Het kost een nachtje slapen, maar nu weet ik het weer. Het was gisteren de traagheid waarmee alles gaat, waar ik op aan wilde sturen. Dag voorbij, lekker bezig geweest, maar opschieten doet het niet. Heeft iets tegenstrijdigs die constatering. Onthaasten maar dan wel snel..... Of sneller willen dan kan, het welbekende kauwgum-effect. Het is er niet altijd, gelukkig, maar het is zeker ook niet verdwenen. Ik ben er minder mee bezig. Loop er minder tegen aan. Kan er beter mee overweg. Je mag kiezen. Ik bouw op ipv afbreken, dat maakt het acceptabeler. Denk ik.
Maar er is meer. Ook zoiets als één leven met twee en misschien wel meer verschillende snelheden of snelheidbehoeften. Het leven an sich mag trager. In die hoek zit het onthaasten. Maar van het kader, waarin ik daar van zou willen genieten, duurt het me veel te lang, voordat het de gewenste vorm(en) aanneemt. Dat zou ik sneller wensen, had ik veel sneller wil zien gebeuren. En nog steeds! Geen bed, geen douchedeuren, geen eetkamerstoelen, geen weet ik wat en nog meer. En dan trek ik al grenzen, van wat ècht 'moet' en wat leuk meegenomen is, om het hanteerbaar te maken. Bed, ja. Stoelen, ach... Eigenlijk best een ongeduldig mannetje als het gaat om het realiseren van wat ik in mijn hoofd heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten