Wonder boven wonder, zowaar nog staan spitten aan het eind van de middag. De afronding van een volgend perceeltje komt in zicht. Morgen ff doorbijten, mocht het weer meewerken. Een halfbewolkte dag graag, voor het geval het weer geïnteresseerd is in mijn wensen. Maar dat is voor morgen. Vandaag uiteindelijk in alle rust lopen freewheelen. Vanaf het terras het leven op de boulevard aan mijn geestesoog voorbij laten trekken en via Wifi het contact met de rest van de wereld onderhouden.
Itt de Wifi is de boulevard natuurlijk een leuk grap. De hoofdader van het dorp is inmiddels geasfalteerd, maar is nog steeds vooral een schijtplek voor koeien, paarden en kleiner spul. De auto's zorgen enkel voor een egale verdeling van de stront. Maar soit, dat was eind zeventiger, begin tachtiger jaren ook in de afgelegenere delen van de Vogezen het geval, Maar ik zat daar in de tent, aan de bar of op het terras met een schrijfblok en balpen. Altijd een notitieblokje op zak en steeds weer dat overschrijven in definitivere geschriften. Niks geen verbaal ge-pingpong via WA of officiëlere berichtjes via de email. Geen wolk. Geen enkel digitale hulpmiddelen op welke manier dan ook.
In de aanloop naar het veldwerk heb ik nog 'acceptgiro's' zitten kloppen en ze aan het mainframe gevoerd in het kader van een computercursus. Ja, die dingen heten ponskaarten en je had er snel een paar lades vol van om een simpele tabel met wat variabelen door te laten rekenen.
Ik word oud. Maar afgezien daarvan is de hele digitale ontwikkeling in een vaart gegaan, die, zelfs achteraf, moeilijk te bevatten valt. Ik heb het mogen meemaken, zoals mijn oma ooit de omslag van feitelijke paardenkrachten naar de cylindergedreven versie heeft mogen beleven. Mocht dat al de belangrijkste verandering in haar leven zijn geweest. De digitalisering is dat zeker in het mijne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten