Is het een tic van mij of komt het algemeen voor dat begrafenissen naarmate je ouder wordt meer indruk maken. Ik kan niet zeggen, dat ze er meer inhakken. Zoals de dood van een klasgenote op het atheneum erin gehakt heeft, zie ik zo snel niet weer gebeuren. Yoland telt hierin niet mee, dat was buiten-categorie, persoonlijk, andere orde van grootte.
Je, dat weet ik niet, maar ik tel steeds de jaren tussen mijn leeftijd en de overledene. In de tachtig of negentig heeft iets geruststellends. Dat is 'normaal' en vooral ver weg. Hoe zou mijn moeder daarvoor denken met haar 83?? Bij leeftijden van 62, 66 of 59 tikt het anders. Dat is overzichtelijk, tè overzichtelijk. Ik tel ook wel eens af naar mijn vader. Inmiddels 12 jaar geleden overleden en in 14 jaar zit ik op de leeftijd die hij gehaald heeft. Was bijna het dubbele van wat hij zijn levenlang gevreesd schijn te hebben qua behalen, maar daar schiet ik niet zoveel mee op.
De tijd krimpt, toekomst slijt. Het is die lievelingstrui, die ondanks alle zorg en aandacht uiteindelijk zo versleten is, dat bewaren nog wel kan, maar geen nut meer heeft. Afscheid nemen was tot voor kort niet zo'n probleem. Tabé en wie weet ... Maar alles heeft grenzen, dit dus ook. En grenzen zijn er om te overschrijden ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten