Tijd om het nekvel op te zoeken. Niet nog een dag verhangen. Was, afwas, opruimen, poetsen en sambal maken. Het helemaal andere bergen we weer op voor een ander keertje. Geen seconden tellen vandaag. Zijn er net zoveel als gisteren. Niks nieuws, oude koek, herhaling. Beter mijn energiebesteding een zweem van zinnigheid meegeven. Een schone keuken maakt prettiger smerig. De sleur van alledag oppoetsen. Glimmende saaiheid. Schone schijn. Niet dat ik die hoef op te houden. Hier valt gelukkig erg zelden iemand onaangekondigd binnen. Ook dat is helemaal voor mezelf, al is het nauwelijks aan mij besteed.
Koffie is op, de honden staan te wachten, de afwas popelt ... of omgekeerd. Ik schuif het voor me uit zolang het kan. Blijf op afstel hopen, terwijl het zoals altijd bij uitstel zal blijven blijven. Kan ik de dag iets extra's geven? Kaarsen branden? Mantra's stampen? Affirmaties rijgen? Ademoefeningen? Kan allemaal zonder problemen met de bedrijven mee. Toch die St. Jozef op z'n kop met het gezicht richting huis begraven? Hoeveel Jozeffen zou ik in de grond moeten stoppen? Gaat het om het principe of staat het in verhouding tot de grootte van het te verkopen object? En dan moet ik nog bidden ook. Dat gaat me te ver. Dat laat zelfs hyporcrisie verbleken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten