De rust is er. Ik ben er. De zon is aanwezig. De plek present. Klinkt aardig compleet. O wacht, ik zou zo de toekomst vergeten. Die wenst iedere keer een extra uitnodiging. Irritant maar vooralsnog begrijpelijk als je jarenlang in het verdomhoekje heb gezeten. Ik zou zo'n plotselinge omslag naar joviaal-uitnodigend ook niet vertrouwen. We geven haar de tijd. Ja, natuurlijk vrouwelijk. Kan niet anders.
We gaan vandaag kringbezinken. Wat dat behelst, moet ik zelf nog uitvinden, maar het lijkt me nu al een prachtterm voor het maken dat het besef van de toekomst wil landen in het hedendaagse. Iets wat z'n roots vindt in het onthaal van vliegtuigen door bosjesmensen, die geeneens wisten wat een fiets was. En dan niet de aggressieve, pijltjes schietende vorm maar meer het zwaaien en dansen op vreemde keelklanken.
We gaan huppelen in de wei, zuchten op het strandje, plenzen in het riet, gillen in het bos, hollen over de paden, rollen in het gras, slingeren van boom naar boom en landen in een plas. Da's tenminste de globale planning. Nog ff een mooie champagne koud leggen en dan kan de dag beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten