Lekker op dreef en dan wurmt zich zo'n irritante "Wat-heeft-het-voor-zin?"-gedachte naar de voorgrond. Geen! Dat weten we inmiddels en daar hoeven we ons dus niet mee bezig te houden. Zelfs die vraag heeft geen zin. Wat is er zinlozer dan je gedachten te belasten met de vraag naar de zin van iets wat geen zin heeft? De vraag zou onderhand als afgehandeld beschouwt mogen worden. Vanwaar de vasthoudendheid? Dank de menselijke neiging om alsmaar tegen beter weten in blijven hopen op het onmogelijke? Zie weinig andere mogelijkheden.
Over 25 jaar lig ik lang en breed een stel botten te wezen. Over vijftig jaar zijn de laatste herinneringen vervlogen cq begraven of gecremeerd. En over 100 jaar ligt er hooguit nog iets in het collectieve geheugen van het internet verscholen, als maar diep genoeg gericht gegraven wordt èn het internet werklijk niks vergeet. Maar .... is dat belangrijk? Lijkt me niet, want je bent er tenslotte niet meer. Dus, wat is de zin ervan om op de feiten vooruit te lopen?
Het is ook niet de zin, denk ik, van de dingen, die ik doe, afgewogen tegen de wereld waarin ik leef of -erger nog- het heelal, waarvan de aardbol nauwelijks een fractie meer is dan niets, maar de overgang van het huidige 'alles' naar het toekomstige 'niets', die via deze omweg steeds weer om aandacht bedelt. Het feit, dat gestaag iets naderbij komt, waar je uiteindelijk geen fluit over te vertellen hebt. Je kunt doen wat je wilt, je ontkomt er niet aan. Ongeacht wat je in je in leven voor elkaar weet te boksen, uitvreet of nalaat. Dat klinkt vrij zinloos. Of niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten