Doordoorstart?

 Morgen 1 mei. Hier een feestdag net als in Frankrijk. Ik zou dus mijn lanterfanten kunnen voortzetten, maar denk, dat het slim is, daar niet aan toe te geven. Na het adagium van 'iedere dag tenminste iets doen' wordt het tijd om dat 'iets' tot effectivere tijdsomvang op te rekken. Tijd om tenminste iedere middag aan de slag te zijn met structurele zaken. De hèle middag dus. De dag van de arbeid lijkt me een perfect beginmoment .

 Zonder deze stap blijft het achter de feiten aan lopen tot St. Juttemis. Ook aan de slag gaan zal niet direct betekenen, dat het gewenste resultaten regent als deo ex machina's. Geduld blijft een schone maar inmiddels ongewenste deugd. Zonder in de benen te komen, moet ik accepteren, dat wat ik zou willen niet tot de mogelijkheden behoort. En als dat nou Muskiaanse wensen zouden zijn, kon ik beter achteroverleunen en me neerleggen bij de onmogelijkheid van de realisatie. Maar niet zo heel lang geleden draaide ik er mijn hand niet voor om. Het mag en zal nu iets meer moeite kosten, maar met onmogelijk heeft het niets van doen.

 Laat ik dit idee vanavond goed tot me doordringen en morgen niet meer met afwegen en overwegen beginnen. Desondanks het verstand niet helemaal op nul, maar die blik wel naar het oneindige, ouderwets reikend naar wat onmogelijk lijkt.

Afscheidstraining

 Weer een begrafenis achter de kiezen. Volgens mij gebeurd dat in Nederland of Frankrijk niet zo snel op zondag. Hoe het hier precies werkt, weet ik niet zeker, maar het heeft iets met 'zoveel dagen na de dood' van doen.

 Een uur had Mariana gezegd. Niet zo gek als de zondagsdienst normaal van 9 tot 12 duurt. Bij mijn aankomst net na eenen was de kist al buiten èn dicht en werd er druk gezongen. De dienst was dus al een tijdje bezig. Niet zo'n punt. Er kwamen nog de nodige mensen na me. Of je die dan moet verdenken van deel willen nemen aan de gemeenschappelijk maaltijd zonder de hele dienst te doorstaan, weet ik niet.

 Wat me opviel was het ontbreken van een schare zigeunerkinderen, die bij andere begrafenissen om de bezoekers cirkelen als aasgieren om de prooi in afwachting van het vertrek van de leeuwen. Lag het aan het slechte weer? Dat het zondag was? Was bij deze familie niks te halen? Ik zal eens informeren bij Mariana.

 De maaltijd heb ik overgeslagen. Niet vanwege de gegarandeerd geserveerde soep. Het leek me wat bizar om mijn activiteit bij gebrek aan taalvaardigheid te beperken tot het wegwerken van de opgediende gerechten. Mariana ontbrak en die praat normaal voor twee.

Tekenen

 Het is altijd groot(s), iets met de voorbereiding van een feest/maaltijd, waar doorheen iets met de middelbare school/universiteit, een paar bekenden, wat familie en tegenwoordig liften ipv trappen. Zie daar de cocktail van mijn nachtelijke fantasiën.

 Nu kun je met dromen altijd al een hoop kanten op. Zo gecombineerd is in feite het eind zoek. Alles kan een verlangen naar, en waarschuwing, een angst, een belofte en meer zijn. Ga er maar aan staan. Zo opzich zegt het weinig. Voorspellende krachten zijn een leuk idee, maar voert me te ver. Leg ik er mijn huidige leven langs dan maken de dingen al meer zin, hoewel ze ook dan voor meerdere uitleg vatbaar blijven, zeker in combinatie.

 Het 'grootse' zou kunnen wijzen op een zekere beklemming in het huidige bestaan. Dat ik niet feest maar met de voorbereidingen bezig ben, maakt duidelijk, dat ik niet ben waar ik zou willen zijn en er nog werk te doen is. Die steeds weer opduikende school- cq leertijd met of zonder leraren en wel of geen examentoestanden moet iets te maken hebben met het gevoel iets te missen of gemist te hebben, wat ik nu goed had kunnen gebruiken. 'Bekenden en familie' lijkt me duidelijk zo in mijn uppie ver van alles wat er ooit gewoon was of door de jaren heen opgebouwd en achtergelaten is. Blijft de lift over waar het ooit voornamelijk trappen waren die ik opging. In beide gevallen gaat het opwaarts, letterlijk en figuurlijk, maar waarom nou een lift? Luiheid. Moe van het traplopen? Mag het makkelijker gaan?

 Het kan natuurlijk ook, dat ..... maar dat laat ik aan anderen over. Als ik ook nog mijn nachten moet gaan uitpluizen, kom ik helemaal niet meer aan de dag toe.

Gelul?

 Nieuw begrip deze week: Doenvermogen. Komt uit de koker van de WRR en er wordt mee bedoeld "de vaardigheid om te kunnen plannen, het initiatief te nemen tot de juiste actie en niet toe te geven aan verleidingen." Ik kwam het tegen in een VK artikel van H. Wansink met de titel "Goede zaak dat mythe van de zelfredzame burger wordt doorgeprikt." over 'onmacht plaagt burgers in hun omgang met een overheid, die van hen te hoge verwachtingen heeft.'

 Te hoge verwachtingen van de burger of wentelt de overheid hier verantwoordelijkheid en onvermogen af op de burger? Hoe het ook zij, twijfelachtig is het zowel in de ene als de andere richting. Zelfredzaamheid is een schoon goed, maar het is hypocriet daarmee te zwaaien, als het je als overheid goed uitkomt.

 Wat is zelfredzaamheid in een oerwoud aan wet- en regelgeving? Meer dan de vaardigheid om netjes te doen wat voorgeschreven is, kan daar toch niet mee bedoeld zijn. En wat is 'de juiste actie'? De actie die de overheid wenst of die het individu het beste uitkomt? En wat zijn dan de 'verleidingen'? Misschien het negeren van de regeltjes. Tsja, da's shit, al dat ongewenste eigen initiatief.

Indicator

 De baard en het leven. Nee, niet dat het leven een baard heeft, dat is wel zo, maar dat bedoel ik niet. Mijn baard en dan mn de lengte cq het gebrek aan verzorging is een soort graadmeter voor de hoeveelheid zooi, die ik in mijn leven voor me uit schuif. Netjes getrimd betekent een licht gemoed, het nemen van tijd voor wat moet gebeuren en weinig beren op de weg.

 Wanneer was dat de laatste keer? Barcelona? Sindsdien woekert het kin- en liphaar naar hartelust. Soep eten is inmiddels haast onbegonnen werk zonder slabber en en automatische snordroogmachine. Die laatste heb ik trouwens nog nooit gevonden, dus de soep sla ik inmiddels buitenshuis over. Stom en ergerlijk want voor soep mag je me zelfs wakker maken.

 Zo gaat dat dus niet lang meer door. Ergermis groeit harder dan de weerstand. Het leven staat zo goed als stil, meer te weerstaan valt er nauwelijks. De tegenbeweging wint terrein dank de vermicellislierten in mijn snor. Ik hoef niet te zoeken. De knopen, dè knoop die doorgehakt moet worden ligt prominent in beeld. Niks geen onduidelijkheid of zoeken naar oorzaken. De berg staat midden op de weg en de beren liggen er lui omheen en lachen me uit. Toch aarzel ik bij het oppakken van het hakbijl. Iets zegt me, dat dit nog niet het juiste moment is. Of maak ik me iets wijs?

Genotsgebrek

 Het kostte wat duwen en trekken maar het misplaatst gevoel is naar de achtergrond verdwenen. Ik schakel stroever dan een van vet vergeven lichtschakelaar in een 50 jaar oude keuken. Mocht ik ooit al tot fris en vrolijk geswitch in staat zijn geweest, is daar de laatste 10 jaar geen sprake meer van. Dat weet ik al wat langer dan vandaag. Maar dat het zelfs bij het doen van gewenste en leuke activiteiten, die trap onder de kont nodig heeft om de smaak te vatten, is knap beroerd. Het omgekeerd effect van terugkomen van een vakantie. Moeilijker kan ik het me nauwelijks nog maken.

 De smaak ook niet echt te pakken gekregen. Geen "Ha, leuk, hop, doen!" maar een soort gewennings- en onderhandelingstraject, waarin de mogelijkheden waar en werkelijk bevonden moeten worden, alvorens van enig genot sprake kan zijn, als de mogelijkheid daartoe niet al in de kiem is gesmoord. Zaaien en oogsten gaat sneller. Gelukkig 'moest' ik iets en heb daarvoor de tijd genomen.

 Na nauwelijks twee uur, een auto vol zakken met tuinaarde en wat bloemen in alle mogelijke kleuren ging het alweer retour het dorpse bestaan. Ook de Peugeot deed vreemd bij bepaalde stuurbewegingen. Steken auto's elkaar aan?

Ongedurigheid

 In de stad zijn en denken "Wat doe ik hier?" Eigenlijk ben ik best wel een beetje veel hopeloos. Stad - platteland, alleen - samen, bezig zijn -  niks doen,  koken - uit eten, etc.  Doe ik het een, wil ik het ander. Richt ik me op het ander ontgaat me daar de zin van en neig ik naar het ene, etc. Is daar een naam voor? Ouderdoms ADHD?

Aantrekken

 Vrijgezellenweekend. Het eerste in twee jaar tijd. Wat ga ik allemaal paraat maken? Niks, natuurlijk. Niks speciaals tenminste. Beesten verzorgen, bloemen water geven, beetje huishouden en hopelijk de tuin, al is het weer twijfelachtig in deze. Eerst in alle rust een dagje naar de stad. Geen berichtjes met de impliciete boodschap "Waar ben cq blijf je?

 Het zijn kleine verschillen met een grote reikwijdte. Het is bijv. nu stil in huis. Nee, anders is er om deze tijd ook absoluut geen lawaai, ligt de helft van het aantal bewoners hier nog in bed, de honden uitgeteld op de grond en bedelt Sissi om melkschuim. Vandaag is het niet anders, behalve dat ik echt alleen ben en niet alleen vroeger op. Toch is het stiller of is de stilte anders dan anders.

 Vanavond een heel bed voor me alleen. Niet dat die 195 anders met z'n tweeën zo krapjes is. Hetzelfde geldt voor de keuze van het eten, het ongestoord bezig kunnen zijn met doet er niet toe wat. Alles heeft z'n voor en tegen. Het is een beetje als met stad en platteland. Zo af en toe een stadse dag vergroot de aantrekkelijkheid van het platteland, wat op zijn beurt maakt, dat je soms naar de stad verlangt. Stad, dus!

Grenzen

 Geen Einstürzende Neubauten maar een ineenzakkend dak is ook niet niks. Had het moment wel mee willen maken. Die fractie was een stuk interessanter geweest dan de nu aankomende nasleep. Varkensstal annex koeien- en paardenstal, hooi- en stro-opslag en het verblijf voor de lammeren ineens dakloos. Lullig. Maar het lulligst van al dit is, dat dit er dus blijkbaar al 6 mndn zat aan te komen. Voor de winter was al duidelijk dat de dakconstructie zijn verband verloren was.

 Ik snap, dat je bij de dood van je moeder niet gelijk met daken bezig wilt zijn. Anderzijds mag van geluk gesproken worden, dat het gewicht van de sneeuw de boel niet eerder heeft laten instorten. En nu?

 Da's dus de grote vraag. Zowel Mariana als haar broer 'hangen' aan het ouderlijk huis, zonder dat apart of gecombineerd iets van een nwe functie van de grond getild zouden kunnen worden. Ja, voor de broer met z'n flat in Agnita is de tuin aardig. Maar de rest? Al die hectaren te bewerken grond, een wrak van een tractor en een huis waar al eerder dan verwacht de tand des tijds toeslaat??

 Het is een doolhof of eigenlijk een mijnenveld, waarin ik me beter niet kan begeven. Als buitenstaander kan ik het allemaal wel begrijpen. Helaas heb ik zelf enige ervaring op dit vlak en kan garanderen, dat dit alleen maar mis kan gaan. Een plan zou misschien verandering kunnen brengen. Maar wat is dat? Een Plan?

Verrast

 De dame van de massage was aangenaam verrast. Dat je na een paar weken afwezigheid je toezegging nakomt, is hier geen gewoonte. Soortgelijke reacties heb ik al meerdere malen gehad. Mij is inmiddels uit ervaring ook duidelijk, dat toezeggingen geen garantie zijn voor de feitelijke invulling. Maar toch. Je zou bijna willen, dat mensen aan je neus zien, dat je wel tot je woord staat. Is dus niet zo.

 Erg vervelend als mensen zich niet aan hun woord houden. Altijd al gevonden en niet alleen hier meegemaakt, dat dat niet gebeurt. Het gebeurt hier alleen wat geregelder dan me van andere plekken bijstaat. Volgens mij al eens eerder over gehad. De onbetrouwbaarheid van afspraken is een obstakel voor fatsoenlijk functioneren hier ter plekke. Een onbetrouwbaatheid die twee kanten op werkt. Zowel van de aanbiedende als de accepterende kant.

 De kans dat de aanbieder geen uitvoerende aantreft op het overeengekomen moment is net zo groot als dat de potentieel uitvoerende bij aankomst ter plekke ziet, dat al een ander aan de slag is. Een beroerde basis, niet voor het doen wat gedaan moet worden, maar voor samenwerking in de toekomst.

Kneedbaar

Vandaag terug naar mijn massagedame. De veertien dagen zonder hebben geen schokkende inzichten opgeleverd. Een week krom gelopen zonder duidelijke reden en verder natuurlijk de gevolgen van het werken in de tuin. Afgezien van het moment dat ik 's morgen mijn bed uitkomt, gaat het allemaal best soepel. Mijn ooit door een fysiotherapeut in Utrecht opgedragen gekregen oefeningen zetten meer zoden aan de dijk dan het genot van de massage. Moet dan wel de discipline opbrengen om daar een dagelijkse regelmaat van te maken. De stiekume hoop, dat een uurtje massage meer resultaat zou hebben, kan enkele reis naar fabeltjesland.

 Daar gaat dus ergens de komende weken een punt achter gezet worden. Hoewel ... De combinatie van activiteiten in Sibiu geconcentreerd op één dag zal bijna zeker een wekelijks terugkerend iets blijven. Misschien het aangename met het nuttige combineren??

Speling

 Als het bloggen, of het gebrek daaraan een maatstaf is voor mijn activiteitsintensiteit, dan zou het gisteren een ontzettend actieve dag geweest moeten zijn. Daar valt wel wat op af te dingen. Ik heb niet veel op mijn reet gezeten. Da's waar. Per saldo valt het resultaat best tegen. Nu zijn 'resultaat' en 'activiteit' twee verschillende dingen, maar geen eerste zonder laatste.

 Een hoop tijd is verloren gegaan aan wachten, praten, wachten op pratende mensen, heen en weer lopen en weer wachten. Half uurtjes die ruim een uur duren. Uurtjes die drie uur blijken te duren en tien minuten die ruim het dubbele kosten. De 'charme' van het leven op het Roemeense platteland?

 Het wachten deels kunnen verzachten met zon, witte wijn en de tijdelijke hernieuwde verslingering aan een 3D puzzel app. Na twee dagen resultaatloos heen en weer schuiven van de onderdelen bleek, zoals te verwachten was, er toch een positie te zijn waarin een eerste onderdeel uit de kluwen kon worden verwijderd. De rest is dan eigenlijk niet meer interessant. Maar weinig schrijfpuf, dus.

Ochtendbelofte

 Aan het weer gaat het vandaag niet liggen. Prachtige ochtend weer. Heerlijk gelopen. Ook Katrien is weer van de partij. De nieuweling is definitief Prada gedoopt. Het beestje is erg bereidwillig qua luisteren, wordt door moeders spelend opgevoed tot een pittige tante en heeft wat last van jaloezie. Aandacht delen is geen vanzelfsprekendheid. De energie waarmee het diertje z'n omgeving tegemoet treedt is aanstekelijk. Heerlijk.

 Weer een dag te tacklen. De niet-gemaakte wegstreeplijst krimpt. De hardnekkigste pijnpunten  komen in zicht. Ik ga me er vandaag (nog) niet tegenaan gooien. Het bezig zijn beperkt zich tot een permanente afweging van mogelijke alternatieven, het overzien van consequenties en het aftasten van mijn uiterste grenzen. Dat kan makkelijk tegelijk met andere, meer routineuze klussen of zoiets als spitten, waarbij het verstand ff aan de kant kan.

 Gewoon verder dus met de mix van huishoudelijke noodzakelijkheden en het opstarten van extra's. Tijd om de wasmachine aan het werk te zetten. Dan heb ik een paar uur om me over kogellagers en trappen in aanbouw te buigen voor ik vanmiddag de tuin verder te lijf ga.

Multiplier

 Nog niet half zo gesloopt als gisteren, maar wel driemaal zolang bezig geweest en ruim twee keer zoveel gedaan. Over vooruitgang gesproken.

 En niet alleen de kale getallen, ook het bezig zijn zelf was ouderwets aangenaam. Spitten is geen kattenpis, maar ik heb er ook geen hekel aan. Een beetje als de afwas. Het is niet iets, wat ik 8 uur per dag zou willen doen, maar het past in een gewenst kader. Het maakt prettiger vervolgbezigheden mogelijk. Eigenlijk is spitten zelf nog prettiger dan soppen aan een aanrecht. Lekker met de handen in de grond. Buiten. Een beetje om me heen kijken tussen het spitten door. Wat ontbreekt is de muziek. Nu zou ik ook niet direct weten welke muziek bij tuinwerkzaamheden zou passen. Pop is te frivool, Blues te zwaar, Klassiek word ik ziek van, dus? Ik denk Reggae, als ik zou moeten kiezen. Dat relaxte heeft wel wat.

 Bijna aan mijn bed toe en alweer zin hebben in het volgende stuk spitten. Dat is iets, wat ik van een hoop bezigheden niet kan zeggen. Een met onkruid overwoekerde tuin opschonen, heeft wel wat. Dankbaar werk. Een vorm van voldoening, die ik in meer bezigheden zou willen terug zien.

Voortvaren

 Het blijft vooruitgaan. Driewerf hoera! Vandaag ws het probleem met de C5 opgelost. Ik was dus niet gek. Degene die ik vandaag gevraagd heb om naar het vermeende geluid te luisteren en zijn mening te geven, hoorde het gelijk. Links achter, daar waren we het ook over eens. Lagers ws. Daarna werd het verhaal een beetje vaag. Spelling zat er niet in het beoogde wiel noch in de andere drie. Maar er kon ook nog iets anders mis zijn met lagers, maar dat kwam niet echt over.

  Was ik bij mij garagist in Frankrijk geweest en hij had in het Frans gezegd "O, dat is het lager links achter.". Dan had ik dat direct voor waar aangenomen en de boel laten vervangen. Nu werkte dat anders. Twee mogelijkheden. De boel eraf schroeven en kijken. Indien probleem evident, betreffende onderdelen bestellen, dag wachten en de boel vervangen. Of direct het redelijk voor de hand liggende verhaal voor Franse koek slikken, onderdelen bestellen en morgen of overmorgen vervangen. Ik denk, dat de gedemonteerde onderdelen me net zoveel of weinig zeggen als het verhaal zelf.

 Het risico maar genomen. De kar moet betrouwbaar beschikbaar zijn. Vrijdagmorgen worden beide lagers achter vervangen. En dan hopen, dat het geluid verdwenen is. De lijst krimpt.

Smart?

 De smartphone is nu wat de taperecorder of geluidsinstallatie vroeger was. Er zitten zoveel mogelijkheden op en je gebruikt er hooguit 10% van. Op zich niet zo'n punt. Wordt vervelender als je  een keertje iets anders wilt en van de dagelijkse routines afwijkt. Dan is het zoeken. Zonder internet is dat dus niet meer mogelijk. Handleiding ontbreekt tenslotte. Nog vervelender wordt het, als je eens uit baldadigheid of onoplettendheid functies hebt geactiveerd en er weer vanaf wilt. Op de een of andere manier heeft Apple de irritatante gewoonte om activeren en de-activeren op compleet verschillende plekken te doen. Wat heet intuïtief gebruik???

 Het synchroniseren. Ook zo'n krom geïmplementeerde functie. Was ik niet zo slecht van vertrouwen had me dat ongetwijfeld al meer bestanden gekost dan mijn adresgegevens en die zijn gelukkig erg overzichtelijk. Het maakt, dat ik niet zit te springen om iedere update van het besturingssysteem onvoorwaardelijk te omarmen. Waardoor Apple als een tapijtverkoper op een Souk achter je aan blijft lopen en je met voor meerdere interpretaties vatbare vragen blijft bestoken in de hoop, dat je alsnog accoord gaat met de voorgestelde update. Windows is niet alles, maar Apple ook niet. Dan maar Linux of misschien pen en papier?

Afwezigheid

 Soms kun je het gevoel maar niet kwijt raken, dat je iets vergeten bent. Vaak terecht trouwens, maar het kan dagen duren, voordat je te binnen schiet waar het omging. Met een soortgelijk wazig gevoel stapte ik vanochtend uit mijn bed. Het gevoel was er net gelijk of eigenlijk duurde het ff voordat ik het kon plaatsten: leegte. Het gevoel je ingewanden kwijt geraakt te zijn. Geen pijntjes of anderssoortige irritatie, die de aanwezigheid had kunnen bevestigen. Niks van dat al. Leegte, dus.

 Zoals de stilte me soms kon overvallen, maar al mnden niet meer heeft gedaan, omdat ik met de honden niet meer de hoogte opzoek. Geen hart, geen maag, geen darmen. Wel een onmiskenbaar aanwezige ruggegraat. Een lege fabriekshal. Vrijspel voor huiver en verwondering.

 Ook de wandeling met de honden wist in eerste instantie het gevuld gevoel niet te herstellen. Het leek alsof ik in tweeën gespleten door de prachtige ochtend liep. De lege huls een pas of twee vooruit en het bewustere restant hoofdschuddend er achter aan. Ergens op de terugweg zijn de delen in elkaar geschoven en is het gevoel verdwenen. Gelukkig geen gespleten dag.

Herschikking

 Me aardig door deze dag heen geslagen. Een 'spic & span' keuken. Gekookt met aanwezige resten. En in de tuin aan de slag geweest. Een slak zou zich voor mijn tempo hebben geschaamd. Maar er is weer een begin. Ik heb er dagen naar gesnakt. Weken? Ik wil het niet eens weten.

 Weer werk in uitvoering ipv toegeven aan mogelijke belemmeringen zonder enige serieuze waarschijnlijkheid. Meer doen, minder denken. Je tenminste niet door het denken laten lam slaan. Denken weer gebruiken voor oplossingen en niet voor het creëren van problemen. Natuurlijk werkt het niet direct perfect.

 Een beetje klooien met digitale 3D puzzels om de dooie momenten door te komen, wat meer aandacht voor Katrien en de anderen en aan het eind van de middag tevreden voor het huis in de avondzon zitten met een koel glas witte wijn. Nou. veel meer dan "Eindelijk" is daar niet van te maken.

Verlangen?

 Keert na ruim vijftien jaar de mogelijkheid van een siësta terug? En is dat een goed of een fout teken?? Ben ik inmiddels te oud en te moe om een volledige dag te functioneren of sta ik het me weer toe om af en toe door de dag heen de ogen te sluiten?

 De laatste twintig jaar is een hoop door elkaar gerammeld. Ik hoef niet alles terug, maar dat middagdutje zo once in a while, daar zeg ik niet 'Nee' op. Dan wel graag iets meer van de avonden weten te brouwen. Dat is na een leesstuip weer ingezakt als een fout behandeld soufflé.

4500

 Ja, ik kan het niet laten. Daar is ie te mooi voor. Ronder, zachter dan de vorige. De volgende (4554 en 4567) zal ik de mensheid besparen en in stilte genieten. Op naar de aankomende grootheid.

Flodders

 Wat valt zo tegen? Maakt dat het leven schuurt ipv glijdt?

 Niet werken betekent helaas niet alleen maar leuke dingen doen. Had ik me dat bedacht? Eigenlijk wel, als ik eerlijk moet zijn. Stom hè?

 Wat je bij de werkroutine gewoon 'meeneemt' in de mallemolen van het druk, druk bezig zijn, ontwikkelt zich bij ontbrekende routine tot obstakels, omdat het wegwerken z'n vanzelfsprekendheid verliest.

 En was dat 'alleen maar leuke dingen' nou eigenlijk wel de bedoeling? Met een tuin, beesten en een locatie op het platteland? Ja, dat weekendje weg. En dat met regelmaat, zeg 2x per mnd. Dan blijven nog iets van 24 dagen over. Die ff over het hoofd gezien?

 Hoe had ik me dat bedacht? Maakt niet de indruk, dat hier denkwerk aan te pas is gekomen.

Strategieloos

 Het voorafgaande gezegd hebbende kan ik me straks over de afwas buigen en aansluitende de opgeborgen verleidings- en omkoopvaardigheden uit de kast trekken. We hebben al een keer het idee gehad, dat het de laatste keer was en alle middelen geheiligd waren. En het zal ook nu helaas niet de laatste keer zijn, dat afscheid genomen moet worden van naslepende rotzooi ongeacht de grote van het verlies. En dat hoeft niet persé financieel te zijn. Alleen ga ik me dat voorlopig niet toestaan om te denken. Geen verzachtende omstandigheden gebaseerd op vage veronderstellingen.

 Conditie opvijzelen. Incasseringsvermogen herstellen. Relativeren reanimeren. Dat en nog wat minder te binnen schietende toestanden op normale levenssterkte brengen, is wat me te doen staat. Ondertussen als het ff kan niet teveel dooien, nwe tegenslagen of uit de kast vallende lijken. Lief zijn voor mezelf zonder een grijntje begrip voor alles wat maar een mm van het pad wijkt.

 Over lijken als het nodig is. Zelfs als dat het mijne is. Dooien gaan er sowieso vallen. Overdrachtelijk dan. De schade zal ook zeker niet tot derden beperkt blijven. Ook ik zal moeten inleveren. Het is niet voor niks, dat ik het doorhakken van de belemmerende knopen steeds maar weer voor me uitschuif. Verlies nemen doe je als generaal van een troepenmacht wat makkelijker dan als eenmansleger. Maar er is geen alternatief meer, enkel 'God zegene de greep' en blind vooruit. Wat de resultaten gaan kosten (moeite, tijd, energie, ergernissen en geld) kan pas na afloop opgemaakt worden. Niet schieten frustreert uiteindelijk meer.

Hanengekraai

 Nieuwe dag. Vroeg uit de veren. Prachtig weer. Geen verkeerd begin, zou je denken. Presentatie en werkelijkheid. Het messenslijpen is al begonnen, voordat ik het dekbed heb teruggeslagen. Geen tegenstander zo verbeten als jezelf. Boksen met je schaduw. Lucky Luke overtreffen. Dat is de doelsteling voor vandaag, nadat mijn ene al met bergen maken begon voor mijn ander in alle rust z'n ogen had kunnen opslaan.

 Er moet achterna gelopen, ingeslikt, aangepakt en afgeschreven worden. Het zal niet allemaal vandaag en ws ook niet morgen of overmorgen gebeuren, maar het is onoverkombaar. Ik kan er niet omheen, hoe graag ik die illusie ook in stand probeer te houden. Scherven ruimen. Oude scherven en nieuw, maar uitgebleven geluk.

 Zou het werken, als ik mezelf wijs weet te maken, dat het zeer ws de laatste keer is, dat ik vanwege dit soort zaken in de benen moet? Zou het? Zou het lukken? Mensen voor de gek houden is niet zo'n kunst. Dat geldt ook voor mij, als ik het lijdend voorwerp ben van derden. Maar van mezelf? Wat dan. Precies ... ik zal sneller, slimmer, slinkser, overtuigender en creatiever moeten zijn dan mezelf. Goeiemorgen.

Bijschaaftijd

 Joepie. Gewoon weer van huis uit aan de tafel neerroffelen wat ik me bedenk mbt het leven en momenteel vnl niets aan doe. Heb al eens eerder bedacht, dat ik moet stoppen met bloggen. Dan verbruik, verknoei, misbruik of verspil ik minder tijd, die ik goed voor andere activiteiten zou kunnen gebruiken. Activiteiten, die bijna zonder uitzondering iets nuttigers hebben dan het neerplempen van stukjes tekst, die nog met regelmaat ook in niet aflatend gezeur blijven hangen.

 Waren het hoogstaande bespiegelingen over diepgravende onderwerpen, dan zou het nog steeds zinloos zijn maar meer tegenwicht bieden tegen de noodzaak van de liggen blijvende activiteiten. Nou ontneem ik het noodzakelijk het gewicht en verleen daarmee het vrijblijvende een bijna gelijkwaardig speelveld, waar ik dan weer met graagte gebruik van maak. Dat heet volgens mij belangenverstrengeling in eigener voordeel.

 Het bloggen zou ik me moeten verdienen. Vies woord. Een tijdlang ook niet meer ten tonele verschenen, maar daarmee niet minder waar. Eerst het werk en dan het meisje! Terug naar de jeugdjaren onder ouderlijk gezag. Weg met de verworven eigenheid en vrijheden. Geen pluche zonder modder tenzij je je overlevert aan personeel. Zo stom ben ik niet. Ik heb mezelf de werkelijkheid uit verwend. Was een tijdje goed, zelfs functioneel, maar het is zijn doel voorbij geschoten. Zoiets? Zou zomaar kunnen.

Nevelen

 Zonder internet heeft de laptop weinig functionele meerwaarde in mijn huidige leven. Waar is dat begonnen? Met de website voor het Franse avontuur? Aan de OudeGracht had ik niet eens een plek voor mezelf, laat staan een Pc-aansluiting. De Pc was Yoland's territorium ivm eigen bedrijf.

Waar en met wat heb ik toen mijn avonden gesleten? Enkel klussend of aan de slag in De Zaak? Zou kunnen. Vreemd. Ik heb daar geen beeld meer bij.

 De boeken en muziek zijn in feite pas in Frankrijk begonnen. Alleen stripboeken en die stonden in de slaapkamer. Da's niet waar, boeken èn stripboeken in IKEA's Billy's. Cd's waren er sporadisch.

 Raar hoeveel moeite het kost om iets van beeld bij elkaar te schrapen. Twintig jaar geleden. Slechts en vragend? Of ruimschoots en bevestigend?

Tegenstrijdig?

 Weer een goede nacht achter mijn rug. Ik grossier er momenteel in. Dan zou je toch verwachten, dat zoiets een positieve invloed heeft op de rest van je bestaan. Het lijkt er eerder op, dat het me de kracht geeft om mezelf dwars te zitten. Oké, ik kom minder moe mijn bed uit. Maar dat ik dan handenwrijvend richting de koffiemachine loop en me bedenk wat ik op deze mooi dag voor prachtigs ga presteren.... Nou, nee. Vreemd toch.

Werelds

 Opweg naar het stadje voor een koffie mèt internet zag ik dat gewerkt wordt aan het hersteld van de verbinding tussen Coves en de rest van de wereld. Morgenvroeg weer gewoon de oude routine. Niet dat ik alleen voor de koffie die kant op ben gegaan. Mijn dagelijkse dosis chemicaliën was opgedroogd. Vrijdag geen zin gehad om bij mijn huisarts te gaan zitten voor een verlenging van mijn recept. En vandaag zit ie pas vanaf 14:00. Sowieso een weinig zinvolle activiteit. Vooral als het een uur of meer wachten kost. Het levert me een besparing van ongeveer 25% op. In absolute zin nog een 9 euro. De volgende keer misschien weer en dan zien, dat ik een recept voor drie mndn krijg.

 Al vroeg in town dus. Voor mijn doen dan tenminste. Aan de drukte te zien geldt dat voor de meeste andere mensen niet. Werk kunnen ze ook niet hebben of nu in ieder geval niet mee bezig zijn, als ze op straat staan te kletsen, inkopen doen, in de rij voor de flappentapper staan of voor hun pillen in de apotheek. Ook het café is goed gevuld en het gokgedeelte meer dan, zoals altijd wel het geval is. Vreemde economie.

Euthanasie?

 Ondanks dat Katrien weer loopt, drinkt, eet en op eigen kracht haar behoefte in de tuin deponeert, is het niet wat het zijn moet. De tumor in de kaak is duidelijk groter geworden. Een groeistuip? Heb ik niet voldoende opgelet? Is iets doorgebroken? Haar gezicht raakt zichtbaar vervormt. Het is niet alleen maar meer een verdikking in de linker bovenkaak. De neus is aan de linkerkant op een stuk breder en het linkeroog kleiner.

 Komt er alsnog iets op me af waar ik niet om zit te springen? En nog erger ook. Met een actieve, beslissende rol voor mij. Had zo gehoopt, dat me dat bespaard zou blijven. Ziet er niet naar uit.

 Waar trek je de grens? Pijn? Een beetje hond is dat nauwelijks aan te zien. Is de gezichtsvervorming doorslag gevend? Wanneer heeft een hond geen leven meer? Gaat geen best jaar worden. Wat staat me nog meer te wachten? Wegkruipen gaat helaas niet werken.

Uitvoering

 Het lijkt wel vakantie. Hoppen van de ene vrije wifi naar de andere vrije wifi plek. Stimuleert niet de  rust en dat is toch wel een belangrijk onderdeel van de schrijfomstandigheden. Niet de rust om me heen, dat maakt me niet uit. Wel de rust  in mezelf en in de directe omgeving van mijn toetsenbord. Kortom de rust om te reflecteren en geen gezeur aan mijn kop. Dat lukt dus niet als je in gezelschap van de ene naar de andere plek gaat.

 Goed, weet ik de aansluiting straks opnieuw op waarde te schatten, als de kabel hersteld is. Het enthousiasme waarmee ik de aansluiting in 13 heb verwelkomd is allang naar de achtergrond verdwenen, gewoonte geworden. Dit soort incidenten duwen je met de neus op het bijzondere van wat gewoon is geworden.

 Het zal mijn dood niet worden, om mijn oma in alle vrijheid te citeren. Maar wel een beetje opschieten met het repareren aub. Ik had om zo min mogelijk verstoring gevraagd, als ik het me goed herinner, en daar valt dit absoluut niet onder

Afgesloten

 Tijdens de update van onderstaand bericht weigerde ineens het internet. Dan laat je Windows proberen het probleem te herstellen. Iets met een onbereikbare DNS-server. Gewoon geen contact dus. Je schakelt het modem uit en start het ding opnieuw op. Nog steeds geen contact. Een paar uur later bleek de bovengrondse kabel van Telecom langs de weg naar Coves gescheurd. Eerst viel me de hoeveelheid puin op die er gestort was. Mensen nivelleren zo hun velden of de toegang tot hun veld. In tweede instantie zag ik pas de slap hangende kabel. Bij de ingang via welke het puin het veld in was gereden, lag de kabel netjes opgerold aan de kant. Een heel dorp zonder (vast) telefoon, internet en wifi. Hoeveel mensen zouden er nog last van hebben gehad behalve ik?

 Nog steeds last van hebben, moet ik zeggen. Wat weekend en ik vraag me ook af of die lui, die de kabel hebben gebroken, de moeite hebben genomen om Telecom van de schade op de hoogte te stellen.

 Eén ding is zeker. Onverwachts afgesloten worden van het internet gooit een behoorlijk deel van mijn routines overhoop. Ja, d'r is ook nog zoiets als het mobiele netwerk. Dat werkt echter meer niet dan wel en als, op z'n boerenfluitjes. Lang leve het platteland.

Afscheid?

 Tja, wat nu? Hier ben ik zooooooooo slecht in. Onduidelijkheid slaat ieder aanzet tot initiatief dood. Killing. Ik kan bij Katrien gaan zitten. En dan? Wachten is nou ook niet een van mijn sterkste kanten. Dat wordt ongedurig door de dag drentelen, dingen half doen en steeds weer naar Katrien toe om te kijken of iets veranderd is.

 Update (12:37): de dame strompelt met haar stramme lijf en stijve poten over de binnenplaats. Loos alarm?

Vertrekvoorbereiding?

 Is het nu de beurt aan Katrien? Misschien zie ik inmiddels spoken op dat vlak maar mevrouw wil vandaag niet in de benen komen. Heeft wel gegeten maar verroert zich niet van haar plek. Ze beweegt enkel haar hoofd. Ademt zwaarder (?) dan normaal. Om meerdere redenen de verkeerde timing. Al zul je bij zoiets zelden van een goede timing kunnen spreken.

 Het had slechter gekund. Een paar mnden geleden met -27 op de thermometer. Neemt niet weg dat de beoogde begraafplek nog bedolven is onder bouwmaterialen. Ja, die had ik in gedachten al gereserveerd. Zo straks maar eens beginnen met die vrij te maken. Waar had ik het laatste ook weer over? Al dingen dingen die ongevraagd de toch al bijna afwezige structuur steeds weer doorkruisen? Nou, we hebben d'r weer een.

 Laat ik hopen, dat ik me vooral vergis en de dame straks, stram als ze is, weer rond scharrelt. Behalve qua te ruimen rommel is mijn gemoed niet berekend op een volgende verstoring. Je zou denken, dat daar inmiddels een dikke laag eelt op zou moeten zitten. Helaas is eerder van overgevoeligheid sprake. De zon schijnt, daar moet ik me maar aan optrekken.

Langlaufen

 Of die lange wandeling er ooit van komt hangt in wijde zakken, maar de oefenkilometers doen goed. Als met alles wat ik doe, ontbreekt de regelmaat. Dat staat echter niet de gestage toename in de duur van de trainingen in de weg. Het beperkende element is de tijd. Ik zit nu op ruim 10 km. Dat zijn toch bijna twee uur, die dat kost. Ik wil binnenkort een dagafstand lopen. Dan spreekt je over 25-30 km. Iets van 5 uur, misschien meer, maar zonder pauze. Ik zou een beetje willen weten, wat ik werkelijk gemiddeld per uur kan halen zonder met een berg spierpijn opgezadeld te worden.

 Maar goed, bij al het gedoe over teveel te doen en te weinig tijd, kom je niet gauw op het idee om ff een uur of zes met geheel andere zaken bezig te zijn. Ik zal het woord 'verspilling' niet neerschrijven. Maar in tegenstelling tot andere zaken heb ik hier niet de neiging de boel maar voor me uit te schuiven. Sterker nog, het lopen bevalt me en niet zo'n beetje ook. Daar was ik ook niet bang voor.

 Het bezig zijn met kilometers maken is ook niet het probleem. Wat doorslaggevend gaat worden is of dan wel hoe ik de bagage ga meenemen, hoe het met het overnachten gaat, de 3 mndn zorg voor huis, tuin, honden en katten en waar Mariana past in dit verhaal.

Eirijk

 Da's mooi gedaan. Huzarensalade of hoe je het ook wilt noemen. Weer 8 eieren minder. Nog 22 te gaan. Nu had ik eigenlijk bij moeten houden hoeveel van de 150 zijn weggeven. Een significant aantal maar niet meer dan 100, schat ik zo in. Betekent toch, dat we (en mn niet ik) sinds zondag iets van 30 eieren soldaat hebben gemaakt. Meer zelfs als ik zo globaal probeer terug te tellen. Zo meteen nog een paar in de kippenragout met champignons en courgettes en dan komen mij de eieren aan de oren naar buiten. Volgend jaar een wat normaler aantal en dus op tijd zorgen voor minder kippen.

 Die eierstroom is natuurlijk niet op eerste Paasdag opgedroogd. Inmiddels liggen er weer enige tientallen verse eieren te wachten op een afnemer en/of gerecht. Beter het probleem bij de wortel aanpakken en veel kippensoep maken en andersoortige kipgerechten. Waarom is het kippensoep? Er zit toch echt maar één kip per keer in. Maar dat terzijde.

 De eerste kloek zit al op haar eieren en er zullen er nog een paar volgen. Iedere keer iets van 10-12 kuikens en met een beetje pech uiteindelijk 8 nieuwe kippen en/of hanen. Dat keer 4 of 5 en je komt nauwelijks aan het eten van ander vlees toe. Zien of het Mariana aan haar hoofd te peuteren is. Het is als 100+ tomatenplanten zetten voor het maken van sap en puree. De tomatensap van twee jaar geleden staat er nog en de enige die wat gedronken heeft, ben ik. Rare mentaliteit, de bewuste produktie van overdaad. Zonder verkoopactiviteit is het gewoon onzin. Zonde van geld, tijd en moeite.

Afkeren

 Ondertussen sneeuwt het nog steeds. Ruim 10 cm dikke, natte, kleffe zooi. In gedachten afscheid van Juultje genomen. Baal ervan dat het op deze manier moet gaan. Nu kan ze nog uit de dood herrijzen, maar dat is de laatste dik 2000 jaar niet zoveel wezens gegeven geweest. Geen voornemens voor vandaag. Ik laat de dag zijn eigen dynamiek volgen. Op een moment dat Sissi wat rustiger is, haal ik de hechtingen er zelf wel uit. Dat zou de enige reden zijn geweest om vandaag naar Sibiu te rijden. Misschien kruip ik gewoon terug in bed. Een idee dat meestal tot het idee-zijn beperkt blijft. Vanavond weet ik meer. Misschien iets met koken. Meer dan genoeg mogelijkheden om me mee bezig te houden of om dat vooral niet te doen.

 Als ik er iets van wil maken, zit het leven me met regelmaat dwars. Dat het leven het maar ff zelf uitzoekt, ik ga me er voorlopig niet meer mee bezig houden. Ik merk het wel als er enige bereidwiligheid tot constructieve samenwerking ontstaat ipv de neiging tot dwarsliggen. Tot die tijd pruttel lekker in het eigen vet en val mij verder niet lastig. Ajuu.

Tussenstop

 Het heeft even geduurd maar uiteindelijk weer bij onze 'favoriete' stemming aanbeland. Door de knieën, op de grond en het leven blijft maar doorbeuken. Weerstand bieden heeft geen zin, maakt het alleen erger. Opstaan, neergaan, opstaan en weer neergaan gaat gauw vervelen. Ik geef het voor het moment op en wacht tot het over is gewaaid.

 Het voelt als een uiteengevallen 3-D puzzel. De berg stukjes maakt geen zin. Gefragmenteerde chaos. Niks wil passen. Geen groter geheel. Ik kan er uren mee zoet zijn, als er eentje voor mijn neus ligt. Uiteindelijk bijna altijd met het gewenste resultaat. Betreft het mezelf, mijn leven dan is die resultaatscore stukken miserabeler.

 Eerst heeft het een kleine eeuwigheid geduurd, voordat ik me (weer) een beeld kon vormen van wat het zou moeten gaan worden. Dat beeld is er nu alweer een tijdje zonder dat het me lukt om de onderdelen op de juiste wijze tot één geheel in elkaar te voegen. Of er blijven stukjes over die er wel in zouden moeten zitten of het past gewoon voor geen meter of ogenschijnlijk in elkaar gezet valt de boel zoals nu weer uiteen in de onderdelen. Een uitdagende maar erg vermoeiende bezigheid die ik op momenten spuugzat kan zijn.

Anachroon

 Het woord bestaat niet. Raar is dat. Anachronistisch wel en dat zocht ik. Synchroon en synchronistisch ook. 'Anachrone' in het Frans dan weer wel. Ik zou bijna opzoek gaan naar de nog ingepakte vanDalen's. Foutje van Google? Hoe het ook zij, het winters witte straatbeeld en de vallende sneeuw heeft bij het oranje licht van de straatlantarens iets misplaatsts. Het plaatje roept de Kerstsfeer op terwijl we net de Pasen achter de rug hebben. Het knarst en piept in mijn referentiekaders.

 Aan de ene kant is er iets van "Waar is de Kerstboorm?" en aan de andere kant komt mijn belevingswereld in opstand. Je mag wel van kortsluiting spreken of de fase op de groengele draad. Iets zit in elk geval verkeerd. Al Mariana's bloeiende hangpot- en borderplanten in de sneeuw. Nu was Mariana voorspelbaar aan de vroege kant, maar deze winterse stuip is erg aan de late kant. Kruisende seizoenen. De vloed doorkruist de eb of omgekeerd. Geen haarscherpe seizoenswisseling maar oprukken en gedwongen terugtrekken.

 Weten we weer wat we eigenlijk al wisten. De ijsheiligen zijn half mei. Gebrek aan geduld en het feit dat de winter geleden lijkt, maakt niet, dat je april je wil op kunt leggen. Maar mag het morgen aub weer van dat mooie voorjaar zijn??

Misplaatst

 Trieste dag. Zal deels aan de verdwijning van Juul liggen. Maar een hele dag sneeuw in de tweede helft van april werkt niet bepaald opbeurend. Vanochtend was het komisch dat witte, vanmiddag leek de sneeuw te verdwijnen. Inmiddels zijn daken, auto's en grasvelden alweer met een laag sneeuw bedekt. Het sneeuwen is geen moment gestopt vandaag en maakt ook nu niet de indruk, dat het ooit stopt. Dat gaat het natuurlijk wel doen. Maar het is avond. Een zon, die je aarzelend ziet doorbreken, zit er niet meer in.

 Na de lunch is de dag langzaam ineen gezegen. Nog een tijdje buiten rondgelopen. Een beetje wezenloos want volkomen zinloos. Voelt als bij Bijou, Juul's moeder. Die was ook ineens verdwenen en werkelijk nooit iets van teruggevonden. Geen wonder met al die gebouwen, schuren en andere optrekjes in Frankrijk. Ze was ziek, en daar kun je vanalles bij bedenken, maar als ik me goed herinner, ben ik er toen ook een dag of wat niet geweest. Ook nu verwijten in de trant van "Had ik maar.", maar wat schiet je daar mee op.

 Na de derde keer zeiknat van de sneeuw geworden te zijn, me in bad gelegd en de leegte van de dag laten bezinken. Een onbestemdheid is overgebleven. Daar kruip ik straks mee in bed.

Vangnet

 Niet teveel denken nu. Ik ga aardappels schillen, koken, eten en dan vanalles in huis doen. Soms is ontkennen beter dan erkennen. Genoeg put gezien de afgelopen dagen.

Schok!

 Nooit te oud om met iets geconfronteerd te worden, wat nog nooit eerder is gebeurd. Ondanks of misschien dankzij een ongebreidelde fantasie zijn er dingen, die ik niet hoeft te zien. Niet eenvoudig met de tegenwoordige videoterreur van werkelijk alles wat mensen doen of overkomt. Gelukkig weet ik het meestal te omzeilen. Geen IS slachtpartijen, geen filmpjes waarin op ellende gehint wordt en anders gewoon gaande de vertoning wegklikken.

 Met dat laatste was ik vanochtend te laat. Sterker nog, ipv weg te klikken schoot ik met mijn koffie in de hand achteruit, daarbij de koffie over mij, de grond en Sammy schuddend. Een van mijn ergste nachtmerries zag ik gewoon voor mijn neus gebeuren. Iemand op een fitnessapparaat voor de bovenbeenspieren. Zo'n ding waar je een hoop gewichten schuin omhoog moet duwen met je voeten. In de hoogste stand klap zijn linkerknie door cq buigt naar de verkeerde kant, het rechterbeen houdt het gewicht niet en het gewicht vouwt naar beneden glijend het linkerbeen als een monika in elkaar. Ook zonder geluid hoorde èn voelde ik knie en botten kraken. Vooral die knie. Na jaren blessureleed vanwege te mobiele knieschijven weet ik maar al te goed hoe zoiets in vele malen minder extreme vorm werkt. De rillingen gaan bij het schrijven weer door me heen. Erger dan het idee in de lift naar de top van de Eiffeltoren te zitten. Akelig,

R.I.P?

 Sneeuw .... nat, klef maar ruim 5 cm en vallende, niet de juiste weersomstandigheden om op zoek te gaan naar een vrijwel witte kat of wat er van over is. En waar zoeken? Weer een dooie? Zo ja, dan eentje van de vervelende soort, zonder stoffelijk overschot. Graven is niet alles maar ongewisheid een stuk vervelender. Typisch dat die andere twee katten een stuk levendiger zijn nu the grumpy old lady een dag afwezig is.

 Dat Juul de boel tiraniseerde was me bekend, maar op deze manier had het einde niet gehoeven. Hoelang ga ik nog hopen haar gemiauw te horen? Een dag? Twee dagen? Normal gesproken had ze zich vanochtend moeten melden. Ik heb niet in alle hoeken en gaten gekeken en/of geroepen maar ik heb niet het idee, dat ze op eigen terrein is te vinden. Gisteren geen plukken vacht, bloed of erger gevonden en met huid en haar verslinden zonder sporen achter te laten doen honden zelden. Dan had ik Donna ook nooit gevonden.

 Nee, mevrouw is zeer ws de tuin in gelopen en dan kan het letterlijk alle kanten op. Levend en als prooi. Een vreemd element is nu de ongedurigheid waarmee ze gisterochtend door het huis liep en steeds weer voor de deur naar buiten ging zitten. Kun je mooie verhalen omheen spinnen. Liever zou ik ze vinden en liefst gewoon zien terugkeren. De kans dat ze hier ineens weer voor de deur zit, wordt met het uur kleiner. Vervelende manier van afscheid nemen.

Parkeren

 Vorige week woensdag, in de zoektocht naar een parkeerplaats binnen loopafstand van de polikliniek, waar Mariana moest laten controleren of haar arm nou wel of niet gebroken was, de auto blijkbaar op een tamelijk onmogelijk cq erg foute plek neergezet. Met wat ik zo links en rechts aan parkeerwijzen zie, verbaast het me, dat er überhaupt zoiets als parkeerwachten bestaan. Ik zou een keer terug moeten gaan om te kijken, want mij staat zo niks bij wat me had moeten opvallen. Maar oké. Wegrijdend na me urenlang verwonderd te hebben over de chaos en wanorde op de afdeling orthopedie, zag ik iets wapperen onder de ruitenwisser. Klein maar onmiskenbaar een bon.

 Later aan tafel de inhoud bekeken. Fout parkeren, andere mogelijkheden waren er niet, plek, tijdstip, nummerbord van de auto, naam van de vlijtige diender en het vriendelijke verzoek om binnen 2 werkdagen langs te gaan bij het loket van de gemeentelijke politie in Sibiu. Dat kon dagelijks tussen 8 en 15 uur en vrijdags maar tot twaalven. Ik las dat een paar minuten voor drieën. Om nou enkel en alleen daar voor naar Sibiu te rijden leek me wat overdreven.

 Ondanks Mariana's verhaal over een verdubbeling van de boete, als ik niet binnen twee dagen zou betalen, heb ik het laten liggen tot vandaag. Op de bon stond geen bedrag of niks vermeld. Ik wilde dat wel ff zien. Mariana naar de achtergrond gedirigeerd, anders weet ik wel wat gebeurd. Mijn fout. Als ze geld willen, maken ze dat mij duidelijk. De oudere dame van dienst riep wat, terwijl ze mopperend van het loket terug liep naar haar bureau en een jonge dame met on-Roemeense Engels vaardigheden kwam me uitleggen hoe het werkt.

 Ik moest dus eerst een soort aanvraag invullen alvorens ik over een paar weken het verbaal toegestuurd zou krijgen. Oké. Vanaf dat moment gold ook het verhaal over snel en minder of later en meer betalen. Wat zou gebeurd zijn, als ik die oproep genegeerd had?? Ook gingen er twee punten van mijn rijbewijs af. Ik moest bijna lachen. Zeker weten? Ja, ja allemaal Europees, dus ook van Franse rijbewijzen trokken zij punten af. Ik heb dat maar laten zitten. Maar als ik ooit ergens mijn kop voor zou moeten verwedden dan zou dit een goeie zijn. Dit is volkomen bullshit. Zou Europa vast willen, geloof ik graag, maar dat dat zo werkt ..... de kans dat de kerstman bestaat is groter.

 Update (09-10-2018): Nooit meer wat van gehoord.

Aanlopen

 Niet alles gedaan. Overdrijven is tenslotte ook niet wat het zijn moet. Prettig dagje gehad en dat is is wat wel telt. Onbekende kanten van Sibiu doorgeploegd. Belachelijke administratieve procedure opgestart. Een nwe mogelijkheid aan de ongeschreven lijst van betere restaurants toegevoegd. Me geërgerd aan de zoveelste ongewenste wijziging in het aanbod van een supermarkt. En de regen op weg naar huis geen kans gegeven om mijn humeur te bederven.

 Enige minpuntje van vandaag is een afwezige Juul. De dame was vervelend ongedurig vanochtend en wilde steeds maar weer naar buiten. Na een paar keer pogen is ze vertrokken. Mij leek het niet zo'n slim idee, maar mijn overtuigingskracht werkt bij vrouwen meestal niet. Dus op hoop van zegen en daar verder niet bij stilgestaan. De oude garde valt haar niet lastig. Het jonkie en de teckelachtigen zijn geen partij. De enigen die als potentieel gevaarlijk, want onbekend, overblijven zijn de moeder en het rasta-geval. Met haar ervaring zou ze het moeten redden.

 Toch was het -uit het niets, want niet mee bezig geweest- het eerste dat opviel bij terugkeer. Het gemis van Juul's zeurderig gemiauw. Ook sikkeneurige vrouwen kun je missen. Geen reactie op mijn roepen, geen kadaver bij een rondgang langs mogelijke verstopplekken. Misschien ligt ze ergens te pitten of weet ik wat. Mogelijk is er veel. Ff afwachten of ze vanavond of morgenochtend opduikt. Zoniet, dat is het tijd genoeg om te treuren.

Werkdaags

 Na drie dagen eierfeest tijd voor een terugkeer naar het normale leven. Parkeerbon betalen. Zien wat de consequenties zijn voor het niet direct en enkel en alleen voor de prent op en neer naar Sibiu rijden. Maar dat in de marge. Het puntje is in feite niet eens lijstwaardig, maar het streept natuurlijk lekker weg. Eerst wel ff die lijst maken en dat niet voor me uit schuiven. Zo een mooi zijn. Het voor me uit schuiven van het maken van van de lijst van de voor-me-uit-schuif-punten. Dan is de eerste winst het maken van de lijst. Niet gek!

 Maar voor het moment alle flauwheid op het het stokje bij de gekkigheid en verder met de zoveelste herstelpoging van enige discipline in mijn dagelijkse ontregelde regelmaat. Het voelt weer naar enige vastigheid onder mijn voeten. Geen tuinweer vandaag. Mooie gelegenheid om een aantal slepende zaken af te handelen. De van het dak gekukelde haan, de algenoemde parkeerboete, de deurreparatieperikelen van de magnetron, het slijpen van de kettingzagen, kopen van onkruidverdelger, de voortgang van de ziekenfondskaart, de eerste stappen voor een leesbril en natuurlijk boodschappen, maar dat is een gehele andere categorie.

 Geen enthousiaste gewrijf in de handen maar ook geen neiging het voorgenomene te ontlopen. Gaat goed komen dus. Aan de slag met de dag.

Royaliteit

 Het kostte wat moeite. De pitstops waren verre van perfect. De eindstreep is gehaald, dat is wat telt. Heerlijke vermicelli-soep of eigenlijk vermicelli met soep gegeten. Het is altijd weer overdaad, wat hier de klok slaat. Wat dat betreft zou een gemiddelde Nederlander zich in deze contreien goed verzorgd moeten voelen. Bij mij werkt dat anders, zo gemiddeld ben ik niet en of ik behalve het staatsburgerschap nog meer Nederlandse trekjes en orgines herberg, vraag ik me af. Maar laat ik het niet van de hoeveelheid vermicelli afhangen. De volgende keer mag het best minder.

 Maar in z'n algemeenheid krijg je hier voor weinig geld een hoop eten. Goed gegaard, dus de volgende ochtend geen verrassingen. Op de avond zelf ook geen culinaire verrassingen of bijzonder smaakbelevingen, dat zou een beetje teveel gevraagd zijn. Gelukkig weten we inmiddels bij behoefte de betere plekken te vinden met, consequenter wijze een ander prijskaartje voor de aangeboden gerechten. Nog steeds zeer betaalbaar, maar niet meer van de orde "daar kan ik zelf niet voor koken", wat natuurlijk onzin is, als je je inkoop afstemt op wat je in de diverse restaurants voor je neus gezet krijgt.

 Waar je vanwege wat teveel vermicelli niet verzeild kunt raken. Meer zelf koken zou in iedere betekenis beter zijn en niet in de laatste plaats vanwege de aanvoer van eieren, kippen, lammeren, varkens, aardappelen, augurken, paprika's en nog veel meer groentes, kaas, etc. Nu we het over kaas hebben. Net een kaas aangesneden, die bijna een jaar heeft liggen rijpen. Eindelijk heeft ie een beetje een aantrekkelijke smaak. Maar één jaar.... Hoeveel koelkasten, diepvriezers en kelderruimte gaat dat kosten? Nog afgezien van de mentaliteitsomslag bij mijn persoontje.

Boertje

 Bezig. Dat scheelt een hoop zo niet bijna alles. Een slak zou me inhalen voor mijn gevoel, maar gevoel is niet zalig makend. Afwas en kookvoorbereidingen wisselen elkaar af. De diverse kanten van het aanrecht raken leger. Wat net schoon is, wordt weer vuil en mag opnieuw in het sop. De eindeloze mallemolen van het leven. Opstaan en naar bed gaan. Eten en naar toilet gaan. Poetsen en vuil worden. Ordenen versus chaos. Opruimen zonder eind. Ontmoedigende groei van onkruid. Een leven waar je nooit om gevraagd hebt. Decennia bezig zijn met zaken waar individueel geen greintje zin uit te poeren is. En vervolgens ook nog eens weten, dat je in het niets gaat verdwijnen.

 Oeps ... dit was helegaar niet de bedoeling. Spontane eruptie. Beter niet mijn energie aan denkwerk verspillen, als ik het resultaat zo zie. Voor je het weet implodeert de middag. Dat was niet de planning. Van de planning komt al weinig terecht, maar niet ook dat laatste restje uit mijn handen laten glippen. Rust onder mijn dak graag.

 Waar is mijn enthousiasme gebleven? Ik heb het toch echt ooit gehad. Dit droeftreurig gedoe mag dan wel dichtbij de werkelijkheid liggen, zonder zelfmoordintenties is het overbodige bagage. Goed om een drankbenevelde boom over op te zetten in de kleine uurtjes, die weer verdwijnt met de naweeën van de aankomende kater. Nu graag iets fleuriger, luchtiger, een beetje huppelig. Kom op, weer een muziekje.

Omkering?

 Aan de slag dus. Noord-Korea heeft zichzelf voor de zoveelste keer belachelijk gemaakt. De ene helft van de Turken heeft de andere helft in een gemeenschappelijk ongeluk gestort, maar moet dat zelf nog beseffen. Dat een prins hulp heeft gezocht bij de verwerking van de dood van zijn moeder (alweer 20 jaar geleden!) schijnt nieuws te zijn. En ga zo maar door. De wereld is niks en zal ook nooit wat worden. Tweehonderdduizend jaar heeft de mensheid gedaan over het eerste miljard, de volgende dikke zes miljard zijn er in de laatste 200 jaar bijgekomen. En je dan druk maken over zoiets als klimaatsverandering èn het idee hebben, dat de mens daar de bepalende factor in is. Grootheidswaan is niet ieder beest gegeven. Gelukkig ruimt de natuur bij tijd en wijle zijn eigen fouten op, al maakt de mens het de natuur deze keer niet makkelijk. Deur open, muziekje aan en er het beste van maken, meer zit er niet in en minder kun je beter niet doen. Allez hop!

Complex

 Niet opwaarts maar vooral toch ook niet verder neerwaarts. Een beetje bijtijds het bed uit dank een uur durende terreur van kleine klote klusjes, die wachten om gedaan te worden. De ene nog niet afgeschud vloog de ander naar mijn strot. Er zijn prettigere manier om de dag te beginnen. Tijd om ze op een lijst samen te voegen en zien, dat die verzameling aan het eind van de week een stuk uitgedund is. En niet weer laten aandikken. Maar dat zal wel een illusie zijn.

 Vandaag vooral geen gezeik en gezeur muv hier en doen wat gedaan moet worden: de lijst inkorten, smaak te pakken krijgen, leven ipv kniezen, doen ipv voor me uit schuiven. De afwas en de tuin. Moet lukken vandaag. Beetje koken tussendoor, misschien een krant en vooral minder naar de navel en meer naar de einder staren, naar wat mogelijk zou moeten zijn. Een beetje gedrevenheid terug in de tank, de gelatenheid verdunnen.

 Het is geen onbewoond eiland waar ik verwijl en de duiven vliegen hier niet gebraden rond in een bossenbes-portsaus met broccoli-kroketten. Zelfs de wijn komt niet vanzelf uit de kelder in mooi gepoleerde glazen. Een beetje moeite voor het gewenste resultaat is niet teveel gevraagd. Ooit kon (bijna) alles. Nu lijkt soms een scheet al teveel gevraagd. Als je iets wilt, zul je iets moeten doen. Dat was zo, is zo en blijft nog wel een tijdje zo. Het is te vroeg om niks meer te willen en ik word er zeker weten niet gelukkiger van als anderen doen wat gedaan moet worden, hoe verleidelijk het idee ook mag zijn.

Slakkerig

 Geen triest en treurige dag in Transylvanië, wel traag, trager dan traag. Stroop eerst, kauwgum daarna en nu zou ik het willen vergelijken met uithardend beton. De lamsbout ligt in de slowcooker. De rest van het halve beestje heb ik van het bot gesneden en het vet en botten aan de honden gevoerd. Dat was zo'n beetje het actieve gedeelte van vandaag. Niks geen afwas, geen beweging anders dan de uitloop met de honden, geen kerk(hof) wel de Penny voor melk en citroenen (nog vergeten ook). Tweede Paasdag, als het kan, maak je er gebruik van.

 Ik hang weer ff. De val is voor het moment gebroken, de losgeschoten lift ergens tussen top en kelder blijven steken. Of en hoe het verder gaat, is moeilijk te voorspellen. Het bezig zijn en vooral blijven is de bepalende factor, denk ik. Geen siësta dus. Schouderklopje!

 Nu kan ik de avond overbelasten met irreële voornemens. Ga ik niet doen. Zien hoe de lamsbout smaakt, lijkt me wel aardig. Verder laat ik alle opties open. Schrijven, lopen, barbezoek, tafel opruimen .... het kan allemaal en meer nog ook. Alleen het feit dat ik in bed ga belanden voor de klok van twaalven lijkt me met redelijke zekerheid voorspelbaar.

Tegenwicht

 Eens zien waar we weer houvast vinden en, als het ff kan, de duikvlucht weten te keren. De afwas? Het lam? Bezie mijn keuken en je krijgt een aardige indruk van de gemoedstoestand, waarin ik verkeer. Omgekeerd werkt dat niet. Ik kan de keuken opruimen wat ik wil, daar ga ik niet in ene vrolijk fluitend van door het leven. Was dat maar zo.

 De afwas is een van de weinige bezigheden, waar ik me uiteindelijk altijd wel weer toe weet aan te zetten. Het geeft vaak wel lucht, de voldoening dat ik me toch nog ergens toe kan aanzetten. En als het ff kan dat dan weten vast te houden en voor het opstarten van een volgende iets gebruiken. Waarna dat in het theoretisch beste geval weer net iets meer energie en stimulans oplevert, waardoor met weer een andere bezigheid de sneeuwbal in beweging komt. Theoretisch hè!

 Als de praktijk er vanmiddag op uitdraait, dat ik over een uur of wat in mijn bed ligt, zou ik daar niet gek van staan te kijken. Maar we gaan de theorie een kans geven, anders kan net zo goed gelijk in bed gaan liggen, had ik zelfs vanochtend beter niet kunnen opstaan. Ik heb het geprobeerd, maar zo erg was het bij nader wakker worden toch ook weer niet. Dus? Hup!

Activeren

 Het is slechts symptoombestrijding, maar als eerste maar weer aan de slag met de smaak van bezig zijn te pakken krijgen. Dat zetje over die drempel heen die maakt dat me tegen de borst stuit, wat in feite het benoemen niet eens waard is. Je over alles druk maken, is niet de juiste instelling. Leidt echter wel vaak tot resultaat. Ergens ben ik van die weg afgeraakt op wat al te bout geklooi van derden na. Maar je doet iets goed of je doet het niet. Dus nu lijkt de eerste de beste tegenslag voldoende om de boel de boel te laten. Misschien zijn het ook gewoon teveel (kleine) dingen waar achteraan gehold moet worden en nauwelijks sprake is van medewerking. Bedoeld of onbedoeld.

 Maar dat het verkeerde geluid bij de auto of het stokken van de werkzaamheden in de tuin bijna leiden tot de neiging om vooral er niet meer mee bezig te zijn, is niet wat het zijn moet. Allang blij dat ik de aannemer buiten de deur heb gehouden. Dan was ook het laatste kwijnende restje zelfintitiatief in de kiem gesmoord. Nu is het 'gewoon' een kwestie van beren verjagen en bergen afbouwen om de drempel op eenvoudig passeerbare hoogte te krijgen.

 Het kost moeite en daar heb ik moeite mee. Niet zozeer met het doen van die moeite, als wel met het hebben van die moeite met het doen ervan. In Frankrijk loste ik dat op via een dagje Brantôme, Perigueux en beloonde me met Toulouse. Waarom lukt dat hier niet?

Glijbaan

 Het zwiept van het ene uiterste naar het andere en steeds iets verder de verkeerde kant op. Schietgebedjes, onzinnige beloftes en schuldbewuste voornemens ten spijt gaat het met zevenmijls laarzen in de ongewenste richting. Een haast autonome beweging. Dus maar verder geen energie aan verspillen. Het daar maar gewoon bij laten. Als het leven het zo zeer gemist heeft om op gezette tijden in de stront te steken, dan hoop ik dat het kan genieten van de komende dagen en misschien wel weken, maar aub liever niet. Ik kan me d'r misschien bij neerleggen, maar genieten zou ik dat niet willen noemen.

 Het is alweer een tijd geleden, dat het leven onstuitbaar z'n kleur verloor. Laat dat een troost zijn. Na regen komt bla-bla, etc. Enkel afwachten of het bij een buitje blijft of het een stabiel lage druk gebied is. Ondertussen alle niet functionle hersenactiviteit uitschakelen en doorgaan met de blik gericht voorbij de afwezige horizont.

 De al weken groeiende afkeer van moeite doen en bezig zijn had voldoende aanwijzing moeten zijn. De neiging om weg te kruipen en het onvermijdelijke aan je voorbij te laten trekken. Maar je wilt er natuurlijk niet aan en de hele tijd liggen om vallen te voorkomen is ook weinig praktisch. Dus gewoon weer van begin af aan. Nekvel en zo, maar eerst de depressie uit laten razen.

Gewichtsverschuiving

 Nog wel een beetje gedacht vandaag. Misschien is het niet zo'n gek idee om me met mijn leven, niet hèt leven, dat is me te groots, te verzoenen. Klinkt een beetje als een sterfbedscène, maar zo bedoel ik het niet. Ik kan me over vanalles en nog wat druk blijven maken, ik kan het ook gewoon niet doen. Nou ja, zo gewoon is dat nu ook weer niet. In elk geval niet voor mij, niet meer, niet nu.

 Waar ik nu sta, ben ik niet uit het niets terecht gekomen. Dat heeft het grootste deel van mijn leven, daar ga ik gemakshalve maar ff van uit, gekost. Daarbij heb ik ook nog de luxe of eigenzinnigheid gehad om zo min mogelijk geleefd te worden. Dus ik sta, waar ik sta, dankzij eigen keuzes, wat omstandigheden en een beetje geluk. Had allemaal heel anders kunnen lopen, heeft het niet gedaan. Met het resultaat zal ik het moeten doen.

 Nu heb ik de keuze om die laatste étappe een beetje met een tevreden gevoel af te leggen of te vergallen met vragen, overpeinzingen, angsten en andere ongein. Ik jojo inmiddels een paar jaar tussen beide mogelijkheden heen en weer zonder dat een van beide alternatieven de overhand weet te krijgen. Jammer voor de ene kant en gelukkig maar voor de andere kant.

 Een aantal dingen 'moeten' definitief anders. Meer bezig zijn, meer doen, maar dan dus niet qua beren en bergen creëren. Minder bezig zijn met wat misschien nooit gaat komen of zo onherroepelijk is, dat er vooraf bij stilstaan verspilling is in alle denkbare vormen. Mijn verrijzenis? Beter laat dan nooit.

Paasdag

 Dat waren de eerste hardgekookt eieren voor de Pasen 2017. Een derde is vanochtend uitgedeeld aan buren en passerende kids. Een fractie is geconsumeerd. Waar de rest gaat blijven, zou ik niet weten. Ik zal het merken. Het gaat zeker weten niet allemaal door ons tweetjes gegeten worden. Dan mag de gisteren overleden oudste mens in haar leven behalve koekjes ook iets van 150.000 eieren gegeten hebben (3 bij het ontbijt en 2 voor het omelette met de lunch is in 100 van de 117 jaar en dik honderd dagen toch ruim 182.000. Met een ei meer in het omelette schiet ze zelfs over 200K.), me eenmaal per jaar volstoppen met hardgekookte eieren, lijkt me niet bevorderlijk voor mijn darmflora.

 Weer een verhaal in de trant van 2 borrels bij het ontbijt en een paar goede sigaren door de dag heen, als recept om oud te worden. Alles staat en valt met je genensetting en het uitblijven van ongelukken. Heb je dat geluk, dan haal je die 100 nog met sex, drugs & Rock 'n roll. Doe je het dan vegetarisch, sportief en stressvrij schrijf je er misschien nog een paar jaartjes extra bij. Zolang je een leven niet tweemaal op volstrekt andere wijze kunt leven, zal het antwoord op deze vraag altijd theoretisch blijven.

 Maar daar ben ik vandaag helemaal niet mee bezig geweest. Eigenlijk ben ik (vanmiddag) nergens mee bezig geweest. Ik heb gegeten, wat gedronken en een hoop Roemeens gekletst van het ene oor via het andere weer in het niets laten verdwijnen. Prachtig om te zien hoe mensen druk kunnen zijn, ja opleven als ze uren trivialiteiten over de bühne jagen en uiteindelijk in roddelen vervallen. Jammergenoeg was geen einder zichtbaar anders had ik daar genoegzaam naar getuurd.

Paasbest?

 De koekoek vrolijkte me vanochtend enigszins op. Gisteren voor het eerst dit jaar gehoord. Net op tijd voor de Pasen. Doet me denken aan een van de betere momenten in de Franse periode: de werkweken. Meerdere jaren gedaan. Houtproduktie en opruimen van de stormschade uit 1999. Maakt niet uit wanneer de Pasen vielen. Het was steeds prachtig weer èn de koekoek liet van zich horen.

 Dat prachtige weer is er vandaag niet. Jammer, maar weinig aan te doen. Of een prachtig zonnige dag een opwekkende invloed zou hebben gehad op mijn weer somberende humeur is moeilijk te zeggen. Het grijsgrauwe weer maakt het niet erger, dat scheelt. Van een jubelstemming is helaas geen sprake. Mijn rug beperkt me in het bewegen, mijn humeur dempt het genieten. Het eerste is het meest vervelende, het laatste het meest hardnekkig. Die rug komt wel weer goed. Van het gejojo van mijn humeur waag ik dat te betwijfelen. Mocht het accepteren al een feit zijn, de juiste plek (= minder opspelen, langzaam in vergetelheid geraken) is nog niet gevonden. Het achtbaant nog steeds naar beneden en uit de bocht op onvermoede momenten.

 Soms levert het dan nwe inzichten op, zoals vanochtend onderweg met de honden, een topdrie van de ongemakken van de dood. Op drie het feit dat het leven voorbij is. Da's gewoon shit. Op twee de onvoorstelbaarheid van de leegte, die je tegemoet gaat. Dat is angstaanjagend. En op een met stip het feit dat je iemand doodongelukig maakt. Dat doet pijn, maar daar is als bij beide andere zaken weinig aan te doen. Je kun beter met een afgebrand huis (Afkloppen!) geconfronteerd worden dan deze ongrijpbare zekerheden. En zo ploeteren we verder door het leven.

Werelds?

 Laat ik me nou meeslepen door de waan van de dag? Moet ik me nu iets afvragen over Noord-Korea? Begint vannacht iets wat op een derde wereldoorlog zou kunnen uitdraaien? Zoals bij alles hangt het af van wie je hoort en wat op welke manier wordt gebracht. Of ik daarin de huidige media nog kan vertrouwen, waag ik inmiddels te betwijfelen.

 Iedereen jaagt iederen op. Wat Trump gaat doen is ws net zo onvoorspelbaar, als waar de vriendjes van die plumpudding in N-Korea wel of geen boodschap aan hebben. Mij lijkt het aardig om morgen met een onverstoord gemoed eieren op elkaar stuk te kunnen slaan. Doe die derde stimulans voor economie en wapenindustrie maar op een ander moment. Ergens een eind verderop in de toekomst of, mocht het niet teveel gevraagd zijn, forget it!

 Een optimistische ondersteuning van mijn wereld- en levensbeeld is, waar ik behoefte aan heb, geen vuurwerk met onvoorspelbare afloop. Misschien ietsjes te druk geweest vandaag?

Paasmalen

 Ramen gelapt. Eieren geverfd. Ik word zowaar volgzaam, als ik niet uitkijk. 150 eieren verven is niet echt het werk. Wachten tot 150 eieren aan de kook zijn, dat was een stuk vervelender. En nee, die eieren gaan wij met de Pasen niet met ons tweetjes veroberen. Die eieren zijn voor het grootste deel bedoeld om uit te delen aan de kinderen, die net als met Kerst van deur naar deur gaan. Als je kinderen hebt, bespaart je dat dus een paar jaar de verfzooi. Of ze deze keer ook zingen, zou ik niet weten. Pasen hebben we op deze plek nog niet beleefd.

 Nu de keuken weer op hoogglans brengen, voordat ik me tegen lam, kip en ander spul ga aan bemoeien. Dat gaat niet meer vandaag worden, heb ik zo het idee. Heb het een beetje gehad. Het was prettig om vanmiddag te merken, dat bezig zijn de beste remedie is tegen al mijn humeurbetrokken gezeur, maar alles heeft z'n grenzen. Misschien vanavond nog. Je weet het maar nooit.

 Morgen zijn we uitgenodigd. Dat ontslaat me van de directe noodzaak tot enige activiteit. Het laat de lamsbout echter niet verdwijnen. De bout zou ik graag in de slowcooker willen garen, dat betekent, dat ik niet een halfuur voor het aanschuiven aan tafel aan de slag kan gaan. Dat geslowcook vraagt gauw 4-5-6 uur afhankelijk van gewicht en wensen. Vroeg op dus op tweede Paasdag. Niet praktisch. Zou dat niet ook in de oven kunnen en dan de avond ervoor d'rin en ergens in de loop van de volgende ochtend er weer uit? Of wil ik nu te slow?

Houterig

 Het bed was bij nader inzien in feite te zacht. Voldoende steun overal, maar het duurt een paar centimeter voordat je op weerstand stuit. De rug is het inmiddels bijna gewend. Ik zie dat met de stoelen niet gebeuren. Het is nog niet 100% zeker, meer frappant dat mijn onderrug stevig bokt sinds we de nwe eetkamerstoelen hebben. Een paar keer zitten en opstaan in de winkel zegt niet zoveel, is hetzelfde natuurlijk als op bed gaan liggen. Zelfs een half uur is moeilijk met een nachtlang verblijf te vergelijken.

 Mocht het werkelijk aan de stoel(en) liggen, dan heb ik twaalf mooi vormgegeven maar voor mij ongeschikte exemplaren aan tafel staan. Ik zit er natuurlijk veel langer op dan een maaltijd of twee per dag, zolang de laptop nog op de eettafel staat. Maar dat zou geen probleem moeten zijn. Eerst eens afwachten of het werkelijk te herleiden is tot de stoelen. Het eind van mijn rug ligt wel vaker dwars. Kan me ditmaal alleen geen moment of handeling herinneren waarop daar beneden iets verkeerd schoot.

 Zou ook niet weten wat (voor mij) verkeerd is aan de stoelen. Ik kom met beide voeten goed aan de grond. Het zachte deel van de zitting te dik? Verhouding zitvlak en rugleuning verkeerd? Niet zoveel verstand van stoelen. Ook zelden of nooit last van ondervonden. Maar ja, dat sluit niet uit, dat het wel zou kunnen. Eerst maar eens van stoel verwisselen.

Zonzijde

 Andere dag, zelfde wereld, ander gemoed. De zon dringt weer door. Me ontglipte vanochtend tijdens het wandelen een deuntje. Het fluiten laat nog ff op zich wachten. Klus bijna geklaard. Het onheil afgewend. Laat nu de eieren maar komen.

Smaakverschil

 Langzaam krijgt het leven weer smaak. D'r verandert niks aan de omstandigheden, noch de ene noch de andere kant op en toch is alles ineens anders. Nee, niet anders, dan zou er iets veranderd moeten zijn en dat is niet het geval, wat wisselt is de beleving. De smaakt kan niet alleen per individu wisselen maar dus duidelijk ook individi-intern

Goed!

 Mooi. En weer heeft het te maken met de aandacht voor de doden. Na de perikelen met Mariana's arm tijdens het schoonmaken van een 14-tal graven voor de Pasen en de planten die inmiddels wel al gekocht zijn, maar de weg naar het kerkhof nog niet hebben gevonden, was het vanavond kaarsen aansteken bij de diverse graven. En niet alleen door Mariana.

 Het was voorbij achten toen we richting het kerkhof liepen. Nog licht maar de naderende nacht al wel merkbaar in de verandering van de lichtval. Al bij het eerste graf schemerde het. Naar boven klauterend naar het in de afgelopen twee weken vernieuwde graf van haar ouders werd het echt donker en viel op hoeveel lichtjes er op de diversen graven waren ontstoken. Behalve een prachtig gezicht gaf het ook een goed gevoel. De lichtjes en de mensen op het kerkhof. Je leeft hier ook nadat je gestorven bent.

Pislink

 Het houdt nog steeds niet over qua stemming. En dan ontdekken, dat een kat naast de bak piest en schijt, werkt niet opvrolijkend. En natuurlijk niet overzichtelijk in het gangpad en netjes op de tegels. Nee, tussen de chaos van de dozen, die gelaten wachten tot ze eindelijk een keertje geleegd worden. Het moest al een kleine eeuwigheid opnieuw tot een zekere mate van orde gedwongen worden. Dus verspilling was de gedwongen opruim- en schoningsactie niet. Wel beroerd getimed.

 De klus geklaard nog best tevreden ook. De kat kan niet meer wegduiken in een soort doolhof en de zooi is eindelijk weer redelijk normaal bereikbaar, mocht het nodig zijn. Dat was de ene helft van mijn kamer. Nu ook die andere kant ergens de komende dagen. Zal wel na de Pasen worden. Morgen is het mn de keuken vuil maken. Geen tijd voor ongeplande opruimklussen.

Duikeling

 Misschien had ik het gisteren kunnen zien aankomen. D'r is ergens een knop omgegaan. Het sentiment de kelder in gezakt. Vanochtend bij het uitlaten van de honden geen swingende stemming. Het overkomt me niet vaak meer, maar daar was het gevoel terug, dat het voor mij allemaal niet meer hoeft. Het verdere leven nauwelijks levenswaard genoemd kan worden. Geen neiging om te zoeken naar een eind. Meer de behoefte om weg te kruipen in bed. Het is opzien tegen al de zinloosheid, die er nog, weet ik hoelang, aan zal komen zetten. Het is als met de koffie, die op exact dezelfde wijze gezet ineens niet meer smaakt.

 Last van een Paasparallel? Dan graag gauw die verrijzenis anders zie ik zwarte weken voor de boeg verschijnen. Niet iets waar ik op zat te wachten. Het verkeerde moment van het jaar om een beetje te gaan zitten tobben en de boel de boel te laten.

 En waarom? Geen accute oorzaak herkenbaar. Gedoe rond het laatste stukje Frankrijk zou als druppel gefungeerd kunnen hebben. Maar wat zat dan voor de rest al allemaal in die emmer? 'Controle' is een vies woord, als ik mensen moeten geloven, maar dit ongecontroleerde gedoe is niet bepaald reclame voor het tegendeel. Zien dat we als de sodemieter het sentiment de kelder uitgejaagd krijgen.

Herbezinnen?

 "Waar ben ik aan begonnen?" Heeft het zin om je die vraag te stellen? Terugdraaien kun je weinig. Zou ook niet weten wat. Net zo goed als ik niet zou weten welke alternatieve keuze niet uiteindelijk op deze vrg was uitgedraaid. Ergens in het leven is er een moment, waarna je, maakt niet uit welke verandering, een soort gelijke verademing niet meer weet te ontkomen.

 Ik praat dan niet over dik vijftigers, die aan een tweede leg beginnen. Die doen niks anders dan in herhaling vallen. Niks nieuws dus. Je zult iets meer opa ipv vader zijn, denk ik, maar de routines zijn bekend. Tot op zekere hoogte geldt dat natuurlijk voor iedere relatie, die je nieuw aangaat, zelfs als je van geslachtsvoorkeur zou wisselen. Maar er is meer, iets anders dat weldegelijk kan gaan wringen.

 Eindelijk door schade en schande wijs geworden, je door voortslepende inzichten heen geworsteld, weet je eigenlijk wel dat op/in je eentje verder gaan niet echt alles is, maar eigenlijk ook weer wel. Als je eerlijk bent naar jezelf, weet je, dat wat je wilt en wat slim is, niet te combineren valt. Ervaring zat. En toch, toch ga je niet voor de makkelijkste weg. Je zoekt de welbekende botsende werelden op ipv de voortkabbelende vrijheid van het alleen-zijn met wat mindere kanten.

 Het gebrek aan flexibiliteit is, wat me opbreekt. Letterlijk, maar daar heb je alleen zelf last van, en figuurlijk, dat strekt wat verder. Een relatie doe je niet erbij. Ooit wilde je dat ook niet. Nu is die verleiding er wel, maar zo werkt het niet. Take it or leave it. Het is alles of niets. Alles, dus, ondanks alles.

Invullen

 Bad timing. Regen nadat de ramen zijn gelapt. Ach, heb ik mijn goede daad-tax voor de eerst komende weken gehad. Scheelt ongewenste verrassingen. Maar heb ik de regen nu afgeroepen? Was niet nodig geweest om naar me te luisteren. Zeker als ik er zelf geen voordeel meer van heb. Bovendien associeer ik Pasen met zon en zo en niet met regen. Wegwezen dus, aub.

 Ondertussen zitten een viertal lijnen uien in de grond en is de tuin dus officieel van start, wat er ff niet meer van leek te komen. Morgen naar de markt en nog iets met rooie uien als het kan en weet ik wat nog meer. Maar in elk geval naar de markt. Al dat gemasseer op vrijdag houdt me weg van de bodega en het lokale marktgebeuren. Morgen niet. Morgen ben ik vrij. Stijfjes maar vrij.

 De gedachten vanochtend waren niet verkeerd. Nu enkel die onwillige praktijk in de gewenste vorm(en) weten te kneden. Blog, krant, koken in de ochtend. Eten, tuin, klussen in de middag. En het diversen deel in de avond. Daar de honden tussendoor weten te vlechten en ik zou een intens tevreden mens moeten zijn. Zou. Moeten. Eerst maar 'ns doen en dan zien we verder.

Eiig?

 De voorbereidingen voor de Pasen zijn begonnen. De kip zit in de pan met water wat de soep moet gaan worden. Het lam, de helft ervan, komt vanmiddag. Voorlopig dartelt het diertje nog rond. Wat en hoe dat gaat worden is me vooralsnog een raadsel. Een aantal van oorsprong Roemeense recepten bekeken. Het verschil met de Italiaanse of Franse aanpak is minimaal. Het is lamsbout, lamsschouder of ragout dan wel goulash. Resp. een hoop knoflook, rijkelijk saus of een berg peper.

 Het zal wel lukken. Niet het werk waar ik me zorgen over maak. Maak me sowieso geen zorgen. Vanmiddag eindelijk de uien in de grond stoppen, voordat het echt te laat is. En vervolgens ramen lappen. Tenminste, alhoewel, ach ja. Het zijn de buren niet, die daar problemen mee hebben, maar Mariana, die het via de buren probeert te spelen. Maar om de Pasen met tranen te bewateren, omdat de ramen niet gesopt zijn, is iets, wat ik, geloof ik, liever niet op mijn geweten heb. Alleen regen kan me nog redden.

Smaakverlies

 Wakker met het idee dat een hoop moet. Niet prettig. Maar voor een hoop dingen geldt, dat als ik ze eerder gedaan had, ze nou niet zouden 'moeten'. Zo wordt 'willen' 'moeten' en de afkeer gestimuleerd. Dom en zelden zo helder, dat je de meeste dingen uiteindelijk zelf doet.

 Wil het allemaal een beetje leuk blijven moet de dagen dubbel zolang zijn of ik de helft van wat ik zou willen gewoon definitief wegstrepen. Ik ga niet meer stressen om alles, wat gedaan moet worden, gedaan te krijgen,  maar heb ook geen zin om steeds weer met zo'n knagende onvrede geconfronteerd te worden. Zeker niet 's ochtends bij het ontwaken of midden in de nacht als ik wakker lig, wat ik -by the way- alweer dagen niet gedaan heb.

 Structuur, regelmaat ipv het ene ding naar het andere te hobbelen. Vanalles wat, iedere dag weer. Je niet iedere dag weer lastig vallen met de vraag, wat je gaat doen. Gewoon direct weten: dat, dat, dat en dat. Blog, huis, tuin, beesten, etc. Vooral niet teveel 'etc.'. Bezigheden, die je de rug toe keert, daar verlies je het contact, de betrokkenheid mee, gaan tegenstaan. Eerst vind je niet de tijd om er me bezig te zijn en tenslotte richt je je op andere zaken om er vooral niet mee aan de slag te moeten. Menselijk, als ik me niet vergis.

Cirkelgang

 "Wasbare luiers zijn helemaal hip én beter voor het milieu."

 Het heeft het grootste deel van mijn leven geduurd, maar nu zijn we ook hier terug bij 'Af'. En dan alleen voor baby's of de rest van de bevolking ook, die Tena & Co de afgelopen decennia overbodige onderbroekvulling heeft aangepraat?

Zorgzaam

 Iets meer leven voelbaar in het systeem. Aan de dag kan het niet liggen. Voornameljk van hot naar haar gesjeesd zonder met leuke dingen bezig geweest te zijn. Als klap op de vuurpijl nog tegen een parkeerbon aangelopen, maar daar een andere keer meer over. Voornaamste feit was de zoveelste ervaring binnen het Roemeense gezondheidssysteem.

 Mariana moest op controle met haar mogelijk wel of niet gebroken arm. Afspraak maken was niet nodig, want ze had papieren van de Eerste hulp. Dat was al direct de eerst desillusie. Niemand had een afspraak waar we vanochtend terecht kwamen. Iedereeen stond gewoon op goed Roemeense wijze voor een deur te dringen. Orthopedie. Dus ook krukken en ander ongemakken, die niet echt uitnodigen om een beetje in de rij te gaan staan soebatten, wie er nou wel of niet eerst was.

 Het ging een beetje als bij een opheffingsuitverkoop. 'Uitsmijter' aan de deur en als een paar mensen naar buiten gingen, mocht weer een zwikkie naar binnen. Binnen werd dan ff iedereen gezegd wat ze (nog) te doen hadden, voor ze weer buiten in de rij konden gaan staan om naar binnen te mogen.

 Iedereen loopt dus ongevraagd overal naar binnen. Ook in de röntgenkamer, ondanks de waarschuwing voor gevaar. Je kunt het de mensen niet kwalijk nemen. Die passen zich aan en gaan vooral hun gang als het hele circus niet in banen wordt geleid. Het systeem is onmogelijk. Dat zal vast zo z'n oorzaken hebben, maar zou ook best anders kunnen.

 En dan volgende week terug? Nou, ik dacht het niet. Het was ws al niet gebroken. Nu is het definitief niet gebroken, maar wel weer ingepakt. Volgende week weer uitpakken, dezelfde conclusie nog een keer concluderen en dan na twee weken immobiliteit een paar mndn naar de fysiotherapeut? Je hoeft geen flappen meer onder de tafel te schuiven. Ze schuiven ze elkaar wel toe. Doooeiiiii.

Midweek

 Sissi huppelt rond alsof gisteren niets gebeurd is. Beesten. Menig mens kan er een voorbeeld aan nemen. Gisteravond onderschatte ze nog het tijdelijke springkrachtverlies en miste de tafel in haar sprong vanaf verwarmingsradiator. Dan is het ff 'Kut' op z'n kats en men loopt verder. Toch maar kijken dat we haar een paar dagen binnen weten te houden. Zal niet makkelijk zijn, want het is wederom prachtig weer.

 Zien of we vandaag het merendeel van de Paasbehoeften (eierkleurtjes, lamsingrediënten) weten te scoren, hebben we de resterende dagen de handen vrij en kunnen in het dorp blijven. De laatste weken bijna dagelijks naar Sibiu gereden. Begon aan te voelen alsof ik een baan had. Dat is niet de bedoeling.

Afwikkelen

 Wat berusting en acceptatie zou het leven goed doen. Vanochtend lopend met de honden bedacht ik me, dat ik twintig jaar geleden dacht, dat ik over twintig jaar nog vol in het leven zou staan, actief zijn en nog een hoop andere minder interessante details. Dat blijkt aardig te kloppen. Richt ik de blik de andere kant op en denk twintig jaar verder is de kans klein, dat ik dan nog actief in het leven sta. De kans is groter, dat ik dan onder de zoden lig. Maar, en dat was het punt waar het denken om draaide, moet ik daar mijn leven van het moment door laten beïnvloeden?

 Het vooruitzien, wat twintig jaar terug iets stimulerend had (plannen maken, etc.), kun je nou beter niet meer doen. Voordat je het weet kom je in een soort aftellen en wegstrepen terecht. Dat kan dus beter anders. Maar hoe? De kop in het zand steken gaat niet werken. Mocht mij nu iets overkomen, valt Mariana in dezelfde soort kuil, als ik na Yoland's dood ben gedonderd. Misschien nog wel erger ook.

 Maar notariële toestanden, overdracht, inzicht, graf, etc ff buiten beschouwing gelaten, zou ik het laatste restje onbevangenheid graag weten te behouden. Niet 'de laatste keer naar Parijs' of 'Moskou zien voordat het te laat is'. Hoe doe je dat? Toch een beetje door jezelf voor de gek te houden, of niet?

Besneden

 Een je-weet-wel poes erbij. Zielig hoopje ellende. De helft van Juul, minder dan een kwart van Snoepie, bijkomende van de verdoving. Niet wetende wat gebeurd is, behalve dat iets op de buik zit, wat er vanochtend nog niet zat. Elf mndn en bevrijdt van de terreur van het krols worden. Of heb ik Sissi iets ontnomen en mn mezelf een plezier gedaan?

 Een krols kruipende en rollende kat is niet iets waar je naar uitziet. Zeker niet als dat ieder 3-4 weken weer raak is. Ik zal me niet verliezen in oneigenlijke vergelijkingen. Gelukkig lopen er in het dorp blijkbaar niet veel actieve katers rond, anders was de krolsheid allang voor de komende 6-7 mndn op natuurlijke wijze zijn opgelost.

 Een nest is altijd leuk, maar wat moet je ermee? Ik weet nie, waarom maar vijf katten is ergens een maximum voor mij. Een nest gaat daar zeer waarschijnljk overheen. Dan moet je weer kiezen, etc. Geen zin. In Utrecht waren het er op een moment volgens mij vier, Frankrijk vijf en nu drie. Is eigenlijk wel mooi zo. 17, 9 en 1. Drie generaties eenlingen. Had anders kunnen lopen, heeft het niet gedaan en ik ga het niet meer veranderen.

Kingsize

 De eerste nacht doorgebracht in een waarlijk koninklijk geworden slaapkamer. Als een beetje koning heden ten dage nog steeds last van pompeuse smaakafwijkingen heeft. Was het fluweel rood ipv groen en geelachtig geweest, zou je je in een bordeel wanen. Dat is tenminste wat ik me erbij voorstel. Een klassiek Franse restaurantinrichting van de duurdere soort, maar dan met bed ipv eettafels. Wat nog mist zijn kroonluchters, zwaar geornamenteerde spiegels en linkse en rechts wat van die bolle barokke engeltjes. Goudkleurig wel te verstaan.

 Van al dat gaat er mooi niks komen. De overdaad is al zo overweldigend, dat het bij binnenkomst in eerste instantie beklemt. Vervolgens valt je mond open en dan kun je moeilijk anders dan constateren, dat het zo extreem is, dat het haast weer iets heeft, zelfs bijna subtiel is. Hoe onmogelijk dat ook klinkt.

 De alles overdonderende finishing touch van Mariana. Van Bouvrie in het groen naar Barok door een beetje vensterbekleding, maar dan ook voor de glazen deuren naar de badkamer en op de muur aan het hoofdeinde van het bed. Smaak .... Voor als er over niets anders meer te twisten valt.

Aanstoot

 Wat kan ik er toch slecht tegen als anderen bezig zijn in mijn/ons huis. En als ikzelf nou zo'n vlotte klusser zou zijn, kon ik er nog begrip voor opbrengen. Nu blijf ik steken in verbazing. De lui van de gordijnen werken zorgvuldig. Niks op aan te merken. Het gaat me te langzaam, maar dat is, omdat ik nauwelijks het moment kan afwachten, waarop ze hun gereedschap bij elkaar rapen en vertrekken.

 Kortom ik maak mijn dag zelf afhankeljk van het handelen van anderen. Af en toe een controlerende blik. Meer is niet nodig, dat was al gauw duidelijk. Bovendien zijn de gordijnen Mariana's wens, dus die let maar op. Dat kan makkelijk met een tijdelijk onbruikbare arm.  Mijn aandacht kan rustig op andere zaken gericht worden. De was bijvoorbeeld. Allez. Iets doen ipv zitten te kniezen en dat ook nog over zaken, waar ik weinig aan kan veranderen. Sterker nog, mezelf met werk opzadel, als ik niet uitkijk.

 Bij Mariana werkt dat volledig anders. Die loopt stralend heen en weer. Roept "Ooooo" en "Ahhhhh". Huppelt. En heeft in de afgelopen uren al meer gekletst, dan ik in de rest van het jaar zal doen.

Weekbegin

 Na een hoop mentaal geduw en getrek onder het dekbed vandaan gekomen. Het weer en de honden hebben de rest voor hun rekening genomen. Het houdt nog steeds niet over, maar ik zie wat gedaan moet worden, zonder dat inwendig alles met de kont tegen de krib en de hakken in het zand gaat. Bijna een normale dag dus.

 De koffie smaakt. De afwas wacht. Ik wacht op de gordijnen. Was moet. Tuin kan. Opruimen kan, zoals iedere keer en altijd weer, geen kwaad. En stofzuigen zou niet verkeerd zijn. Dat kan makkelijk volgens mij ook best met een ingepakte rechterkant.

 Van de krant wordt je weer niet vrolijk. Onlangs begrepen, dat de krant daar niet (meer) voor is. De mensen zouden toch pardoes het idee kunnen krijgen, dat leven leuk is. Het leven is blijkbaar een bloedbad danwel een aaneenrijging van aanslagen. Het is maar hoe je het wilt zien. Zelfde geldt voor Dijsselbloem's opmerking over 'drank en vrouwen'. Die blijft maar sudderen. Ik denk, dat ik in zijn plaats erop gewezen zou hebben, dat Nederland daar een spreekwoord voor heeft. Iets met schoenen passen en aantrekken.

 Ene meneer Izz ad-Din Ruhulessin had op zaterdag in de VK een leuke opiniebijdrage over eigen verantwoordelijkheid nav het gedoe rond de oproep om stenen naar Wilders te gooien. Z'n sneer in de richting van Holman kon ik niet helemaal volgen, dat die man geilt op activistische vrouwen is zijn probleem, maar verder sloeg ie een aantal keer de spijker op de kop:

" (....)een terugkerend thema binnen de intersectionele diversiteitsbeweging (of wat voor naam ik dan ook op deze bonte verzameling moet plakken) waar Dekker uit voortkomt. De wereld bestaat uit geprivilegieerden (witte heteroseksuele mannen) en onder-geprivilegieerden (vrouwen, allochtonen, moslims, LGB-alfabet).

 Het dominante idee is dat die laatste groep slechts gelijkwaardig kan deelnemen aan de samenleving bij de gratie van diversiteitbeleid, quota, safe spaces en publicatieverboden voor bepaalde columns. Spreken over vertrouwen op eigen kracht is vloeken in de kerk. Ja, dat is het écht.

 Weekdieren. Ik ben er gewoon tégen. Je hebt een mond gekregen, gebruik hem. 

(.....) in alle eerlijkheid heb ik nog nooit iemand ontmoet die zichzelf ondergeprivilegieerd vindt en niét universitair opgeleid is of tot de bovenste inkomensklassen behoort. Soit."

 Heb je een geïntegreerde allochtoon nodig om de maatschappelijke bovenlaag van de huidige generatie autochtone Nederlanders op een oer-Hollandse wijze de les te lezen. Ik moest ff lachen.

Bokkig

 Prachtige dag maar meer zin om weg te kruipen dan aan de dag te beginnen. Het steeds weer laten versloffen van routines, mag dan misschien vrijheid zijn, het bevordert geen vlot verloop van het leven. Het steeds weer alsnog moeten oppakken is mn vermoeiend.... en dan moet de dag nog beginnen.

4444

 Bijna verspilling een dergelijke schoonheid op een moment als dit.

Dwarsligger

 Een ineens afkeer tegen het begin van de dag op een onmogelijk moment. Jezelf dwarszitten is een kunst doe je beter niet de ruimte kunt geven.

Uitlaat

 Geen zin om naar bed te gaan. Ik zou de nacht door willen schrijven. Geen speciale reden trouwens. Soms voelt het aan zo vol te zitten, dat er iets uit moet, voordat het vanzelf uit de voegen barst. Veel meer mogelijkheden dan verbaal zijn er niet. Het is geen behoefte aan ongecontroleerde actie. De boel kort en klein slaan is kortom geen alternatief. Dus maar woorden. Wat niet betekent, dat het noodzakelijkerwijs via het toetsenbord zou moeten. Je kunt natuurlijk ook gillen. En misschien ook wel houthakken, dat levert tenminste nog iets op. Ik heb tot op heden geen van drieën geprobeerd.

Bereidingswijze

 Of ik het kan veralgemeniseren weet ik niet zeker, maar ik heb het nu meermaals meegemaakt bij twee verschillende huishoudens. Het lijkt dus iets Roemeens te zijn. Je kunt het zien als 'haut cuisine', dat het maal onder de ogen van de gast wordt klaar gemaakt. Ik zou toch adviseren om op z'n minst het voorwerk gedaan te hebben. Stomme zaken als aardappes schillen, soepballen maken, etc. Gelukkig was de rest van de soep wel al klaar, anders hadden we er nu ws nog gezeten.

 In beide situaties telt mee, dat we òf in de keuken zitten òf in de leefruimte waar alles gebeurd, het soort slaap-/woon-/kook-/wasruimte zoals bij Mariana's moeder in 24. De conversatie lijdt er dus niet onder. Ik word wel een beetje zenuwachtig van het drukke gedoe.

 Beide vrouwen, waar het over gaat, sturen onder de voorbereidingen voor de maaltijd hun man aan voor de drankvoorziening, houden het gesprek gaande, in zoverre dat bij Mariana nodig is, dekken de tafel en wassen tussen de gangen alvast het gebruikt servies af. Niet echt de relaxte sfeer van uitgebreid en vooral aangenaam tafelen. Bij de koffie na het eten blijft de gastvrouwe eindelijk iets langer dan een minuut op haar stoel zitten en krijgt het samenzijn iets van de rust, de ik van begin af aan zou willen zien/hebben.

Overvol

 Sociaal getint daggie. Oa invulling gegeven aan mijn rol voor de komende weken: chauffeur en verzorger, nog net geen verpleger. Helpen met aankleden, rondrijden en (vandaag) forel fileren. Als het daar bij zou blijven, had ik me in mijn handjes mogen knijpen. Maar Pasen komt eraan. Koken was al mijn pakkie an, wat vreemd genoeg niet betekent, dat ik ook het menu bepaal. Geboren worden als mannelijk lam betekent hier, dat je met de Pasen in de pan belandt. Nu zijn we met Pasen ergens uitgenodigd, maar daarmee ontloop ik het halve lam niet. Dat worden minimaal drie verschillende gerechten.

 Maar daar blijft het niet bij. Eieren moet geverfd, ramen gelapt (?), bloemen geplant en ik zie vast nog het een en ander over het hoofd. Had ik zelf niet vanalles gepland deze week? Bijv. de tuin? Of zoiets als een nwe poging de geluiden van de C5 verholpen te krijgen? En de hoop de binnenplaats op- en vooral leeg te ruimen?

 Nee, die gewenste, rustige, voorspelbare en overzichtelijke week gaat er volgende week niet van komen. Zien waar ik me op ga storten en waar ik me op welke manier onderuit ga draaien. Ik heb zo mijn voorkeuren en vermoedens. Eerst morgen de gordijnen. Tenminste een tweede poging daartoe.

Plat

 Genoeg gezeur over anderen, laat ik mezelf bij de neus pakken. Meer dan genoeg te bekritiseren. Daar heb ik echt de rest van de wereld niet voor nodig. Alhoewel .... zonder die rest zou ik ws een stuk beter met mezelf kunnen opschieten. Neemt niet weg, dat het uiteindelijk altijd weer voor en door jezelf op je eigen bordje terecht komt. Lang niet altijd terecht. Maar daarover verschillen dan meestal de meningen.

 Rust is al, wat ik wil. En een beetje mijn gang kunnen gaan. In een setting als die waarin ik nu verkeer, kost dat iets meer geregel, dan dat in Frankrijk het geval was. Daar was de boer af en toe de boosdoener. Verder liet ik de wereld achter me, als ik de onverharde oprijlaan indraaide. Een kleine kilometer ontmoediging voor iemand die iets met me wilde.

 Verlang ik terug naar de plek? Nee, wel naar een soortgelijke setting maar dan zonder oprijlaan. Of wel met oprijlaan, maar met een klein huisje ipv een batterij aan gebouwen. Dan was ik er ws nooit vertrokken. In een dorp werkt dat anders. Dat heb ik me vooraf terdege gerealiseerd en is ook niet het probleem. Het probleem is, dat mensen altijd weer anders zijn en je daar zelden of nooit vooraf iets aan kunt doen. Yoland wilde naar Frankrijk, maar kon het leven op het platteland (en weg uit Nederland) niet aan. Mij lukt het momenteel niet om op het Roemeense platteland de dorpse alledaagsheid te ontstijgen. Het is prachtig wonen, 's zomers heerlijk toeven maar koeien kijken is niet de meerwaarde in mijn leven, waar ik naar zoek. Een meerwaarde die bovendien veel meer ruimte behoeft dan voorheen het geval was. En dan bedoel ik geen hectare.

Doorgezakt

 De dag, niet ik. Een zondagmiddagse zaterdag. Een beetje gelopen, wat geschreven en een hoop gestaard. Energie gespaard. Mag je hopen. Morgen sociaal bezig zijn. Lunch uitnodiging (en Mariana voeren). Hoe dat de rest van de week gaat lopen, mag Joost weten. D'r is vanalles wat moet en een hoop wat niet mag. Het leven wordt weer ff gedicteerd door de kerk.

 Afgelopen weken mocht al geen vlees gegeten worden en voor de zwakke broeders in elk geval niet op woensdag en vrijdag. De graven moesten voor morgen in tip-top conditie worden gebracht. Biechten moet. Trouwen kon al niet in de vastenperiode en dat blijft zo tot 14 dagen na de Pasen. Ivm met hemelrit ed. Zo is het dus ook onmogelijk om de zeswekendienst voor Mariana's moeder op het feitelijke moment (15/4) te houden en moet dat maar eerder of later geregeld worden. Gaat later worden.

 Door de omstandigheden gedwongen zal Mariana in deze voor mij onbekende regelwereld, minder op eigen houtje kunnen ondernemen. Ik ben benieuwd wat dat voor consequenties/veranderingen tot gevolg heeft. Nee, dat is geen behoefte aan controle. Dat is tegenwicht tegen al die vragen, als ik 'ns ff alleen wil zijn en erop uit ga. Terwijl "Ff naar 24 gaan", "Iancu voeren" of "Eieren zoeken" rustig uren kan duren. Altijd verklaarbaar. Achteraf. En eigenlijk zal het me een worst wezen, maar kloppen doet het niet. Het welbekende "Wat gij .... etc.".

Tegenstrijdigheden

 Nu ik toch bezig ben met re-shuffelen, accepteren en het bijstellen van uitgangspunten misschien ook maar direct Mariana's gemakzucht meenemen? Gevalletje sterke punten zijn ook de zwakke punten. Hebben we dat ook gehad. Bespaart een hoop ergernis.

 Zolang het bezigheden betreft, die weinig of niets gemeenschappelijks hebben, valt er best mee te leven. Zo snel het wel in die gemeenschappelijke sfeer komt, wringt en knarst de machinerie binnen de kortste keren. Er wordt niet vooruit gedacht. Afspraken blijven steken in het inschatten van wat zeer waarschijnlijk wel of niet gaat gebeuren. Nadenken, structureren, herinneren en leren zijn (oa) vieze woorden. Veranderen een illusie. Je doet, wat je te binnen schiet. Je pakt wat onder handbereik ligt en bruikbaar lijkt. Er wordt een hoop begonnen en weinig afgemaakt. Extra's genieten altijd de voorkeur boven routines.

 Het spontane van de een doorkruist het geplande van de ander. Bezig met het een moet eerst het ander gebeuren om dat ene van die ander mogelijk te maken. Door dat ene van die ander komt het niet meer tot het ene van jezelf en blijft de dag steken in het ander. Tenslotte is het eind zoek en de chaos weer toegenomen. Nu schijnt chaos de meest energiezuinige natuurlijke toestand te zijn. Maar voor twee individuen, die hun hemelsbrede verschillen in een gezamelijk leven op de rails proberen te houden, is het niet de meest bevorderlijke energiebesparing.

 Voordeel is, hoe wanhopig ik ook kan worden, Mariana zal nooit bij de pakken neerzitten, tenminste niet zolang ze niet valt en mogelijk iets heeft gebroken. Maar je staat wel om half twaalf 's avonds je huis te stofzuigen en net voor het slapen gaan, je bed te verschonen. Andere werelden. Combineer ze maar. Sorry, accepteren, daar ging het om. Dat moet beter kunnen.

Contract

 Na een week met de standaard ergernissen, fysieke dwarsliggerij en als kers op de taart een voor weken uitgeschakelde Mariana stel ik voor om na een rustig weekeinde volgende week alles voor de afwisseling van een leien dakje te laten lopen. Deal? Beetje aardig weer, meewerkende bedrijven en instanties, mijn animo in de plus, de juiste energieverdeling tussen dag en nacht, geen onverwachte toestanden noch goed noch ongewenst ....

 Is dit alles? Is niet geheel onbescheiden, maar toch. Ik ben toe aan een frustatieloze week. Geen vastlopers noch ongeleide toestanden, waar ik achteraan moet rennen. Gewoon zien dat de dingen, die je je voorneemt lukken. Dat slepende zaken afgehandeld kunnen worden. Dat wat op het bord erbij komt niet de hoeveelheid overtreft, die je eraf hebt weten te werken. Een week waar ik over een week tevreden op kan terugzien ipv blij zijn ze overleefd, nou ja doorstaan te hebben.

 Gewoon een ouderwetse week. Zo dat nog kan met alles wat sinds 'vroeger' is veranderd. Vroeger was het leven niet zozeer beter, tegenwoordig kost alles gewoon meer moeite en daar baal ik van. Ja, het idee dat dingen vanzelf gaan, dat is wat ik mis. Dat begint soms al bij het opstaan. En zo niet dan is het altijd wel ergens in de loop van de dag, dat de tank leeg en het duwen geblazen is. Da's zo jammer. Maar volgende week dus ff niet. Ok?

Schakeltraagheid

 Weken geleden mijn Latte Macchiato geperfectioneerd door het toevoegen van een extra portie warme melk. Tot nog toe iedere dag weer eerst die extra portie warme melk gekozen en vervolgens pas de Latte. Tot gisteren of eergisteren heeft het geduurd voordat de extra keuze incl. extra wachten me begon te irriteren. Het begin van een oplossing of verbetering.

 Wat stoorde was mn het wachten. Verder ook de noodzaak van de extra handeling. Maar geen dubbeltje kwam in beweging. Tot vanochtend het muntje ineens viel. De instelling van de Latte had ik al een keertje veranderd. Dus waarom zou daar die extra extra-hoeveelheid melk niet in meegenomen kun worden? Bij controle bleek de melktoevoer zonder problemen met de gewenste 20 seconden verruimd te kunnen worden.

 Zonder het extra wachten maar mèt extra melk in één knopdruk smaakt de Latte Macchiato nog net ietsje lekkerder. "Lange Leitung" noemen ze dat volgens mij bij de Nederlandse oosterburen