Anderen zouden misschien hun zegeningen tellen, ik ga stripboeken tellen. Dat levert tenminste wat op. Van Utrecht mee naar Frankrijk gekomen en een van die zaken die -op een halfslachtige poging na- nooit uit de verhuisdozen is gekomen. Dat gaan we maar niet weer meeslepen. Maar wat dan?
Het begint eerst met "Wacht maar, wie weet pak ik de draad ooit weer op." Ik heb d'r welgeteld 4 of 5 gekocht in de jaren net na het vertrek. Verwaarloosbaar op het totaal. Dan raakt de boel weer in de vergetelheid. Ruimte zat. Het staat niemand in de weg.
Bij de opruimpogingen in de afgelopen jaren was het steeds een van de obstakels, waar ik tegenaan liep. Wegdoen? Hoe? Wie? Op welke manier? Weggooien uitgesloten. Een voorstel om ze de Jeughulpverlening in te loodsen, hoe nobel idee ook, is het ook niet. Dat is een uitgestelde vorm van vernietigen. Zonde. Het zijn Nederlandse stripboeken, dus veelal slappe kaft. Die overleven geen kinderhanden, die vereisen aandacht en zoiets als zorgvuldige verzorging.
Het is marktplaats geworden. Opzoek naar iemand, liefst verzamelaar met een gat in z'n verzameling tussen begin jaren '80 en eind jaren '90. Of als leuk begin .... Zien wat het schuift. We zitten inmiddels op een avondje uit in een driesterren restaurant, voor twee, maar voorlopig nog zonder overnachting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten