onvoorstelbare nonsens natuurlijk, maar niet voor de lui in de rij.
woensdag 14 september 2016
Can-can
Moulin Rouge. Groots entree, massale bedoening. Onvoorstelbare mensenmassa in zo'n tot op het bot afgeknaagde formule. Natuurlijk niks anders dan de mensenmassa, die iedere dag weer in de rij staat voor zoiets als de Notre Dame. Dezelfde rij, andere toeristen.
Diner-formule genomen. Had geen idee wat me te wachten stond. Maar ook hier wordt aan presentatie niet gespaard. Een klein voetbalveld met gedekte tafels, rode schermlampjes, netjes glaswerk, katoenen servietten en zilver ogend bestek. Een halve fles champagne pp in te wisselen voor andere wijn, waar we voor de helft gebruik van hebben gemaakt.
Aan een tafel met een stel uit Nieuw Zeeland. De VIP- behandeling had misschien een tafeltje voor twee opgeleverd. Misschien. Had wel meer dan het dubbele gekost van een bedrag, dat nu al niet misselijk was.
Het eten oogde goed verzorgd. De ingrediënten waren bij mijn voorgerecht aan de minimale kant en alhoewel het hoofdgerecht beter geportioneerd was, smaakte het nergens naar. Bij beide gerechten was de presentatie echter ok. Het nagerecht was vervolgens qua smaak oké, maar een misser qua presentatie. Het betere carterwerk, dus, meer niet. Hop, nu de show.
Diner-formule genomen. Had geen idee wat me te wachten stond. Maar ook hier wordt aan presentatie niet gespaard. Een klein voetbalveld met gedekte tafels, rode schermlampjes, netjes glaswerk, katoenen servietten en zilver ogend bestek. Een halve fles champagne pp in te wisselen voor andere wijn, waar we voor de helft gebruik van hebben gemaakt.
Aan een tafel met een stel uit Nieuw Zeeland. De VIP- behandeling had misschien een tafeltje voor twee opgeleverd. Misschien. Had wel meer dan het dubbele gekost van een bedrag, dat nu al niet misselijk was.
Het eten oogde goed verzorgd. De ingrediënten waren bij mijn voorgerecht aan de minimale kant en alhoewel het hoofdgerecht beter geportioneerd was, smaakte het nergens naar. Bij beide gerechten was de presentatie echter ok. Het nagerecht was vervolgens qua smaak oké, maar een misser qua presentatie. Het betere carterwerk, dus, meer niet. Hop, nu de show.
Passen
Een hele dag kapot geslagen met winkelen. Ik had het kunnen weten. Ondanks de meegesleepte koffer vol kleren moest er voor het uitje van vanavond iets nieuws ten tonele verschijnen. Doel: Lafayette. Twee en een halve étage van enorme oppervlakte vol mode voor de vrouw. Alle merken van naam of die de hunne onder de aandacht willen brengen. Van onbetaalbare haut couture naar de prêt-à-porter van het huis.
Mariana gaat dan als op de automatische piloot en stuurt ogenschijnlijk willekeurig op bepaalde rekken af en pikt feilloos de door haar gewaardeerde creatie uit het aanbod. Dan volgt wat gedraal, een rondje voor de afstand en vervolgens passen als de gewenste maat aanwezig is. Wat helaas, of moet ik zeggen gelukkig (?), nog weleens niet het geval is. Past èn zit het dan wordt mij mijn menig gevraagd. Indirect enkel een verzoek tot het trekken van de betaalkaart.
Hoewel het merendeel van de klanten, die er rondlopen, het uiterlijk van een catwalkmodel op leeftijd hebben, zijn het vreemd genoeg (of misschien ook niet) de grote maten, die blijkbaar het eerst ontbreken. De een neemt dan de moeite om naar een ander filiaal te verwijzen en de ander doet alsof met haar paar vierkante meter in de zee van Lafayette de wereld ophoudt.
Na de lunch eerst BHV/Marais bezocht en één van de gewenste creaties kunnen scoren. Voor de ander nog weer in de taxi gedoken en naar een straatje in Saint Germain. Wat een plezier had het verkopende stel daar. Daar mag het grote warenhuis personeel een voorbeeld aan nemen. Dan is het net alsof je hen en niet jezelf een plezier doet. Na een minuut of tien verliet Mariana de winkel in de nieuwe jurk en de oude netjes ingepakt in de reclamezak van de shop.
Mariana gaat dan als op de automatische piloot en stuurt ogenschijnlijk willekeurig op bepaalde rekken af en pikt feilloos de door haar gewaardeerde creatie uit het aanbod. Dan volgt wat gedraal, een rondje voor de afstand en vervolgens passen als de gewenste maat aanwezig is. Wat helaas, of moet ik zeggen gelukkig (?), nog weleens niet het geval is. Past èn zit het dan wordt mij mijn menig gevraagd. Indirect enkel een verzoek tot het trekken van de betaalkaart.
Hoewel het merendeel van de klanten, die er rondlopen, het uiterlijk van een catwalkmodel op leeftijd hebben, zijn het vreemd genoeg (of misschien ook niet) de grote maten, die blijkbaar het eerst ontbreken. De een neemt dan de moeite om naar een ander filiaal te verwijzen en de ander doet alsof met haar paar vierkante meter in de zee van Lafayette de wereld ophoudt.
Na de lunch eerst BHV/Marais bezocht en één van de gewenste creaties kunnen scoren. Voor de ander nog weer in de taxi gedoken en naar een straatje in Saint Germain. Wat een plezier had het verkopende stel daar. Daar mag het grote warenhuis personeel een voorbeeld aan nemen. Dan is het net alsof je hen en niet jezelf een plezier doet. Na een minuut of tien verliet Mariana de winkel in de nieuwe jurk en de oude netjes ingepakt in de reclamezak van de shop.
Smaakgebrek
Ze bestaan echt: Amerikanen die dank teveel geld hun gebrek aan smaak tentoon spreiden.
Hij een pruik, crême-witte broek met T-shirtachtige tekstbedrukking, blote voeten in blauwe lak mocassins, abrikooskleurig colbert, een hoop goud, een apple watch en een groot goudkleurig ouderwets uurwerk om de polsen en een dikke lichte groene heldere steen in ditto grote gouden ring aan de rechter pink.
Zij natuurlijk onnatuurlijk blond gecoiffeerd in Amerikaanse stijfheid met een veelvoud aan watergolven, gefacelift, opgespoten lippen, kilo's make-up, een crême-witte deux-pièce met licht lila blouse, de meeste vingers goud beringt met grote stenen, opzichtig collier om haar nek, een haar smartfoon in een met veel steentjes bezette hoes in de vorm van een parfumfles, lak op alle nagels en sandalen die wederom afgewerkt zijn met een hoop glitterende stenen.
.... en dan nauwelijks meer fatsoenlijk kunnen lopen.... vanwege de gevorderde leeftijd. Grandma and grandpa do Europe.
Hij een pruik, crême-witte broek met T-shirtachtige tekstbedrukking, blote voeten in blauwe lak mocassins, abrikooskleurig colbert, een hoop goud, een apple watch en een groot goudkleurig ouderwets uurwerk om de polsen en een dikke lichte groene heldere steen in ditto grote gouden ring aan de rechter pink.
Zij natuurlijk onnatuurlijk blond gecoiffeerd in Amerikaanse stijfheid met een veelvoud aan watergolven, gefacelift, opgespoten lippen, kilo's make-up, een crême-witte deux-pièce met licht lila blouse, de meeste vingers goud beringt met grote stenen, opzichtig collier om haar nek, een haar smartfoon in een met veel steentjes bezette hoes in de vorm van een parfumfles, lak op alle nagels en sandalen die wederom afgewerkt zijn met een hoop glitterende stenen.
.... en dan nauwelijks meer fatsoenlijk kunnen lopen.... vanwege de gevorderde leeftijd. Grandma and grandpa do Europe.
dinsdag 13 september 2016
Zelfverbeelding
Kon ik me jaren geleden, toen ik nog weleens de fout maakte om (o.a.) met familieleden op vakantie te gaan, ergerde ik me met regelmaat aan het feit, dat foto's ontsiert werden door en zelfs ontsiert moesten worden met de zichtbare aanwezigheid van een of meer van die leden. Moeder met berg op de achtergrond, samen voor een gebouw, foto van de gastvrouw etc.
Tegenwoordig is dat er niet beter op geworden. Uit de hand of met stick wordt het eigen gelaat overal pontificaal op de voorgrond meegenomen. Ik in Parijs. Ik onder de Eiffeltoren. Ik voor de Notre Dame. Ik aan tafel. Ik etc.
Is de mens nu zo egofiel geworden of heeft de mogelijkheid tot het maken van zelfportretten enkel bloot gelegd, wat er altijd al was?
Op de boot, ja werkelijk ik op een rondvaartboot, vandaag de ultieme combinatie van vroeger en nu. Eerst een serie selfies, toen mocht zij aan de reling staan en vervolgens was hij aan de beurt. En daarna .... werd de camera opgeborgen.
Tegenwoordig is dat er niet beter op geworden. Uit de hand of met stick wordt het eigen gelaat overal pontificaal op de voorgrond meegenomen. Ik in Parijs. Ik onder de Eiffeltoren. Ik voor de Notre Dame. Ik aan tafel. Ik etc.
Is de mens nu zo egofiel geworden of heeft de mogelijkheid tot het maken van zelfportretten enkel bloot gelegd, wat er altijd al was?
Op de boot, ja werkelijk ik op een rondvaartboot, vandaag de ultieme combinatie van vroeger en nu. Eerst een serie selfies, toen mocht zij aan de reling staan en vervolgens was hij aan de beurt. En daarna .... werd de camera opgeborgen.
maandag 12 september 2016
Uitersten
Het heeft een paar dagen geduurd, maar het is er weer. Het gevoel, bijna zelfs het verlangen om hier (een tijdje) te leven. De drukte, de dynamiek, al die mogelijkheden, alles wat er te zien valt, te kopen zelfs als je er niks mee wilt, etc. en nog meer, veel meer. We lopen hier nou een paar dagen rond en maken natuurlijk zo onze dubbelingen, maar we hebben vnl. iedere keer andere plekken, straten, bars, winkels en restaurants gezien en natuurlijk een oneindige afwisseling van mensen. En dan hebben we hooguit een derde van het binnen de periferique gelegen deel van Parijs gezien. Hooguit. Nog geen markt bezocht, geen park gehad, nergens zitten (krant) lezen.
Het kan nauwelijks dubbeler vergeleken met een plek als Coves, maar het is er en dat al wat langer dan vandaag. Zeker mbt Parijs maar niet alleen. Ik zou helemaal gek worden, maar eigenlijk zou ik van de ene naar de andere plek willen hoppen, maar dan wel met mijn hele hebben en houden. Zoiets als het Europese parlement met z'n gejojo tussen Brussel en Strasbourg. Helaas beschik ik niet over 27 blindelings gevende donateurs.
De voorlaatste dag van mijn verblijf komt de inmiddels kind aan huis zijnde transporteur om de laatste spullen in te pakken. Ik geef ze de sleutels van het appartement en stap in de taxi naar Charles du Gaulle. De komende mndn staat Pasta op het menu.....
Hoeveel plekken kun je in een jaar aan? En moet de permanente verhuistoestand aan een jaarlijks ritme zijn gebonden? Meer stad dan platteland of wisselt ook dat? Het wisselen zal gepland moeten. Maakt dat het hele idee niet kapot? Luxe. Luxe is een ramp, als je het niet gewend bent. Maar wat is er nog luxe, als je eraan gewend bent?
Het kan nauwelijks dubbeler vergeleken met een plek als Coves, maar het is er en dat al wat langer dan vandaag. Zeker mbt Parijs maar niet alleen. Ik zou helemaal gek worden, maar eigenlijk zou ik van de ene naar de andere plek willen hoppen, maar dan wel met mijn hele hebben en houden. Zoiets als het Europese parlement met z'n gejojo tussen Brussel en Strasbourg. Helaas beschik ik niet over 27 blindelings gevende donateurs.
De voorlaatste dag van mijn verblijf komt de inmiddels kind aan huis zijnde transporteur om de laatste spullen in te pakken. Ik geef ze de sleutels van het appartement en stap in de taxi naar Charles du Gaulle. De komende mndn staat Pasta op het menu.....
Hoeveel plekken kun je in een jaar aan? En moet de permanente verhuistoestand aan een jaarlijks ritme zijn gebonden? Meer stad dan platteland of wisselt ook dat? Het wisselen zal gepland moeten. Maakt dat het hele idee niet kapot? Luxe. Luxe is een ramp, als je het niet gewend bent. Maar wat is er nog luxe, als je eraan gewend bent?
Overwerk
Na achten. Terug op het tijdelijke honk in de Franse hoofdstad. Er 'moet' nog het een en ander en daarvoor neergeploft op een bank van de bar van het hotel. Ik merk nu pas dat van innerlijke rust nauwelijks sprake is. Door de dag heen geen moment mee bezig geweest, want geen pas op de plaats gemaakt. Parijs is werken, zelfs als je niets bijzonders doet. Maar wel een erg aangename vorm van werken.
Met een goed werkende Wifi zou het gezelliger ergens buiten aan de boulvards zijn geweest, maar die zg beschikbaarheid overal valt met regelmaat bar tegen. Helaas. En een hotelbar hoeft niet verkeerd te zijn, maar deze is dat wel. Het lijkt wat op een leeg gelopen kerk met op de achtergrond een overjarig Jazz-deuntje. Maar soit. De Wifi functioneert naar behoren en dat is het enige wat nu ff telt.
Met een goed werkende Wifi zou het gezelliger ergens buiten aan de boulvards zijn geweest, maar die zg beschikbaarheid overal valt met regelmaat bar tegen. Helaas. En een hotelbar hoeft niet verkeerd te zijn, maar deze is dat wel. Het lijkt wat op een leeg gelopen kerk met op de achtergrond een overjarig Jazz-deuntje. Maar soit. De Wifi functioneert naar behoren en dat is het enige wat nu ff telt.
Aanpassingen
Sinds de bevestiging van de onbehandelbaarheid van Frank's tumor al tientallen doden gestorven. Ondanks al die momenten van twijfel of ik het volgende ogenblik nog mee ga maken, leef ik nog steeds, al is het ontspannene ver te zoeken. Het maakt me ongewenst overgevoellig. Bij een ambulance kun je nog denken "Gelukkig niet voor mij!". Maar of ik nou zo tumorloos ben, valt niet met dezelfde zekerheid te constateren. Ik was al aardig onmogelijk geworden in deze en het is er de afgelopen dagen niet beter op geworden.
Meevaller is, dat ik as vrijdag in Nederland kan zijn. Waar een wil is, blijkt toch weer een weg. Meer een nauwelijks zichtbaar weggetje, maar voldoende om het gewenste voor elkaar te krijgen. Wordt een hoop geren in het weekend, maar ok. In principe is het bezoekje Nederland ingeperst tussen wat al in de planning stond. Ik denk, dat ik zaterdagavond op de reünie van Mariana's studiegenoten nog rustiger zal zijn, dan ik normaal al was geweest.
Nu nog ff achter de gewijzigde vliegtickets aan en dan terug naar het Parijs 'van alle dag'. Handdoeken omruilen, nog een aantal kussenslopen scoren en dan de boulevards in en de terrassen op. Waarom doe je het allemaal, als het uiteindelijk in het niets eindigt?
Meevaller is, dat ik as vrijdag in Nederland kan zijn. Waar een wil is, blijkt toch weer een weg. Meer een nauwelijks zichtbaar weggetje, maar voldoende om het gewenste voor elkaar te krijgen. Wordt een hoop geren in het weekend, maar ok. In principe is het bezoekje Nederland ingeperst tussen wat al in de planning stond. Ik denk, dat ik zaterdagavond op de reünie van Mariana's studiegenoten nog rustiger zal zijn, dan ik normaal al was geweest.
Nu nog ff achter de gewijzigde vliegtickets aan en dan terug naar het Parijs 'van alle dag'. Handdoeken omruilen, nog een aantal kussenslopen scoren en dan de boulevards in en de terrassen op. Waarom doe je het allemaal, als het uiteindelijk in het niets eindigt?
Verkoopkunst
Of je nou je boodschappen zelf draagt of niet, het luilekkerland wordt hier nieuwe invulling gegeven. Schoenen, handtassen, parfums noch juwelen zeggen me veel en bij de kleren ben ik nieteens geweest, omdat alles over meerdere gigatische warenhuizen is verdeeld. Keukenverleidingen zijn al gevaarlijker, maar gelukkig erg onhandig in het meenemen per vliegtuig. Bed en bad gaat al beter maar is visueel en qua verleidelijkheid minder indrukwekkend. Daarvoor mijn ogen uitgekeken in het souterrain. De levensmiddelen. Groente, fruit en de rest. Maar zo' n omschrijving zou ik als afdeling als beledigend ervaren. Alles gepresenteerd door specialisten en ongetwijfeld van naam, al zeiden de namen me hier minder dan bij de handtassen.
Alles in de van de sieradenafdeling bekende blokken met vitrines. Overal glas. Erg kleurrijk en meestal in een te ruim jasje gepresenteerd. Kruiden, brood, chocola natuurlijk, groente, fruit, vis en vlees. De laatste twee bewerkt, geen bloederige of stinkende zooi. Nee, een kilo kaviaar voor 12.500 euro. Overdonderend. Ook hier gelukkig de afremmende beperkingen van een vliegtuigticket. En dat niet zozeer bij de kaviaar, daar voel ik geen enkele verleiding. Geef mij de champagne en dan mag je het glibberzooitje zelf houden.
Alles in de van de sieradenafdeling bekende blokken met vitrines. Overal glas. Erg kleurrijk en meestal in een te ruim jasje gepresenteerd. Kruiden, brood, chocola natuurlijk, groente, fruit, vis en vlees. De laatste twee bewerkt, geen bloederige of stinkende zooi. Nee, een kilo kaviaar voor 12.500 euro. Overdonderend. Ook hier gelukkig de afremmende beperkingen van een vliegtuigticket. En dat niet zozeer bij de kaviaar, daar voel ik geen enkele verleiding. Geef mij de champagne en dan mag je het glibberzooitje zelf houden.
Overdreven
Hoe komt men erbij dat het zo slecht gaat met Europa? Ik heb in de Printemps niet genoeg rondgekeken om hun reclames te kunnen bevestigen, maar Lafayette zal weinig anders zijn en was één grote luxe toestand qua variatie in de keuzemogelijkheden en de gepresenteerde merken. Het eigen huismerk was ergens weggemoffeld in een hoekje. Nu zijn keuken- en woonartikelen nooit goedkoop als ze niet van de Hema of de Blokker komen. Maar dan praat je niet over vier- en vijfcijferige bedragen voor de komma zoals hier bij schoenen en tassen. En op de sieradenafdeling ging het rustig nog een cijfertje verder.
Maar dan zijn we er nog niet. Klanten die zoiets willen betalen probeer je op of eigenlijk af te vangen en in de watten te leggen. Dat noemen ze 'tailor-made' services in een land, dat een hekel heeft aan het gebruik van de Engelse taal. Dan krijg je een 'personal shopper' in je maag gesplitst, winkel je 'handsfree' en staan 'private lounges' tot je beschikking.
Wat moet ik me daar bij voorstellen? Iemand draagt je oversized boodschappentassen, wijst je waar alles ligt en adviseert je de duurste alternatieven? En die lounges dan? Om uit te puffen of zijn dat uit de kluiten gegroeide paskamers? En wat kost het om de hele tijd zo iemand ( of zijn het meerdere personen?) achter je kont aan te hebben lopen?
Maar dan zijn we er nog niet. Klanten die zoiets willen betalen probeer je op of eigenlijk af te vangen en in de watten te leggen. Dat noemen ze 'tailor-made' services in een land, dat een hekel heeft aan het gebruik van de Engelse taal. Dan krijg je een 'personal shopper' in je maag gesplitst, winkel je 'handsfree' en staan 'private lounges' tot je beschikking.
Wat moet ik me daar bij voorstellen? Iemand draagt je oversized boodschappentassen, wijst je waar alles ligt en adviseert je de duurste alternatieven? En die lounges dan? Om uit te puffen of zijn dat uit de kluiten gegroeide paskamers? En wat kost het om de hele tijd zo iemand ( of zijn het meerdere personen?) achter je kont aan te hebben lopen?
zondag 11 september 2016
Oorknoopsel
9/11 comment du jour.
(Door Peter Emile | 11-09-16 | 16:45 van GeenStijl wensite)
In het 9/11-topic vroegen we hoe de aanslagen van 11 september uw wereldbeeld hebben veranderd. Deze comment sprong er uit, tussen de vele interessante bijdragen:
Sinds 9/11 - het Pearl Harbor van de 21ste eeuw - is mijn visie op de wereld, en vooral die op de islam, compleet omgeslagen.
9/11 was een oorlogsverklaring van de islam aan Amerika, aan het westen, u, aan mij - aan alles waar wij voor staan en aan onze levenswijze.
Sinds die oorlogsverklaring, in de afgelopen 15 jaar dus, zijn er in dit land talloze nieuwe moskeeën gebouwd, talloze nieuwe islamitische scholen en onderwijsinstituten opgericht, en is het aantal islamieten dat hier (veelal op grond van leugens en zielige praatjes) een verblijfsvergunning heeft gekregen, geëxplodeerd.
Sinds de oorlogsverklaring van de islam aan het westen - ons dus - zijn er door Nederlandse huisvrouwen "welkom in mijn land"-liedjes op internet verspreid, hebben talloze Nederlandse burgers, columnisten, politici, opiniemakers en journalisten het direct of indirect voor deze verschrikkelijke ideologie opgenomen, hebben universiteiten en hogescholen overal in Nederland een islamitische gebedsruimte gekregen, en hebben we tegelijkertijd miljoenen moeten uitgeven aan beveiliging van openbare gebouwen, synagoges, joodse scholen, luchthavens, grote evenementen, vliegtuigen, treinen, metro- en treinstations, politici en opiniemakers. Beveiliging tegen de aanhang van de islam. De ideologie die in dit land zo bereidwillig en grootschalig wordt gefaciliteerd. Want stel je voor dat ze eens boos worden, die islamieten.
Sinds 9/11 ben ik boos. Nee, woedend. Niet alleen tegen die subversieve, barbaarse woestijn-ideologie uit de voor-middeleeuwen, maar vooral ook tegen de blinde, naïeve mutsen waaraan dit land - en heel West-Europa trouwens - zo rijk is, en die niet ophouden de islam in bescherming te nemen en zelfs te faciliteren.
Als homo voel ik me permanent en in toenemende bedreigd door een alsmaar groeiende aanhang van de islam in Europa, in Nederland, in mijn stad, mijn wijk, mijn straat. En het gevolg van die dreiging is niet zozeer angst, maar vooral woede. Woede over de aanmatiging van een religie die geen religie is maar een totalitair project, woede over de domheid, de achterlijkheid, het stompzinnige machismo, de op niets gebaseerde arrogantie en de schaamteloze discriminatie en onderdrukking van deze ideologie.
De islam heeft op 9/11 de oorlog verklaard aan ons. Aan u. Aan mij. Een oorlog trouwens, die al veel langer als een soort ondergrondse veenbrand onder onze voeten woekerde, en die zich manifesteerde als een kralenketting van sociale en culturele conflicten, botsingen en irritaties.
Sinds 9/11 zijn die conflicten geëscaleerd tot een reeks van elkaar opvolgende aanslagen, even barbaars als lafhartig, en verspreid over heel West-Europa: Parijs, Brussel, Londen, Madrid, Toulouse, Amsterdam, Nice. En dan heb ik het nog nog niet eens over de aanslagen die werden voorkomen.
En nog. En nog is het voor talloze mensen niet duidelijk. Nog zijn er tallozen die het blijven opnemen voor die 'arme' moslims, de 'nieuwe joden'; altijd het slachtoffer van onze onderdrukking, onze discriminatie. Terwijl ze verdomme al decennia lang álle mogelijkheden aangereikt krijgen om hier in het westen iets van hun leven te maken. Alles krijgen ze aangeboden: asiel, een leven in vrede, een stabiele omgeving, gratis geld, uitkeringen, toeslagen en subsidies, moskeeën, gebedsruimtes, water & voedsel in overvloed, eerste klas gezondheidszorg, woningen, onderwijs. En het enige dat ze daar tegenover stellen is vijandigheid, wantrouwen, minachting, veroordeling, afkeer en het verspreiden van achterlijkheid en morele rotting.
Ik heb het al heel lang helemaal gehad met de islam.
En ik zal die verderfelijke ideologie tot mijn laatste snik bestrijden. Met het enige wapen waarover ik vooralsnog beschik: woorden. Veel woorden.
Al heb ik niet de illusie dat het veel uitmaakt; de politieke correctheid om ons heen is verstikkend. En dodelijk. Letterlijk.
(Door Peter Emile | 11-09-16 | 16:45 van GeenStijl wensite)
In het 9/11-topic vroegen we hoe de aanslagen van 11 september uw wereldbeeld hebben veranderd. Deze comment sprong er uit, tussen de vele interessante bijdragen:
Sinds 9/11 - het Pearl Harbor van de 21ste eeuw - is mijn visie op de wereld, en vooral die op de islam, compleet omgeslagen.
9/11 was een oorlogsverklaring van de islam aan Amerika, aan het westen, u, aan mij - aan alles waar wij voor staan en aan onze levenswijze.
Sinds die oorlogsverklaring, in de afgelopen 15 jaar dus, zijn er in dit land talloze nieuwe moskeeën gebouwd, talloze nieuwe islamitische scholen en onderwijsinstituten opgericht, en is het aantal islamieten dat hier (veelal op grond van leugens en zielige praatjes) een verblijfsvergunning heeft gekregen, geëxplodeerd.
Sinds de oorlogsverklaring van de islam aan het westen - ons dus - zijn er door Nederlandse huisvrouwen "welkom in mijn land"-liedjes op internet verspreid, hebben talloze Nederlandse burgers, columnisten, politici, opiniemakers en journalisten het direct of indirect voor deze verschrikkelijke ideologie opgenomen, hebben universiteiten en hogescholen overal in Nederland een islamitische gebedsruimte gekregen, en hebben we tegelijkertijd miljoenen moeten uitgeven aan beveiliging van openbare gebouwen, synagoges, joodse scholen, luchthavens, grote evenementen, vliegtuigen, treinen, metro- en treinstations, politici en opiniemakers. Beveiliging tegen de aanhang van de islam. De ideologie die in dit land zo bereidwillig en grootschalig wordt gefaciliteerd. Want stel je voor dat ze eens boos worden, die islamieten.
Sinds 9/11 ben ik boos. Nee, woedend. Niet alleen tegen die subversieve, barbaarse woestijn-ideologie uit de voor-middeleeuwen, maar vooral ook tegen de blinde, naïeve mutsen waaraan dit land - en heel West-Europa trouwens - zo rijk is, en die niet ophouden de islam in bescherming te nemen en zelfs te faciliteren.
Als homo voel ik me permanent en in toenemende bedreigd door een alsmaar groeiende aanhang van de islam in Europa, in Nederland, in mijn stad, mijn wijk, mijn straat. En het gevolg van die dreiging is niet zozeer angst, maar vooral woede. Woede over de aanmatiging van een religie die geen religie is maar een totalitair project, woede over de domheid, de achterlijkheid, het stompzinnige machismo, de op niets gebaseerde arrogantie en de schaamteloze discriminatie en onderdrukking van deze ideologie.
De islam heeft op 9/11 de oorlog verklaard aan ons. Aan u. Aan mij. Een oorlog trouwens, die al veel langer als een soort ondergrondse veenbrand onder onze voeten woekerde, en die zich manifesteerde als een kralenketting van sociale en culturele conflicten, botsingen en irritaties.
Sinds 9/11 zijn die conflicten geëscaleerd tot een reeks van elkaar opvolgende aanslagen, even barbaars als lafhartig, en verspreid over heel West-Europa: Parijs, Brussel, Londen, Madrid, Toulouse, Amsterdam, Nice. En dan heb ik het nog nog niet eens over de aanslagen die werden voorkomen.
En nog. En nog is het voor talloze mensen niet duidelijk. Nog zijn er tallozen die het blijven opnemen voor die 'arme' moslims, de 'nieuwe joden'; altijd het slachtoffer van onze onderdrukking, onze discriminatie. Terwijl ze verdomme al decennia lang álle mogelijkheden aangereikt krijgen om hier in het westen iets van hun leven te maken. Alles krijgen ze aangeboden: asiel, een leven in vrede, een stabiele omgeving, gratis geld, uitkeringen, toeslagen en subsidies, moskeeën, gebedsruimtes, water & voedsel in overvloed, eerste klas gezondheidszorg, woningen, onderwijs. En het enige dat ze daar tegenover stellen is vijandigheid, wantrouwen, minachting, veroordeling, afkeer en het verspreiden van achterlijkheid en morele rotting.
Ik heb het al heel lang helemaal gehad met de islam.
En ik zal die verderfelijke ideologie tot mijn laatste snik bestrijden. Met het enige wapen waarover ik vooralsnog beschik: woorden. Veel woorden.
Al heb ik niet de illusie dat het veel uitmaakt; de politieke correctheid om ons heen is verstikkend. En dodelijk. Letterlijk.
Variatie
Het leuke aan een stadse omgeving, maar vooral toch op de wat grotere en drukkere plekken als Rome en natuurlijk Parijs, is mensen kijken. Je hebt ze op een relatieve kleine oppervlakt in een niet aflatende afwisseling. Klein/groot, dik/dun, alle kleuren, oud/jong, normaal/extravagant en verder alle denkbare en minder voor de handliggende varianten van de specie mens. Oa opvallend veel opgedofte en zorgvuldig gebruinde nep-blondines.
Als je dan zoals gisteren aan het eind van de middag op een terras in de buurt van de Opéra zit, heb je eerst al ff de tijd nodig om al de types in de bediening te bekijken, vervolgens de mensen aan de tafeltjes om je heen en dan kun je je blik richten op de permanent doorstroom van mensen op het trottoir. Het bedienend personeel was opvallend bleek. En van het terrasvolk viel vooral een tafeltje op met een viertal Parisiènnes in de leeftijd van mijn moeder. Drie van de vier enigszins gemummificeerd, stevig paffend, haren natuurlijk onnatuurlijk niet-grijs en stijf van de haarlak. Veel goudkleurigs aan de vingers en om de nek.
Op de straat een hoop passerende lelijkheid. Je maakt je dan wel niet zelf, maar kunt met opmaak en mn kleding het uiterlijk met groot gemak onnodig verknallen. In feite was het een catwalk vol miskleunen. Een idee wat ik ook bij een volledig geregisseerde show kan hebben, maar dan nu spontaan.
Als je dan zoals gisteren aan het eind van de middag op een terras in de buurt van de Opéra zit, heb je eerst al ff de tijd nodig om al de types in de bediening te bekijken, vervolgens de mensen aan de tafeltjes om je heen en dan kun je je blik richten op de permanent doorstroom van mensen op het trottoir. Het bedienend personeel was opvallend bleek. En van het terrasvolk viel vooral een tafeltje op met een viertal Parisiènnes in de leeftijd van mijn moeder. Drie van de vier enigszins gemummificeerd, stevig paffend, haren natuurlijk onnatuurlijk niet-grijs en stijf van de haarlak. Veel goudkleurigs aan de vingers en om de nek.
Op de straat een hoop passerende lelijkheid. Je maakt je dan wel niet zelf, maar kunt met opmaak en mn kleding het uiterlijk met groot gemak onnodig verknallen. In feite was het een catwalk vol miskleunen. Een idee wat ik ook bij een volledig geregisseerde show kan hebben, maar dan nu spontaan.
Feest???
Een plots huwelijksfeest ingegeven door een naderende dood. Ideale gelegenheid om met goed fatsoen mijn kop te laten zien, maar helaas..... Ik heb me er nog niet helemaal bij neergelegd, maar mocht ik willen, dan stuit het op een hoop praktische hobbels. Vliegtickets kun je annuleren, treintickets moeten tegenwoordig vooraf worden besproken, mocht ik vanuit Nederland terugvliegen kom ik in Roemenië niet op het vliegveld aan, waar mijn auto staat. En die vlucht gaat maar twee keer per week, volgens mij. Bovendien is er nog iets met een cardiocontrole, begint het schooljaar weer voor Mariana en kan zij niet alleen terug, want die kan niet overweg met een handgeschakelde auto. Ook de auto laten verwisselen is geen alternatief, want mijn reservesleutel zit ergens in een van de verhuisdozen. Nu weet ik waarschijnlijk wel welke, maar leg dat maar eens uit aan een vreemde.
Tob, tob, tob. Met z'n tweeën dan? Dat gaat ten koste van een reünie in het aankomende weekend. Maar oké, dat is een keuze en die is aan Mariana. Eens simpeltjes de mogelijkheden nagaan en zien wat het zou betekenen. Maar ik vrees, dat mijn vrees niet ongegrond is.
Tob, tob, tob. Met z'n tweeën dan? Dat gaat ten koste van een reünie in het aankomende weekend. Maar oké, dat is een keuze en die is aan Mariana. Eens simpeltjes de mogelijkheden nagaan en zien wat het zou betekenen. Maar ik vrees, dat mijn vrees niet ongegrond is.
Geregeld
De praktisch nuttige kant van Parijs is geklaard. Het kostte alsnog wat duwen en trekken, een koffiepauze en een partijtje ongemakkelijkheden op een overbodig roltraptrip maar de kogel is door de kerk. Vier verschillende tinten zijn het geworden in dezelfde lijn, enigszins passend bij het roze-paarse bloemenmotief in een deel van de tegels.
Nadat we van de ruim tien verschillende merken er een uitgekozen hadden, heeft de daar aanwezige verkoopster geamuseerd onze discussies gadegeslagen. Eerst over de kleur, toen de kleurcombinatie, vervolgens de gewenste aantallen en tenslotte over het formaat van de grootste handdoek. Douche- of badlaken?? Bestaat dat verschil ook in Nederland? Het is de kleinere versie geworden. Taxi terug naar het hotel met drie volgepropte draagzakken. De lege koffer is gelukkig niet voor niks meegevlogen.
Direct weer de stad in èn wederom naar de Grand Magasins. Mag het grootste deel van Samaritain nabij de Seine al meer dan 10 jaar gesloten zijn vanwege verbouwen en dus nooit meer als grootwinkelbedrijf openen. Bij Lafayette en Printemps aan de Blvd Hausmann gaat het tussen de verkoop door. Bij Lafayette merkte je er het minste van.
Bij Printemps sla je in het gebouw voor huishoudelijk zaken de eerste 5 étages over. Die zijn gesloten vanwege de werkzaamheden. Je gaat daar omhoog via een setje roltrappen in een strak artistiek vormgegeven ravijnachtige leegte. Zonder enige beveiliging cq afscherming van de roltrappen. Het gaf mij een ongemakkelijk gevoel en ik zal die plek in het vervolg eerder mijden dan opzoeken. Maar hoelang duurt het voordat mensen ontdekken, dat dit een prachtige plek is om een eind aan je leven te maken. Of is het al uitgeprobeerd? Vier à vijf étages naar beneden zeilen en op een glazen vloer uiteenspatten, moet, lijkt me, voldoende zijn voor de meest definitieve stap in je bestaan.
Nadat we van de ruim tien verschillende merken er een uitgekozen hadden, heeft de daar aanwezige verkoopster geamuseerd onze discussies gadegeslagen. Eerst over de kleur, toen de kleurcombinatie, vervolgens de gewenste aantallen en tenslotte over het formaat van de grootste handdoek. Douche- of badlaken?? Bestaat dat verschil ook in Nederland? Het is de kleinere versie geworden. Taxi terug naar het hotel met drie volgepropte draagzakken. De lege koffer is gelukkig niet voor niks meegevlogen.
Direct weer de stad in èn wederom naar de Grand Magasins. Mag het grootste deel van Samaritain nabij de Seine al meer dan 10 jaar gesloten zijn vanwege verbouwen en dus nooit meer als grootwinkelbedrijf openen. Bij Lafayette en Printemps aan de Blvd Hausmann gaat het tussen de verkoop door. Bij Lafayette merkte je er het minste van.
Bij Printemps sla je in het gebouw voor huishoudelijk zaken de eerste 5 étages over. Die zijn gesloten vanwege de werkzaamheden. Je gaat daar omhoog via een setje roltrappen in een strak artistiek vormgegeven ravijnachtige leegte. Zonder enige beveiliging cq afscherming van de roltrappen. Het gaf mij een ongemakkelijk gevoel en ik zal die plek in het vervolg eerder mijden dan opzoeken. Maar hoelang duurt het voordat mensen ontdekken, dat dit een prachtige plek is om een eind aan je leven te maken. Of is het al uitgeprobeerd? Vier à vijf étages naar beneden zeilen en op een glazen vloer uiteenspatten, moet, lijkt me, voldoende zijn voor de meest definitieve stap in je bestaan.
zaterdag 10 september 2016
Proefje
Na aankomst zo snel mogelijk de stad in gegaan. Pal zuidelijk over een paar boulevards stekend, langs het afschuwelijke dak over het winkelgat in Les Halles, langs de nog steeds dichte Samaritain zaken tot bij de Seine, dierenwinkels en plantenzaken (en natuurlijk ook de rare boekenkisten aan de andere kant van de weg) zijn nog steeds aanwezig, Seine over, twee passen op de Place St. Michèl, langs de rij bij de Notre Dame, achterlangs bij Hollande en door de Marais en langs Place des Vosges terug naar het hotel via Place de la Republique.
Klein stukje Paris en mensen, mensen, mensen, auto's, auto's en nog meer auto's die er over het algemeen niet kleiner op worden. Verder café's, terrassen, restaurants en winkels, winkels, overal winkels. Ik denk dat we ons niet gaan vervelen.
vrijdag 9 september 2016
Aankomst
Ingecheckt in het hotel. Laatste paar honderd meter gelopen. Dat was sneller dan met de al euro's vaststaande taxi. Mooi hotel, zoals er ongetwijfeld 100'den zijn in Parijs. Rustige straat parallel aan een grote boulevard. Kamer aan de nog rustigere achterkant. Een Junior Suite. Wist niet dat je die dingen zo klein kunt krijgen. Twee keer zo groot als het kippehok laatst in Limoges, maar slechts de helft van wat bij van der Valk in Heerlen een superiorkamer heet te zijn. Wel 3 of 4 keer zoveel euri. Welkom back in Paris!!
Maar ok, wel met een bank. Een bank die als afstelplek voor een van de koffers kan dienen, want zoals in alle hotels is er maar weer één plek om een koffer neer te leggen. Die lui gaan er blijkbaar steeds vanuit, dat je allebei je koffer(s) uitpakt. De zin daarvan heb ik nog nooit gesnapt. Een tweede afstelplek zou een stuk handiger zijn.
Maar ok, wel met een bank. Een bank die als afstelplek voor een van de koffers kan dienen, want zoals in alle hotels is er maar weer één plek om een koffer neer te leggen. Die lui gaan er blijkbaar steeds vanuit, dat je allebei je koffer(s) uitpakt. De zin daarvan heb ik nog nooit gesnapt. Een tweede afstelplek zou een stuk handiger zijn.
Weerzien
Hoelang is het geleden, dat ik een meerdere dagen tot een week in Parijs ben geweest? Ala ... Hoeveel dagen was dat? 3? 4? En daarvoor? Daarvoor een nacht of twee met Inez, maar dat was deels voor iets fysiotherapeutisch. Daarvoor? Met Yoland. Dat moet eind jaren tachtig begin jaren negentig zijn geweest. Of in de korte tijd dat we aan de Gracht hebben gezeten? Zou het niet meer weten? Het is lang geleden, dat is zeker. Tijd om vernieuwd te worden al zal het met Mariana, net als met ieder ander trouwens, niet zijn op de manier, waarop ik Parijs heb leren waarderen.
Aankomen op Gard du Nord en vanaf dat moment je aanwezigheid genieten, zelfs ooit iets van een week of meer zonder hotel met de dagelijkse sprint naar de douches op Gare du Nord. En lopen. overal. Dagenlang. Voornamelijk binnen de periferique, soms er buiten. Ik zal niet 'alles' gezien hebben noch door iedere straat gelopen zijn, maar ik moet een heel eind gekomen zijn? Ik denk, dat Parijs voor Mariana al een soort Disneyland is. Dat in combi met het hotel, het eten, de mogelijke activiteiten en de lege koffer die gevuld moet worden, kan niet anders dan op een succes uitdraaien.
Aankomen op Gard du Nord en vanaf dat moment je aanwezigheid genieten, zelfs ooit iets van een week of meer zonder hotel met de dagelijkse sprint naar de douches op Gare du Nord. En lopen. overal. Dagenlang. Voornamelijk binnen de periferique, soms er buiten. Ik zal niet 'alles' gezien hebben noch door iedere straat gelopen zijn, maar ik moet een heel eind gekomen zijn? Ik denk, dat Parijs voor Mariana al een soort Disneyland is. Dat in combi met het hotel, het eten, de mogelijke activiteiten en de lege koffer die gevuld moet worden, kan niet anders dan op een succes uitdraaien.
Schaduw
Ik zal er geen drama van maken, maar het bericht uit 't Stichtse gooit onbedoeld een schaduw over het bezoek aan de lichtstad. Desondanks verheug ik me op de komende week. We gaan iets doen wat ik lang, lang geleden gedaan heb bij de eerste paar bezoekjes aan Parijs: de toerist uithangen. Mariana spreidt een aanstekelijk enthousiasme tentoon. Ooit 2 of 3 dagen hier geweest en haar kennende in die korte tijd geprobeerd om 'alles' te zien. In die zomers dat ze in Nederland gewerkt heeft, is het haar ook gelukt om meer van het land te zijn dan ik in mijn 40 jarige aanwezigheid voor elkaar heb gekregen cq de moeite waard vond om te doen. Keukenhof, Madurodam, Efteling, Taptoe, alle plaatsen van enig formaat, paleizen, Floriade, bloemencorso's, etc, etc en nog meer etc.
We gaan Parijs te voet, met de open dubbeldekker en bateau ontdekken. Naar het Lido, de Moulin Rouge (bestaat dat nog) of Les foliess Bergère, zo'n show met allemaal van die synchroon dansende meiden. Notre Dame, Sacre Coeur, picknicken in een parc en Eiffeltoren (zonder mij!). En shoppen natuurlijk. Ik ben benieuwd of de bekende Grandes Magazines alweer in ere zijn hersteld. Zelfs een dag naar Disney zou ze willen. Weet niet of dat slim is, maar het zou kunnen. Een beetje Aziatische toerist kan nog iets van haar leren.
Wat wil ikzelf behalve gewoon aanwezig zijn? Veel zitten, veel kijken, misschien schrijven en verder lopen, veel lopen.
We gaan Parijs te voet, met de open dubbeldekker en bateau ontdekken. Naar het Lido, de Moulin Rouge (bestaat dat nog) of Les foliess Bergère, zo'n show met allemaal van die synchroon dansende meiden. Notre Dame, Sacre Coeur, picknicken in een parc en Eiffeltoren (zonder mij!). En shoppen natuurlijk. Ik ben benieuwd of de bekende Grandes Magazines alweer in ere zijn hersteld. Zelfs een dag naar Disney zou ze willen. Weet niet of dat slim is, maar het zou kunnen. Een beetje Aziatische toerist kan nog iets van haar leren.
Wat wil ikzelf behalve gewoon aanwezig zijn? Veel zitten, veel kijken, misschien schrijven en verder lopen, veel lopen.
Eindzicht
Definitief, dus.
Hoe voelt dat aan? Hoe lang heeft de mededeling van hooguit nog een jaar nodig om onderdeel van je werkelijkheidsbesef te worden? Ontkennen? Werkt niet. Heeft ook geen enkele zin. Maar dan? Hangt natuurlijk geheel van de persoon af. Frank lijkt me niet de persoon, die dan ineens nog vanalles wil gaan doen. Dat is mijn indruk, maar waarom zou dat onder deze omstandigheden niet ineens compleet kunnen veranderen? Dit doodsoordeel heeft tenslotte niks met de normale gang van zaken te maken.
Wat zou je zelf doen? Wat zou ik doen? Is dat te bedenken? Paniek? Denk het niet. De neiging krijgen dingen af te ronden? Zou kunnen. Doen waar ik nooit aan toe gekomen ben? Geloof het niet. Dingen terugzien als een soort afscheid? Mogelijk. Begrafenis regelen? Denk het wel. Me ook een beeld proberen te vormen wat het concreet zou gaan betekenen zo'n overgang naar het niks meer, denk ik. Accepteren wat te gebeuren staat. Tenminste proberen want keuze heb je tenslotte niet. Wat je ook doet of niet doet, het verandert de uitkomst van dit oordeel niet.
Dan toch maar liever 'in de slaap' vertrekken. Yoland heeft me wat dat betreft niet enthousiast gemaakt. De enige "positieve" keuze in deze, denk ik, is er zelf uitstappen. Is ook niet echt aantrekkelijk.
Het bezoekje aan René Guy was al beladen maar het volgende bezoek aan Utrecht zal dat nog veel meer zijn en des te zwaarder naarmate het verder vooruit in de tijd ligt. Hoe stap je iemand tegemoet, waarvan je weet dat hij binnen afzienbare tijd ten dode is opgeschreven, zelfs als het misschien (nog) niet te merken is. Dat je iemand goed kent en in goede en slechte tijden hebt meegemaakt, maakt het niet makkelijker. En hoe hakt dat er bij mezelf in? Heftige tijden opkomst.
Hoe voelt dat aan? Hoe lang heeft de mededeling van hooguit nog een jaar nodig om onderdeel van je werkelijkheidsbesef te worden? Ontkennen? Werkt niet. Heeft ook geen enkele zin. Maar dan? Hangt natuurlijk geheel van de persoon af. Frank lijkt me niet de persoon, die dan ineens nog vanalles wil gaan doen. Dat is mijn indruk, maar waarom zou dat onder deze omstandigheden niet ineens compleet kunnen veranderen? Dit doodsoordeel heeft tenslotte niks met de normale gang van zaken te maken.
Wat zou je zelf doen? Wat zou ik doen? Is dat te bedenken? Paniek? Denk het niet. De neiging krijgen dingen af te ronden? Zou kunnen. Doen waar ik nooit aan toe gekomen ben? Geloof het niet. Dingen terugzien als een soort afscheid? Mogelijk. Begrafenis regelen? Denk het wel. Me ook een beeld proberen te vormen wat het concreet zou gaan betekenen zo'n overgang naar het niks meer, denk ik. Accepteren wat te gebeuren staat. Tenminste proberen want keuze heb je tenslotte niet. Wat je ook doet of niet doet, het verandert de uitkomst van dit oordeel niet.
Dan toch maar liever 'in de slaap' vertrekken. Yoland heeft me wat dat betreft niet enthousiast gemaakt. De enige "positieve" keuze in deze, denk ik, is er zelf uitstappen. Is ook niet echt aantrekkelijk.
Het bezoekje aan René Guy was al beladen maar het volgende bezoek aan Utrecht zal dat nog veel meer zijn en des te zwaarder naarmate het verder vooruit in de tijd ligt. Hoe stap je iemand tegemoet, waarvan je weet dat hij binnen afzienbare tijd ten dode is opgeschreven, zelfs als het misschien (nog) niet te merken is. Dat je iemand goed kent en in goede en slechte tijden hebt meegemaakt, maakt het niet makkelijker. En hoe hakt dat er bij mezelf in? Heftige tijden opkomst.
donderdag 8 september 2016
Tuinieren
Gisteren goed drie uur in de tuin geploeterd. Anders kun je het werk tussen meer dan manshoog onkruid niet noemen. De laatste minitomaatjes geoogst. De normale tomaten is niks geworden. Dat moet volgend jaar anders. De betrouwbaarheid van het zelfverzamelde, onder beroerde omstandigheden bewaarde en vervolgens niet met de juiste zorg opgetrokken planten, werkt niet. Gewoon van de markt. Al dat werk, voor de 2-5 cent die de planten kosten, loont alleen de moeite, als je niks beters te doen hebt en iets met speciale oude rassen wilt.
Weer giga courgettes aan de planten hangen. Een dankbare plant. Daar valt, met ons geregeld buiten de deur verblijven, niet tegen op te eten. De bonen beginnen te geven. Heeft wat moeite gekost. Een hoop spul is het dit jaar net niet geworden. Maar als bijzonderheidje een heuse meloen. Dan de helft van de aardappelen, die nog onder de grond zit. Hopelijk hebben de veenmollen niet alles op- of aangevreten. Verder nog de prei, selderij (knol) en paprika's.
Na terugkomst uit Parijs verder met het opschonen. Nu niet verder gekomen dan 1/8, denk ik. Misschien zelfs minder, maar de toegang is weer vrij. Geen 2m hoog onkruid meer direct na de doorgang van schuur naar tuin. Is stukken uitnodigender dan het eergisteren was.
Volgend jaar als de was- en voorraadkelder leeg is een diepvries met serieuze inhoud aanschaffen. Anders kan ik er beter een bloementuin van maken. Hoewel, zonder verandering van koop- en kookgedrag kun je vraagtekens zetten bij de zin van een dergelijke aanschaf.
Weer giga courgettes aan de planten hangen. Een dankbare plant. Daar valt, met ons geregeld buiten de deur verblijven, niet tegen op te eten. De bonen beginnen te geven. Heeft wat moeite gekost. Een hoop spul is het dit jaar net niet geworden. Maar als bijzonderheidje een heuse meloen. Dan de helft van de aardappelen, die nog onder de grond zit. Hopelijk hebben de veenmollen niet alles op- of aangevreten. Verder nog de prei, selderij (knol) en paprika's.
Na terugkomst uit Parijs verder met het opschonen. Nu niet verder gekomen dan 1/8, denk ik. Misschien zelfs minder, maar de toegang is weer vrij. Geen 2m hoog onkruid meer direct na de doorgang van schuur naar tuin. Is stukken uitnodigender dan het eergisteren was.
Volgend jaar als de was- en voorraadkelder leeg is een diepvries met serieuze inhoud aanschaffen. Anders kan ik er beter een bloementuin van maken. Hoewel, zonder verandering van koop- en kookgedrag kun je vraagtekens zetten bij de zin van een dergelijke aanschaf.
woensdag 7 september 2016
Drijvend
In bad geëindigd. Is er een beter bewijs, dat zoiets als de gewenste rust bezig is terug te keren in mijn bestaan? Een eerste zaluw, dus niet al te hard roepen, maar bemoedigend. Het feit, dat in het water dobberend met voldoening naar het gerealiseerde resultaat van de badkamer kon worden gekeken, is ook een pluspunt in deze. Mn de douche, waar ik normaal gesproken onder sta, is vanuit het bad bezien goed gelukt. Het heeft dat 'bijzondere' gekregen wat de bedoeling was. Net dat tikkeltje meer dan een simpel gebruiksgeval. Niet in de laatste plaats dank de bloementegels van Mariana's keuze. Zou nog steeds niet mijn keuze zijn, maar het resultaat mag er zijn.
'Af' is de badkamer nog niet, net zoals geen enkele andere kamer echt af is en waarschijnlijk nooit 'af' zal zijn. Hoe 'af' het met iedere verdere kleine of grote invulling dan wel aanpassing mag lijken, het is nog niet gedaan of de volgende wijziging en/of aanvulling dient zich al aan. Nu zou dat in de badkamer mee moeten vallen. Met alle inbouw nou niet de ruimte waarin zaken eenvoudig gewijzigd kunnen worden. Wat dan wel weer de oorzaak is van enige terughoudendheid in het aanbrengen van (de laatste?) elementen. Maar behalve de al eerder genoemde 'vergeten' droogplekken voor de handdoeken, moeten er de nodige wegzet- en weglegplekken komen. Voor de (droge) handdoeken, de zeepzooi in de douche, het tandenpoetsinstrumentarium bij de wasbak(ken) en de alsmaar groeiende parfumverzameling van Mariana. En dan heb ik het nog niet over zoiets als een spiegel gehad. Niet dat ik 'm mis, maar toch.
Spul waar niet zoveel in de kiezen valt, want glas, behalve qua afmetingen. Dat werkt anders met dingen als pleeborstelhouder en iets om de pleepapierrol voor gebruik in te hangen. En wie weet ook voor de reserverollen. Werkelijk nooit in mijn leven mee bezig gehouden. En lelijk dat het spul over het algemeen is ...
'Af' is de badkamer nog niet, net zoals geen enkele andere kamer echt af is en waarschijnlijk nooit 'af' zal zijn. Hoe 'af' het met iedere verdere kleine of grote invulling dan wel aanpassing mag lijken, het is nog niet gedaan of de volgende wijziging en/of aanvulling dient zich al aan. Nu zou dat in de badkamer mee moeten vallen. Met alle inbouw nou niet de ruimte waarin zaken eenvoudig gewijzigd kunnen worden. Wat dan wel weer de oorzaak is van enige terughoudendheid in het aanbrengen van (de laatste?) elementen. Maar behalve de al eerder genoemde 'vergeten' droogplekken voor de handdoeken, moeten er de nodige wegzet- en weglegplekken komen. Voor de (droge) handdoeken, de zeepzooi in de douche, het tandenpoetsinstrumentarium bij de wasbak(ken) en de alsmaar groeiende parfumverzameling van Mariana. En dan heb ik het nog niet over zoiets als een spiegel gehad. Niet dat ik 'm mis, maar toch.
Spul waar niet zoveel in de kiezen valt, want glas, behalve qua afmetingen. Dat werkt anders met dingen als pleeborstelhouder en iets om de pleepapierrol voor gebruik in te hangen. En wie weet ook voor de reserverollen. Werkelijk nooit in mijn leven mee bezig gehouden. En lelijk dat het spul over het algemeen is ...
Dagindeling
Half elf. Mooie tijd voor een oude krant. Mooi, maar niet overdreven warm weer, dus de tuin gaat er vanmiddag, zonder onverwachtse verwikkelingen, ook van komen. Zin in zelfs.
Shit, geen krant. Iets met een koerier , die foutief geleverde onderdelen komt ophalen. Dan maar direct de tuin in. Of iets met de keuken? Wat een luxe al die mogelijkheden. Ondertussen nadert het gastenverblijf zijn casco-voltooiing. Nog een paar details aan het dak en ondertussen wordt de stuclaag tegen de buitenkant gekwakt. Anders kun je het opbrengen van de grove, egaliserende onderlaag niet noemen.
Kom op. De weerstand tegen bezig zijn is duidelijk minder en daar gaan we niet op afstad van genieten, maar gebruik van maken. Allez!!
Shit, geen krant. Iets met een koerier , die foutief geleverde onderdelen komt ophalen. Dan maar direct de tuin in. Of iets met de keuken? Wat een luxe al die mogelijkheden. Ondertussen nadert het gastenverblijf zijn casco-voltooiing. Nog een paar details aan het dak en ondertussen wordt de stuclaag tegen de buitenkant gekwakt. Anders kun je het opbrengen van de grove, egaliserende onderlaag niet noemen.
Kom op. De weerstand tegen bezig zijn is duidelijk minder en daar gaan we niet op afstad van genieten, maar gebruik van maken. Allez!!
Werkzaam?
Waar is het gebleven? Waar kwam het vandaan? Ooit was het er. Het enthousiasme. Moet er ver voor terug of speciale momenten uit het minder verre verleden opduikelen. Vakantiewerk in de melkabriek, aardappels sorteren, dom de machines bijhouden bij Knorr of, recenter maar ook al weer meer dan 20 jaar geleden, de periode bij sociale wetenschappen dat ik betrokken was bij de ontwikkeling en opzet van een geautomatiseerde onderwijsadministratie. En natuurlijk het bar- en bedieningswerk, de enige bezigheid die ik over een jarenlange periode met plezier heb gedaan.
Het begon natuurlijk met de trots om bij de grote mensen te horen. "Werk" was iets volwassens èn -niet onbelangrijk- het leverde extra geld naast de zakcenten op en daarmee kon je dingen kopen, die anders enkel een plaatje in een blaadje bleven. Veel kwijlen, niks kopen. Maar behalve de intrede in de wereld van de volwassenen was er ook iets met vroeger dan normaal het bed uit stappen. Het gaf een speciale verbondenheid met al die andere vroege vogels, een verbond tegen de beddestinkers, die luiaards die zich achter de gesloten gordijnen verborgen hielden. Mn in de perioden dat het buiten nog donker was, als je al (!) over straat ging, telde dat mee.
Dat laatste element ken ik nog steeds. Heerlijk op een onchristelijk vroeg tijdstip in de auto stappen en de wereld zien ontwaken terwijl jij al druk kilometers maakt. De rest is duidelijk minder. Volwassen ben ik al eeuwen en zo snel dingen iets verplichtends krijgen is de lol er gauw van af. Ook iets van een drijfveer is ver te zoeken. Niet voor niks natuurlijk dat in minder westers georiënteerde maatschappijen de mensen niet de hele dag doenerig rondrennen. Als je jezelf niet tot aan je strot in allerlei (financiële) verplichtingen steekt, is er ook geen reden om meer dan het noodzakelijke bijeen te schrapen. Nog ff afgezien van dat waar een beetje (westerse) overheid je toe verplicht. Dat alles muv de horeca. Daar zie ik me zelfs best nog een keertje in aan de slag gaan.
Het begon natuurlijk met de trots om bij de grote mensen te horen. "Werk" was iets volwassens èn -niet onbelangrijk- het leverde extra geld naast de zakcenten op en daarmee kon je dingen kopen, die anders enkel een plaatje in een blaadje bleven. Veel kwijlen, niks kopen. Maar behalve de intrede in de wereld van de volwassenen was er ook iets met vroeger dan normaal het bed uit stappen. Het gaf een speciale verbondenheid met al die andere vroege vogels, een verbond tegen de beddestinkers, die luiaards die zich achter de gesloten gordijnen verborgen hielden. Mn in de perioden dat het buiten nog donker was, als je al (!) over straat ging, telde dat mee.
Dat laatste element ken ik nog steeds. Heerlijk op een onchristelijk vroeg tijdstip in de auto stappen en de wereld zien ontwaken terwijl jij al druk kilometers maakt. De rest is duidelijk minder. Volwassen ben ik al eeuwen en zo snel dingen iets verplichtends krijgen is de lol er gauw van af. Ook iets van een drijfveer is ver te zoeken. Niet voor niks natuurlijk dat in minder westers georiënteerde maatschappijen de mensen niet de hele dag doenerig rondrennen. Als je jezelf niet tot aan je strot in allerlei (financiële) verplichtingen steekt, is er ook geen reden om meer dan het noodzakelijke bijeen te schrapen. Nog ff afgezien van dat waar een beetje (westerse) overheid je toe verplicht. Dat alles muv de horeca. Daar zie ik me zelfs best nog een keertje in aan de slag gaan.
dinsdag 6 september 2016
Andersom
In feite is het een ontzettend ingewikkelde en planningsafhankelijke toestand, maar vanmiddag weer een keer bewezen, dat het voldoen aan ´stadten´ vele malen gemakkelijker over de bùhne gaat dan poetsen, inrichten of onkruid wieden in de tuin. Het ging niet helemaal vanzelf, want dan hadden we het restaurant niet al na ruim anderhalf uur verlaten. Maar met relatief weinig pushen de middag redelijk zinvol besteed. Naast het afwerken van consciëntieus bijgewerkte lijsten, was er natuurlijk ook een hoop zoekwerk te verrichten. Het moet gebeuren, omdat je iets voor ogen hebt en ondanks het grote aanbod het gewenste er maar zelden in te vinden is.
Het is een punt, waar ik al vanaf het eerste moment in deze contreien tegenaan loop. Ik zoek dus niet naar het meest acceptabele binnen het voorhandene aanbod. Ik heb iets in mijn hoofd en wil dat ook graag gerealiseerd zien of er tenminste zo dicht mogelijk bij in de buurt komen. Niet onmogelijk, maar zeker geen tempobevorderende instelling qua realisatie van het gewenste..
Het is een punt, waar ik al vanaf het eerste moment in deze contreien tegenaan loop. Ik zoek dus niet naar het meest acceptabele binnen het voorhandene aanbod. Ik heb iets in mijn hoofd en wil dat ook graag gerealiseerd zien of er tenminste zo dicht mogelijk bij in de buurt komen. Niet onmogelijk, maar zeker geen tempobevorderende instelling qua realisatie van het gewenste..
Tegenvaller?
Nog een koffie, voor de nieuwe maatstaven een dubbele Latte macchiato, en dan met de keuken aan de slag waar gisteren weinig van terecht is gekomen. Rommel ruimen. Ik ben beter in het maken dan in het verwijderen ervan. Zolang als het gebruik van de keuken cq het koken geen vast onderdeel van de dagelijkse routine is, zal het aanmodderen blijven. Eén van de vele redenen om iets 'normaler' door het leven te gaan stappen, dan dat hier tot op heden het geval is geweest.
Het slapen en badderen wil inmiddels qua eigen plek gebonden routines aardig lukken. Nu het koken resp. genieten van de maaltijden nog, de meer of minder vrijblijvende bezigheden in en om het huis en tenslotte de besteding van de vrijetijd, die ondanks alle vrijheden, zijn betekenis niet heeft verloren. Het opstarten van een volledig nieuw leven heeft meer om het lijf, dan vooraf bedacht. Net zo als het afsluiten van opgestartte dromen trouwens. Deels ongewild, deels gedwongen, deels nagestreeft.
Uiteindelijk is het leven als God in Frankrijk op een onbewoond bounty eiland ergens in de buurt van de evenaar alleen mogelijk dank een flinke ploeg onopvallend aanwezig personeel .... Of zou dat ook zoveel onverwachte aanpassingenproblemen opleveren??
Het slapen en badderen wil inmiddels qua eigen plek gebonden routines aardig lukken. Nu het koken resp. genieten van de maaltijden nog, de meer of minder vrijblijvende bezigheden in en om het huis en tenslotte de besteding van de vrijetijd, die ondanks alle vrijheden, zijn betekenis niet heeft verloren. Het opstarten van een volledig nieuw leven heeft meer om het lijf, dan vooraf bedacht. Net zo als het afsluiten van opgestartte dromen trouwens. Deels ongewild, deels gedwongen, deels nagestreeft.
Uiteindelijk is het leven als God in Frankrijk op een onbewoond bounty eiland ergens in de buurt van de evenaar alleen mogelijk dank een flinke ploeg onopvallend aanwezig personeel .... Of zou dat ook zoveel onverwachte aanpassingenproblemen opleveren??
Verslapen?
Half acht ... Na de nachtelijke onderbreking rond eenen door het geluid van de regen weer in slaap gesust . De eerste regen sinds weken. Onverwacht. En vervolgens nièt gewekt door het geblaf van de honden ergens tussen vijf en zes. Da's ongekende luxe en te hopen dat de honden daar meer 'last' van krijgen de komende tijd.
Tweemaal diep weggeweest voor een uur of vier. Twee ouderwetse nachtrusten in één nacht. Na 3 of 4 uur uit bed zal vast nog kunnen, maar het idee dat met dagelijkse regelmaat te doen, is inmiddels een ver-van-mijn-bed-show. Moeilijk voorstelbaar en niets waarvoor ook maar een cel in mijn lijf de neiging tot warmlopen vertoont. Een gewoonte, die ik verloren heb en er niet om kan treuren.
Tweemaal diep weggeweest voor een uur of vier. Twee ouderwetse nachtrusten in één nacht. Na 3 of 4 uur uit bed zal vast nog kunnen, maar het idee dat met dagelijkse regelmaat te doen, is inmiddels een ver-van-mijn-bed-show. Moeilijk voorstelbaar en niets waarvoor ook maar een cel in mijn lijf de neiging tot warmlopen vertoont. Een gewoonte, die ik verloren heb en er niet om kan treuren.
Abonneren op:
Posts (Atom)