Ik en complimenten. Net geen water en vuur maar een vrij onwerkbare combi. Maar soms kom ik er niet onderuit om veren in reten te stoppen. En vandaag rolden ze me spontaan naar buiten. De tafel van de overgebleven vloerdelen voor in het achterhuis in Utrecht aan de gracht slaat alle nooit gemaakt voorstellingen. Het hout is nog mooier, dan al ik wist, dat het zou zijn en de constructie is van een schoonheid, daar werd ik stil van. Prachtig, prachtig, prachtig.
Meer bedrevenheid in het uitdelen van complimenten had misschien tot rijker geschakeerde bewoordingen geleid, maar had ik verwachtingen gehad en die stiekum tot grote hoogte opgeschroefd, dan waren ze bij deze alsnog verbleekt. Subliem werk waar liefde voor het materiaal uit spreekt. Dat zijn de dingen, die ik vaker zou willen meemaken. Helaas is het meestal afdingen op mezelf om aan geleverd werk een goed gevoel over te houden. Ik moet met mijn lat naar beneden ipv dat de andere de uitdaging aan gaat er bovenuit te komen. Normaal gesproken dan, want bij de tafel zijn ze d'r ruim voorbij geschoten. Het kan dus! Dat doet goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten