Ouderwets de remmen losgegooid op de dansvloer. Doet deugd te weten, dat het nog kan. Het kost over het algemeen moeite om een zekere terughoudendheid te laten varen. De laatste keer moet in 2010 zijn geweest in Zwitserland. Kan me van toen herinneren, dat ik 's ochtends wakker werd, met een gevoel van verbazing, dat ik ik nog aan deze ipv gene zijde van de scheidslijn vertoefde. Al had het prachtige panorama met besneeuwde berghellingen wel iets hemels. Vanochtend ook zo'n soort relativering maar met een ander, groener uitzicht. Gelukkig achteraf anders was het gisteren bij wat obligate danspasjes gebleven met het dak op z'n plek.
Ik zal niet weer over mijn cardioloog beginnen, maar sinds de pomp een keer gehaperd heeft, zoek ik nog maar zelden de grenzen van mijn fysieke kunne op. Het is misschien geen gemis, maar wel een serieuze verandering van de manier, waarop ik in het leven sta, ik bedoel: stond. Soms weet ik dat dus te vergeten. Zou vaker mogen.
Na het besef nog in leven te zijn, moest ik wel constateren, dat het leven niet meer dezelfde soepelheid en incasseringsvermogen heeft, als ooit het geval is geweest. Op de dansvloer wel, maar de steile trap af in de maffe hotelkamer leek meer op een voorzichtige poging tot revalidatie, dan het swingende begin van een katerige feestochtend. Was ik een machine geweest ipv een samenstelsel van vlees, botten en gewrichten, dan zou het gekraakt en gepiept hebben, dat je horen en zien verging. Nu bleef het bij de innerlijke registratie van het tegenstribbelen van een zwaar overbelast mechanisme. Niet alleen oud, maar ook stijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten