Een beetje zenuwachtig vandaag. Ongewild begin je toch in de pels van die beer te snijden, terwijl hij nog lang niet post-mortem aan je voeten ligt. Kan ik, kan ik niet? Mag ik? Het feit is, dat ik het doe. Hup, het afscheid nemen is begonnen. De kop is d'r van af. Nog niet met mensen, maar wel met dingen.
Druk bezig met vanalles en nog veel meer. En raar, maar waar, het gebeurt met een ander gevoel. Minder innerlijke afkeer en niet de hele tijd dat gepush in mijn rug. Natuurlijk zou ik nou het liefst de afgelopen zeven jaar in een mum van tijd uit de boeken werken. Alles straight, alles glad, plat, onderhouden en in orde. Zo had het gemoeten, als de zaken niet dwars tegen iedere redelijkheid in compleet een andere kant op waren gegaan. Dat accepeteren lukt nog steeds maar fragmentarisch.
Maar we doen ons best. Of proberen er op z'n minst het beste van te maken. Soms ontkom ik er zelfs niet aan om op het laatste moment of eigenlijk in feite achteraf de dingen van een zekere zin te voorzien. Belachelijk maar waarschijnlijk menselijk. Net zo'n onzin als vergissen. Je slikt. Corrigeert. Draait. Hoopt dat niemand het gezien heeft. En gaat door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten