Het laatste loodje? Wie weet. In elk geval een loodje en zoals met veel dingen tijdenlang voor me uitgeschoven. Als wat in de lucht hangt concreet gaat worden en het einde werkelijk in zicht komt, dan zal dit een van de laatste grote te regelen zaken zijn. Dus best wel een van de allerlaatste loodjes. En -weinig voorspellende kracht vereisend- ook dit kost moeite. Er is onwil, afkeer, overtuiging noodzakelijk ... Een haast ingesleten mechanisme.
Dat wordt bekijken, omcirkelen, besnuffelen, aanraken, proberen en dan zal, zoals altijd weer, blijken dat weinig aan de hand is ...... als ik de deur weet open te houden. Laat ik de boel dichtslaan, mag ik straks de hele riedel opnieuw doorlopen. Vraag me af of ik ooit de tijd ga vinden (èn nemen) om dit mechanisme tot op het bot te determineren. Wat is wanneer waardoor gekomen (het gemakkelijke deel) èn wat de zin van de welke mechanismen is geweest, uitgaande van het feit dat zaken hout moeten snijden en anders niet gebeuren. Wat natuurlijk niet op de trigger(s) slaat, maar op de manier waarop ik er mee om ben gegaan. Klinkt zweveriger dan bedoeld. Niet het universele alleswetende en -omvattende gedachtengoed wordt hier bedoeld, meer de evolutionaire betekenis van processen en ontwikkelingen. Een havik heeft geen kromme snavel gekregen, omdat dat altijd al in de bedoeling lag, maar omdat ie zich die met hard werken door de generaties heen verdiend heeft als meest functionele vorm. Zo dus, maar dan mbt het dwarszitten van jezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten