Nou, grasmaaien kunnen we nog. Voelde het anders aan? Niet echt. Niet verkeerd, maar ook niks jubelends of iets triesterigs. Gaan we zo rollen de komende tijd? Enthousiasme op standje "onderkoeld"? Als je erg lang ergens op hebt moeten wachten, heb je twee mogelijkheden. Je bent of hartstikke blij, dat het er eindelijk van gekomen is òf je hebt meer iets van "Hè hè, het zou tijd worden." Schuif mij maar onder die tweede categorie.
Er zal vast af en toe iets van enthousiasme oplaaien, maar eigenlijk is daar naast het tijdstraject zoveel op af te dingen, dat uitbundigheid een misplaatste emotie is. Kniezen heeft ook weinig zin, dus het zal er wel ergens tussenin blijven hangen en op de voorspelbare wijze heen en weer jojoën. Of meer op en neer. Niks nieuws onder de zon dus totdat het moment aangebroken is om de oprijlaan voor de laatste keer af te rijden. Misschien dat dan de dubbeltjes vallen of anders wel op het ruim 2000 km lange vervolgtraject of misschien ook wel helemaal niet.
Maakt het iets uit? Praktisch gezien nul-komma-noppes maar er moet een soort van reactie of effect de revue passeren en dat moment missen zou van een minachting getuigen voor de afgelopen zeven jaar, waar ik een ander volkomen voor omver zou schoffelen. Maar mezelf? Maar niet laten gebeuren dus. Als een boulevardbladjournalist achter mijn eigen kont aan lopen, moet ik. Voortdurend de dieptes peilen van mijn minder rationele delen en mijn grijze massa treiteren met een niet-aflatende analyse-terreur. Ik moet èn ik zal ...... Wat? Waar hadden we het over? Och, dat. Waar je je niet allemaal druk over kunt maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten