Te laat. Tante pis. Het zij zo, heb me d'r alleen zelf mee. Mijn slaap is me meer waard dan op tijd zijn bij een afspraak met mezelf. Die souplesse sta ik me inmiddels toe. Nee, ook niet zien wat ik kan inhalen. Aan haasten heb ik een gruwelijk hekel. Ooit gelezen dat het minuten winnen is waar uren zijn verloren. Dat was het moment, waarop ik het laatste restje twijfel omtrent de zin van haasten buiten de deur heb gezet. Dat ik niet veel later het onthaasten heb omarmd, mag niet verbazen. Al heeft onthaasten weinig met haasten en meer met haastig te maken. Het permanent in een te hoge versnelling vertoeven. Heb ik ook niet zo'n last van. Maar zoals bij al die alternatieven voor de normaliteit schoten die erg snel hun doel voorbij. Over haastig gesproken ....
Later op weg dus. Eerst mijn koffie, dan mijn ochtendgebed, het rondje met zeker een en misschien twee honden en dan is de rest van de dag aan de beurt. Was het gevreesde gisteren uitgekomen, dan was het vanochtend geen half negen geworden. Dan had de ochtendriedel zo rond zessen begonnen en stond, sorry, lag ik nu te debatteren met een van de verzorgsters van het onbijt over een tweede 'café au lait' en nee, ik wil daar absoluut niks bij eten. Ja, ik weet dat jullie denken, dat het slecht is, maar ik krijg het niet door mijn strot. Ik zou het nou in vloeiend Frans d'r uit kunnen gooien. Dat is wel anders geweest. Uiteindelijk kwam de boodschap altijd over. Om de rest van mijn verblijf te moeten horen, dat die rare meneer daar alleen koffie met melk wil, maar dat wel 2x.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten