Voor het eerst sinds mijn vertrek, eind maart 2015, staat Frankrijk bovenaan in het lijstje van de bezoekers. De Franse pageviews ware ooit vnl de mijne net als de Roemeense dat nu zijn, omdat Google zijn belofte niet waar maakt om je eigen activiteit niet mee te nemen in de statistieken. Een nieuwe fan erbij? Of een of andere verdwaalde robot? Of de Franse geheime dienst vanwege een niet al te positieve opstelling naar de EU toe? Had ik niet genoeg andere dingen aan mijn kop, dan zou ik mijn fantasie de vrije loop laten.
Frankrijk .... Wanneer zal de laatste band doorgesneden worden? Belastingen, makelaar, nutsbedrijven, bank, overdracht .... Er slingeren nog de nodige losse eindjes. De eerste keer op ouderwetse wijze onbekommerd op een Franse terras genieten van een pastiche. Wanneer? 2017? 2018? En als, dan zal dat geen Limoges, Brive of Périgueux worden, eerder Toulouse, Parijs of om eens wat nieuws te doen: Marseille. En van de grote drie, die 15 jaar mijn bestaan hebben afgebakend, komt alleen Périgueux in aanmerking voor een bezoekje. Die plek is nooit helemaal vereenzelvigd met het Franse avontuur. Is altijd apart gebleven, een ontsnappingsplek voorals de grootte van LpM beklemde. Een soort mini-Maastricht.
Nog zo'n plek die los staat van de omringende geschiedenis, ditmaal mijn jeugdjaren in de oostelijke mijnstreek. Een plek waar ik niet bepaald terugkeer vanwege warme sentimenten. Het is dat de rest van ons gezin er is blijven hangen en mijn moeder nog leeft. Zuid-Limburg is (nog steeds) interessant beneden de lijn Vaals-Valkenburg-Maastricht. En dan Heerlen tov Maastricht, zoiets als Enschede tov Amsterdam of Limoges tov Parijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten