Gelukkig weer een wat normale nacht. De standaard tussenstops met het bekende gerace en geruzie in de tussenliggende uren. Herkenbaarheid heeft wel wat. Bovendien heb ik een hekel aan voetbal, ook in mijn dromen. Dromen over je schoonmoeder, dat lijkt me het enige dat het voetbal kan overtreffen. Gelukkig heb ik die niet. Een aantal versleten en de volgende alweer in de wachtkamer, maar voorlopig nog schoonmoedervrij. En dan kun je beter een schoonmoeder in de wachtkamer hebben zitten dan erzelf zijn. Zitten in een wachtkamer is wel de ultieme tijdsverspilling. Vaak met voorspelbare maar helaas onbekende verlenging. Mag vandaag weer en misschien nog wel meer ook.
Van wachtkamervulling naar bedvulling. Ik heb het al vaker mee mogen maken. Het is wonderlijk hoe je dan, zelfs al ben je het je terdege bewust, in een paar minuten tijd verandert van een obstinaat wachtkamerwezen in een gedwee bedgeval. Eerst de ergernis om vanalles en nog wat en volgens wordt je helemaal wegbetutteld. Het duurt ongeveer 2 à 3 dagen, voordat weer iets boven komt drijven, dat lijkt op de wachtkamerirritatie. Afhankelijk van hoeveel je hebt te missen natuurlijk. Alle pijlen richten zich dan in mij geval op het bed. Al in heel wat slechte hotelbedden gelegen, maar het in de commercie nog nooit zo beroerd getroffen als in het ziekenhuis. Maakt niet uit waarmee je er naar binnen gaat, maar je komt er uit met een hernia. Da's zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten