Het zou zomaar een belangrijke dag kunnen worden. Zo eentje die verschil maakt. Hèt verschil. Of ook niet. Het blijft een mogelijkheid. Ik speel het spel, maak zelfs deels de regels, maar bepaal niet de uitslag. Tenminste niet in mijn eentje. Ik kan het spel weigeren. Dat zou kunnen. Een demonstratie van domheid, die met stip zou binnenkomen op nummer één van mijn blunderlijst.
Niet doen dus. Maar ook geen scenario's gaan bedenken. Geen indien-als-dan's. Geen camouflerend gebabbel. Geen aanval als verdediging. We laten de dag op ons afkomen. Geen dranghekken. Open vizier. Met vertrouwen in mezelf. Moet wel. Heb niemand om me achter te verbergen.
Koffie op. Wat vlekjes wegwerken en dan ben ik klaar voor het spel, misschien wel strijd. Eens zien wat het gaat worden. Of de knikkers gaan rollen. Wordt het een glorieuze uittocht of verdiepen we verder ons in de kalmerende effecten van ademhalingstechnieken?? Die laatsten beginnen me eigenlijk een beetje te vervelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten