De tekenen wijzen steeds dringender in de richting van vrijwillige mishandeling. Geen zacht en gevoelvol gekneed door vrouwenhanden bij een spiritueel muziekje en bijpassende geuren. Nee, de fysiotherapeut mag zich binnenkort uitleven. Mocht meneer tijd hebben. Zo niet, dan laat hij zoals gewoonlijk weken niks van zich horen. Ook een methode.
Alles heeft grenzen en qua verkrampte rug ben ik deze inmiddels overschreden. Het kost me een stevig deel van mijn nachtrust en de karavaan aan foute gedachten is steeds moeilijker om de tuin te leiden. Aanpakken, dus. De tussenpozen worden steeds groter. De laatste sessie zal gauw een jaar geleden zijn. Om en nabij. Alles gaat nog altijd vooruit. Dat is de ene kant. De andere kant is, dat we er nog steeds niet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten